Ostatnie dni Nowego Paryża

Bardzo brutalna ocena, jednak całkowicie odzwierciedlająca moje zdanie na temat "Ostatnich dni Nowego Paryża".

Lubię fantastykę. Lubię osadzenie fantastyki w historycznych realiach. Jednak to, co proponuje Mieville, najzwyczajniej w świecie mi się nie podoba. Zacznę od fabuły. Według mnie, bardzo uboga. Jest protagonista, podejmuje decyzję pójścia w miejsce A, mały twist, idzie w miejsce B "bo tak mu podpowiada wnętrze", kolejny twist, miejsce C, akcja, koniec. Druga linia fabuły zmieściłaby się w jednym rozdziale, a nie w trzech. Tak naprawdę miałem wrażenie, że ważniejsze było zamieszczenie w opisach jak największej ilości surrealistycznych dzieł niż rozbudowanie fabuły. A ta momentami była wręcz nieczytelna przez sposób jej zaprezentowania czytelnikowi. Idealnym tego przykładem może być swego rodzaju retrospekcja głównego bohatera, kiedy to opowiada współtowarzyszce o okolicznościach zdobycia niezwykłej piżamy. Pomieszanie z poplątaniem. Wspomniany fragment musiałem przeczytać kilka razy, ponieważ opowieść bardzo topornie przeskakuje z przeszłości w teraźniejszość, i z powrotem. Do tego dochodzi najbardziej kiczowate zakończenie, z jakim kiedykolwiek miałem do czynienia. Może to mój osobisty problem przy czytaniu książek osadzonych w realiach II WŚ, jednak manifa będąca Hitlerem zamieniającym wszystko w idealne miejsce rodem z akwareli? Po raz kolejny, do tego bezsensowne "zniknięcie" Sam. Fabularnie nie zmieniło to nic, a tak to straciliśmy najciekawszą chyba postać w książce (główny bohater jest niestety nudny oraz "bezpłciowy"). Kolejną rzeczą, która mnie uderzyła, jest brak wyjaśnienia, dlaczego w 1950 roku wojna nadal trwa. Wiemy, że w 1941 eksplodowała surrealistyczna hekatomba, ale nic więcej.

Książka jest dla mnie bardzo słaba, uboga fabularnie oraz warsztatowo. Dwie gwiazdki tylko dlatego, że sam pomysł na powieść jest interesujący.

Bardzo brutalna ocena, jednak całkowicie odzwierciedlająca moje zdanie na temat "Ostatnich dni Nowego Paryża".

Lubię fantastykę. Lubię osadzenie fantastyki w historycznych realiach. Jednak to, co proponuje Mieville, najzwyczajniej w świecie mi się nie podoba. Zacznę od fabuły. Według mnie, bardzo uboga. Jest protagonista, podejmuje decyzję pójścia w miejsce A, mały twist,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Szacun za pomysł.

Szacun za pomysł.

Pokaż mimo to

Jakoś się nie polubiliśmy z tą książką - nie przekonała mnie fabuła, nie zaciekawili bohaterowie, nie wciągnął świat. Chylę czoła za mariaż surrealizmu w sztuce z literaturą, ale efekt zupełnie mnie nie przekonał.

Jakoś się nie polubiliśmy z tą książką - nie przekonała mnie fabuła, nie zaciekawili bohaterowie, nie wciągnął świat. Chylę czoła za mariaż surrealizmu w sztuce z literaturą, ale efekt zupełnie mnie nie przekonał.

