Trudno mi ocenić ten zbiór, bo niektóre opowiadania są wybitne i dałabym im 11/10, a niektóre są nudne i wręcz żenujące i moim zdaniem nawet na 0 nie zasługują.

U Miévillego znalazłam to, co najbardziej kocham w fantastyce, a szczególnie w urban fantasy i weird fiction - aberracje w rzeczywistości, wkradające się w nasz świat tak podstępnie, że nie wiemy, czy to rzeczywistość się zakrzywia, czy to my popadamy w szaleństwo.

Po przeczytaniu pierwszego opowiadania odłożyłam książkę na dłuższy czas - w ogóle mi się nie spodobało. Później, kiedy do niej wróciłam, kolejne opowiadania niesamowicie mnie zachwyciły. A później rozczarowały. A później znów zachwyciły.

Wszystkie opowieści mają wspólny mianownik - określiłabym go jako "barokowość". China ma niezwykle bogaty styl, ekstrawagancki i pełen ornamentacji. Eksperymentuje z wieloma typami narracji - jedno z opowiadań to zbiór listów od członka tajemniczego stowarzyszenia, które zajmuje się ożywającymi ulicami-drapieżnikami, inne to wyrywki z dokumentacji medycznej opisującej przypadki choroby, którą może wywołać wymówienie głośno pewnego słowa, a jedno jest nawet komiksem. Każde z opowiadań jest oparte na nietuzinkowym pomyśle - przypominającym właśnie "koncepty" z baroku.

Ta kwiecistość języka to miecz obosieczny - "Chowaniec" zachwyca niesamowitymi opisami, które z pozornie zwykłego opowiadania czynią arcydzieło, za to "Pokój kulek" przez to staje się nieco przydługi jak na creepypastę, a tytułowe "W Poszukiwaniu Jake'a" niestety po prostu nieczytalne.

Moimi absolutnymi ulubieńcami są "Szczegóły" i "Łącznik", będące jednocześnie i opisem szaleństwa, i świata, który przestał się rządzić znanymi prawami, a pomysł na nie jest wprost fenomenalny. W ogóle każdy z pomysłów jest cudowny, lecz niestety, nie każde wykonanie i niektóre opowiadania stają się przez to nieco nudnawe.

zapraszam serdecznie na bookstagrama: https://www.instagram.com/p/Cdn2gVZM3wX/?utm_source=ig_web_copy_link

Trudno mi ocenić ten zbiór, bo niektóre opowiadania są wybitne i dałabym im 11/10, a niektóre są nudne i wręcz żenujące i moim zdaniem nawet na 0 nie zasługują.

U Miévillego znalazłam to, co najbardziej kocham w fantastyce, a szczególnie w urban fantasy i weird fiction - aberracje w rzeczywistości, wkradające się w nasz świat tak podstępnie, że nie wiemy, czy to...

Podobnie jak z innymi pozycjami autora: po otwarciu okładki: wow! Po zamknięciu: no zmęczyłem...

Podobnie jak z innymi pozycjami autora: po otwarciu okładki: wow! Po zamknięciu: no zmęczyłem...

