Zsuzsa Bánk

Niedawno przeczytałam najnowszą książkę Zsuzsy Bank, teraz sięgnęłam po jej debiut. Po lekturze czuję dojmujący smutek, który zresztą towarzyszył mi cały czas. Widziałam świat pokazywany oczyma małej dziewczynki, Katy. Wraz z ojcem i młodszym bratem Istim wędruje po Węgrzech. Pomieszkują u kolejnych krewnych po tym jak ich żona i matka opuściła kraj; jest rok 1956. Dzieci nie rozumieją tej decyzji, nie są dla nich jasne inne sprawy dostępne dorosłym. Próbują oswoić świat wokół nich. Poetyckie opisy węgierskiej prowincji i zamieszkujących ją różnych ciekawych postaci ujęte są w rozdziały mające tytuły imion pojawiających się w niej osób. Wszystko "otula" melancholia i wspomniany już przeze mnie smutek. Pobyt u rodziny mieszkającej nad jeziorem, który wydaje się dla dzieci dość przyjazny, przypomniał mi trochę "jo uszas". Pisze o nim w ostatniej książce Zsuzsa Bank. Tu jednak to wspólne pływanie, "istota węgierskiego lata" nie jest pokazane optymistycznie. Dzieci tęsknią za jeziorem, zwłaszcza Isti. Pamięć matki stopniowo się zaciera, kolejne miejsca pobytu uczą ich, że nie można zbytnio przywiązywać się do ludzi, miejsc, rzeczy. Kata nauczyła się czekać. Ma też taką refleksję: "Sadzę, że przyzwyczailiśmy się do tego przychodzenia i odchodzenia, do zaczynania i kończenia, tak jak człowiek przyzwyczaja się do czegoś, o czym wie, że będzie zawsze, czy tego chce, czy nie".