Trzy wiedźmy to druga książka z "serii" o wiedźmach. Pierwsza część (Równoumagicznienie) od początku mnie porwała. Druga część nie wciągnęła mnie od pierwszych stron, musiałam trochę ją męczyć, za to później nieźle się rozkręciła. Oczywiście pełna była rubasznego i sarkastycznego poczucia humoru. Nawet posiadała wątek romantyczny, godny Pratchetta. A teraz kończę, bo muszę iść umyć włosy... xD

Trzy wiedźmy to druga książka z "serii" o wiedźmach. Pierwsza część (Równoumagicznienie) od początku mnie porwała. Druga część nie wciągnęła mnie od pierwszych stron, musiałam trochę ją męczyć, za to później nieźle się rozkręciła. Oczywiście pełna była rubasznego i sarkastycznego poczucia humoru. Nawet posiadała wątek romantyczny, godny Pratchetta. A teraz kończę, bo muszę...

Pierwsza połowa sporo lepsza od drugiej a na końcutroche chaosu. Typowe dla świata dysku. Mimo to dobra pozycja.

Pierwsza połowa sporo lepsza od drugiej a na końcutroche chaosu. Typowe dla świata dysku. Mimo to dobra pozycja.

Trzy wiedźmy są jedną z lepszych książek Pratchetta, nawet polecaną jako pierwszy kontakt z autorem, z kilku powodów.
Po pierwsze, mamy tutaj próbkę Świata Dysku, ale zamkniętą w jednym konkretnym miejscu, z perspektywy którego zaglądamy też w kilka innych zakątków. Jest to miejsce mające swój konkretny charakter, i chyba każdy kto mieszkał w mniejszej miejscowości przez pewien czas, jest w stanie tutaj odnaleźć znajome elementy, miejsca i ludzi.
Druga rzecz która sprawia że książka jest przyjemna w czytaniu to bohaterowie. Wiedźmy są wiedźmami, ale autor wesoło gra na stereotypach, i bierze z nich wystarczająco żeby było znajomo, ale zmienia też dość, żeby czuć się ciekawie a wiedźmy były autentyczne. Pozostałe postaci, równie wesoło przedrzeźniające swoje odpowiedniki z Szekspira, są ciekawe, ludzkie i dostarczają regularnej rozrywki.
Fabuła sprawnie przemieszcza się pomiędzy kolejnymi aktami, da się wyraźnie wyczuć schemat trzech aktów oraz wyraźną teatralność akcji. Mimo tego nie czyta się tego jak czegoś zadanego w szkole na języku polskim, ale jak współczesną powieść. Są zwroty akcji, zaskakujące odkrycia, widowiskowe akcje i wszystko czego potrzeba żeby bezproblemowo odbywać tę podróż z naszymi bohaterkami i bohaterami.
Niektórzy uważają że cykl o wiedźmach jest najlepszym co Pratchett napisał. Ja tak nie uważam, ale to nie znaczy że jest tutaj coś nie tak. Wiedźmy są bardzo dobrym cyklem, który fajnie czyta się ponownie po latach. Po prostu Moist i Śmierć są lepsi, przynajmniej dla mnie:)

Trzy wiedźmy są jedną z lepszych książek Pratchetta, nawet polecaną jako pierwszy kontakt z autorem, z kilku powodów.
Po pierwsze, mamy tutaj próbkę Świata Dysku, ale zamkniętą w jednym konkretnym miejscu, z perspektywy którego zaglądamy też w kilka innych zakątków. Jest to miejsce mające swój konkretny charakter, i chyba każdy kto mieszkał w mniejszej miejscowości przez...

Jedna z najciekawszych odsłon cyklu. Tak jak w każdym tomie dostajemy parodię jakiegoś elementu wyciągniętego ze świata rzeczywistego, tak tutaj dostajemy parodię dzieł Shakespeara - i to w najlepszym wydaniu.

Fabularnie 'Trzy wiedźmy' stoją na wysokim poziomie, mamy w pewnym sensie walkę o tron, taką w klasyczny, ale bardzo ciekawy sposób opisaną. Bardzo dobrze opisane były również elementy teatru jak i same już przedstawienia, dzięki którym nie dość, że dostawaliśmy wyżej wspomniane nawiązania do dzieł Shakespeara, to jeszcze wgląd w to, w jaki sposób się do nich przygotowywano.

Bohaterowie i to jak zostali opisanie było równie wyborne co sama fabuła. Tutaj jeszcze raz - postaci wyciągnięte i przerobione z Shakespeara - ale na swój sposób będące ich zaprzeczeniem. Bardzo dobrze przedstawiony był rozwój szaleństwa pewnego z nich, a tytułowe wiedźmy, co tu dużo mówić, robiły robotę.

