Malfetto. Mroczne piętno

Poszłam do biblioteki po jakieś książki Fanstasy, w pewnym momencie w oczy rzuciło mi się właśnie Malfetto. Niczym nie wyróżniało się z pośród innych książek na półce, lecz zaciekawił mnie opis. Wzięła książkę do domu u strasznie się wciągnęłam. Nie potrafiłam oderwać wzroku od tej książki, a jeśli już odezwałam, non stop myślałam o przyszłości Adeliny i reszty. Autorka stworzyła naprawdę przepiękne postacie, muszę przyznać, że przynajmniej czwórka chłopaków z tej książki było moimi crushami🙈😅 Bardzo zaskoczyła mnie ta książka, zazwyczaj czytałam takie, gdzie bohater jest dobry, a staje się jeszcze lepszy, ratuje świat, każdy go kocha. A tutaj? Coś kompletnie innego- Marie Lu stworzyła książkę całkowicie odmienną od tych, które czytałam, całkowicie oryginalną. Śledzimy, jak Adelina się psuje, ale też jak ma rozterki miłosne. Przepiękna, wzruszająca trylogia, opowiada o ambicji i poświęceniu, dążeniu do władzy i śmierci. Smutne jest, że nikt nie pisze Fanfiction z tego fandomu, chętnie bym sobie poczytała 😅 Polecam tą książkę każdemu kto interesuje się fantastyką, ale też innym! Naprawdę warto sięgnąć po tą trylogię, u mnie jest na pierwszy miejscu w top 5 książek ❤❤❤

Poszłam do biblioteki po jakieś książki Fanstasy, w pewnym momencie w oczy rzuciło mi się właśnie Malfetto. Niczym nie wyróżniało się z pośród innych książek na półce, lecz zaciekawił mnie opis. Wzięła książkę do domu u strasznie się wciągnęłam. Nie potrafiłam oderwać wzroku od tej książki, a jeśli już odezwałam, non stop myślałam o przyszłości Adeliny i reszty. Autorka...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Szału nie ma. Zdradzałam fabułę z innymi książkami, bo aż tak mnie nie pochłonęła. Historia ograna i przewidywalna.

Szału nie ma. Zdradzałam fabułę z innymi książkami, bo aż tak mnie nie pochłonęła. Historia ograna i przewidywalna.

Pokaż mimo to

Książka lekka, przyjemna, ale są pewne niedociągnięcia - jakby autorka pisała to w pośpiechu i zapominała co już było np. jest scena jak najpierw tną potężnego Terena i obserwują, że jego rany same się goją, a potem parę rozdziałów dalej debatują czemu jego rany nigdy się nie goją :)
By nie spoilerować większej liczby nie wymienię, ale jak się czyta ciągiem, to takie nieścisłości nieco męczą.
Wątki homoseksualne książę ze sługą i królowa ze swoją panną, wciśnięte jakby od niechcenia bez pomysłu - można to było zrobić z polotem jak np. u Martina ( duet Loras Tyrell i Renly Baratheon ).
Osobiście żałuję wydanych pieniędzy, ale jak ktoś ma w bibliotece to można wypożyczyć.

Książka lekka, przyjemna, ale są pewne niedociągnięcia - jakby autorka pisała to w pośpiechu i zapominała co już było np. jest scena jak najpierw tną potężnego Terena i obserwują, że jego rany same się goją, a potem parę rozdziałów dalej debatują czemu jego rany nigdy się nie goją :)
By nie spoilerować większej liczby nie wymienię, ale jak się czyta ciągiem, to takie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Uwielbiam takie książki ... oby takich więcej !

Uwielbiam takie książki ... oby takich więcej !

