Chrzest ognia

Wszystkie Wiedźminy są po prostu super, ale poszczególne części bywają gorsze i lepsze. Początkowo "Chrzest ognia" w ogóle nie przypadł mi do gustu, jakoś motyw Szczurów (szajki elfów, które się bawią, piją i biją) nie spodobał mi się. Miałam dać 7 gwiazdek, ale w sumie końcówka była doskonała (a to wcale nie jest regułą sagi), podobały mi się magiczne spotkania czarodziejek, ich opowieści, wzajemne pretensje, strategie, knucia, bardzo się cieszę, że Geralt wędrował sobie znowu z innymi, ciekawymi bohaterami, jest Jaskier, są też inne, nowe postaci (wszystkie polubiłam). Fabuła fabułą, jak zwykle kręci się w dużej mierze wokół Ciri, ale bohaterowie mają po drodze pełne zwrotów akcji przygody, targają nimi ludzkie emocje, te dobre oraz te złe. Zawsze podobało mi się u Sapkowskiego to, że nie czynił swoich bohaterów krystalicznie dobrymi, ani też do szpiku kości przesiąkniętymi złem. Silne kobiety zdecydowanie dominują nad tymi słabymi, co też lubię u pisarza. Wspaniały język, który przenosi w świat magii i wojen totalnie, czytelnik oddycha tamtym powietrzem. Autor w formie, świetna część.

Wszystkie Wiedźminy są po prostu super, ale poszczególne części bywają gorsze i lepsze. Początkowo "Chrzest ognia" w ogóle nie przypadł mi do gustu, jakoś motyw Szczurów (szajki elfów, które się bawią, piją i biją) nie spodobał mi się. Miałam dać 7 gwiazdek, ale w sumie końcówka była doskonała (a to wcale nie jest regułą sagi), podobały mi się magiczne spotkania czaro...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bardzo dobra

Bardzo dobra

Pokaż mimo to

Kolejny tom za mną. Co raz więcej spraw wyjaśnionych, ale też co raz więcej wątków pobocznych. Staram się ogarnąć to wszystko i spamiętać,. Przede mną jeszcze 3 topmy, to plan na najbliższe tygodnie. Chciałabym zdążyć przed premierą nowego serialu :)

Kolejny tom za mną. Co raz więcej spraw wyjaśnionych, ale też co raz więcej wątków pobocznych. Staram się ogarnąć to wszystko i spamiętać,. Przede mną jeszcze 3 topmy, to plan na najbliższe tygodnie. Chciałabym zdążyć przed premierą nowego serialu :)

Pokaż mimo to

Zdecydowanie jedna z moich ulubionych części.
Lepsza niż poprzedniczka, pozwoliła mi wiele razy się uśmiechnąć, docenic ironię... i kunszt autora :D

Dla niej warto czytać całą sagę... Czekam z niecierpliwością co przyniesie reszta książek!

Zdecydowanie jedna z moich ulubionych części.
Lepsza niż poprzedniczka, pozwoliła mi wiele razy się uśmiechnąć, docenic ironię... i kunszt autora :D

Dla niej warto czytać całą sagę... Czekam z niecierpliwością co przyniesie reszta książek!

Pokaż mimo to

No wreszcie się wciągnęłam. Jak dotąd najlepsza część. Spójna, wielowątkowa, dynamiczna.

No wreszcie się wciągnęłam. Jak dotąd najlepsza część. Spójna, wielowątkowa, dynamiczna.

Pokaż mimo to

Są książki które ma przeczytać każdy porządny człowiek. Szczególnie jeśli to saga o Geralcie

Są książki które ma przeczytać każdy porządny człowiek. Szczególnie jeśli to saga o Geralcie

