"Dracula" to niewątpliwie ponadczasowy klasyk. Przed powieścią zaczęłam czytać swego rodzaju "oprowadzacz" po świecie wampirów autorstwa Nigela Sucklinga i w dużej mierze podpisuję się pod jego stwierdzeniem, że "współcześnie lektura 'Draculi' daje sporo przyjemności." Przyjemność ta jednak wynika bardziej z rozpoznawania znanych nam kulturowych motywów niż kunsztu pisarskiego, do którego za moment przejdę. Stoker przywołuje wiele podań i legend, które służyły mu za inspirację do przedstawienia wampiryzmu. Mamy więc czosnek, kołki, trumny z ziemią i nietoperze. Lektura stanowi ciekawe doświadczenie porównawcze, jak te wyobrażenia stały się podłożem dla kolejnych twórców.

Natomiast jeśli chodzi o samą treść, muszę powiedzieć, że byłam zaskoczona, zarówno pozytywnie, jak i negatywnie. Plusem jest naprawdę prosty i zrozumiały język. Formą powieści są wpisy z dzienników głównych bohaterów, zatem możemy śledzić akcję ich oczami, co nadaje ciekawy klimat. Jeśli chodzi o minusy, to moim zdaniem autor momentami za bardzo rozdrabnia się nad jakimś faktem, niekiedy wałkując jakiś temat do znudzenia. Szczególnie dało mi się to odczuć pod koniec powieści, który dłużył mi się niemiłosiernie.

Bohaterowie powieści także mnie nie porwali. Wbrew opinii Sucklinga, uważam, że postacie kobiece dostarczają więcej dynamiki niż te męskie, których całkiem tu sporo, a panowie ci nie wyróżniają się jakoś wybitnie w swoim gronie (może poza Van Helsingiem). Nie spodziewałam się też, że sam Dracula nie dostanie swojego punktu widzenia. Hrabia przewija się przez całą powieść, nie mniej jednak do głosu dochodzi tylko na początku historii. Poza tym przedstawiany jest on w zwierzęcy i momentami dziecinny sposób, co być może nie jest wadą, ale mi osobiście nie przypadło do gustu.

Podsumowując: klasyk niewątpliwie warty przeczytania, zwłaszcza dla fanów wampiryzmu.

"Dracula" to niewątpliwie ponadczasowy klasyk. Przed powieścią zaczęłam czytać swego rodzaju "oprowadzacz" po świecie wampirów autorstwa Nigela Sucklinga i w dużej mierze podpisuję się pod jego stwierdzeniem, że "współcześnie lektura 'Draculi' daje sporo przyjemności." Przyjemność ta jednak wynika bardziej z rozpoznawania znanych nam kulturowych motywów niż kunsztu...