To nie jest opinia, ale nowa wersja portalu wymaga wpisania kilku słów, by dołączyć książkę do biblioteczki.
Pozdrawiam

To nie jest opinia, ale nowa wersja portalu wymaga wpisania kilku słów, by dołączyć książkę do biblioteczki.
Pozdrawiam

Największą wadą jest to, że autorzy napisali praktycznie całą książkę o Klindze i Tadrithu, córce Żurawia i synu Skana.

Praktycznie pominęli wszystkie ważne postacie, które polubiliśmy, a nawet pokochaliśmy w poprzednich tomach. Wyjątek stanowią Skan i Żuraw, których prawie tutaj nie ma i dodatkowo autorzy postanowili zrobić z nich prawie że staruszków.

Co do Klingi i Tadritha to strasznie trudno było mi ich polubić wiedząc, że tam, w tle, są postacie, z którymi o wiele lepiej bym się bawił. ROZCZAROWANIE.

Największą wadą jest to, że autorzy napisali praktycznie całą książkę o Klindze i Tadrithu, córce Żurawia i synu Skana.

Praktycznie pominęli wszystkie ważne postacie, które polubiliśmy, a nawet pokochaliśmy w poprzednich tomach. Wyjątek stanowią Skan i Żuraw, których prawie tutaj nie ma i dodatkowo autorzy postanowili zrobić z nich prawie że staruszków.

Co do Klingi i...

Zakończenie trylogii "Wojen magów" jest o tyle dobre, że świetnie podsumowuje losy Skandranona i jego bliskich, stawiając ich w rolach rodziców dorosłych dzieci. Osią przewodnią całej książki są próby uniezależnienia się potomstwa od sławnych rodzicieli. Ale poza tym trochę rozczarowuje. Czytanie się strasznie dłuży w miejscach, gdzie akcja nie wychodzi poza dwójkę głównych bohaterów. Brakuje zadowalających zwrotów akcji. W efekcie chciałam ją szybko skończyć, żeby przejść do następnej książki.

Zakończenie trylogii "Wojen magów" jest o tyle dobre, że świetnie podsumowuje losy Skandranona i jego bliskich, stawiając ich w rolach rodziców dorosłych dzieci. Osią przewodnią całej książki są próby uniezależnienia się potomstwa od sławnych rodzicieli. Ale poza tym trochę rozczarowuje. Czytanie się strasznie dłuży w miejscach, gdzie akcja nie wychodzi poza dwójkę głównych...

No, to teraz rozprawmy się ze Srebrzystym gryfem. Ostatni tom Wojen Magów pióra Mercedes Lackey i Larry'ego Dixona, którą lubię i do książek której mam spory sentyment. Oraz piosenki której bardzo mi się podobają... Ale to materiał na inną dywagację.
Ci, którzy zdażyli polubić Skana, będą zasmuceni, ale tym razem ten narcystyczny gryf nie był głównym bohaterem powieści, odgrywał co prawda ważną rolę, ale raczej dla miasta niż dla fabuły. Obaj nasi bohaterowie są już starsi, łamie ich w kościach po nocy spędzonej na gołej ziemi, a przygody niestety musieli pozostawić młodszym.
Historia ze Srebrzystego gryfa, dziejąca się parę ładnych lat po wcześniejszej opowieści, dotyczyła dzieci Skana i Bursztynowego Żurawia: Klingi i Tadritha. Oboje byli niezbyt zadowoleni z życia w cieniu swoich wielkich rodziców i długiego spokoju w mieście. Chcieli się wykazać, sprawdzić swe umiejętności, zażyć przygody.
Okazja do takowej przydarzyła się, a jakże. Para młodych członków straży miasta, Srebrzystych została wysłana z misją w dzikie rejony wokół miasta, a dokładnie na ogległy posterunek.
I miała nieszczęście po drodze wpaść na pozostałość po magicznym sztormie powstałym po śmierci Urtho i jego adwersarza. Ranna zdolna młodzież została sama w lesie bez możliwości kontaktu z miastem. A ich zapach już zwęszyły wyrsy potworne stworzenia, zmienione przez niestabilną

No, to teraz rozprawmy się ze Srebrzystym gryfem. Ostatni tom Wojen Magów pióra Mercedes Lackey i Larry'ego Dixona, którą lubię i do książek której mam spory sentyment. Oraz piosenki której bardzo mi się podobają... Ale to materiał na inną dywagację.
Ci, którzy zdażyli polubić Skana, będą zasmuceni, ale tym razem ten narcystyczny gryf nie był głównym bohaterem powieści,...

Doskonały przykład cyklu, gdzie autorowi (autorom w tym przypadku) starcza polotu jedynie na pierwszy tom i trochę zostaje go na tom drugi. Szkoda tylko, że zapału starcza już na tomów trzy, co to nieuchronnie prowadzi do tragedii.

Jak w pierwszym tomie mamy świetnie opisany konflikt, w drugim całkiem zgrabny kryminał (oba okraszona fajną postacią Skana) to w trzecim mamy... nie wiem, serio. Dno i dwa mery mułu. Miałem ciężkie wrażenie, że autorzy z braku pomysłów wygrzebali koncept fabuły z szuflad swoich dzieci.


Nieznajomość trzeciego tomu nie jest do czegokolwiek niezbędna. Rozumiem, że poprzednie tomy mogą bardzo się podobać (tak jak mnie),ale weźcie na poważnie moje ostrzeżenie i życie dalej w błogiej nieświadomości nie tykając Srebrzystego Gryfa nawet kijem z dziesięciu metrów (a półki z tą książką omijajcie szerokim łukiem coby nic głupiego Wam do głowy nie strzeliło).

Doskonały przykład cyklu, gdzie autorowi (autorom w tym przypadku) starcza polotu jedynie na pierwszy tom i trochę zostaje go na tom drugi. Szkoda tylko, że zapału starcza już na tomów trzy, co to nieuchronnie prowadzi do tragedii.

Jak w pierwszym tomie mamy świetnie opisany konflikt, w drugim całkiem zgrabny kryminał (oba okraszona fajną postacią Skana) to w trzecim...

Dwie poprzednie książki wzbudzają w nas miłość do Skana, a to pisana o dzieciach, gdzie Skan to stary dziad..to się nie dziać nie może!

Dwie poprzednie książki wzbudzają w nas miłość do Skana, a to pisana o dzieciach, gdzie Skan to stary dziad..to się nie dziać nie może!