Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Głęboko zapadła mi w serce i duszę. Stoi na honorowym miejscu na mojej półce i zawsze tam stała, czekając na swoją kolej i szacunek dla swojej treści. Mam sentyment do ludzi, którzy walczyli o Polskę poświęcając za nią swoje życie i nie chcąc niczego w zamian. W niej nie chodziło o to, żeby jak najpiękniejszymi słowami opisać zdarzenia tamtych lat, tylko aby w jak najprostszych słowach opisać piękno czynów i odwagi, która była wtedy rzeczą naturalną, choć nie u każdego taką samą, a na którą dzisiaj mało kto by się zdobył. Nie oszukujmy się, Polska Walcząca to byli patrioci, którzy tworzyli tak naprawdę niewidzialne państwo. Dziś jest ono rzeczywiste, ale brak Polaków, którzy bez wahania poszliby walczyć w jego obranie. Choć kto wie, może potrzeba trzeciej wojny żeby się o tym przekonać.

Głęboko zapadła mi w serce i duszę. Stoi na honorowym miejscu na mojej półce i zawsze tam stała, czekając na swoją kolej i szacunek dla swojej treści. Mam sentyment do ludzi, którzy walczyli o Polskę poświęcając za nią swoje życie i nie chcąc niczego w zamian. W niej nie chodziło o to, żeby jak najpiękniejszymi słowami opisać zdarzenia tamtych lat, tylko aby w jak...

King ma to do siebie, że w niezwykły sposób buduję atmosferę, która jest podstawą każdej z jego historii. Od początku czytania powietrze staje się gęstsze, ale nie z powodu strachu, który nas ogarnia. To nie jeden z jego horrorów, raczej historia z duszą. Zbiór opowiadań powiązanych ze sobą bohaterami, których koleje życia jak pociągi zderzają się ze sobą, z wielkim, choć bezszelestnym "bum". Bezszelestnym dla kogoś, kto nie potrafi się w nie wsłuchać i tu autor odgrywa rolę naszego przewodnika. Pomaga nam je usłyszeć, przekazuje emocje między wierszami i dramaty, które rozgrywają się we wnętrzach ludzkich serc. Dramatach w Sercach Atlantydów. Tamte czasy były ich wysypiskiem i King świetnie to wykorzystuje. Potrafi idealnie wkomponować scenografię tak, aby jak cień czaiła się za każdym kolejnym zdaniem. Tworzy bohaterów, którzy zapadają w nasze serca i przez chwilę sami czujemy się trochę jak Atlantydzi, którzy w otaczającej rzeczywistości szukają zagubionych dróg, jednocześnie stojąc w miejscu.

King ma to do siebie, że w niezwykły sposób buduję atmosferę, która jest podstawą każdej z jego historii. Od początku czytania powietrze staje się gęstsze, ale nie z powodu strachu, który nas ogarnia. To nie jeden z jego horrorów, raczej historia z duszą. Zbiór opowiadań powiązanych ze sobą bohaterami, których koleje życia jak pociągi zderzają się ze sobą, z wielkim, choć...

Historia, która elektryzuje. Jak każda, która wychodzi z pod pióra Jodi Picoult. To jak worek z uczuciami, który nagle wysypuje na nasze ręce i każe schować sobie do swojego worka - serca. Tak to się czuje.
Nie jest prosta, uczucia nie są proste, ale historie z cieniem mają większą moc niż cokolwiek innego. Bo każdy ma swój cień i inne cienie przyjmuje jak przyjaciół.

Historia, która elektryzuje. Jak każda, która wychodzi z pod pióra Jodi Picoult. To jak worek z uczuciami, który nagle wysypuje na nasze ręce i każe schować sobie do swojego worka - serca. Tak to się czuje.
Nie jest prosta, uczucia nie są proste, ale historie z cieniem mają większą moc niż cokolwiek innego. Bo każdy ma swój cień i inne cienie przyjmuje jak przyjaciół.

Czytając tą książkę ma się nieodparte wrażenie, że jest to opowieść schizofrenika, który niezmiennie trwając w zwykłej rzeczywistości, dodaje do jej obrazu jeszcze kawałek swojej - zmyślonej. Jednak wczytując się w jego słowa zauważamy, że jego wizje nie są tak całkiem pozbawione sensu, a narrator nie jest schizofrenikiem, tylko człowiekiem, który milczał i udawał głuchoniemego przez wiele lat, co prawdopodobnie odbiło się w jakiś sposób na jego psychice, nawet jeśli pisząc, stara się nie dać tego po sobie poznać.
Ta książka to swego rodzaju paradoks - ci, którzy byli pod władzą i nadzorem Kombiantu, zerwali kajdany, a ten, który, zdawać by się mogło, był ponad nim i miał swoje stałe miejsce zupełnie poza takimi zależnościami - został stłamszony. Nie pokonany, nie do końca pokonany. Nie wygrał tego co chciał, pewnie w ogóle mało wygrał, ale reszta dzięki niemu coś zyskała - niektórzy urośli, inni zmaleli, ale została legenda, której nie opowie własnymi słowami, śmiejąc się w głos, ale inni zrobią to za niego.
W wielu momentach śmiałam się razem z bohaterami, czasem rozumiałam jak niektóre rzeczy mogą nie mieścić się w głowie i zdawałam sobie sprawę, że niektórzy naprawdę brali udział w takim cyrku i to była ich normalność, a oni wybierali ją z własnej woli i bronili jej prawdziwości. Musieli pokonać wszystkie słabości, żeby wznieść się nad kukułcze gniazdo i udało im się to. Jednak Kombinat się zemścił i zatrzymał motor ich odwagi, ale spełnił on już swoje zadanie i zmielił wszystko na wióry.
Książka rewelacyjna, bardzo polecam.