Oceniam ten zbiór opowiadań jako mocno średni, nie bawiłam się źle, ale też nie wywołały u mnie jakiś większych emocji i nie byłam zaangażowana. Nie jestem też fanką opowiadań, ale w większość utworów zabrakło trochę konkretniejszej fabuły.
Opowiadanie otwierające zbiór „W poszukiwaniu Jake’a” podobało mi się ze względu na tajemniczość i dobrze opisane uczucia bohatera. „Fundamenty” ma ciekawy klimat grozy, ale nie porwało mnie. Podobnie jest z „Pokojem kulek”, ale dla mnie w odbiorze historia była nużąca i pod koniec w ogóle nieciekawa. Kolejne dwa opowiadania są moimi ulubionymi, „Doniesienia o pewnych wypadkach w Londynie” ma bardzo ciekawą formę, taki quasi-dokumentalny format, gdzie poznajemy historię z niepełnych, dla czytelnika wyjętych z kontekstu archiwalnych dokumentów czy korespondencji. Bardzo ciekawe, angażujące i tajemnicze. Z kolei „Chowaniec” ma świetny klimat i wciąga.
Reszta opowiadań jest raczej przeciętna, w każdym mogłabym wskazać coś pozytywnego, ale nie były to historie na tyle ciekawe i emocjonujące, żeby zapadły mi w pamięć (nawet patrząc na ich tytuły nie mogłam sobie przypomnieć o czym były). Liczyłam bardzo na mini komiks, ale jego jakość druku jest słaba i nie mogłam skupić się na tym, co on właściwe przedstawia (nie oceniam, czy to wydawnictwo, czy to tak zostało narysowane). Natomiast mini powieść „Lustra” jest ok, miała bardzo dobry koncept, jednak rozwiązanie było przeciętne.
Nie żałuje, że przeczytałam, choć polecać nie będę. Kupiłam i przeczytałam, bo chcę poznawać twórczość tego autora (odkąd przeczytałam prze genialną „Ambasadorię”, polecam) i nie zniechęciło mnie to. Ale jeżeli ktoś szuka ciekawego zbioru opowiadań fantastycznych to raczej nie tędy droga.

Oceniam ten zbiór opowiadań jako mocno średni, nie bawiłam się źle, ale też nie wywołały u mnie jakiś większych emocji i nie byłam zaangażowana. Nie jestem też fanką opowiadań, ale w większość utworów zabrakło trochę konkretniejszej fabuły.
Opowiadanie otwierające zbiór „W poszukiwaniu Jake’a” podobało mi się ze względu na tajemniczość i dobrze opisane uczucia bohatera....

Na zakup tego zbiorku opowiadań zdecydowałam się, pamiętając, jak bardzo podobała mi się książka Miéville'a "LonNiedyn". Tymczasem spotkało mnie wielkie rozczarowanie. Nie wiem, czy ja zupełnie nie potrafiłam dostrzec atutów tych utworów (6. dzień z rzędu boli mnie głowa, a czytałam tę książkę właśnie w tym czasie),czy jest to wina niezdarnego tłumaczenia, czy też te opowiadania faktycznie takie są - mnie wydały się w większości rozwlekle przegadane i po prostu (Chino, wybacz!) nudne. Kilka z nich w dodatku irytująco nijak się kończy. Ostatnie, najdłuższe, w ogóle sobie darowałam, bo stanowi dopełnienie losów bohatera innej książki tego autora, a teraz już na pewno po nią nie sięgnę. Czytanie całości szło mi jak po grudzie i z ulgą w końcu ją odłożyłam. Z pewnym smutkiem stwierdzam, że dla mnie najlepsza jest w niej mroczna okładka.

Jak uwielbiany przez wielu Quentin Tarantino jest dla mnie w gruncie rzeczy reżyserem jednego filmu, tak i Miéville będzie chyba autorem jednej książki.

Na zakup tego zbiorku opowiadań zdecydowałam się, pamiętając, jak bardzo podobała mi się książka Miéville'a "LonNiedyn". Tymczasem spotkało mnie wielkie rozczarowanie. Nie wiem, czy ja zupełnie nie potrafiłam dostrzec atutów tych utworów (6. dzień z rzędu boli mnie głowa, a czytałam tę książkę właśnie w tym czasie),czy jest to wina niezdarnego tłumaczenia, czy też te...

Nie powiem, żeby urwało mi dupę, nie było też tak rozrywkowe jak "Ostatnie dni Nowego Paryża", ale też nie męczyłam się nad żadnym opowiadaniem, każde miało jasno wyrażony koncept i było sprawnie napisane.

Najwięcej frajdy miałam z opowiadaniami humorystycznymi i horrorami. Mieville ma talent do kreowana nastroju, wzniecania niepokoju i jest sarkastycznym gościem, więc i się uśmiałam, i się bałam. Sama fantastyka była całkowicie skupiona na postapokaliptycznym aspekcie i to był jej najciekawszy element. Koniec świata, który się nie wydarzył, niezrozumiała entropia, która rozsadza świat i jasne, to metafora dla kapitalizmu, ale co poza tym?