Pokaż mimo to

Dawno nie czytałem niczego Mieville'a i troszku zapomniałem, jakie ożywcze bywają orgie niesamowitych pomysłów tego jednego z najbardziej kreatywnych literackich lewaków. Tym razem wykreował świat fantasmagorycznych manif, kolaży snów i koszmarów surrealizmu pierwszej połowy XX wieku. Na niespełna 170 stronach minipowieści opakował prostą, dwutorową fabułę, która wypełniona jest bogactwem wyobrażeń rodem z piekła przypadku. Manifą przewodnią tego "dixitowego" świata jest "wyimaginowany trup", efekt gry surrealistów z tworzeniem obrazu na kartce papieru przechodzącej z rąk do rąk, tak aby kolejni twórcy nie wiedzieli, co stworzyli poprzednicy.
Oczywiście to tylko niewielka cząstka tego, co serwuje autor, Mieville nie kryje, że jego bohaterem jest świat przedstawiony, manify surrealizmu ożywione okultystycznymi modlitwami Alesteira Crowleya, diabły, naziści, szpiedzy, grupy interesów upakowane na poddanych kwarantannie ulicach dwudziestu dzielnic Paryża roku 1950. Każda strona "Ostatnich dni Nowego Paryża" niesie za sobą zaskoczenie, aż do jednego z najoryginalniejszych zakończeń w historii fantastyki. Intensywność tych pomysłów jest zdumiewająca, tyleż samo co fakt, że kiczowatość niektórych z nich podana jest zaskakująco świeżo i lekko, a jednocześnie z powagą, Mieville'owi udaje się uniknąć debilizmu własnych pomysłów (tak jak nie udało się to twórcom takiego "Iron sky").
Nie rozumiem, dlaczego proza Mieville'a nie jest u nas doceniana, choć specyficzna i trudna w odbiorze, to jednak jest oryginalna i niesie za sobą sporo fajnych wrażeń czytelniczych.

Dawno nie czytałem niczego Mieville'a i troszku zapomniałem, jakie ożywcze bywają orgie niesamowitych pomysłów tego jednego z najbardziej kreatywnych literackich lewaków. Tym razem wykreował świat fantasmagorycznych manif, kolaży snów i koszmarów surrealizmu pierwszej połowy XX wieku. Na niespełna 170 stronach minipowieści opakował prostą, dwutorową fabułę, która wypełniona...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Mistrz China... Bryluje językowo, myślowo, kulturowo. Kakofonia nawiązań artystycznych do istniejących i nieistniejących dzieł sztuki i kultury początkowo powala, ale szybko porywa. Niezwykle kolorowy ptak, świetnie rozpisany, chociaż tak krótki

Mistrz China... Bryluje językowo, myślowo, kulturowo. Kakofonia nawiązań artystycznych do istniejących i nieistniejących dzieł sztuki i kultury początkowo powala, ale szybko porywa. Niezwykle kolorowy ptak, świetnie rozpisany, chociaż tak krótki

Pokaż mimo to

A gdyby tak zderzyć surrealizm z pulpem. Tylko tak na serio. Wrzucić idee z artystycznych manifestów do historii o złych nazistach, uprawiających okultyzm i paktujących z diabłami. Dzieła klasyków drugiej awangardy kontra fantastyka klasy B. Pomysł szalony, ale łączący dwie moje wielkie pasje. Dlatego nie będę ukrywał, że „Ostatnimi dniami Nowego Paryża” jestem zachwycony. No bo surrealizm i pulp! Dlaczego nikt wcześniej na to nie wpadł?

Moja sympatia do literatury fantastycznej w dużym stopniu wynika ze słabości do światotwórstwa. Po prostu uwielbiam, gdy autor rzuca mnie do rzeczywistości nie tylko totalnie odmiennej od naszej, ale również oryginalnej w stosunku do tego co literatura miała wcześniej do zaproponowania. Doceniam zarówno te misterne światy-konstrukty, tworzone z dbałością o każdy szczegół i wewnętrzną spójność, jak i wizje składające się z miliona coraz bardziej szalonych pomysłów, które na logikę nie powinny razem działać, a jednak jakoś im to się udaje. Dlatego jednym z moich ulubionych pisarzy jest China Miéville. Jestem świadom, że zdarza mu się popełniać kardynalne warsztatowe błędy, ale co z tego, jeśli przy tym nie brak mu odwagi do tworzenia światów ekstremalnie odjechanych. Nikt inny nie potrafi tak sprawnie zlepiać razem bardzo różne elementy rzeczywistości.

Książka Miéville'a jest właściwie mikro-powieścią (nowelą?) zatem nie ma co się spodziewać rozbudowanej fabuły i miliona wątków. Brytyjski autor świetnie sprawdza się w takiej formule. Bez skrępowania może całą energię włożyć w kreację świata przedstawionego i zaskakiwanie czytelnika kolejnymi wizjami. Nie ma tu miejsca na misterne intrygi i rozwój bohaterów. Miéville jest jednak przy tym uczciwy – nie tworzy skomplikowanej narracji tylko wysyła nam pocztówkę ze stolicy Francji, gdzie„wybuchła surrealistyczna hektabomba”.

