To nie mógł być przypadek. Zeszły miesiąc zaczęłam reportażem o Irlandii Północnej, a dokładnie „Cokolwiek powiesz, nic nie mów”. Dlatego gdy zobaczyłam, że w maju wychodzi powieść Louise Kennedy, która za tło ma mieć właśnie konflikt między protestantami i katolikami na tym obszarze, to wiedziałam, że ta lektura nie może mi umknąć. Oczekiwałam zmiażdżonego serducha i sporo politycznego tła. A co dostałam?

Młoda katolicka nauczycielka Cushla stara się wieść w miarę spokojne życie, a przynajmniej na tyle, na ile pozwala jej to obecność w kraju, w którym codziennie wybuchają bomby, żołnierze stacjonują na ulicach i trwają krwawe rozrachunki IRA. Tak właśnie wygląda Irlandia Północna w 1975 roku. Jej życie nabiera barw, gdy w barze, w którym dorabia, spotyka Michaela. On z kolei należy do tej protestanckiej części Irlandii i jest prawnikiem, który zasłynął z tego, że bronił członków IRA. Wbrew zdrowemu rozsądkowi – Michael jest od niej zdecydowanie starszy, a co najważniejsze żonaty – zawiązuje się między nimi romans.

Jeśli wam też od razu nasunęło się porównanie do Romea i Julii, to pewnie nie jesteście jedyni. Ten wątek jest już chyba nieśmiertelny i będzie powracał wielokrotnie przy najróżniejszych okazjach. Tu jednak romans nie jest najważniejszy. Wiem, dziwne, bo po opisie powieści można wnioskować, że to on będzie na pierwszym planie, a reszta będzie się formować w tle w zależności od stopnia rozwinięcia historii. A jest wręcz przeciwnie. Louise Kennedy bardzo zgrabnie na pierwszych stronach zawiązuje między bohaterami relację, by później stopniowo przesunąć ją trochę dalej, robiąc miejsce sytuacji politycznej.

A atmosfera jest coraz duszniejsza. Na każdym kroku odczuwamy niepokój i traumy mieszkańców, dla których każdy dzień to wybuchy, krew i śmierć. Gdy człowiek staje naprzeciwko drugiego człowieka, sąsiada, nawet najmniejszy przejaw wolności staje się zdradą. Jakie konsekwencje będzie miało pobicie ojca jednego z uczniów w klasie Cushli?

Mogę powiedzieć tylko jedno, przeczytajcie tę powieść. Wiem, że może się wydawać, że przeczytaliście już milion podobnych historii i autorka nie jest w stanie zapewnić nic nowego, ale to nieprawda. Kennedy snuje swoją opowieść w tak melancholijny i zgrabny sposób, że można tylko przepaść w tej prozie. Nie mogę zagwarantować wam, że ta powieść zawładnie wami całkowicie i będzie to wasz tegoroczny ulubieniec, ale na pewno nie da o sobie zapomnieć. A to już wyróżnia ją z morza innych pozycji.

Kinga Kolenda