Niestety publikacja na (żenująco) niskim poziomie. Głupie komentarze autorki wprawiały w zażenowanie i więcej było spekulacji niż faktów.

Niestety publikacja na (żenująco) niskim poziomie. Głupie komentarze autorki wprawiały w zażenowanie i więcej było spekulacji niż faktów.

Ciekawa. Lubię czytać o dynastii Jagiellonów przeróżne publikacje.

Ciekawa. Lubię czytać o dynastii Jagiellonów przeróżne publikacje.

„Miłosne sekrety… „opowiadają nam właśnie o tym, o miłościach, żonach, kochanach i preferencjach władców z dynastii Jagiellonów. Przybliżają nie tylko męskie sylwetki, ale autorka poświęca też uwagę kobietom, które często są zdawkowo traktowane na kartach historii. Książka ciekawa, chociaż mimo wszystko pobieżna. Napewno nie jest z gatunku męczących i przytłaczających. Miałam kilka mocnych flashbacków z liceum, gdzie miałam wątpliwa przyjemność mieć historię na poziomie rozszerzonym z nauczycielem który miał absolutnego Nobla na punkcie szczegółów, chociaż kompletnie nie tłumaczył zdarzeń historycznych w szerszym kontekście. Kilka zawartych w Jagiellonach smaczków, wiedziałam już właśnie z lekcji historii, c jednak nie odebrało mi przyjemności z słuchania tej książki. W planach mam jeszcze kilka audiobooków tej autorki.

Ktoś z Was poleca któryś szczególnie?

„Miłosne sekrety… „opowiadają nam właśnie o tym, o miłościach, żonach, kochanach i preferencjach władców z dynastii Jagiellonów. Przybliżają nie tylko męskie sylwetki, ale autorka poświęca też uwagę kobietom, które często są zdawkowo traktowane na kartach historii. Książka ciekawa, chociaż mimo wszystko pobieżna. Napewno nie jest z gatunku męczących i przytłaczających....

Książki Pani Iwony Kienzler to prawidziwe lekcje historii. Powinny być czytane w szkołach, a jestem pewna, że młodzież więcej by zapamiętała i nauczyła się z nich, niż z podręczników. Lekkość prowadzenia przez dzieje Polski, życiorysy królów, ciekawostki. Wszystko tu znajdziemy i chłoniemy. Polecam.

Książki Pani Iwony Kienzler to prawidziwe lekcje historii. Powinny być czytane w szkołach, a jestem pewna, że młodzież więcej by zapamiętała i nauczyła się z nich, niż z podręczników. Lekkość prowadzenia przez dzieje Polski, życiorysy królów, ciekawostki. Wszystko tu znajdziemy i chłoniemy. Polecam.

Zgrabnie napisana książka, choć irytuje konsekwentne nazywanie kardynała Fryderyka Jagiellończyka Ferdynandem i papieża Juliusza II Julianem, ale poza tym można przeczytać.

Zgrabnie napisana książka, choć irytuje konsekwentne nazywanie kardynała Fryderyka Jagiellończyka Ferdynandem i papieża Juliusza II Julianem, ale poza tym można przeczytać.

Przyjemna w odbiorze i ciekawa analiza życia Jagiellonów, drugiej panującej dynastii w naszym kraju, wywodzącej się od króla Jagiełły Giedyminowicza i Zofii Holszańskiej, księżniczki litewskiej, chociaż można by pokusić się o stwierdzenie, że gdyby nie pierwsza żona króla Jadwiga Andegaweńska (potomniki Piastów po kądzieli i pierwszy król kobieta),Władysław II nigdy nie zasiadłby na polskim tronie.