Pokaż mimo to

Piętno mocy

Adelina Amouteru w wieku czterech lat przeżyła epidemię zarazy, która zdziesiątkowała zarówno dorosłych, jak i dzieci. Dziewczyna zapłaciła za życie bardzo wysoką cenę – została napiętnowana. Jej kruczoczarne włosy częściowo zmieniły kolor, rzęsy wyblakły, straciła oko... Podobnie wyglądają także niektóre inne ocalałe dzieci – mają tajemnicze znamiona czy blizny na twarzy i ciele, ich włosy i rzęsy tracą pigment. Ci odmieńcy zwani są malfetto – oszpecony, dotknięty, przeklęty. Krążą również plotki, że choroba, zabierając je na skraj życia i śmieci, zostawiła po sobie nie tylko odmienny wygląd. Że ocaleni posiadają niezwykłe moce, zwane Mrocznym Piętnem…

"Niektórzy ludzie nas nienawidzą i uważają, że powinniśmy zawisnąć na stryczkach.
Inni się nas boją i sądzą, że jesteśmy demonami, które powinny spłonąć na stosie.
Jeszcze inni czczą nas i uważają za dzieci bogów.
Ale znają nas wszyscy".*

I to właśnie sprawia, że na ocalonych zaczyna polować Oś Inkwizycji. Część z nich ma szczęście i kochające, dbające oraz chroniące ich rodziny, lecz pozostali… Bliscy się ich boją, przyjaciele nimi gardzą, znajomi odsuwają się, w czym często pomaga im złoto, za które wydają ocalałych Inkwizycji. A żądne krwi tłumy… te nie mają dla nich litości.

Wyalienowanie, strach i ucieczka stają się kolejną ceną płaconą za wymknięcie się śmierci. Jednocześnie ich niezwykłe umiejętności zaczynają wychodzić na światło dzienne…

"My nie mieliśmy nigdy się pojawić, Adelino.
My nie mamy prawa istnieć.
Jesteśmy błędami".*

Demony codzienności

Adelina, uratowana od okrutnej śmierci w płomieniach, zostaje otoczona opieką tajemniczego Bractwa Sztyletu. Grupy, która znajduje podobne jej osoby – naznaczone Mrocznym Piętnem – i szkoli je. Do czego? Ich celem jest zamach stanu – przywrócenie należytej pozycji następcy tronu, Enzo Valencianowi, jednemu z najpotężniejszych w królestwie młodych ludzi obarczonych piętnem mocy…

Z drugiej strony jest Inkwizycja, pod wodzą byłego przyjaciela Enzo – Terena Santoro, która skazała Adelinę na śmierć. Gwardia, stworzona przez pałac i działająca z jego błogosławieństwem, która wyszukuje i unicestwia malfetto.

"Przykro. Zawsze komuś jest przykro.
Czy w tym świecie można kupić coś za przeprosiny?"*

Wreszcie rodzina samej Adeliny, od której wszystko się zaczęło – piękna, kochająca matka, która straciła życie w zarazie, uwielbiana siostra – ideał bez skazy i ojciec, który… no właśnie. Mężczyzna – wiedząc, że oszpecona (choć nadal wielce urodziwa) córka nie stanowi już żadnej wartości na małżeńskim rynku – usiłuje odnaleźć w niej owo Mroczne Piętno, nie jest ono bowiem dane każdemu. Znużona kolejnymi nieudanymi próbami, do których jest zmuszana, przerażona obojętnością, wręcz nienawiścią rodzica, dziewczyna ostatecznie traci grunt pod nogami, gdy podsłuchuje rozmowę, podczas której jej ojciec (aktualnie mający ogromne problemy w interesach) przystaje na okrutną i bezlitosną propozycję handlu.

Chęć ratowania honoru i czci, czyli ucieczka z domu, kończy się w najgorszy z możliwych sposób…

Mój przyjaciel mrok…

Lecz wtedy również – zupełnie nieoczekiwanie – zaczyna się nowe życie Adeliny. Życie z mocą, której do tej pory nie była w stanie przywołać, o której tak naprawdę nic nie wiedziała. Z mocą, z którą będzie musiała walczyć, by ta jej nie pochłonęła; by to ona zawładnęła nią, a nie na odwrót…

Bo sercem, duszą i ciałem Adeliny zaczyna rządzić mrok. Mrok, który pochłania ją bez reszty, pęta umysł i zmysły, myśli i uczucia. Mrok, który zdaje się być jej jedynym przyjacielem. Jedynym, który – nie żądając niczego w zamian – daje jej wszystko.

