Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Na tle wysypu powiastek z lat 90 to dziełko (sic!), ze względu na swoją bezpośredniość i jawny krytycyzm prawej jak i lewej strony, mogłoby zabłysnąć zbyt intensywnie w oczy ówczesnego bigoteryjnego i powoli zachłystującego się spuszczeniem z cenzuralnej smyczy niezmiennie konformistycznego społeczeństwa. Możliwe, że zatrzęsłoby chociaż troszeczkę, mocno wyposzczonym rynkiem wydawniczym, który wchłaniał w tamtym momencie każdą ramotę, jednak nigdy niedane nam będzie się tego dowiedzieć. Kochanek został po raz pierwszy wydany prawie 20 lat od momentu powstania i pomimo zapewnień autora, że się w ogóle nie zestarzał, po niespełna 10 latach od premiery fabularnie i stylistycznie wypada co najmniej infantylnie. Nagromadzenie ciekawych szczegółów z życia gejów w PRL-u czy grzeszków kleru lepiej wyglądałyby jako reportaż, co przemknęło przez myśl Panu Jabłońskiemu o czym czytamy w „Od Autora”, jednak postanowił on sklecić z zebranych materiałów jałowe romansidło, jak przyznaje jedynie dla pieniędzy, i to wyraźnie widać, gdyż poziomem literackim dorównuje aktualnym polskim bestsellerom. Ogromny plus za ilustracje Izanagi. To jedyny powód dla którego ta książka pozostanie na mojej półce.

Na tle wysypu powiastek z lat 90 to dziełko (sic!), ze względu na swoją bezpośredniość i jawny krytycyzm prawej jak i lewej strony, mogłoby zabłysnąć zbyt intensywnie w oczy ówczesnego bigoteryjnego i powoli zachłystującego się spuszczeniem z cenzuralnej smyczy niezmiennie konformistycznego społeczeństwa. Możliwe, że zatrzęsłoby chociaż troszeczkę, mocno wyposzczonym...

Na miejscu autorki wstydziłabym się przyznać, że pisałam tę książkę 10 lat. Dużo lepsze czytadełka wychodziły spod palców chociażby Johanny Lindsey, która podobne fajanse wydawała nawet po 2 rocznie. Treść książki stanowi miałkie wypełnienie niedopowiedzeń z „Iliady” Homera na temat związku Patroklosa z Achillesem, coś w rodzaju fanfika rozochoconej nastolatki. Wybitnie beznamiętnej fabuły nie rekompensuje styl i częste odwołania do mitologii greckiej. Całość wygląda na umiejętnie odgrzewany kotlet à la nowa wersja znanego przeboju, bo raczej mało kto sięga po klasykę kalibru eposu napisanego heksametrem daktylicznym, a fajnie byłoby coś sprzedać pod nazwą którą każdy skojarzy. Nie znajdziecie w tej książce przełomowych faktów na temat związku tych dwóch panów, tylko naiwną (bardzo naiwną i bezpieczną) wariację na temat tego, co mogło dziać się pomiędzy wierszami. Powiastka do przeczytania i zapomnienia w jeden jesienny weekend. Lepiej włączyć sobie film o Troi, będzie mniejszą stratą czasu i przynajmniej ucztą wizualną.

Na miejscu autorki wstydziłabym się przyznać, że pisałam tę książkę 10 lat. Dużo lepsze czytadełka wychodziły spod palców chociażby Johanny Lindsey, która podobne fajanse wydawała nawet po 2 rocznie. Treść książki stanowi miałkie wypełnienie niedopowiedzeń z „Iliady” Homera na temat związku Patroklosa z Achillesem, coś w rodzaju fanfika rozochoconej nastolatki. Wybitnie...

Pierwotnie „Szczęście w Mrokach” i "Na Tropach Ciemności” stanowiły jeden tom, jednak objętościowo okazał się on zbyt długi, dlatego też podzielano go na dwie części. Prawdopodobnie z tego względu pierwsza część tak niemiłosiernie się dłuży, gdyż stanowi rozwleczony wstęp do głównego wątku kontynuowanego w kolejnej części. Niestety w drugiej akcja staje się jedynie nieznacznie bardziej dynamiczna, co bynajmniej nie rekompensuje przewidywalności fabuły. Świat przedstawiony jest bardzo ograniczony, ciągle obserwujemy powierzchowność tych samych bohaterów tkwiących w swojej bańce, starających się rozwikłać zagadkę z pierwszej części, co na dłuższą metę staje się nużące i sprawia, że jej rozwiązanie wcale nie zaskakuje. Ponadto wątek Beki został wciśnięty na siłę, nic by się nie zmieniło gdyby go po prostu usunięto.
Zaciekawiła mnie jedynie postać Mardusa, można było poświęcić mu więcej czasu chociażby na opisanie jego filozofii i wydarzeń które sprawiły dlaczego taki się stał, niestety autorka nie potrafi umiejętnie portretować charakteru postaci - chyba uważa ten aspekt za zbędny. Jej bohaterowie są czarno-biali w jej powieści nie ma miejsca na odcienie szarości, źli są po prostu źli, a dobrzy od zawsze tacy byli. Zbyt schematyczna i banalna fabuła, jednak nie żałuję że przeczytałam obie książki, dzięki temu wiem jakich książek unikać.

Pierwotnie „Szczęście w Mrokach” i "Na Tropach Ciemności” stanowiły jeden tom, jednak objętościowo okazał się on zbyt długi, dlatego też podzielano go na dwie części. Prawdopodobnie z tego względu pierwsza część tak niemiłosiernie się dłuży, gdyż stanowi rozwleczony wstęp do głównego wątku kontynuowanego w kolejnej części. Niestety w drugiej akcja staje się jedynie...