Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Szczerze mówiąc, spodziewałam się czegoś lepszego. Dostałam cofniętą w rozwoju Norę. Niby historia niezła i dobrze się czyta, ale niektóre momenty były mocno naciągane...
Mam wrażenie, że im bardziej autorka rozwija akcję i dodaje wątków, tym gorzej wychodzi w ogólnym rozrachunku całość, bo żaden z tych wątków nie reprezentuje zbyt wysokiego poziomu. Trochę smutne.

Szczerze mówiąc, spodziewałam się czegoś lepszego. Dostałam cofniętą w rozwoju Norę. Niby historia niezła i dobrze się czyta, ale niektóre momenty były mocno naciągane...
Mam wrażenie, że im bardziej autorka rozwija akcję i dodaje wątków, tym gorzej wychodzi w ogólnym rozrachunku całość, bo żaden z tych wątków nie reprezentuje zbyt wysokiego poziomu. Trochę smutne.

"Spóźnieni kochankowie" to książka niezwykła. Opowiada o dwojgu doświadczonych przez życie ludzi, których przeznaczenie czy też przypadek stawia na swojej drodze, aby na nowo odkryć dla nich życie. Nauczyć miłości. Nie jest to jedna z popularnych dzisiaj par nastolatków, tylko kobieta po siedemdziesiątce i dobiegający pięćdziesiątki mężczyzna; nie spodziewamy się po nich gorącego romansu, a w pewnym sensie dostajemy go. Nawet jeśli miejscami wydaje się trudny do zaakceptowania czy przełknięcia. Nie jest to jednak kwestia na tyle pierwszoplanowa, żeby przysłonić nam to, co w tej historii najważniejsze, a mianowicie uczucie rodzące się między dwojgiem zagubionych ludzi - młodą dziewczyną w ciele staruszki i niespełnionym malarzem. Oboje zostali w życiu czegoś pozbawieni, jednak z biegiem czasu traci się orientację, które bardziej. Dużo w tym bólu i strachu, ale jakby powiedziała Mirabelle, także dużo niewinności. Chłoniemy ją z każdego niepewnego posunięcia, każdej obawy. Poruszamy się wraz z bohaterami po świecie, w którym znaczenie ma każdy zmysł - smak, zapach, dotyk, wzrok, słuch. Wyobraźnia. Wewnętrzna siła człowieka, napędzająca jego działania. Jego pragnienia i nadzieje. Miłość i obecność drugiej osoby. Czasem tylko tyle potrzeba, żeby życie było piękne. Dzięki Mirabelle i Jaquesowi uczymy się odkrywać świat wokół siebie na nowo, uczymy się patrzeć głębiej i głębiej czuć. Doceniamy znaczenie prostych czynności i rytuałów, bezinteresowności i bliskości. Znaczenie marzeń. Tak mało, a zarazem tak wiele. Warto odkryć w sobie taki sentymentalizm.

"Spóźnieni kochankowie" to książka niezwykła. Opowiada o dwojgu doświadczonych przez życie ludzi, których przeznaczenie czy też przypadek stawia na swojej drodze, aby na nowo odkryć dla nich życie. Nauczyć miłości. Nie jest to jedna z popularnych dzisiaj par nastolatków, tylko kobieta po siedemdziesiątce i dobiegający pięćdziesiątki mężczyzna; nie spodziewamy się po nich...

"Pokuta" to historia o miłości, która będąc jeszcze bardzo krucha, została poddana trudnej próbie. Nie miała czasu, żeby się rozwinąć, jednak miała czas, żeby trwać i nadawać sens życiu dwojga młodych ludzi. Oboje byli zdolni, inteligentni, z mniej lub bardziej konkretnymi aspiracjami na przyszłość. Oboje zagubieni w uczuciach, jednak w pewnym momencie całkiem pewni siebie i swoich uczuć, gotowi stawić im czoło. Gotowi dać sobie siebie, na przekór wszystkiemu i wszystkim. Niestety stanęła między nimi 13-letnia dziewczynka. Jej uczucia również odegrały w tej historii niemałą rolę, bo to właśnie one w połączeniu z zagubieniem i konsternacją, o jakie przyprawiło ją zachowanie dorosłych doprowadziło do tragedii, która zniszczyła życie Cecilii i Robbiego. Oboje z nich wyrzuciło w środek wojny, w której mniej lub bardziej dosłownie walczyli, by zachować i odzyskać życie, by odmienić los, by zapomnieć i wybaczyć, odnaleźć siebie samych i móc przechować w sobie miłość, by po wojnie nie zostały z niej zgliszcza. By się nie stłamsiła, a czas nie jej wymazał. Byli silni, silni wspomnieniami i swoimi słowami zawartymi w listach, bo nic więcej nie mieli. Tylko tak mogli trwać.
Tak mijały lata, a Briony dojrzała. Dojrzały w niej obrazy, które z czasem nabrały nowego sensu i odkryły przed nią samą jej błędy. Wywołały wyrzuty sumienia, które nie pozwalały normalnie funkcjonować. Mimo wielkich chęci, nie mogła jednak już nic naprawić. Tylko czas mógł dać jej ukojenie i właśnie on był jej pokutą.
Aby dać upust prawdzie musiała czekać bardzo długo. Mimo to, przed całe swoje życie był to jej główny cel i poświęciła się mu, bo uważała, że w ten sposób zapewni spokój duszom zakochanych. Ich obecność była przy niej nieustannie. Cała ta książka jest nią przepełniona. Ich czuwaniem. I oczekiwaniem na sprawiedliwość, która być może nigdy nie nadeszła.

"Pokuta" to historia o miłości, która będąc jeszcze bardzo krucha, została poddana trudnej próbie. Nie miała czasu, żeby się rozwinąć, jednak miała czas, żeby trwać i nadawać sens życiu dwojga młodych ludzi. Oboje byli zdolni, inteligentni, z mniej lub bardziej konkretnymi aspiracjami na przyszłość. Oboje zagubieni w uczuciach, jednak w pewnym momencie całkiem pewni siebie...