"Jestem jednocześnie przerażona jak i zachwycona tym, co robię.
Jego cierpienie uderza mi do głowy.
Rozkoszuję się nim".*

Główna bohaterka, czy raczej – by być bliższym prawdy – antybohaterka, wydaje się tak znajoma. Tak "normalna" i naturalna. Bo któż z nas nie był choć w jednej z sytuacji, z którymi ona musi się mierzyć – idealne rodzeństwo, brak miłości ojca i jego rozczarowanie, pogarda otoczenia, nieufność grupy, próba wykorzystania posiadanych zdolności, szantaż? Młoda, niespełna 17-letnia dziewczyna próbuje okiełznać przeznaczenie, wziąć los we własne ręce i stanąć twarzą w twarz z wyborami, które ją przerastają. Wyborami, których dokonać musi samotnie, wiedząc, że – tak czy tak – zostanie potępiona. Znikąd pomocy, znikąd wsparcia…

Czy wobec tego można oceniać drogę, którą podąży? Czy można odrzucić ją za to, czego pragnie bronić? Zwłaszcza że przeznaczenie zaczyna krzyżować losy poszczególnych postaci w sposób nie tylko niespodziewany, lecz wręcz szokujący. I nic nie będzie tym, czym początkowo się wydawało, a wszystkie misternie tkane plany rwane będą niby pajęcze nici…

"Chcąc przeżyć, muszę wziąć udział w tej grze.
Co więcej, muszę ją dobrze rozegrać".*

Potęga czy prawda?

Książkę czyta się łatwo, szybko i przyjemnie. I taka właśnie jest – akcja biegnie lekko i wartko, bez zbędnych wyjaśnień i przydługich opisów. O bohaterach nie wiemy zbyt wiele, lecz wystarczająco, by ich poznać. Tło historii także nie kipi od szczegółów i barwnych tolkienowskich opisów, lecz wyraźnie i klarownie umiejscawia zdarzenia i historię postaci. Zaciekawia i sprawia, że od lektury nie można się oderwać. Że wciąż mamy ją w głowie, zwłaszcza że rozdziały to swoiste spowiedzi poszczególnych postaci – z ich uczuć, lęków, planów, marzeń i nadziei.

A Adelina? Nasza antybohaterka? Demony, z którymi walczy – jednako na jawie i w przenośni – to mieszanka jej własnych strachów i niepewności oraz lęków i przerażenia innych. To jej pasje, wyrzuty sumienia i żądze czerpane z otoczenia. Potężna moc, którą dziewczyna posiada, a której nie jest w stanie kontrolować, wielokrotnie zagraża nie tylko życiu innych, ale i jej samej. Mrok, znajdujący się w jej duszy, wciąga ją coraz głębiej i głębiej. I wydaje się, że nikt nie jest w stanie jej pomóc, gdyż jej potęga jest zbyt wielka…

"Nie płacz – mówi silnym głosem. – Jesteś na to zbyt potężna".*

Nowy bohater to antybohater!

Marie Lu, amerykańska pisarka chińskiego pochodzenia, zyskała sławę dzięki bestsellerowej trylogii "Legends". Autorka, tworząc idealny patchwork mitologii Dalekiego Wschodu z trendami Zachodu, sprawia, że jej powieści young adult zdają się jednocześnie znajome, jak i egzotyczne. Fani pozycji typu "Niezgodna" czy "Miasto kości" będą zachwyceni. "Malfetto. Mroczne piętno" ma bowiem wielopoziomową fabułę i łączy w sobie zarówno wątki skomplikowane etycznie, jak i lekkie, miłe i przyjemne. Ironiczny język, żywe dialogi, wartka akcja, soczyste opisy scen walki, a do tego wszystkiego jeszcze dworskie intrygi, plany wewnątrz planów, niecodzienne moce i alternatywna rzeczywistość świata tożsamego renesansowym Włochom…

Jeśli dodać do tego fakt, że to zaledwie początek kolejnej trylogii, a 20th Century Fox oraz Temple Hill Entertainment nabyły prawa do ekranizacji, to chyba najlepsze rekomendacje, by sięgnąć po tę lekturę!

