Chrzest ognia

Po prostu piękna książeczka, sięgnijcie jeśli jeszcze nie mieliście okazji ;)

TO KSIĄŻKA Z MOJEJ LISTY "MUST SEE" POLECAM KAŻDĄ KTÓRA NA NIEJ JEST

Po prostu piękna książeczka, sięgnijcie jeśli jeszcze nie mieliście okazji ;)

TO KSIĄŻKA Z MOJEJ LISTY "MUST SEE" POLECAM KAŻDĄ KTÓRA NA NIEJ JEST

Pokaż mimo to

Książka mi się podobała tym tomie obserwujemy wojnę i poszukiwania Ciri i Czarodziejki poznajemy kolejnych bohaterów Wampira i elfa Książkę czytało mi się bardzo dobrze ogólnie choć momentami mi się dłużyła ale jak zaczęłam to już skończę serie

Książka mi się podobała tym tomie obserwujemy wojnę i poszukiwania Ciri i Czarodziejki poznajemy kolejnych bohaterów Wampira i elfa Książkę czytało mi się bardzo dobrze ogólnie choć momentami mi się dłużyła ale jak zaczęłam to już skończę serie

Pokaż mimo to

Luźne przemyślenia tworzone na bieżąco podczas lektury:

Rozdział 1
Poznajemy Milvę, jak czytałam pierwszy raz to nie wiedziałam, ile będzie tej postaci, ale od początku ją polubiłam.
Geralt w lesie, ranny, leczony przez driady, Ciri wciąż poszukiwana, a teraz jako Falka w bandzie Szczurów. A czarodziejki robią tajemny zjazd.
Powoli się rozkręca.

Rozdział 2
Zawsze lubiłam ten rozdział. Geralt bezsilny, daleko od Ciri, Jaskier i Milva jako jego towarzysze, kolejne darowanie życia Cahirowi, kompania Zoltana, gnoma Schuttenbacha i reszty krasnoludów. Jest marsz przez błoto i deszcz, gra w gwinta, niepewność i sny o Ciri.

Rozdział 3
I w końcu mamy Regisa! Stary cmentarz, cyrulik, bimber, Jakier i jego długi jęzor, intencje Milvy ujawnione. Jest wesoło, rubasznie, można odpocząć od wojny, tylko czekać, aż nadejdzie odcinek z drużyną. 😀

Rozdział 4
Chrzest ognia rozpoczęty. Odcinek trochę wyjęty z czasów naszego średniowiecza: kapłani nawołujący do palenia "czarownic", Regis ujawniający kolejny dar i podejrzenia co do jego osoby, gdzieś subtelnie wyczuwalne. I ta Milva... Scena z wieśniakiem świetna.
A Geralt i Jaskier w niewoli, spotykający Vissegarda - wisienka na torcie. Tak miałam w pamięci ten rozdział, że pamiętałam nawet zdanie "Bo za Ciri, córkę Pavetty, będziesz wisiał".

Rozdział 5
Drużyna się formuje, wspólne jedzenie zupy, kooperacja, dialogi to majstersztyk! I ten obrażony Geralt... Uwielbiam ten odcinek.
Ciri w innym świecie, wśród Szczurów już jako jedna z nich.

Rozdział 6
Jest i Yennefer, spakowana na 1,5 miesiąca, w końcu wyszła na wolność i wzięła udział w radzie, uciekając przez teleportację. Loża czarodziejek planuje, chce mieć Ciri po swojej stronie.
Pojawia się Bonhart, więc niedługo będzie polowanie.

Rozdział 7
Drużyna kluczy między wojskami, Milva w ciąży, Geralt w końcu z nią rozmawia, szaleńcza przeprawa przez rzekę... I dochodzimy do sceny, w której Geralt z Rivii zostaje pasowany na rycerza. 😀
Ironia losu. Piękna ironia losu.
Zakończenie jak zwykle przewrotne i barwne, nic tylko sięgać po kolejną część.

Luźne przemyślenia tworzone na bieżąco podczas lektury:

Rozdział 1
Poznajemy Milvę, jak czytałam pierwszy raz to nie wiedziałam, ile będzie tej postaci, ale od początku ją polubiłam.
Geralt w lesie, ranny, leczony przez driady, Ciri wciąż poszukiwana, a teraz jako Falka w bandzie Szczurów. A czarodziejki robią tajemny zjazd.
Powoli się rozkręca.