Moi faworyci to "Doniesienia o dziwnych wypadkach w Londynie", podoba mi się quasi-dokumentalny charakter opowiada i sama koncepcja żywych dróg, no i ta dokumentacja, bardzo akademickie, moje klimaty. Podobnie "Hasło z encyklopedii medycznej", opowieść o słowożycie w formie skondensowanej. I "Dzień dziś wesoły", satyra na komercjalizację świąt. "Pokój kulek", "Szczegóły" i "Inne nieba" to przyjemne opowiadania grozy, z powoli narastającym uczuciem niepokoju, demonizujące elementy codzienności i pozbawione racjonalnego wytłumaczenia, a więc naprawdę dobre horrory.

Nie uważam, żeby ten zbiór był w jakiś sposób rewolucyjny czy wybitny. To weird fiction odrodzone po latach i chociażby z poczucia nostalgii ma u mnie spory kredyt zaufania. Przede wszystkim to bardzo dobre wprowadzenie do Mievilla, jeśli ktoś chce zacząć go czytać. A warto go czytać chociażby dla "Krakena" i właśnie "Ostatnich dni Nowego Paryża". Przyjemna fantastyki, zróżnicowany tom, polecam.

Nie powiem, żeby urwało mi dupę, nie było też tak rozrywkowe jak "Ostatnie dni Nowego Paryża", ale też nie męczyłam się nad żadnym opowiadaniem, każde miało jasno wyrażony koncept i było sprawnie napisane.

Najwięcej frajdy miałam z opowiadaniami humorystycznymi i horrorami. Mieville ma talent do kreowana nastroju, wzniecania niepokoju i jest sarkastycznym gościem, więc i...

Krótko o kwestiach technicznych – zbiór zawiera czternaście utworów, wśród których znajdziemy dwanaście opowiadań, komiks i minipowieść. Jeśli chodzi o samo wydanie, to jest ono po prostu poprawne – nie znajdziemy tutaj żadnych materiałów dodatkowych (jak na przykład w najnowszej książce Mieville’a wydanej przez Zysk – Ostatnie dni Nowego Paryża),czy ilustracji, ale trudno też do czegoś się tak naprawdę przyczepić. Przejdźmy jednak do najważniejszego – treści utworów.

Zanim przyjrzymy się konkretnym opowiadaniom, warto słów kilka powiedzieć o samej twórczości Mieville’a – uhonorowanego między innymi trzema nagrodami Arthura C. Clarke’a. Dla autora zwykle kojarzonego z monumentalnymi, ponad 500-stronicowymi powieściami (jak chociażby Dworzec Perdido),W poszukiwaniu Jake’a do pierwsza podróż do krainy opowiadań i pomimo pewnych wad to, według mnie, podróż udana. Mieville, jak zwykle, postarał się o to, żeby do swoich surrealistycznych, mrocznych światów od czasu do czasu wpleść elementy satyry politycznej – muszę jednak przyznać, że bardziej podobają mi się jego “fantastyczne” utwory. Żeby nie przedłużać, przyjrzymy się samym opowiadaniom.

Zbiór otwiera tytułowe W poszukiwaniu Jake’a – według mnie jeden z najlepszych tekstów w książce. Mieville opisuje tutaj Londyn niepokojący, surrealistyczny; Londyn po jakimś trudnym do zidentyfikowania kataklizmie – większość ludzi zaginęła albo uciekła, reszta natomiast nie może czuć się bezpiecznie.

Czasem jednak taki człowiek wpadnie w szczelinę w chodniku i zniknie z rozpaczliwym krzykiem, a ulica znowu opustoszeje. Zdarza się również, że poczuwszy kuszący zapach dobiegający z niewinnie wyglądającego domu, wchodzą ochoczo przez szeroko otwarte drzwi frontowe do środka i znikają. Albo przejdą pod błyszczącymi włóknami zwisającymi z brudnych drzew i zostaną wciągnięci na górę.

