Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Można powiedzieć, że jest to historia jakich wiele, jeden z wszechobecnych romansów, które wpadają w ręce jeszcze zanim zdążymy je wyciągnąć. Tak, jest to też typowa literatura kobieca - nie ma co ukrywać, że mało który facet byłby w stanie się w nią wciągnąć. Ma ona jednak w sobie coś niezwykłego. Być może dostrzegam to tylko dlatego, że jestem kobietą i jestem sentymentalna, ale stwierdzam to jako prawie-zagorzały przeciwnik romansów, więc coś w tym musi być. I nie jest to wcale utożsamianie się z główną bohaterką, choć pewnie każda z nas mogłaby dostrzec w niej cząstkę siebie.
Czytając "Na krawędzi nigdy" nie odczuwa się żadnej nachalności, która wbrew pozorom jest już prawie cechą ogólną jeśli chodzi o ten rodzaj książek. Nie chodzi o to że nie wiadomo czy w końcu zakochają się w sobie czy nie, ale o tym że ta miłość nie obnosi się ze swoją przewidywalnością, jest poniekąd niewinna sama w sobie. Pomijając inne wszelkie rzeczy, które jej towarzyszą, a zdecydowanie nie są niewinne. Cała historia opiera się na pojęciu bardzo bliskim większości osób, a mianowicie poszukiwaniu akceptacji samego siebie, poszukiwaniu odpowiedzi, spokoju i zrozumienia, a także podświadomemu poszukiwaniu miłości. W pewnym sensie pokazuje także, że być może w jakiś sposób faktycznie przeznaczenie jest obecne w naszym życiu. A my im dłużej czytamy, tym bardziej chcemy w to wierzyć.

Można powiedzieć, że jest to historia jakich wiele, jeden z wszechobecnych romansów, które wpadają w ręce jeszcze zanim zdążymy je wyciągnąć. Tak, jest to też typowa literatura kobieca - nie ma co ukrywać, że mało który facet byłby w stanie się w nią wciągnąć. Ma ona jednak w sobie coś niezwykłego. Być może dostrzegam to tylko dlatego, że jestem kobietą i jestem...

Szczerze mówiąc, spodziewałam się czegoś lepszego. Dostałam cofniętą w rozwoju Norę. Niby historia niezła i dobrze się czyta, ale niektóre momenty były mocno naciągane...
Mam wrażenie, że im bardziej autorka rozwija akcję i dodaje wątków, tym gorzej wychodzi w ogólnym rozrachunku całość, bo żaden z tych wątków nie reprezentuje zbyt wysokiego poziomu. Trochę smutne.

Szczerze mówiąc, spodziewałam się czegoś lepszego. Dostałam cofniętą w rozwoju Norę. Niby historia niezła i dobrze się czyta, ale niektóre momenty były mocno naciągane...
Mam wrażenie, że im bardziej autorka rozwija akcję i dodaje wątków, tym gorzej wychodzi w ogólnym rozrachunku całość, bo żaden z tych wątków nie reprezentuje zbyt wysokiego poziomu. Trochę smutne.

"Spóźnieni kochankowie" to książka niezwykła. Opowiada o dwojgu doświadczonych przez życie ludzi, których przeznaczenie czy też przypadek stawia na swojej drodze, aby na nowo odkryć dla nich życie. Nauczyć miłości. Nie jest to jedna z popularnych dzisiaj par nastolatków, tylko kobieta po siedemdziesiątce i dobiegający pięćdziesiątki mężczyzna; nie spodziewamy się po nich gorącego romansu, a w pewnym sensie dostajemy go. Nawet jeśli miejscami wydaje się trudny do zaakceptowania czy przełknięcia. Nie jest to jednak kwestia na tyle pierwszoplanowa, żeby przysłonić nam to, co w tej historii najważniejsze, a mianowicie uczucie rodzące się między dwojgiem zagubionych ludzi - młodą dziewczyną w ciele staruszki i niespełnionym malarzem. Oboje zostali w życiu czegoś pozbawieni, jednak z biegiem czasu traci się orientację, które bardziej. Dużo w tym bólu i strachu, ale jakby powiedziała Mirabelle, także dużo niewinności. Chłoniemy ją z każdego niepewnego posunięcia, każdej obawy. Poruszamy się wraz z bohaterami po świecie, w którym znaczenie ma każdy zmysł - smak, zapach, dotyk, wzrok, słuch. Wyobraźnia. Wewnętrzna siła człowieka, napędzająca jego działania. Jego pragnienia i nadzieje. Miłość i obecność drugiej osoby. Czasem tylko tyle potrzeba, żeby życie było piękne. Dzięki Mirabelle i Jaquesowi uczymy się odkrywać świat wokół siebie na nowo, uczymy się patrzeć głębiej i głębiej czuć. Doceniamy znaczenie prostych czynności i rytuałów, bezinteresowności i bliskości. Znaczenie marzeń. Tak mało, a zarazem tak wiele. Warto odkryć w sobie taki sentymentalizm.

"Spóźnieni kochankowie" to książka niezwykła. Opowiada o dwojgu doświadczonych przez życie ludzi, których przeznaczenie czy też przypadek stawia na swojej drodze, aby na nowo odkryć dla nich życie. Nauczyć miłości. Nie jest to jedna z popularnych dzisiaj par nastolatków, tylko kobieta po siedemdziesiątce i dobiegający pięćdziesiątki mężczyzna; nie spodziewamy się po nich...