Rozdział 2
Zawsze...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Trzeci tom historii wiedźmińskich z pozoru nie wnosi zbyt wiele do historii o Geralcie. Tylko z pozoru, bo chociaż akcji nie ma w 'Chrzcie ognia' prawie wcale to autor serwuje nam niesamowicie potrzebne szczegóły dotyczące bohaterów cyklu.
Jednak od początku. Książka zaczyna się wprowadzeniem nowej postaci - Milvy - łuczniki, która pomaga rannym Wiewiórkom i Driadom z Brokilionu. Po incydencie na wyspie Thaneed ranny Wiedźmin nadal odzyskuje siły leczony przez Driady i prosi Milvę o wieści ze świata. Ciri nadal podróżuje ze Szczurami, a Yennefer przepadła bez śladu.
'Chrzest ognia' przynosi czytelnikowi informacje na temat seksualności dorastającej następczyni tronu Cintry, słabości Yennefer która dołącza do tajnej lozy magików i przede wszystkim pokazuje nam słabości Gerlata, który nigdy nie potrzebował wsparcia czy towarzystwa, a tutaj dostaje całą drużynę.
Właśnie ten ostatni wątek jest najciekawszy i zajmuje najwięcej w całej książce. Wcześniej wspomniana Milva, Geralt z Rivii, dobrze znany i lubiany Jaskier stanowią człon drużyny. Po drodze spotykają Regisa, wampira, który odrzucił picie krwi i Cahira, który wcześniej służył w armii Nilfgardu. Ich podróż do siedziby druidów naznaczona jest wojną. Po najeździe Nilfgardu całe królestwo jest zniszczone, ludzie uciekają wystraszeni, a 'czarni' palą całe wioski. W środku tego wszystkiego mamy bohatera rozdartego wewnętrznie, pełnego romantyzmu i dobrych chęci, który chcąc iść własną drogą łamie się i pomaga każdej potrzebującej istocie.
Sapkowski pisząc opowieści o Wiedźminie stworzył fantastyczny świat, który ciągnie do siebie ilekroć odłożymy książkę. Gawędziarski sposób pisania autora sprawia, że brak akcji nie przeszkadza czytelnikowi, ba! nawet wychodzi tutaj na plus, bo najdrobniejszy dialog, najmniejszy szczegół jest opisany magnetycznie. Jako rekompensatę za nikłą akcję w 'Chrzcie ognia' Sapkowski serwuje nam genialny finał tomu, który u każdego czytelnika wzbudzi uśmiech na twarzy.

Trzeci tom historii wiedźmińskich z pozoru nie wnosi zbyt wiele do historii o Geralcie. Tylko z pozoru, bo chociaż akcji nie ma w 'Chrzcie ognia' prawie wcale to autor serwuje nam niesamowicie potrzebne szczegóły dotyczące bohaterów cyklu.
Jednak od początku. Książka zaczyna się wprowadzeniem nowej postaci - Milvy - łuczniki, która pomaga rannym Wiewiórkom i Driadom z...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Akcja zaczyna się w Brokilionie, gdzie Geralt leczy rany po walce na Thanned. Akcja dość wolna i cała książka opiera się na podróżach. W tym tomie jest mało Ciri - za co bardzo dziękuję. Nie jestem jej fanką. Dzięki temu tomowi do sagi wprowadzono dużo nowych bohaterów - Milva, Cahir, Zoltan i jego cała dróżyna oraz Regis. Mimo ich liczby mamy pokazane zupełnie różne charaktery i lepiej ich poznajemy. Poznajemy Geralta od ludzkiej strony - wrażliwej, potrzebującej pomocy i wsparcia. Początek i środek dość wolny ale zakończenie warte czytania. Dużo się tam działo i nie sposób było się nie uśmiechać, nie denerwować się i nie martwić o nich. Podczas rozmów z krasnoludami nie raz zdarzało mi się parsknąć śmiechem, a przekomarzanie się Geralta i Jaskra było jak miód na moje serce. Jak do tej pory jest to, według mnie, najlepszy tom Wiedźmina i naprawdę jest on godny polecenia.