Mamy oto Paryż, rok 1950, II Wojna Światowa trwa nadal, odmienił się tylko jej fronty. Oto bowiem dziewięć lat wcześniej dochodzi do wydarzeń, które wywróciły świat na lewą stronę. W wyniku pewnego okultystyczno-mistycznego eksperymentu oraz przypadkowej kradzieży pęka rzeczywistości jaką znamy. Do naszego świata zaczynają przenikać fizyczne manifestacje pomysłów surrealistów, które na swój sposób włączają się w zastany konflikt. Przede wszystkim jednak wypaczają i wykrzywiają rzeczywistość. Jak można się domyślić wojna zyskuje tutaj niespodziewanego ontologicznego kontekstu, bo nasz świat i ten surrealistyczny w sposób oczywisty do siebie nie przystają. Śledzenie tarć między nimi, odkrywanie jak na siebie wzajemnie reagują, to były moje największe radości podczas lektury. Miéville potrafi wyrzucać z siebie setki szalonych pomysłów na stronę, panując przy tym nad spójnością narracji. Jest mistrzem kompozycji chaotycznych kadrów.

Wyjątkowość tej wizji polega też na tym, że brytyjski pisarz nie potraktował surrealizmu naskórkowo, tylko wczytał się w niego uważnie i przeniósł jego ducha do swojej historii. Na równi traktuje oniryczny i rewolucyjny potencjał tego awangardowego nurtu sztuki. Autor inspiruje się przy tym nie tylko artystami z pierwszej linii europejskiego surrealizmu i przypomina też twórców dziś trochę zapomnianych. Dzięki temu jego wizja jest różnorodna i jeszcze bardziej szalona. Bo odmian surrealizmu było przecież wiele. Miéville potrafi tym grać, a masę smaczków można znaleźć w autorskich komentarzach, na końcu książki.

„Ostatnie dni Nowego Paryża” fabularnie są połączeniem pulpowej wojennej przygodówki z ciężkim klimatem postapokaliptycznej opowieści drogi. Z naciskiem na to drugie. Wojna jest tu surrealistycznym obłędem. Ale te pulpowe elementy cały czas przypominają nam, by nie traktować tej historii zbyt serio. Że to żartobliwy eksperyment i zabawa konwencją. To połączenie wydaje się być brawurowe, ale Miéville najlepiej się spełnia, gdy ryzyko jest największe. Tylko on potrafi równocześnie pokazać dzieła surrealistów jako tajemnicze byty wzbudzające metafizyczny dreszczyk oraz jako potwory, z kiepskich filmów sci-fi, rozdeptujące nazistów. I za to go uwielbiam!

Na koniec kilka słów o okładce. Ech... Surrealizm to studnia bez dna dla graficznych inspiracji. Surrealizm zmiksowany z pulpem ma natomiast potencjał nuklearnej bomby estetycznej. „Ostatnie dni Nowego Paryża” zasługuje na okładkę wyjątkową i łamiącą czytelnicze przyzwyczajenia. Dostaliśmy natomiast okładkę przeciętna do bólu, wpisującą się we wszelkie standardy polskich okładek prozy fantastycznej. Ech... taka szkoda niewykorzystanej szansy.

A gdyby tak zderzyć surrealizm z pulpem. Tylko tak na serio. Wrzucić idee z artystycznych manifestów do historii o złych nazistach, uprawiających okultyzm i paktujących z diabłami. Dzieła klasyków drugiej awangardy kontra fantastyka klasy B. Pomysł szalony, ale łączący dwie moje wielkie pasje. Dlatego nie będę ukrywał, że „Ostatnimi dniami Nowego Paryża” jestem zachwycony....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ouezu, co ja przeczytałem?

Może jestem zbyt głupi, może nie do końca rozumiem surrealizm.
Tak na prawdę nie mam pewności o czym jest ta nowela, bo mamy tutaj tak:
-II wojnę światową w roku 1950
-ożywione obrazy , rzeźby i poematy różnych surrealistów
-demony, które mają pseudo sojusz z Nazistami (to w sumie ma sens)
-czołgo-człowieka, który jak umiera ożywia Fuhrera, który maluje Paryż.

