W sklepie wkładam do koszyka brązowy chleb, brązowy sok, brązowy ser, brązowy kefir, brązowe pall malle niebieskie.

– Dlaczego wszystko jest brązowe? – pytam brązową ekspedientkę.
– Żałoba narodowa – odpowiada i strzela brązowym balonem z gumy jak z gówna.
– A to nie na czarno powinno być?
– Jest na czarno. Tylko że brązowe po wybuchu.
– Tak daleko doszło? – dziwię się i wyciągam brązowy portfel, który zawsze był brązowy.
– Dalej na północ jest beżowe, a u siostry w Gdańsku żółte.
– I długo tak ma być?
– A skąd ja mam wiedzieć? Żałoba zwykle tydzień trwa, ale ja nie wiem, czy jak to czarne zlezie, to czy brązowe zostanie.

Ewa wkracza w dorosłość. W długotrwałym i dokuczliwym wkraczaniu towarzyszą jej między innymi: nieistniejący dwuletni syn Ernest, którzy parzy kawę, popijająca Domestos Iza, zbyt doskonała, by żyć, Tiferet, wykluczona przez specjalistów depresja oraz ośmiu mężczyzn jej życia. I chociaż nic się nie dzieje, to książka akcji, bo jest jeden wielki wybuch i jedna ucieczka bez pościgu.