Czytając tą książkę ma się nieodparte wrażenie, że jest to opowieść schizofrenika, który niezmiennie trwając w zwykłej rzeczywistości, dodaje do jej obrazu jeszcze kawałek swojej - zmyślonej. Jednak wczytując się w jego słowa zauważamy, że jego wizje nie są tak całkiem pozbawione sensu, a narrator nie jest schizofrenikiem, tylko człowiekiem, który milczał i udawał...

Szukałam jej z zapamiętaniem po empiku i znalazłam. Wzięłam do ręki, przerzuciłam kilka kartek. Ogarnęło mnie wtedy takie trudne do opisania uczucie, podobne do deja vu, ale nie do końca takie samo. Kupiłam ją. I teraz wiem, że było warto.
Zdaję sobie sprawę z tego, że wielu po oglądnięciu filmu nigdy nie sięgnie po książkę, z tego względu, że jest ona... hm, inna niż film. Są to jakby dwa różne przekazy: z wierzchu niby takie same, bo przedstawiają to samo, ale gdy spojrzeć głębiej - na dwa różne sposoby. Warto przeczytać tę książkę choćby dlatego, żeby zdać sobie sprawę z tej różnicy.
Cała ta książka to jeden ciągły tekst, zawierający w sobie wymieszane słowa, myśli i uczucia. I my musimy się w nich odnaleźć. Choć z początku wydaje się to trudne, później przychodzi z łatwością.
Autor prowadzi nas przez kolejne strony z wyszukaną niedelikatnością, każe nam zinterpretować wszystko po swojemu, wczuć się. Wsiąknąć. I tak właśnie się dzieje. Odbieramy wszystko jak swoje, naszym oczom ukazuje się obraz namalowany przez słowa, który przemawia do nas z pełną wyrazistością, jak muzyka w filmie. Tworzy niesamowitą wręcz atmosferę - uczucie realizmu. Nie ma tu czegoś takiego, jak przeniesienie w świat fikcji - ona się rozmywa.
Wszystkie wydarzenia, pozornie chaotyczne, rozgrywają się idealnie po kolei. Widać granice między kolejnymi etapami, w których się znajdują. Z niektórymi rzeczami trudno się zgodzić, ale to staje się nieistotne, bo wiadomo, że tak musi być. Bez względu na wszystko. Tę książkę określają upadające marzenia. Upadający ludzie, którzy w swoich głowach i sercach te marzenia stworzyli. Którzy pragną być szczęśliwi, mimo chaosu, w jaki zmieniają swoje życie. Każde wypowiedziane przez nich słowo oddaje ich zagubienie, niepewność. Ona ciągle jest przy nich. Pod koniec kieruje nimi dezorientacja, szaleńcze pragnienie odbicia się od dna. Kiedy zdają sobie sprawę, że od tego dna nie mogą się już odbić, poddają się. Każdy wykonywany przez nich krok, każda kolejna ucieczka od marzeń, pokazuje, jak bardzo pogrążają się w tym obłędzie, do którego doprowadziły ich marzenia. To, że bohaterowie o nich stopniowo zapominają jest kolejną upadającą kostką domina, którą samodzielnie, choć może nieświadomie, przewracają.
Hubert Selby Jr. opowiada historię, która po części rozgrywa się między wierszami. Opowiada nam historię o tym, jak łatwo można się zgubić i zamienić wszystko na nic. To nie bajka na dobranoc, zrozumiała dla wszystkich. To historia ludzi gubiących się w świecie, do którego tylko pozornie należą.
Nikt ich nie złapał za rękaw i nie zawrócił. Nikt nie zaświecił żarówki w ich ciemnym koszmarnym pokoju. Wszyscy mieli nieodparte wrażenie, że jutro znów pójdą jak gdyby nigdy nic sprzedać telewizor. Że będą to robić jutro, pojutrze i za tydzień. Aż do końca świata.

Szukałam jej z zapamiętaniem po empiku i znalazłam. Wzięłam do ręki, przerzuciłam kilka kartek. Ogarnęło mnie wtedy takie trudne do opisania uczucie, podobne do deja vu, ale nie do końca takie samo. Kupiłam ją. I teraz wiem, że było warto.
Zdaję sobie sprawę z tego, że wielu po oglądnięciu filmu nigdy nie sięgnie po książkę, z tego względu, że jest ona... hm, inna niż film....