Po raz drugi zagościłam na Mazurach w Barwinach. Jakże wszystko się zmieniło odkąd Julka zamieszała na stałe obok Trudy. Do niedawana Truda sama mieszkała a dom razem z nią był samotny i smutny. Jednak stopniowo pojawili się w nim ludzie, których łączą nie tylko więzy rodzinne ale również zrozumienie dla drugiego człowieka niezależnie kim jest, skąd pochodzi i jakie tajemnice skrywa przed światem. Żyją, cieszą się z każdego nowego dnia, mimo że czasem czarne chmury się pojawiają na ich niebie. To miejsce przyciąga jak magnes ludzi szukających ukojenia, spokoju a przede wszystkim rozmowy i zrozumienia.
Truda i Julia jadą w odwiedziny do Anny do Hamburga. Po śmierci męża Wernera opiekuje się nią syn Helmut wraz z żoną Sophią. Opowiadał on swojemu wnukowi Herbertowi o ukrytym skarbie, szkicował mapy miejsca jego ukrycia. Chciał aby go odszukał. W ten sposób Werner chciał się pozbyć poczucia winy, że zabrał jeden przedmiot, który dał Annie.
Wspomnienia Trudy, które spisała Julka drukuje „Goniec Mazurski”. Redaktor naczelny chce zebrać te artykuły w jeden cykl zatytułowany "Barwy Mazur". Julia poznaje Skowronków Augusta i Helgę. Są oni najstarszymi mieszkańcami Barwin, mają po 100 lat. Okazuje się również, że są rodziną Trudy. Helga to siostra jej męża Franka. Niespodziewanie do Julii dzwoni z USA brat Andrzej.
Przychodzi taki czas aby rozliczyć się z życiem. Aby to co ukrywaliśmy w końcu zostało wypowiedziane na głos. Powoli prawda wychodzi na jaw, prawda która oczyszcza serce i duszę Pozwala rozliczyć się z przeszłością. Truda przez wiele lat żyła w kłamstwie. Kłamała Arturowi w sprawie jego ojca. Kłamała w dobrej wierze, bała się samotności i tego, że straci wnuka na zawsze. Oszukiwała siebie i Artura. Jednak prawda zjawiła się u niej w domu w postaci Lukasa. Przyszedł czas aby wszystko naprawić, pokonać demony. Tak samo uczyniła Elza, kiedy zdecydowała się opowiedzieć ze szczegółami swoją historię, aby Julia mogła ją spisać a później wydrukować ku przestrodze dla nowych pokoleń, które nie doświadczyły wojny.
Przyznam się, że czytałam tą powieść na raty. I nie chodzi o to, że mi się nie podobała wręcz przeciwnie. Wywołała duże emocje i łzy. Zwłaszcza dwie sceny zapadły mi w pamięci. Kiedy ojciec zabija żonę i dzieci. Musiałam odetchnąć, zająć myśli czymś innym, choć obrazy zostały w pamięci. Łatwo nam ocenić ojca Elzy z perspektywy czytelnika, ale tak naprawdę nie wiemy co on czuł, jakie targały nim emocje. On znalazł się w sytuacji, w której ciężko było znaleźć dobre rozwiązanie. Bał się o rodzinę, nie chciał by trafili w ręce sowietów, dlatego uczynił to co uczynił, chociaż Elza nigdy mu nie wybaczyła. „Wojna odziera ludzi z uczuć, z wyrzutów sumienia.” Wyzwala w nich najgorsze emocje i instynkty. Uczy bezwzględności.
Druga scena dotyczy bombardowań ludności niemieckiej podczas ewakuacji, których świadkiem była Elza. Mama Trudy chciała aby Elza wraz z Gonsowskimi wyjechała bezpiecznie do Niemiec. Niestety podróż okazała się drogą naznaczoną śmiercią niewinnych osób.
Wszystkie te tajemnice do tej pory zamknięte w skrzynce i spoczywające na dnie duszy oraz serca w końcu ujrzały światło dzienne. Mimo, że są zbyt bolesne jednak muszą być opowiedziane aby dalej bohaterowie książki mogli w spokoju żyć, a przede wszystkim żeby odzyskali spokój duchowy. I cieszyli się każdym nowym dniem, a przede wszystkim wybaczyli sobie oraz najbliższym osobom, a najbliżsi wybaczyli im. Mazury przyciągają zabłąkane dusze, zranione serca.
POLECAM!!! Książkę przeczytałam dzięki Book Tourowi zorganizowanemu przez Czytam dla przyjemności.

Po raz drugi zagościłam na Mazurach w Barwinach. Jakże wszystko się zmieniło odkąd Julka zamieszała na stałe obok Trudy. Do niedawana Truda sama mieszkała a dom razem z nią był samotny i smutny. Jednak stopniowo pojawili się w nim ludzie, których łączą nie tylko więzy rodzinne ale również zrozumienie dla drugiego człowieka niezależnie kim jest, skąd pochodzi i jakie...