Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Bez spoilerów!:)

Zaczynając czytać Miasto Kości, pomyślałam, że jestem już za stara na takie numery. Dialogi wydawały się mało naturalne, postaci wtórne. Mimo zwartej akcji (oj, wiele mogę zarzucić tej książce, ale nigdy nie nudę!), jakoś między mną a C.Clare nie zaiskrzyło. Było mi trochę smutno z powodu tych wszystkich pozytywnych opinii i zachwytów, pomyślałam nawet, że mam zbyt wygórowane wymagania. I odłożyłam Miasto Kości na półkę. Jako wyznawczyni zasady, iż każda książka zasługuje na kolejne podejście, w wakacyjne mało produktywne popołudnie, bez wielkich oczekiwań, sięgnęłam po nią po raz kolejny. Zakładka nadal tkwiła w miejscu, w którym pozostawiłam ją kilka miesięcy wcześniej i bez zbędnych wstępów, zabrałam się za pozostałe 4/5 powieści. I wtedy rzucono na mnie urok, a ja zakochałam się w świecie Nocnych Łowców.

Jak fantastyczny Wzrok musi mieć C. Clare, której udało się stworzyć tak barwny i wspaniały świat... nie musimy bowiem przechodzić przez stare szafy, wsiadać do ekspresu Londyn-Hogwart, ani robić żadnej innej z tych zwariowanych rzeczy, gdyż cały Świat Cieni i Nocnych Łowców istnieje tuż pod naszym nosem. Wystarczy tylko odpowiednie skupienie, inny punkt widzenia... I oczywiście najlepiej, jeśli płynie w naszych żyłach krew Nefilim.

------------------------------------------------------------------------------
"A potem, jak niedbale otworzona szkatułka z biżuterią, roztoczyło się przed jej oczami miasto ludniejsze i bardziej tajemnicze, niż kiedykolwiek przypuszczała. Zobaczyła szmaragdowy prostokąt Central Parku, gdzie w letnie wieczory spotykał się baśniowy ludek. Światła klubów i śródmiejskich barów, w których do rana tańczyły wampiry. Zaułki Chinatown, którymi nocami przemykały wilkołaki o futrach lśniących w blasku ulicznych latarń albo przechadzali się czarownicy o kocich oczach, odziani w obszerne peleryny. A kiedy przelatywali nad rzeką, pod srebrną powierzchnią wody dostrzegła śmigające ogony, lśnienie długich włosów ozdobionych perłami i usłyszała wysoki, dźwięczny śmiech rusałek (...)."
------------------------------------------------------------------------------

Po fali wampirów/wilkołaków/demonów i wszystkiego co wyskakiwało na nas z lodówki, kiedy tylko chcieliśmy sięgnąć po coś z półki młodzieżowych trendów literackich, ta książka jest jednak swego rodzaju odświeżeniem. Cassandra Clare tak manipuluje znajomymi wątkami, że daje nam coś nowego, jednocześnie sprawiając, że czujemy się jak w domu. Nie wiem jak wy, ale ja chciałam się pogrążać w tym świecie coraz bardziej i bardziej, odkrywając wszystkie jego sekrety. Czytałam nie tylko po to, żeby dowiedzieć się co będzie dalej, ale dla samej przyjemności czytania. Lubię ten humor, tę iskrę, która pojawia się między bohaterami. Co prawda uważam, że niekoniecznie każda postać musi być zabawna i ironiczna, a nie każda chwila jest odpowiednia na żarty, co niestety tutaj trochę popsuło mi kila scen, ale miłośnicy serii - możecie śmiało mówić, że się czepiam.

Zdecydowanie na plus jest multum odniesień do malarstwa, kultury i szeroko pojętej sztuki, do religii, a nawet Gwiezdnych Wojen. :)
Gratka dla potteromaniaków, gdyż, jak się okazało, C. Clare pisała również fanfiction ze świata Harry'ego Pottera i widać w książce duże wpływy z serii o nastoletnim czarodzieju. Jak dla mnie super.
Cóż mogę powiedzieć, jak tylko: polecam, bardzo polecam wszystkim, którzy chcą spędzić trochę czasu oderwani od rzeczywistości, w równie pięknym, co niebezpiecznym, Świecie Cieni.

