Pierwotnie „Szczęście w Mrokach” i "Na Tropach Ciemności” stanowiły jeden tom, jednak objętościowo okazał się on zbyt długi, dlatego też podzielano go na dwie części. Prawdopodobnie z tego względu pierwsza część tak niemiłosiernie się dłuży, gdyż stanowi rozwleczony wstęp do głównego wątku kontynuowanego w kolejnej części. Niestety w drugiej akcja staje się jedynie nieznacznie bardziej dynamiczna, co bynajmniej nie rekompensuje przewidywalności fabuły. Świat przedstawiony jest bardzo ograniczony, ciągle obserwujemy powierzchowność tych samych bohaterów tkwiących w swojej bańce, starających się rozwikłać zagadkę z pierwszej części, co na dłuższą metę staje się nużące i sprawia, że jej rozwiązanie wcale nie zaskakuje. Ponadto wątek Beki został wciśnięty na siłę, nic by się nie zmieniło gdyby go po prostu usunięto.
Zaciekawiła mnie jedynie postać Mardusa, można było poświęcić mu więcej czasu chociażby na opisanie jego filozofii i wydarzeń które sprawiły dlaczego taki się stał, niestety autorka nie potrafi umiejętnie portretować charakteru postaci - chyba uważa ten aspekt za zbędny. Jej bohaterowie są czarno-biali w jej powieści nie ma miejsca na odcienie szarości, źli są po prostu źli, a dobrzy od zawsze tacy byli. Zbyt schematyczna i banalna fabuła, jednak nie żałuję że przeczytałam obie książki, dzięki temu wiem jakich książek unikać.

Pierwotnie „Szczęście w Mrokach” i "Na Tropach Ciemności” stanowiły jeden tom, jednak objętościowo okazał się on zbyt długi, dlatego też podzielano go na dwie części. Prawdopodobnie z tego względu pierwsza część tak niemiłosiernie się dłuży, gdyż stanowi rozwleczony wstęp do głównego wątku kontynuowanego w kolejnej części. Niestety w drugiej akcja staje się jedynie...