* Cytat z książki Marie Lu "Malfetto. Mroczne piętno".

Piętno mocy

Adelina Amouteru w wieku czterech lat przeżyła epidemię zarazy, która zdziesiątkowała zarówno dorosłych, jak i dzieci. Dziewczyna zapłaciła za życie bardzo wysoką cenę – została napiętnowana. Jej kruczoczarne włosy częściowo zmieniły kolor, rzęsy wyblakły, straciła oko... Podobnie wyglądają także niektóre inne ocalałe dzieci – mają tajemnicze znamiona czy...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Na początku chciałam zaznaczyć, że akcja książki nie toczy się w jakimś alternatywnym świecie, gdzie renesansowe Włochy są po prostu troszkę zmienione i mają inne nazwy. No nie, to jest całkiem inna rzeczywistość, inne są lądy, bóstwa, a nad ziemią świecą trzy księżyce. Także to tak celem uściślenia. Klimat jest być może trochę włoski i stąd te wrażenia. Przyznam, że jak to przeczytałam na okładce, zniechęciłam się, bo Włochy + renesans nie leżą w kręgu moich zainteresowań. Ale postanowiłam zaryzykować ze względu na autorkę. Gdy czytałam cykl Lu "Legenda", też po pierwszym tomie 'gałęzie mi oklapły', natomiast trylogię oceniam wysoko - jako całość. Dlatego teraz nie chciałam się uprzedzać i mimo tych "Włoch" przeczytałam powieść. :) Kredyt zaufania, jaki mam do Lu, nie został nadużyty. Akcja toczy się raźno, bohaterowie są całkiem w porządku. Chwilka. Może się rozpędziłam. Protagonistka jest właściwie... hmm... antybohaterką? W każdym razie nie jest uroczą, lukrowaną panienką. ;) Mnie to nie wadzi i wielce ciekawa jestem, jak potoczą się losy Adeliny w kolejnych częściach. Co do samego zamysłu, to może oryginalnością specjalnie nie wieje. Oto po zarazie niektórzy ludzie nabierają nadnaturalnych mocy, a społeczeństwo jednocześnie ich nienawidzi i podziwia. "Odmieńcy" ścigani są przez publiczne służby ("inkwizycja") i zabijani. Niektórzy zbierają się w grupki i ćwiczą razem moce. Czyli taki X-Men, a Adelinę można by od biedy podciągnąć pod tamtejszego Magneto - zobaczymy, czy miałam rację. Na razie, po pierwszym tomie dziewczyna ma na niego tylko zadatki.

Na początku chciałam zaznaczyć, że akcja książki nie toczy się w jakimś alternatywnym świecie, gdzie renesansowe Włochy są po prostu troszkę zmienione i mają inne nazwy. No nie, to jest całkiem inna rzeczywistość, inne są lądy, bóstwa, a nad ziemią świecą trzy księżyce. Także to tak celem uściślenia. Klimat jest być może trochę włoski i stąd te wrażenia. Przyznam, że jak to...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"Malfetto" usadzone jest w alternatywnych Włoszech w czasach renesansu i opowiada o dziewczynie, Adelinie Amourteu,która jak większość osób, którzy przeżyli zarazę, która przeszła nad Kenettrą została naznaczona, obdarzona mocą-jej serce jest przepęłnione mrokiem, zła do szpiku kości,ambitna, niezwykła-potrafi wytworzyć takie realistyczne iluzje, które zmyliłyby niejednego człowieka.
Jej historia rozpoczyna się, kiedy poznajemy ją w lochu, w którym oczekiwała na egzekucję z powodu dokonania zabójstwa swego ojca-jednocześnie z jej perspektywy poznajemy ciąg zdarzeń, która doprowadziły do sytułacji, w której się odnalazła, jednocześnie dowiadujemy się też w jakich okolicznościach odkryła swoje zdolności.Do jej egzekucji nie dochodzi, ponieważ zostaje ocalona dzięki tajemniczemu Kosiarzowi, który przygarnia ją do Dworu Fortunaty, gdzie jest tam ukryte Bractwo Sztyletów, których ów Kosiarz jest przywódcą i postanawia pomóc Adelinie w okiełznaniu jej mrocznych mocy.
Powieść rewelacyjna, wartka akcja, nie do końca wiadomo, kto jest antagonistą czy protagonistą, łatwo się pogubić, więc trzeba być uważnym i skupionym, zaskakujące zwroty akcji, wciągająca od początku, porywająca w taki sposób, że nie wypuści, dopóki nie poznasz zakończenia, a ono jest równie zaskakujące.
Oczywiście bedę czytała kolejny tom z serii, ponieważ zapowiada się świetnie :)

