Aż trudno uwierzyć, że to debiut, tak dojrzała jest to literatura.
Virginia Feito snuje swoją opowieść powoli tworząc duszny, klaustrofobiczny klimat obłędu; to dogłębne studium szaleństwa, złudzeń i nieprzepracowanych traum.
Finał zaś wali jak młotek prosto między oczy - bohaterka budzi się, jakby spała przez większość życia.

„Pani March” to wyśmienity thriller psychologiczny, nieoczywisty, świeży, który polecam!

Aż trudno uwierzyć, że to debiut, tak dojrzała jest to literatura.
Virginia Feito snuje swoją opowieść powoli tworząc duszny, klaustrofobiczny klimat obłędu; to dogłębne studium szaleństwa, złudzeń i nieprzepracowanych traum.
Finał zaś wali jak młotek prosto między oczy - bohaterka budzi się, jakby spała przez większość życia.

„Pani March” to wyśmienity thriller...

To było dziwne. Ciężko jest ocenić te książkę. Nie miała jakieś porywającej akcji. Momentami nudziła, ale przez to skrajne zachowanie głównej bohaterki, coś nas ciągnie żeby poznać zakończenie powieści.
Ciężko jest polubić Panią March. Szybciej obdarzymy ją współczuciem, chociaż z tym też nie jest łatwo.
Końcówka mnie zaskoczyła i jestem trochę zła za brak dalszych wydarzeń, ale może to by zepsuło cały klimat.
Na pewno jest to książka o której będę długo myśleć.

To było dziwne. Ciężko jest ocenić te książkę. Nie miała jakieś porywającej akcji. Momentami nudziła, ale przez to skrajne zachowanie głównej bohaterki, coś nas ciągnie żeby poznać zakończenie powieści.
Ciężko jest polubić Panią March. Szybciej obdarzymy ją współczuciem, chociaż z tym też nie jest łatwo.
Końcówka mnie zaskoczyła i jestem trochę zła za brak dalszych...

Trudno ocenić tą książkę. Nieczęsto spotyka się takie opowieści. Sposób prowadzenia narracji mnie irytowało, tak jak główna bohaterka. Zakończenie jednakże "wali w plecy" i spowodowało, że zostałam z książką w ręku i "rozdziawioną gębą".

Trudno ocenić tą książkę. Nieczęsto spotyka się takie opowieści. Sposób prowadzenia narracji mnie irytowało, tak jak główna bohaterka. Zakończenie jednakże "wali w plecy" i spowodowało, że zostałam z książką w ręku i "rozdziawioną gębą".

Rzadko sięgam po książkę, o której nie wiem nic. O tej nie wiedziałam. Ot, spodobała mi się okładka, a intuicja krzyczała, że to będzie coś dobrego. Nie sprawdziłam nawet, z jakim gatunkiem literackim będę miała do czynienia. Nie miałam więc pojęcia, czego się spodziewać. I zdecydowanie nie spodziewałam się tego, co dostałam!

Panią March poznajemy podczas jej codziennej wycieczki do ulubionej piekarni. Już na początku dowiadujemy się, że jest ona przedstawicielką typowej klasy wyższej – kobietą, która nie pracuje, a jej domem zajmuje się gosposia. Jada tylko chleb z oliwkami i przede wszystkim – żyje otoczona pozorami.

Pani March jest dystyngowaną kobietą. Albo tylko jej się tak wydaje…
Pani March ma kochającego męża, który ją szanuje. Albo tylko jej się tak wydaje…
Pani March ma syna, którego kocha i z którego jest dumna. Albo tylko jej się tak wydaje…
Pani March ma udane życie i jest szczęśliwa. Albo tylko jej się tak wydaje…

Mąż Pani March właśnie wydał kolejną powieść, która odniosła ogromny sukces i ugruntowała jego literacką pozycję, a żona jest z niego dumna. Aż do momentu, w którym pracownica jej ulubionej piekarni nie rzuca mimochodem uwagi, jakoby to właśnie Pani March miała być pierwowzorem Johanny – głównej bohaterki owej książki. Ale… jak to? Przecież Johanna to nie tylko zwykła dziwka! Johanna jest odrażająca i paskudna do tego stopnia, że nawet jej stali klienci nie chcą z nią sypiać.
I właśnie ta niewinna sugestia sprawia, że życie Pani March diametralnie się zmienia, a sama kobieta zaczyna powoli popadać w obłęd. Do tego wszystkiego znajduje w notatkach swojego męża wycinek z gazety dotyczący zamordowanej dziewczyny, której ciało odnaleziono niedaleko domku letniskowego, do którego Georg często udaje się ze swoim wydawcą. Pani March zaczyna zauważać (albo tylko jej się tak wydaje…) znaki, świadczące o tym, że jej mąż jest winny zbrodni. Na domiar złego w łazience pojawiają się karaluchy, wszyscy obgadują Panią March, śmiejąc się za jej plecami, a jej własny syn nazywa ją Johanną.