Pokaż mimo to

Naprawdę chciałbym być zachwycony, dostrzec w tej sadze to wszystko, co wielu dostrzega, a czego w niej zwyczajnie nie ma.
Nie ma porywającej fabuły, która wgniatałaby w fotel i sprawiała, że człowiek nie może się od niej oderwać.
Nie ma ciekawego świata przedstawionego, wszędzie tylko zniszczenie, okrucieństwo, zło, syf i krew. I nie kupuję, że to wojna, czy coś, bo nawet gdy na spotkaniu Loży Czarodziejek elfia królowa opowiada wydarzenia z przeszłości, to ta przeszłość też wygląda jak morze nikczemności. Takie lustrzane odbicie świata Thorgala, gdzie każdy miał zakazaną mordę i podłe nastawienie do bliźniego.
Nie ma bohaterów, z którymi warto byłoby się identyfikować, każdy każdemu tutaj próbuje wbić nóż w plecy, każdy każdego obraża, nieładnie się odzywa, traktuje albo z góry albo z dołu, wykorzystuje lub próbuje wykorzystać.
W końcu nie ma klimatu, który był w opowiadaniach, a który tutaj zastąpiony został festiwalem pożogi i okrucieństwa. Jak w takim świecie żyć, normalnie funkcjonować i po co się starać?
A co jest? Przede wszystkim kalka drużyny Pierścienia, reprezentowane przez drużynę Geralta (dla niepoznaki zwana kompanią), no ba jakże to tak fantasy bez plagiatu nadwornego pomysłu mistrza T.
Oprócz tego dużo dłużyzn, nic nie wnoszącej do niczego włóczęgi Geralta i jego kompanii po froncie wojennym, Geralt niby się spieszy ratować Ciri, ale ciągle gdzieś zamarudzi albo da się wciągnąć w niepotrzebną mu kabałę.
Sapkowski nie potrafi w umiejętne prowadzenie historii, poszczególne rozdziały to jakby odrębne historie, nie ma zazwyczaj ciągłości, po jednym rozdziale mamy jakieś interwały czasowe lub lokacyjne i postaciowe, które sprawiają, że bohaterowie kolejnych rozdziałów w dialogach między sobą muszą ekspozycyjnie wyjaśniać, co się działo, a czego autor nie raczył opowiedzieć. Choć trzeba przyznać, że "Chrzest ognia" w końcu przypomina powieść, a nie zlepek opowiadań. No i poza nielicznymi wtrętami, Geralt jest tu głównym bohaterem.
Co ja tu mogę pisać, wiem, że moimi quasi-recenzjami tykam dobro narodowe, ale przeczytałem trochę w życiu i naprawdę nie ma się czym zachwycać. Ot przeciętne fantasy, gdzieś tak na poziomie powiedzmy Belgariady, jedynie Sapkowski posługuje się bez opamiętania erudycją językową, co prowadzi do takich absurdów, jak posługiwanie się jednego z bohaterów całymi sentencjami w języku łacińskim! Ktoś mi wyjaśni, skąd nagle łacina w świecie przedstawionym?
Zostały mi dwie książki głównego wątku sagi, ale wątła jest już ma nadzieja na jakieś co najmniej przyzwoite fantasy.

Naprawdę chciałbym być zachwycony, dostrzec w tej sadze to wszystko, co wielu dostrzega, a czego w niej zwyczajnie nie ma.
Nie ma porywającej fabuły, która wgniatałaby w fotel i sprawiała, że człowiek nie może się od niej oderwać.
Nie ma ciekawego świata przedstawionego, wszędzie tylko zniszczenie, okrucieństwo, zło, syf i krew. I nie kupuję, że to wojna, czy coś, bo n...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Gdyby "Chrzest ognia" była tak samo denną i zapchaną polityką książką, jak "Czas pogardy", to odpuścił był sobie czytanie reszty sagi. Na szczęście, ta część dała mi to, co chciałem przeczytać, czyli przygody wiedźmina i jego kompanów.
Jak już wspominałem w recenzjach poprzednich części, polszczyzna, jaką włada Sapkowski oraz ten przaśny humor to największe atuty tych książek. "Chrzest ognia" to potwierdza.
To tyle...
Peace.

Gdyby "Chrzest ognia" była tak samo denną i zapchaną polityką książką, jak "Czas pogardy", to odpuścił był sobie czytanie reszty sagi. Na szczęście, ta część dała mi to, co chciałem przeczytać, czyli przygody wiedźmina i jego kompanów.
Jak już wspominałem w recenzjach poprzednich części, polszczyzna, jaką włada Sapkowski oraz ten przaśny humor to najwi...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ten tom raczej spokojniejszy niż poprzedni ale to nie znaczy że nudny. Wiedźmin idzie przez las na szczęście nie sam no i super, bo też jest ciekawie. Domyślam się że kolejna część będzie bardziej dynamiczna a może znajdzie się Yennefer. Czytelnik też człowiek musi trochę odpocząć ;)

Ten tom raczej spokojniejszy niż poprzedni ale to nie znaczy że nudny. Wiedźmin idzie przez las na szczęście nie sam no i super, bo też jest ciekawie. Domyślam się że kolejna część będzie bardziej dynamiczna a może znajdzie się Yennefer. Czytelnik też człowiek musi trochę odpocząć ;)

Pokaż mimo to

najlepsza z serii

najlepsza z serii

Pokaż mimo to