Dwa dni - tyle zajęło mi przeczytanie tej książki.

Po pierwsze; bardzo szybko się ją czytało. Była napisana bardzo dobrze, a jednak język był lekki (lecz nie za lekki), przez co umysł nie był zajęty analizowaniem i przetwarzaniem zdań podrzędnie nadrzędnie złożonych z elementami poezji.

Po drugie; była ciekawa. Nie jest to książka fantasy, po którą z reguły sięgam, ale mimo wszystko podobała mi się. Świat imperialnych podbojów nigdy nie był moim zainteresowaniem, ale w tej książce był ciekawie zaprezentowany. Myślę, że nie zaszkodzi mi kiedyś poszukać czegoś jeszcze w takich klimatach.

Moim zdaniem książka byłaby lepsza, gdyby autorka poświęciła więcej uwagi opisom emocjom. Może dzięki temu lepiej zrozumiałabym relację Kestrel i Arina; lepiej zrozumiała ich motywy. Jednak pomimo tego i tak nie mam co do tej ksiązki dużych zastrzeżeń. Może dzięki zdawkowym i konkretnym opisom czytelnik sam mógł się domyślić pewnych kwestii.

Podobało mi się to, że autorka mocno skupiła się na akcji, a nie na opisach. Oszczędziła mi czytania bezsensownych dialogów albo czytania czegoś, co nie wpływało na główną fabułę (ale nie było też sztywnego opisu że wydarzyło się to, potem tamto i to). Przyłożyła się natomiast do opisów rewolucji, strategii wojskowej, uposażenia etc. Dzięki temu wybaczam zdawkowość opisów emocji.

Co do głównych bohaterów; ciekawe charaktery, choć Kestrel niekiedy mnie irytowała. Najbardziej przypadła mi do gustu postać generała.

Dwa dni - tyle zajęło mi przeczytanie tej książki.

Po pierwsze; bardzo szybko się ją czytało. Była napisana bardzo dobrze, a jednak język był lekki (lecz nie za lekki), przez co umysł nie był zajęty analizowaniem i przetwarzaniem zdań podrzędnie nadrzędnie złożonych z elementami poezji.

Po drugie; była ciekawa. Nie jest to książka fantasy, po którą z reguły sięgam, ale...