Oczywiście polecam, wydaje mi się, że można czytać nawet jako niezależny od innych tom, bo mało jest nawiązań do poprzedniego tomu podcyklu o Wiedźmach.

Jedna z najciekawszych odsłon cyklu. Tak jak w każdym tomie dostajemy parodię jakiegoś elementu wyciągniętego ze świata rzeczywistego, tak tutaj dostajemy parodię dzieł Shakespeara - i to w najlepszym wydaniu.

Fabularnie 'Trzy wiedźmy' stoją na wysokim poziomie, mamy w pewnym sensie walkę o tron, taką w klasyczny, ale bardzo ciekawy sposób opisaną. Bardzo dobrze opisane...

Książka zabawna a przy tym zawierająca sporą dawkę mądrości. Polecam każdemu.

Książka zabawna a przy tym zawierająca sporą dawkę mądrości. Polecam każdemu.

Ta powieść jest szóstą z cyklu „Świat Dysku”, ale już drugą w podcyklu o wiedźmach, czyli niezmiennie jednym z mniej przeze mnie lubianych podcykli w całej twórczości tego autora (i żeby nie było wątpliwości, to kwestia wyłącznie osobistych preferencji czytelniczych – po prostu nie przepadam za czarownicami). W tym tomie Terry Pratchett za punkt wyjścia potraktował twórczość Szekspira, a w szczególności „Makbeta”, pojawia się też mnóstwo odniesień do sztuki teatralnej jako takiej.

Pojawiają się kolejne ikoniczne postaci – kot Greebo i Niania Ogg, system gildii w Ankh-Morpork po raz pierwszy zostaje dość szczegółowo wyjaśniony, pojawia się także słynna piosenka o jeżu ;) Widać, że świat przedstawiony przez autora robi się coraz bardziej spójny i logiczny, z lekkimi nawiązaniami do poprzednich tomów, a fabuła jest nadrzędna w stosunku do żartów sytuacyjnych i satyry. Poza tym, mimo wyraźnego ukierunkowania na szekspirowskie dramaty, z tej książki wybrzmiewają także rozważania na temat władzy i co ona oznacza, a także coś, co dziś nazwalibyśmy „fake newsami” i jakie one mają konsekwencje. Przypomnę tylko, że powieść została napisana 25 lat temu…

Podsumowując, kolejny udany i zgodny z oczekiwaniami powrót na Dysk za mną, a twórczość Terry’ego Practhetta jak zwykle polecam :)

Ta powieść jest szóstą z cyklu „Świat Dysku”, ale już drugą w podcyklu o wiedźmach, czyli niezmiennie jednym z mniej przeze mnie lubianych podcykli w całej twórczości tego autora (i żeby nie było wątpliwości, to kwestia wyłącznie osobistych preferencji czytelniczych – po prostu nie przepadam za czarownicami). W tym tomie Terry Pratchett za punkt wyjścia potraktował...

Niewątpliwie należy do grona najlepszych pozycji w Świecie dysku. Od początku do końca poczucie humoru nie słabnie a wiele powiedzeń zawiera naprawdę dużo życiowej mądrości. Trzy sympatyczne, acz nieznośne, wiedźmy potrafią rozbawić prawie każdego czytelnika a razem dopełniają się znakomicie. W tle królobójstwo,szalony książę, okrutna księżna i duch króla dochodzący prawdy, co gładko (poprzez Szekspira) łączy się z drugim głównym tematem. Dotykamy więc magii słowa, natchnień artysty, aktorstwa, teatru manipulacji informacjami i emocjami . I to wszystko zwieńczone pytaniem: czy życie to teatr a ludzie tylko nieświadomi tego aktorzy?

Niewątpliwie należy do grona najlepszych pozycji w Świecie dysku. Od początku do końca poczucie humoru nie słabnie a wiele powiedzeń zawiera naprawdę dużo życiowej mądrości. Trzy sympatyczne, acz nieznośne, wiedźmy potrafią rozbawić prawie każdego czytelnika a razem dopełniają się znakomicie. W tle królobójstwo,szalony książę, okrutna księżna i duch króla dochodzący...

O świecie dysku nie raz słyszałam. Nie ciągnęło mnie na tyle, żeby po nią sięgnąć. Za sprawą kanału KsiążkoweBajdurzenie moje zainteresowanie wzrosło na tyle, żeby sięgnąć po książkę. Jednak mnie zaintrygował. Zwłaszcza, że dał 1 miejsce w top fantasy. A ja bardzo lubię ten gatunek.

Tak więc zaczęłam od niej. Wiem, że trochę dziwne zaczynać od 6 tomu. Dzięki kanałowi natomiast wiem jak zacząć. Gdyby nie on czytałabym chronologicznie.

