Świetna opowiadanie o Gdańsku i dziele Memlinga, ciekawa historia zawiłych losów zarówno miasta jak i tryptyku. Czyta się dobrze i z zaciekawieniem. Natomiast sam opowieść kryminalna bardzo naiwna, dziecinna nie spójna i przedstawiająca w negatywnym świetle działanie nieporadnej policji.

Świetna opowiadanie o Gdańsku i dziele Memlinga, ciekawa historia zawiłych losów zarówno miasta jak i tryptyku. Czyta się dobrze i z zaciekawieniem. Natomiast sam opowieść kryminalna bardzo naiwna, dziecinna nie spójna i przedstawiająca w negatywnym świetle działanie nieporadnej policji.

Ta książka ma to co lubię : histaria sztuki , kryminał. Jednak troszkę mnie rozczarowała. Może to za sprawą typowego do bólu głównego bohatera. Jest to pan w średnim wieku , były policjant , rozwiedziony , bez etetu. Zainteresowania - brak. Ulubiony napój - piwo , kawa i mnóstwo papierosów.
Tacy bohaterowie są już nawet nie w dziesiątkach , a w setkach kryminałów. Żeby on miał chociaż jedną oryginalną cechę - np. pił tylko rakiję i zieloną cherbatę z miętą, żeby miał jakieś nietypowe zainteresowania. Na usprawiedliwienie mogę powiedzieć , że książka ukazała się bodajże w 2011 r i od tamtej pory namnożyło się takich sztampowych bohaterów.
Moim ulubionym bohaterem " Sądu Ostetecznego" jest rudy, obronny kot Bolero - wielbiciel Ravela - to jest dobrze wykreowana postać.
Fakt , że nasz detektywo- reporter nie intersuje się sztuką powoduje , że znajoma musi mu dokładie opowiedzieć historię obrazu. Autorka stara się rozbić tę opowieść jakimiś pytaniami , odzywkami ale wypada to sztucznie i mam wrażenie , że słucham szkolnej lekcji. Trzeba by wróócić do rewelacyjnej " Szachownicy flamandzkiej" i prześledzić w jaki sposób Perez Reverte podał wszystkie dane dotyczące obrazu z tamtej książki , tak że nie miałam wrażenia , że jestem na szkolnym wykladzie.
Jeszcze jedna dziwna sprawa- kopię Sądu Ostatecznego widziałam w Bazylice Mariackiej ze 3-4 razy w życiu , kilkanaście minut , ale jest to obraz tak charakterystyczny , że bez problemu mogę podać gdzie się znajduje [ chociaż za samym dziełam nie przepadam]. Tymczasem bohater całe życie związany z Gdańskiem i w dodatku reporter tylko mgliście kojarzy sobie gdzie jest kopia obrazu [gdzie oryginał w ogóle nie wie]. Żeby go odnależć w bazylice musi ją całą obejść [ pytałam siostrę , która tylko raz była w Gdańsku - bez kłopotu od razu skierowałaby się we właściwe miejsce chociaż sam obraz ledwo pamięta]. Domyślam się ,że autorka chciała oprowadzić nas po bazylice , ale wyszło to mało wiarygodnie. Czy nie lepiej było napisać , że w kościele znajdują się takie to , a takie obiekty , ale Emil nie miał czasu na zwiedzanie i od razu po wejściu skręcił w lewo do niewielkiej kaplicy ?
Przeczytałam już nastepne tomy cyklu i mam wrażenie , że są lepsze , co się nieczęsto zdarza przy seriach kryminałów .
Najlepiej przeczytać i samemu osądzić.

Ta książka ma to co lubię : histaria sztuki , kryminał. Jednak troszkę mnie rozczarowała. Może to za sprawą typowego do bólu głównego bohatera. Jest to pan w średnim wieku , były policjant , rozwiedziony , bez etetu. Zainteresowania - brak. Ulubiony napój - piwo , kawa i mnóstwo papierosów.
Tacy bohaterowie są już nawet nie w dziesiątkach , a w setkach kryminałów. Żeby on...

Książka rozpoczynająca cykl. Akcja umieszczona jest w Gdańsku. Głównym bohaterem jest dziennikarz, Emil Żądło, który znajduje się na życiowym zakręcie. Sypie mu się życie rodzinne jak i zawodowe. Kiedy któregoś wieczoru idzie do knajpy znaleźć pocieszenie w %%, spotyka tam parę młodych ludzi, którzy wchodzą w dorosłość z niespotykaną energią i proponują Emilowi współpracę w rozruszaniu gazety. Niestety, para tego samego wieczora zostaje zamordowana. Potem pojawiają się kolejne ofiary. Ekspozycja ciał nawiązuje do słynnego obrazu Memlinga "Sąd Ostateczny". Przy okazji rozwiązania zagadki dowiadujemy się sporo o historii obrazu i o jego autorze.