Książka wydaje mi się trochę lepsza od poprzedniej tej autorki mówiącej o dynastii Piastów. Ciężko mi stwierdzić czy powodem jest bardziej skrupulatne przygotowanie materiału czy mniejsza znajomość omawianego okresu z mojej strony. Do tego czasu zazwyczaj bardziej interesowałem się Piastami, więc ciężko było mnie czymś zaskoczyć, natomiast jeśli chodzi o Jagiellonów to moja wiedza zazwyczaj kończyła się na ich założycielach.
Tym sposobem dowiedziałem się wielu intrygujących rzeczy na temat Władysława Warneńczyka, Kazimierza Jagiellończyka, Jana Olbrachta czy Zygmunta Starego i ostatniego z rodu Zygmunta Augusta (dla mnie postać dość anonimowa do tego momentu),a także kobiet ich życia (czyli matek, żon i kochanek) jak wyżej wymieniona Zofia Holszańska (jej poprzedniczki Anna Cylejska, Elżbieta Granoswska) i Elżbieta Rakuszanka, despotyczna Bona Sforza oraz trzy jej synowe Elżbieta i Katarzyna Habsburżanki, a także znienawidzona Barbara Radziwiłłówna (z rodu, który dopiero od niedawna rósł w siłę).

Tak jak w poprzedniej części ''cyklu'' mamy tu analizę różnych źródeł i stawianie raz mniej, raz bardziej prawdopodobnych hipotez, co jest jednak niezbędne przy odtwarzaniu historii, tym bardziej tej odległej.
Może trochę za często autorka odnosi się do innego pisarza historycznego Pawła Jasienicy, który tak jak ona czerpie wiedzę ze źródeł, ale jest to zapewne podyktowane wzajemną sympatią, a nie jest to książka typowo naukowa tylko kierowana do szerszej publiczności.
Jak dla mnie w porządku, można dzięki niej zarazić się historią, by poszukiwać kolejnych tytułów w temacie. Nie przejmujcie się datami, główną rolę odgrywa tu opowieść o relacjach międzyludzkich, a nie kalendarium.

PS: Anna Jagiellonka, siostra Zygmunta Augusta po wygaśnięciu rodu tak jak w przypadku Piastów (głównej linii) została koronowana na króla Polski, a jej mężem został Stefan Batory.

Przyjemna w odbiorze i ciekawa analiza życia Jagiellonów, drugiej panującej dynastii w naszym kraju, wywodzącej się od króla Jagiełły Giedyminowicza i Zofii Holszańskiej, księżniczki litewskiej, chociaż można by pokusić się o stwierdzenie, że gdyby nie pierwsza żona króla Jadwiga Andegaweńska (potomniki Piastów po kądzieli i pierwszy król kobieta),Władysław II nigdy nie...

Większość przedstawionych tu faktów znałam z innych książek, ale i tak lektura była przyjemna. Wiele ciekawostek o życiu prywatnym władców z dynastii Jagiellonów.

Większość przedstawionych tu faktów znałam z innych książek, ale i tak lektura była przyjemna. Wiele ciekawostek o życiu prywatnym władców z dynastii Jagiellonów.

Niby wszystko to człowiek wiedział. Ale przedstawione zostało z zupełnie innej niż zazwyczaj perspektywy. Mianowicie perspektywy relacji damsko-męskich. Książka niemal genialna.

Niby wszystko to człowiek wiedział. Ale przedstawione zostało z zupełnie innej niż zazwyczaj perspektywy. Mianowicie perspektywy relacji damsko-męskich. Książka niemal genialna.

Historia z perspektywy romansów i małżeństw. Dla mnie trochę nużąca ze względu na styl pisarski, który typowy jest dla książek historycznych. Za plus trzeba uznać, przytaczanie przez autorkę książki różnych źródeł pochodzenia informacji, co podnosi wiarygodność opowiadanych historii.

Historia z perspektywy romansów i małżeństw. Dla mnie trochę nużąca ze względu na styl pisarski, który typowy jest dla książek historycznych. Za plus trzeba uznać, przytaczanie przez autorkę książki różnych źródeł pochodzenia informacji, co podnosi wiarygodność opowiadanych historii.

Całkiem udana książka, choć autorka raczej mnie niczym nie zaskoczyła, oprócz rozdziału o królu Janie Olbrachcie, o którym dotychczas niewiele wiedziałam. Książka napisana bardzo przystępnym językiem i ciekawie. Polecam.

Całkiem udana książka, choć autorka raczej mnie niczym nie zaskoczyła, oprócz rozdziału o królu Janie Olbrachcie, o którym dotychczas niewiele wiedziałam. Książka napisana bardzo przystępnym językiem i ciekawie. Polecam.