Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Pomimo tak wielu dobrych recenzji, "ochów" i "achów" ze strony czytelników, mnie książka nie zachwyciła. W sumie określiłabym ją jako przeciętną, no nawet dobrą w porywach. Owszem, pomysł na historię był niezły, natomiast całe przedstawienie opowieści już lekko naciągane, nie wspominając już o samym wytłumaczeniu tego, co naprawdę się wydarzyło i kim był Raul.
Jedno co mnie zaskoczyło to zakończenie. Spodziewałam się kompletnie czegoś innego i przyznam, na sam koniec poczułam lekkie ukłucie żalu.
Nie mogę powiedzieć, że książka mi się nie podobała lub, że źle się ją czytało: historia momentami naprawdę wciągała, bohaterów dało się lubić, była ciekawość jak potoczą się losy Sonii, a język sprawiał, że książkę czytało się szybko. Dlaczego zatem nie jestem zachwycona? Niestety tak to już jest - jeśli przed sięgnięciem po jakąś pozycję tyle nasłuchamy się pieśni pochwalnych, spodziewamy się naprawdę "bomby", czegoś co wciągnie nas już od pierwszych stron, wstrzyma oddech i nie pozwoli wypuścić do ostatniej strony.
Co do samych bohaterów, to przyznać należy, że autorka wykreowała ich całkiem realistycznie - nie byli sztucznymi tworami bez osobowości, dzięki czemu czytelnik mógł żywić do niektórych postaci sympatię lub antypatię, z biegiem czasu "patrząc" na poczynania bohaterów widział także ich drugą twarz. Doskonałym przykładem jest Andżela, która od samego początku budziła moją niechęć poprzez swoje zachowanie, jednak została tak przedstawiona przez autorkę, że pod koniec jej losów było mi jej już tylko żal. W rzeczywistości okazała się młodą, nieszczęśliwą, próżną kobietą, która poza ciałem nie ma nic więcej do zaoferowania.
Nie do końca zgodzę, się z określeniem książki jako erotycznej, owszem gdzieniegdzie pojawiały się sceny zbliżeń, jednak trąciły mi nieco harlequinowskimi opisami. Był dobry smak, niby były też emocje ale zabrakło niestety tej magii, która rzeczywiście porywa czytelnika w przypadku innych pozycji z półki "tylko dla dorosłych".
"Mistrz" to historia, która pozwoli nieco wciągnąć czytelnika w swój świat, jednak nie należy spodziewać się po nie niczego więcej niż odprężającej lektury na jeden wieczór.

Pomimo tak wielu dobrych recenzji, "ochów" i "achów" ze strony czytelników, mnie książka nie zachwyciła. W sumie określiłabym ją jako przeciętną, no nawet dobrą w porywach. Owszem, pomysł na historię był niezły, natomiast całe przedstawienie opowieści już lekko naciągane, nie wspominając już o samym wytłumaczeniu tego, co naprawdę się wydarzyło i kim był Raul.
Jedno co...

Nie tego się spodziewałam.
Sięgając po "Zakon pocieszenie" miałam bardzo mieszane uczucia. Szczerze przyznając spodziewałam się lektury która, poza ciekawą i przyciągającą wzrok okładką, nie ma za wiele do zaoferowania. I tu biję się w pierś. Jakże się pomyliłam.
Książka wciągnęła mnie niemalże od pierwszej strony. Zaczarowała mnie swoim specyficznym klimatem i bohaterami. Megan Hart niezwykle połączyła wciągająca historię 3 Służebnic i 3 przyjaciół zmagających się z własnymi demonami, szukającymi ukojenia; z wielką dozą elektryzującej erotyki i psychologii i masą uczuć. Rzadko kiedy spotyka się książki, które opisując dosłownie sceny erotyczne nie zatracają dobrego smaku i tak działają na czytelnika.
Historia, którą na kartach swojej książki zaserwowała M. Hart wciąga czytelnika niczym wir, z każdą kolejną stroną, z każdą kolejną historią coraz bardziej i bardziej. Niezwykła jest magia opowieści o trzech kobietach, trzech Służebnicach, które zjawiają się by nieść ukojenie i pociechę: Cisza, Uczciwość i Determinacja.
Gdzie zatem minus? Ano, tak jak i w każdej książce można doszukać się jakiejś słabszej strony. Dla mnie takim tyci, tyci mankamentem był zwrot używany dość często w pierwszej części książki: a mianowicie "Na strzałę Sindera" - och, aż mnie zęby zabolały, przy pierwszym napotkaniu tego cuda.
Ale drodzy Czytelnicy "na strzałę Sindera" po stokroć polecam książkę pani Hart.

Nie tego się spodziewałam.
Sięgając po "Zakon pocieszenie" miałam bardzo mieszane uczucia. Szczerze przyznając spodziewałam się lektury która, poza ciekawą i przyciągającą wzrok okładką, nie ma za wiele do zaoferowania. I tu biję się w pierś. Jakże się pomyliłam.
Książka wciągnęła mnie niemalże od pierwszej strony. Zaczarowała mnie swoim specyficznym klimatem i bohaterami....

Książkę czytało się nad wyraz przyjemnie, do tego stopnia, że aż żal było kończyć.
Autorka świetnie przeplata losy bohaterów współczesnych, z tym co działo się w XVII wieku w Salem. Zabieg ten zrobiony jest na tyle umiejętnie, iż czytelnik nie gubi się w żadnej z tych historii. A jedna świetnie dopełnia drugą.
"Zaginiona księga z Salem" nie jest tylko o czarownicach i magii, to historia o poszukiwaniu samego siebie, swoich korzeni i odkrywaniu swojego "ja", dodatkowo mamy tu także szczyptę historii miłosnej.
Postaci oraz miejsca opisywane przez Howe są na tyle wyraziste i barwne, że czytelnik nie ma problemu z odtworzeniem ich w swojej głowie. Dzięki temu, ma się wrażenie jakby samemu było się uczestnikiem opisywanych zdarzeń.
Dodatkowym plusem jest masa faktów, o których możemy przeczytać zagłębiając się w historię Connie - literatura, która oprócz sprawiania przyjemności także uczy zasługuje na specjalną uwagę.
Zatem jaki jest minus książki? Niestety czyta się ją szybciutko, zatem jest pozycją tylko na jeden wieczór.
Zdecydowanie polecam książkę, niezależnie od tego czy ktoś lubi literaturę o czarach i magii, czy też nie - na pewno wciągnie się w opowieść, którą snuje Katherine Howe.

Książkę czytało się nad wyraz przyjemnie, do tego stopnia, że aż żal było kończyć.
Autorka świetnie przeplata losy bohaterów współczesnych, z tym co działo się w XVII wieku w Salem. Zabieg ten zrobiony jest na tyle umiejętnie, iż czytelnik nie gubi się w żadnej z tych historii. A jedna świetnie dopełnia drugą.
"Zaginiona księga z Salem" nie jest tylko o czarownicach i...