"Malfetto" usadzone jest w alternatywnych Włoszech w czasach renesansu i opowiada o dziewczynie, Adelinie Amourteu,która jak większość osób, którzy przeżyli zarazę, która przeszła nad Kenettrą została naznaczona, obdarzona mocą-jej serce jest przepęłnione mrokiem, zła do szpiku kości,ambitna, niezwykła-potrafi wytworzyć takie realistyczne iluzje, które zmyliłyby niejednego...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ta historia jest tak bardzo inna, od książek, które zazwyczaj czytam. Jest w niej tyle mroku i wszystko idzie w zupełnie innym kierunku, niż można się było spodziewać.
Styl Marie Lu jest bardzo specyficzny w tym sensie, że pisze ona jak dla młodzieży (nie YA), a jednocześnie w jej książkach jest tyle głębszych i mrocznych rzeczy, że nie wiadomo jak to odebrać. Plus te "cytaty" ze świata autorki, na początku każdego rozdziału, były moim zdaniem zupełnie zbędne.
Gdybym miała opisać Adeline jednym słowem, powiedziałbym – psychopatka. Ona ma w sobie tak dużo pokładów mroku. Czytanie z jej perspektywy jest zdecydowanie intrygujące (tak jak np. czytanie o seryjnych mordercach). Wyjątkowy w niej jest również pociąg do władzy, rzadko mamy takich głównych bohaterów.
Teren jest bardzo intrygującą postacią. Jest szaleńcem, ale ma swój wielki cel i bardzo chcę poznać jego dalsze losy. Zdecydowanie najbardziej go polubiłam (chociaż nie wiem, jak to o mnie świadczy).
Pozostali bohaterowie są już mniej wyraziści.
Akcja potoczyła się BARDZO intrygująco.
Wiem, że wiele razy użyłam w tej recenzji słowa „mrok” w różnej postaci, no ale właśnie taka jest ta książka. Mroczna i koniec.

Ta historia jest tak bardzo inna, od książek, które zazwyczaj czytam. Jest w niej tyle mroku i wszystko idzie w zupełnie innym kierunku, niż można się było spodziewać.
Styl Marie Lu jest bardzo specyficzny w tym sensie, że pisze ona jak dla młodzieży (nie YA), a jednocześnie w jej książkach jest tyle głębszych i mrocznych rzeczy, że nie wiadomo jak to odebrać. Plus te...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

To moje pierwsze zetknięcie z tą autorką. Zasłynęła trylogią „Legenda”, o której prawdę mówiąc nic nie słyszałam. Długo polowałam na „Malfetto. Mroczne piętno”, aż w końcu dorwałam je w swoje szpony. Nie zawiodłam się na tej książce, z czego jestem niezmiernie ucieszona. Od pierwszej strony czytelnik towarzyszy bohaterce Adelinie w jej podróży po niebezpiecznym świecie, w którym żadne miejsce i żadna kryjówka nie jest bezpieczna. Wszędzie krąży Inkwizycja, która za zadanie ma unicestwienie każdego Malfetto.
Styl autorki jest przyjemny i dzięki temu lekturę czyta się bardzo szybko. Marie Lu stworzyła świetną postać żeńską oraz męską, którą dla mnie jest Adelina i książę Enzo. Książę od samego początku skradł moje serce. Od razu wiedziałam, że tych dwoje połączy uczucie, któremu niestety nie będzie dane rozkwitnąć. Od pierwszych stron przeżywałam mocno wędrówkę bohaterki. Wszystkie emocje czułam tak samo jak ona. Uciekałam z nią przed Inkwizycją, byłam z nią na treningach, gdzie opanowywała swoją moc iluzji.