Bałam się, że absurd? Humor? Mi nie podejdzie. Dla mnie jest w porządku. Czytanie zajęło mi 2 dni. I myślę, że gdybym miała dziecko to chętnie przeczytała jemu Świat Dysku. Nie tylko dziecko będzie mieć ubaw, ale także rodzic. Autor daje do utworu znane utwory i bawi się nimi. Dla mnie to taka trochę parodia. Bohaterkami tej książki są tytułowe 3 wiedźmy. Próbują się kreować na te złe(ponieważ wiedźmy powinny być okrutne),ale tak naprawdę są sympatyczne.

Jakbym miała określić jednym słowem opowieść to powiedziałbym, że jest sympatyczna.

Kupiłam wydanie ebookowe. I nie wiem czemu, ale czasami słowa są oddzielone za bardzo od ciebie? Możliwe, że u mnie coś nie tak. To moja pierwsza książka przeczytana na czytniku.

O świecie dysku nie raz słyszałam. Nie ciągnęło mnie na tyle, żeby po nią sięgnąć. Za sprawą kanału KsiążkoweBajdurzenie moje zainteresowanie wzrosło na tyle, żeby sięgnąć po książkę. Jednak mnie zaintrygował. Zwłaszcza, że dał 1 miejsce w top fantasy. A ja bardzo lubię ten gatunek.

Tak więc zaczęłam od niej. Wiem, że trochę dziwne zaczynać od 6 tomu. Dzięki kanałowi...

Ze śmiechu popłakałem się już na samym początku, gdy wiedźmy po raz pierwszy były w teatrze :D

Ze śmiechu popłakałem się już na samym początku, gdy wiedźmy po raz pierwszy były w teatrze :D

„Huczała wichura. Błyskawice raz po raz kłuły ziemię, niby niezręczny skrytobójca. Grom przetaczał się tam i z powrotem (…) Pośród tej burzy żywiołów ogień migotał pod ociekającymi krzewami kolcolistu jak obłęd w oczach łasicy. Oświetlał trzy przygarbione postacie”.

Państwo pozwolą:

Babcia Weatherwax – singielka. Najbardziej szanowana „ze wszystkich przywódczyń, których [czarownice] nie miały”. Nosiła czarny spiczasty kapelusz. Z niewyjaśnionych przyczyn i ku własnemu zgorszeniu, dysponowała pełnym uzębieniem.

Niania Ogg – trzykrotna mężatka, wielokrotna matka i jeszcze bardziej wielokrotna babcia. „Nie nosiła kapelusza, a tylko burzę siwych loków, tak gęstych, że przypominały hełm”. Dumna posiadaczka jednego zęba. Oraz niewyżytego erotycznie jednookiego kocura Greebo.

Magrat Garlick – najmłodsza,„wszystkiego o magii nauczyła się z książek” sama. (samouczka...? ;) Nieco zezowata, lecz „nic w tym złego. Zez dobrze wygląda u czarownicy”, „ale trzeba wiedzieć, jak z niego korzystać”. Magrat aplikuje na stanowisko wiejskiej wiedźmy.

Już na pierwszy rzut oka widać, że nie są to wiedźmy szekspirowskie, co mieszały w kotle i w głowach jedenastowiecznym Szkotom. To porządne, prostoduszne wiedźmy od Pratchetta, które wymierzają sprawiedliwość, odmieniają ludzkie życie i zmieniają bieg historii nie ględzeniem i manipulacją, tylko aktywnym działaniem.

Tymi ręcami! – jak by powiedział towarzysz Albin Siwak.

Terry Pratchett niezliczoną ilość razy poprawiał mi humor i wyciągał ze złego nastroju, jeśli w taki akurat niefortunnie wpadłam. Nieprawdą jest, że pisał głównie dla młodszego odbiorcy, bo fanem Pratchetta można zostać w każdym wieku. Kiedy Śmierć go nam odebrał, byłam bardzo aktywną komentatorką na jednym z portali politycznych i pamiętam, że jego odejściem wspólnie i w porozumieniu ciężko ZASMUTKOWALI SIĘ i Lemingi, i Mohery.

I już choćby za to należy mu się szczególne miejsce w moim sercu i pozycja jednego z ulubionych pisarzy, obok takich gigantów, jak Lem i Dostojewski.

„Huczała wichura. Błyskawice raz po raz kłuły ziemię, niby niezręczny skrytobójca. Grom przetaczał się tam i z powrotem (…) Pośród tej burzy żywiołów ogień migotał pod ociekającymi krzewami kolcolistu jak obłęd w oczach łasicy. Oświetlał trzy przygarbione postacie”.

Państwo pozwolą:

Babcia Weatherwax – singielka. Najbardziej szanowana „ze wszystkich przywódczyń, których...