W powietrzu unoszą się niewidzialne potwory, całe miasto wydaje się ulegać entropii, a w samym centrum tego wszystkiego znajduje się Gaumont State – upadła katedra zbudowana na podobieństwo Empire State Building. Autor, w swoim stylu, nie wyjaśnia co doprowadziło do katastrofy – pokazuje tylko jej skutki i pozwala czytelnikowi snuć domysły na temat tego, co tak naprawdę się wydarzyło.
Zapraszam do lektury pełnej recenzji - https://fantasmarium.com/2018/01/28/w-poszukiwaniu-jakea-china-mieville-recenzja/

Krótko o kwestiach technicznych – zbiór zawiera czternaście utworów, wśród których znajdziemy dwanaście opowiadań, komiks i minipowieść. Jeśli chodzi o samo wydanie, to jest ono po prostu poprawne – nie znajdziemy tutaj żadnych materiałów dodatkowych (jak na przykład w najnowszej książce Mieville’a wydanej przez Zysk – Ostatnie dni Nowego Paryża),czy ilustracji, ale trudno...

Cóż. Zbiorek ten miał przebłyski. Było kilka ciekawych pomysłów, a w dodatku przy okazji lektury opowiadania „Jack” miło powrócić do Nowego Crobuzon. Jednakże co z tego, skoro opowiadania te w większości po prostu nudzą? Autor chciał pokazać Londyn z dodanym tym czy innym wątkiem nadprzyrodzonym, ale niejednokrotnie albo miałem ochotę zapytać: „Ale o co tu chodzi?” (zwłaszcza po lekturze tytułowego opowiadania),albo chciałem złapać się za głowę, widząc, jak głupio niektóre wątki zostały rozwiązane (tu przychodzi mi do głowy mikropowieść „Lustra”, która miała niezłą koncepcję, ale położyło ją ewidentne „chciejstwo” autora wraz z – tak naprawdę – niczym nieuzasadnionym rozpisaniem się przezeń w kilku scenach).

Jasne, w powieściach można Chinie zarzucić tego i owego, ale w tej formie prozy autor potrafi zbudować atmosferę. Potrafi wciągnąć czytelnika w swoje opowieści, okraszone odjechanymi wizjami, które stanowią główny powód, żeby po jego książki sięgać. W opowiadaniach odjechanych wizji też nie zabrakło, ale pozostałych cech czyniących jego prozę interesującą – już tak.

Cóż. Zbiorek ten miał przebłyski. Było kilka ciekawych pomysłów, a w dodatku przy okazji lektury opowiadania „Jack” miło powrócić do Nowego Crobuzon. Jednakże co z tego, skoro opowiadania te w większości po prostu nudzą? Autor chciał pokazać Londyn z dodanym tym czy innym wątkiem nadprzyrodzonym, ale niejednokrotnie albo miałem ochotę zapytać: „Ale o co tu chodzi?”...

Autor genialnego Dworca Perido tutaj, jak dla mnie, mało ciekawy. Nie porywają te opowiadania absolutnie, najciekawsze - Chowanec bez pomysłu na zakończenie, uwaga ta dotyczy również innych opowiadań. Nie polecam.

Autor genialnego Dworca Perido tutaj, jak dla mnie, mało ciekawy. Nie porywają te opowiadania absolutnie, najciekawsze - Chowanec bez pomysłu na zakończenie, uwaga ta dotyczy również innych opowiadań. Nie polecam.

Najgorsze tłumaczenie jakie widziałam, zdarzała się niefunkcjonalna kalka z języka angielskiego. Sama książka przyjemna.

Najgorsze tłumaczenie jakie widziałam, zdarzała się niefunkcjonalna kalka z języka angielskiego. Sama książka przyjemna.

te opowiadania pokazują, że MIeville jest o wiele lepszy w kreowaniu światów nić w fabułach. Jeśli komuś to wystarcza to ok. ale dla mnie to zbyt mało, nawet jeśli chodzi o opowiadanie tytułowe, które jest powszechnie uważane za najlepsze.

te opowiadania pokazują, że MIeville jest o wiele lepszy w kreowaniu światów nić w fabułach. Jeśli komuś to wystarcza to ok. ale dla mnie to zbyt mało, nawet jeśli chodzi o opowiadanie tytułowe, które jest powszechnie uważane za najlepsze.