Po całą recenzję zapraszamy na bloga: http://arystokratkispodksiegarni.blogspot.com/2018/05/zagebmy-sie-w-ciemne-rejony-malfetto.html
:)

To moje pierwsze zetknięcie z tą autorką. Zasłynęła trylogią „Legenda”, o której prawdę mówiąc nic nie słyszałam. Długo polowałam na „Malfetto. Mroczne piętno”, aż w końcu dorwałam je w swoje szpony. Nie zawiodłam się na tej książce, z czego jestem niezmiernie ucieszona. Od pierwszej strony czytelnik towarzyszy bohaterce Adelinie w jej podróży po niebezpiecznym świecie, w...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

„Malfetto. Mroczne piętno” - zaintrygował mnie już sam tytuł powieści – jest w nim coś, niepokojącego, tajemniczego…no po prostu mrocznego ;) I nastrój tej powieści faktycznie jest utrzymany w tej konwencji. Czytelnik wkracza w uniwersum przypominające renesansowe południe Europy. Zaraza, która przetoczyła się przez kontynenty, zabiła wielu ludzi. Lecz to ci, którzy przeżyli, mają pecha. Naznaczeni na różne sposoby budzą niepokój zdrowej części społeczeństwa. Nazywają ich malfetto i traktują jak osoby drugiej kategorii. W dodatku niektórzy z nich przejawiają niepokojące, nadnaturalne zdolności – Mroczne Piętno.

Właśnie takim człowiekiem ze skazą jest główna bohaterka powieści Marie Lu – Adelina. W następstwie dramatycznych wydarzeń nastolatka ucieka z rodzinnego domu i wtedy ujawnia się jej mroczny dar – zdolność tworzenia iluzji. Dziewczyna zostaje wplątana w rozgrywki polityczne, bo jej talent jest łakomym kąskiem dla walczących ze sobą stronnictw. Książka aż kipi mnóstwem emocji i wątpliwości, które burzą spokój bohaterki. Tragiczna przeszłość sprawia, że moc Adeliny jest niestabilna, zwłaszcza, gdy nastolatka podda się mrokowi, który tkwi w jej duszy.

Podoba mi się ta powieść, właśnie ze względu na brak cukierkowych wątków. Adeliną targają różne uczucia, dużo w niej gniewu, nienawiści i strachu. Autorka wielokrotnie zaskoczyła mnie zwrotami akcji i niesztampowo prowadzonymi wątkami. I bardzo odpowiada mi rozpisanie historii na głosy poszczególnych bohaterów. Fakt, dominuje Adelina – pierwszoosobowa narracja dodaje dynamiki całości. „Malfetto. Mroczne piętno” to obiecujący początek cyklu, którego bohaterką nie jest skończenie piękna i dobra dziewoja, lecz nastolatka, w której potrzeba akceptacji i poczucie odrzucenia wyzwalają najgorsze emocje. Polecam.

„Malfetto. Mroczne piętno” - zaintrygował mnie już sam tytuł powieści – jest w nim coś, niepokojącego, tajemniczego…no po prostu mrocznego ;) I nastrój tej powieści faktycznie jest utrzymany w tej konwencji. Czytelnik wkracza w uniwersum przypominające renesansowe południe Europy. Zaraza, która przetoczyła się przez kontynenty, zabiła wielu ludzi. Lecz to ci, którzy...

więcej

mniej

Pokaż mimo to