Jeżeli powyższe punkty mają dla Ciebie sens, to stawiam, że "Ostatnie Dni" Ci podejdą.
Jeżeli nie do końca to....przemilczmy sprawę i ruszajamy dalej :)

Ouezu, co ja przeczytałem?

Może jestem zbyt głupi, może nie do końca rozumiem surrealizm.
Tak na prawdę nie mam pewności o czym jest ta nowela, bo mamy tutaj tak:
-II wojnę światową w roku 1950
-ożywione obrazy , rzeźby i poematy różnych surrealistów
-demony, które mają pseudo sojusz z Nazistami (to w sumie ma sens)
-czołgo-człowieka, który jak umiera ożywia Fuhrera, który...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Niestety, po raz pierwszy China Mieville mnie rozczarował. Uwielbiam jego nieokiełznaną fantazję, ale tym razem w parze nie poszła ciekawa historia, a coś na kształt niedokończonego fresku. W mojej ocenie mamy tu do czynienia z czymś, czego zawsze się u tego autora nieco obawiałem: do przerostu formy nad treścią. Niestety, jako fan "Dworca Perdido" i (zwłaszcza) "Miasta i miasta", nie mogę polecić tej powieści.

Niestety, po raz pierwszy China Mieville mnie rozczarował. Uwielbiam jego nieokiełznaną fantazję, ale tym razem w parze nie poszła ciekawa historia, a coś na kształt niedokończonego fresku. W mojej ocenie mamy tu do czynienia z czymś, czego zawsze się u tego autora nieco obawiałem: do przerostu formy nad treścią. Niestety, jako fan "Dworca Perdido" i (zwłaszcza)...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Tajemnicza s-eksplozja zmienia Paryż na tyle, że oprócz ludzi są w nim naziści, demony i przede wszystkim manify – ożywione, surrealistyczne dzieła sztuki. Między nimi rozgrywa się walka. Narratorem jest Thibaut, który razem z reporterką Sam pokazuje nam ten zagmatwany świat. Świat sztuki, ale też świat przemocy i gwałtu, świat pogrążony w chaosie. Wojna i tu jest horrorem, dla ludzi i sztuki.
Od razu piszę, że to nie mój klimat, stanęłam w obliczu wyzwania i chociaż, po inne książki w tym stylu nie sięgnę w najbliższym czasie, nie sądzę, żeby te kilka godzin spędzonych nad lekturą był czasem straconym. Pisarz posługuje się barwnym, żywym językiem przenosząc czytelnika nie tyle w surrealistyczny świat, ale w świat żywej manify. W między czasie odświeżyłam sobie wiadomości o sztuce surrealistycznej – wartość dodana.

Tajemnicza s-eksplozja zmienia Paryż na tyle, że oprócz ludzi są w nim naziści, demony i przede wszystkim manify – ożywione, surrealistyczne dzieła sztuki. Między nimi rozgrywa się walka. Narratorem jest Thibaut, który razem z reporterką Sam pokazuje nam ten zagmatwany świat. Świat sztuki, ale też świat przemocy i gwałtu, świat pogrążony w chaosie. Wojna i tu jest horrorem,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"Rozpoczynając lekturę „Ostatnich dni Nowego Paryża” pozornie wiemy, czego się spodziewać. Miéville przyzwyczaił nas do nieoczywistych konstrukcji świata przedstawionego oraz przemycanych różnych hipotez dotyczących czy to nauki, czy szeroko pojętej sztuki."

Cały tekst przeczytacie tutaj: https://www.kronikinomady.pl/2018/05/prosto-z-nf-ostatnie-dni-nowego-paryza.html

"Rozpoczynając lekturę „Ostatnich dni Nowego Paryża” pozornie wiemy, czego się spodziewać. Miéville przyzwyczaił nas do nieoczywistych konstrukcji świata przedstawionego oraz przemycanych różnych hipotez dotyczących czy to nauki, czy szeroko pojętej sztuki."

Cały tekst przeczytacie tutaj:...

Pokaż mimo to