Książka rozpoczynająca cykl. Akcja umieszczona jest w Gdańsku. Głównym bohaterem jest dziennikarz, Emil Żądło, który znajduje się na życiowym zakręcie. Sypie mu się życie rodzinne jak i zawodowe. Kiedy któregoś wieczoru idzie do knajpy znaleźć pocieszenie w %%, spotyka tam parę młodych ludzi, którzy wchodzą w dorosłość z niespotykaną energią i proponują Emilowi współpracę w...

Kompletnie nierealistyczna opowieść, ale jeśli to przyjąć, to można mieć jakąś frajdę z lektury.

Kompletnie nierealistyczna opowieść, ale jeśli to przyjąć, to można mieć jakąś frajdę z lektury.

zaletą dla mnie jest akcja tocząca się w moim mieście, podobają mi się też informacje o obrazie Memlinga. Akcja przyjemna, wszystkie wątki się łączą.

zaletą dla mnie jest akcja tocząca się w moim mieście, podobają mi się też informacje o obrazie Memlinga. Akcja przyjemna, wszystkie wątki się łączą.

Interesujący wątek nawiązujący do historii słynnego obrazu. Fajne połączenie kryminału ze sporą dawką ciekawostek. Emil Żądło taki zwykły, ale nie do zdarcia:) W sumie dobrze się czyta. I chociaż trup ściele się gęsto, nie jest jakoś szczególnie krwawo. Zachęcający do dalszego czytania pierwszy tom serii przypadł mi do gustu.

Interesujący wątek nawiązujący do historii słynnego obrazu. Fajne połączenie kryminału ze sporą dawką ciekawostek. Emil Żądło taki zwykły, ale nie do zdarcia:) W sumie dobrze się czyta. I chociaż trup ściele się gęsto, nie jest jakoś szczególnie krwawo. Zachęcający do dalszego czytania pierwszy tom serii przypadł mi do gustu.

Książka posiada niezły rytm. Na tyle dobry, że można przebrnąć przez całość z niejaką przyjemnością.

Nie jest to typ intrygi mocno angażującej czytelnika. Raczej nie próbujemy sami rozwiązać zagadki ani domyślać się co nastąpi dalej - ponieważ nie ma tu wielkiej tajemnicy, tylko stopniowe odkrywanie informacji na temat mordercy i ofiar. Nie ma tu też mocno zaskakujących zwrotów akcji. Śledztwo porusza się do przodu, głównie w wyniku rozmów prowadzonych przez bohatera. Co jest nawet niezłym podejściem gdy protagonista jest dziennikarzem.

W moim odczuciu motywacje mordercy są niezbyt przekonujące. Rozumiem, że chodziło o wykorzystanie popularnego w fikcji motywu mordercy kreującego jakieś zbrodnicze „dzieło”, jednak w tym przypadku pomysł wydał mi się bardziej przeciętny niż fascynujący lub tajemniczy.

Może nie namawiałbym na konieczne przeczytanie „Sądu Ostatecznego”, ale też nie jest to słaba lektura. Czytałem z przyjemnością.

Raczej jest to książka dla osób szukających motywów detektywistycznych w literaturze.

Książka posiada niezły rytm. Na tyle dobry, że można przebrnąć przez całość z niejaką przyjemnością.

Nie jest to typ intrygi mocno angażującej czytelnika. Raczej nie próbujemy sami rozwiązać zagadki ani domyślać się co nastąpi dalej - ponieważ nie ma tu wielkiej tajemnicy, tylko stopniowe odkrywanie informacji na temat mordercy i ofiar. Nie ma tu też mocno zaskakujących...

Kiedyś przeczytałam jedną książkę z udziałem Emila Żądło i dopiero niedawno dowiedziałam się, że jest seria, więc nadrabiam zaległości. "Sąd ostateczny" to pierwsza część, bardzo ciekawa i godna polecenia. Oprócz intrygi kryminalnej można się dużo dowiedzieć o samym obrazie oraz malarzu. Zakończenie pokazuje, jak bardzo groźny jest fanatyzm.

Kiedyś przeczytałam jedną książkę z udziałem Emila Żądło i dopiero niedawno dowiedziałam się, że jest seria, więc nadrabiam zaległości. "Sąd ostateczny" to pierwsza część, bardzo ciekawa i godna polecenia. Oprócz intrygi kryminalnej można się dużo dowiedzieć o samym obrazie oraz malarzu. Zakończenie pokazuje, jak bardzo groźny jest fanatyzm.

15/52

15/52

Autorka została mi polecona, wcześniej nie słyszałem o tej pani.
Taki przyjemny kryminałek, nie rozczarował mnie ale na kolana nie rzucił.
Mam okazję to sięgnę po drugą książkę o przygodach pana Żądło.
Zobaczymy co będzie dalej.

Autorka została mi polecona, wcześniej nie słyszałem o tej pani.
Taki przyjemny kryminałek, nie rozczarował mnie ale na kolana nie rzucił.
Mam okazję to sięgnę po drugą książkę o przygodach pana Żądło.
Zobaczymy co będzie dalej.