Mam dość historii o cierpieniu i śmierci, okraszone porwaną narracją, która nas zmusza do czytania wypocin w stylu "chciałabym być bejcą pana Rochestera" i w której, gdyby nie bawić się chronologią, nie było by nic ciekawego. Przez książkę trzeba przebrnąć - wydumane rozważania o chmurach, poprzetykane sugestiami, że zdarzy się coś strasznego. Więc czyta się do końca, żeby wiedzieć - co. Nużący nurt w prozie.

Mam dość historii o cierpieniu i śmierci, okraszone porwaną narracją, która nas zmusza do czytania wypocin w stylu "chciałabym być bejcą pana Rochestera" i w której, gdyby nie bawić się chronologią, nie było by nic ciekawego. Przez książkę trzeba przebrnąć - wydumane rozważania o chmurach, poprzetykane sugestiami, że zdarzy się coś strasznego. Więc czyta się do końca,...

W powieści z jednej strony jest dużo smutku, beznadziejności, pustki życia głównej bohaterki. Z drugiej dużo uczciwej i po prostu pięknej miłości do życia, do bliskich, którzy najczęściej przewijają się przez egzystencję Marie, a zatem i treść. Bardzo ciekawa jest sama struktura powieści, mianowicie podczas podróży pociągiem główna bohaterka przywołuje wspomnienia, a wątki z życia Marie oddzielają przystanki.

W powieści z jednej strony jest dużo smutku, beznadziejności, pustki życia głównej bohaterki. Z drugiej dużo uczciwej i po prostu pięknej miłości do życia, do bliskich, którzy najczęściej przewijają się przez egzystencję Marie, a zatem i treść. Bardzo ciekawa jest sama struktura powieści, mianowicie podczas podróży pociągiem główna bohaterka przywołuje wspomnienia, a wątki...

Przeraża mnie czasem, że duża część mojego życia, to walka ze śmietnikiem w mojej głowie. Ta książka to właśnie zapis takiej walki, ze śmietnikiem znacznie brudniejszym i toksyczniejszym. Z lekka poruszyło.

Przeraża mnie czasem, że duża część mojego życia, to walka ze śmietnikiem w mojej głowie. Ta książka to właśnie zapis takiej walki, ze śmietnikiem znacznie brudniejszym i toksyczniejszym. Z lekka poruszyło.

Bardzo to oryginalne i ciekawie zrobione i - co najważniejsze - nieoczywiste.

Bardzo to oryginalne i ciekawie zrobione i - co najważniejsze - nieoczywiste.

Bardzo nierówna, momentami magiczna, innym razem banalna. Trudno mi się pisze, czytałam jakieś dwa tygodnie temu i nie zostawiła we mnie jakiegoś wyrazistszego wspomnienia.

Bardzo nierówna, momentami magiczna, innym razem banalna. Trudno mi się pisze, czytałam jakieś dwa tygodnie temu i nie zostawiła we mnie jakiegoś wyrazistszego wspomnienia.

Książka ma niecałe 200 stron i myślałam, że jest maksymalnie na dwa wieczory, a czytałam ją ponad tydzień. I nie, nie dlatego, że byłam taka zajęta, ale dlatego, że męczyła mnie przeokrutnie i musiałam ją sobie dawkować, żeby nie rzucić nią w odległy kąt pokoju.
Narratorka Marie jedzie gdzieś pociągiem. Pewnie to metafora naszego życia jako podróży. Czasami przypominają się jej fragmenty z dzieciństwa (te były jeszcze znośne),czasami strumieniem świadomości odtwarza chaotycznie ważne i mniej ważne fragmenty swojego życia naznaczonego odrzuceniem i śmiercią. A czasami rozmawia z krową, która zawalczyła o swoją wolność.
Poziom dziwaczności tej powieści jest dla mnie odrzucający. Nic mnie nie obchodziły losy kogokolwiek. Przerost formy nad treścią.

Książka ma niecałe 200 stron i myślałam, że jest maksymalnie na dwa wieczory, a czytałam ją ponad tydzień. I nie, nie dlatego, że byłam taka zajęta, ale dlatego, że męczyła mnie przeokrutnie i musiałam ją sobie dawkować, żeby nie rzucić nią w odległy kąt pokoju.
Narratorka Marie jedzie gdzieś pociągiem. Pewnie to metafora naszego życia jako podróży. Czasami przypominają...

Żałoba, melancholia i ból okryte kołderka słynnego czeskiego humoru. Śmiech przez łzy. Rytmiczna podróż pociągiem przez wspomnienia, zmory, strachy i momenty tak piekne, ze aż zapiera dech. Niezła jazdę bez trzymanki zafundowała nam Lucie Faulerova. Nie miałam najmniejszej ochoty wysiadać z tego pociągu.

Żałoba, melancholia i ból okryte kołderka słynnego czeskiego humoru. Śmiech przez łzy. Rytmiczna podróż pociągiem przez wspomnienia, zmory, strachy i momenty tak piekne, ze aż zapiera dech. Niezła jazdę bez trzymanki zafundowała nam Lucie Faulerova. Nie miałam najmniejszej ochoty wysiadać z tego pociągu.

Mikolska historia o pociągowych przemyśleniach. Rytmiczny strumień świadomości głównej bohaterki zabiera czytelników w podróż nie tylko koleją, ale w jej wspomnienia, rozterki i zagadki; szczególnie te dotyczące samobójstw. Narracyjnie równa, fabularnie trochę nierównomiernie rozłożone rodzynki. Przeczytałem i zapamiętam parę fragmentów, choć ani nie wzruszyła ani innych emocji też nie wywołała.

Mikolska historia o pociągowych przemyśleniach. Rytmiczny strumień świadomości głównej bohaterki zabiera czytelników w podróż nie tylko koleją, ale w jej wspomnienia, rozterki i zagadki; szczególnie te dotyczące samobójstw. Narracyjnie równa, fabularnie trochę nierównomiernie rozłożone rodzynki. Przeczytałem i zapamiętam parę fragmentów, choć ani nie wzruszyła ani innych...