Akcja zaczyna się w Brokilionie, gdzie Geralt leczy rany po walce na Thanned. Akcja dość wolna i cała książka opiera się na podróżach. W tym tomie jest mało Ciri - za co bardzo dziękuję. Nie jestem jej fanką. Dzięki temu tomowi do sagi wprowadzono dużo nowych bohaterów - Milva, Cahir, Zoltan i jego cała dróżyna oraz Regis. Mimo ich liczby mamy pokazane zupełnie różne...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Najlepszy tom z cyklu, dużo w nim Geralta co jest bez wątpienia (jak dla mnie) największym plusem. Czytając omawiany cześć sagi, miałem wrażenie, że czytam Hobbita — znacząca część tomu "Chrzest Ognia" skupia się na podróży grupy bohaterów podobnie jak w przytoczonym dziele J.R.R. Tolkiena. Wprowadzenie motywu podróży umożliwiło autorowi, skonfrontowanie bohaterów z różnymi problemami i sytuacjami. Przez co mogliśmy poznać jeszcze lepiej członków drużyny Geralta, jak i samego Wiedźmina. Przygody wspomnianej drużyny mi się osobiście bardzo podobały, a sam motyw podróży sprawił, że główni bohaterowie mogli być przedstawieni w różnych sytuacjach. Widać było, jak się tworzy przyjaźń między członkami grupy. Zoltan Chivay i Milva to świetne postacie. Fragmenty przedstawiające losy Ciri również mi się bardzo dobrze czytało — w poprzednich częściach wspomniana postać raczej mnie irytowała.

Najlepszy tom z cyklu, dużo w nim Geralta co jest bez wątpienia (jak dla mnie) największym plusem. Czytając omawiany cześć sagi, miałem wrażenie, że czytam Hobbita — znacząca część tomu "Chrzest Ognia" skupia się na podróży grupy bohaterów podobnie jak w przytoczonym dziele J.R.R. Tolkiena. Wprowadzenie motywu podróży umożliwiło autorowi, skonfrontowanie bohaterów z różnymi...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Chrzest Ognia to jedna z przyjemniejszych w lekturze części Sagi. Trochę taka cisze przed burzą, a właściwie interludium. Czas dany czytelnikowi, by poznać, polubić i pokochać bohaterów. Fabuła konsekwentnie idzie do przodu, ale ważniejsze są relacje, dialogi i emocje.
Bardzo podziwiam sposób, w jaki Sapkowski zawiązał drużynę Wiedźmina, wszystko odbywa się tak życiowo, naturalnie, nienachalnie, a w konsekwencji otrzymujemy jednak standardowy zestaw, znany z fantasy i RPG - 2 wojowników, łucznik/łowca, uczony i bard (na łotrzyka, trzeba jeszcze poczekać kilkadziesiąt stron). A jednak nie jest to sztampa, tylko grupa bohaterów z krwi i kości, kierujących się osobistymi i racjonalnymi pobudkami. Są napięcia, interakcje, kłótnie, fochy i żarty. A nie tylko "zaliczanie questa". Zresztą, cała misja drużyny jest strasznie niejasna i wydaje się niemożliwa do zrealizowania, prawda?

Chrzest Ognia to jedna z przyjemniejszych w lekturze części Sagi. Trochę taka cisze przed burzą, a właściwie interludium. Czas dany czytelnikowi, by poznać, polubić i pokochać bohaterów. Fabuła konsekwentnie idzie do przodu, ale ważniejsze są relacje, dialogi i emocje.
Bardzo podziwiam sposób, w jaki Sapkowski zawiązał drużynę Wiedźmina, wszystko odbywa się tak życiowo,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Postać Regisa... mnie zaskoczyłą, pozytywnie oczywiście. Tę część też czytałam z wielką przyjemnością. Postać Wiedźmina jest wyjątkowa, jego charakter i osobowość, cokolwiek o sobie mówi, nie do końca jest prawdą. Jest lepszy i cieplejszy niż wierzy że jest :)

Postać Regisa... mnie zaskoczyłą, pozytywnie oczywiście. Tę część też czytałam z wielką przyjemnością. Postać Wiedźmina jest wyjątkowa, jego charakter i osobowość, cokolwiek o sobie mówi, nie do końca jest prawdą. Jest lepszy i cieplejszy niż wierzy że jest :)

Pokaż mimo to

Po prostu:8/10

Po prostu:8/10

Pokaż mimo to

Bardzo dobra czesc.

Bardzo dobra czesc.

Pokaż mimo to