------------------------------------------------------------------------------
PS Polecam też film, jest inny, ale fajny.:) Dzięki niemu byłam przygotowana na zakończenie... co nie oznacza, że kompletnie mnie nie rozbroiło!
------------------------------------------------------------------------------
PPS I moi drodzy, nie zapominajcie o jednym... "wszystkie bajki są prawdziwe."

Bez spoilerów!:)

Zaczynając czytać Miasto Kości, pomyślałam, że jestem już za stara na takie numery. Dialogi wydawały się mało naturalne, postaci wtórne. Mimo zwartej akcji (oj, wiele mogę zarzucić tej książce, ale nigdy nie nudę!), jakoś między mną a C.Clare nie zaiskrzyło. Było mi trochę smutno z powodu tych wszystkich pozytywnych opinii i zachwytów, pomyślałam nawet, że...

Perspektywa Greya naprawdę miała potencjał. Wydawałoby się nawet, że mogła uratować opowieść o "pięknej i bestii" w wersji E.L. James, podnosząc odrobinkę jej niechlubny status. Skomplikowana psychika, mroczna, tajemnicza dusza Christiana Greya były czymś, co intrygowało czytelniczki od samego początku tej historii. Niestety, POV Greya to kompletna porażka. Nie wniosła nic ani do trylogii, ani do życia czytelników.

Jak każdy, od czasu do czasu, w ramach guilty pleasure, lubię mało wymagającą literaturę. Pod warunkiem, że nie jest to kompletnie stracony czas.
Grey dał mi jednak trochę do myślenia. Przez całą lekturę zastanawiałam się, kto jest głównym bohaterem tej powieści... Christian Grey czy jego penis?

Kiedy mówiłam o zmarnowanym potencjale... już znałam odpowiedź. Niestety. Zdecydowanie lepiej, kiedy głównym bohaterem jest ktoś, niż coś. ;)

Perspektywa Greya naprawdę miała potencjał. Wydawałoby się nawet, że mogła uratować opowieść o "pięknej i bestii" w wersji E.L. James, podnosząc odrobinkę jej niechlubny status. Skomplikowana psychika, mroczna, tajemnicza dusza Christiana Greya były czymś, co intrygowało czytelniczki od samego początku tej historii. Niestety, POV Greya to kompletna porażka. Nie wniosła nic...

Otwierając tę książkę, spodziewałam się najgorszego. Kiedy człowiek nastawiony jest tylko na rozczarowanie, może się jednak pozytywnie zaskoczyć. Tak było w moim przypadku. Nie twierdzę, że "Harry Potter i Przeklęte Dziecko" jest godnym następcą serii JKR. Bohaterowie tylko w połowie przypominają tych, których znam i kocham. Fabuła pozostawia wiele do życzenia, ale nie za sprawą szalonego tempa wydarzeń, tylko masy błędów logicznych. Dialogi, gdyby odjąć masę ckliwych i nie wnoszących zbyt wiele frazesów, są błyskotliwe i momentami nawet dobrze się bawiłam. A jednak, mimo wszelkich uchybień... podobało mi się. Podobało mi się dlatego, że znowu poczułam klimat magicznego uniwersum. Podobało mi się, że mogłam jeszcze raz spotkać bohaterów, których nie spodziewałam się w tej historii. Podobała mi się pamięć o postaciach, będących ważną częścią świata Harry'ego Pottera, które dostały kilka stron swojego "literackiego" życia i miały możliwość wtrącenia swoich "trzech groszy".

Dlatego, traktując "Harry'ego Pottera i Przeklęte Dziecko" z właściwym dystansem, jako alternatywną wersję wydarzeń, jako coś, co mogłoby się wydarzyć w przyszłości Chłopca, Który Przeżył, niekoniecznie starając się na siłę uplasować książkę na pozycji kontynuacji... przyjmując jej morał, z przymrużeniem oka patrząc na niedociągnięcia i delektując się magią, którą od czasu dzieciństwa dane mi było poczuć raz jeszcze... pozwalam sobie na dobrą zabawę.

Otwierając tę książkę, spodziewałam się najgorszego. Kiedy człowiek nastawiony jest tylko na rozczarowanie, może się jednak pozytywnie zaskoczyć. Tak było w moim przypadku. Nie twierdzę, że "Harry Potter i Przeklęte Dziecko" jest godnym następcą serii JKR. Bohaterowie tylko w połowie przypominają tych, których znam i kocham. Fabuła pozostawia wiele do życzenia, ale nie za...