Kryminalny wątek „Pani March” jest tylko tłem, na którym ogrywa się najważniejsza historia – historia życia zbudowanego z dziecięcych traum, wyparcia i – przede wszystkim – pozorów. Bo to właśnie z pozorów składa się całe życie Pani March.

W przypadku tej powieści nie możemy mówić o wartkiej akcji. Powiedziałabym nawet, że nie możemy mówić o akcji w ogóle. Virginia Feito snuje swoją opowieść powoli, tworząc duszny, wręcz klaustrofobiczny klimat obłędu, prowadząc czytelnika do jedynego słusznego finału – finału wstrząsającego dla czytelnika, ale nie na tyle wstrząsającego dla naszej bohaterki, żeby obudziła się ze swoich złudzeń, żeby zburzyła ten potężny mur pozorów.

„Pani March” to wyśmienity thriller psychologiczny, kapitalne studium obłędu i nieprzepracowanych traum. To nie tylko wybitna powieść, ale w moim przekonaniu także gotowy scenariusz na przerażający film w stylu „Co kryje prawda” (reż. Robert Zemeckis, 2000 r.) i „Rebeki” (reż. Alfred Hitchcock, 1940). Skojarzenia z tym pierwszym filmem nie są bezpodstawne…

Jestem przekonana, że Hitchcock, gdziekolwiek teraz jest, uśmiecha się do tej książki. Jestem przekonana, że Hitchcock zrobiłby z niej przerażający gothic thriller, który byłby dziełem na miarę „Psychozy” (1960 r.) czy „Ptaków” (1963 r.),z mrocznym i dusznym klimatem „Rebeki” i aż żal serce ściska, że nigdy nie będzie nam dane tego zobaczyć.

Rzadko sięgam po książkę, o której nie wiem nic. O tej nie wiedziałam. Ot, spodobała mi się okładka, a intuicja krzyczała, że to będzie coś dobrego. Nie sprawdziłam nawet, z jakim gatunkiem literackim będę miała do czynienia. Nie miałam więc pojęcia, czego się spodziewać. I zdecydowanie nie spodziewałam się tego, co dostałam!

Panią March poznajemy podczas jej codziennej...

super

super

Jest to książka w stylu tych, których nie lubię. Jest zimna, snobistyczna, pokazuje odklejone od rzeczywistości życie bogatych niekochających nikogo i taktujących innych z pogardą dziwaków.

Jest to książka w stylu tych, których nie lubię. Jest zimna, snobistyczna, pokazuje odklejone od rzeczywistości życie bogatych niekochających nikogo i taktujących innych z pogardą dziwaków.

Dziwna, ale ciekawa.

Książka jest bardzo osobliwa, bo jest czymś z pogranicza gatunków, przez co jest ciekawa do interpretacji/dyskusji.

Postać Pani March jest złożona, wielowarstwowa i myślę, że w różnych czytelnikach może budzić różne odczucia (np. niechęć lub współczucie) - zastanawiamy się, czy kobiety żałować, czy ją potępiać?

Pani March to taki, może nie tyle "Czarny łabędź", co "jasnozielony gołąb" w rękawiczkach😉

Książka ma specyficzny klimat, trochę jakby retro, starego filmu (np. w reżyserii Lyncha)? To oczywiście moje dziwne skojarzenia.

Dziwna, ale ciekawa.

Książka jest bardzo osobliwa, bo jest czymś z pogranicza gatunków, przez co jest ciekawa do interpretacji/dyskusji.

Postać Pani March jest złożona, wielowarstwowa i myślę, że w różnych czytelnikach może budzić różne odczucia (np. niechęć lub współczucie) - zastanawiamy się, czy kobiety żałować, czy ją potępiać?

Pani March to taki, może nie tyle...

Niczym mnie nie zaskoczyła, historia przewidywalna, miejscami nudna, nie polecam. 3

Niczym mnie nie zaskoczyła, historia przewidywalna, miejscami nudna, nie polecam. 3

Wyobrażam sobie fantastyczny film na podstawie tej książki wyprodukowany przez A24. Książka jest przedziwna, nie tylko ze względu na fabułę, ale też dlatego, że miejscami można się przy niej wynudzić na śmierć, a zaraz potem czytać z przyśpieszonym sercem. Główna bohaterka popada w obłęd, dając się uwieść swoim fantazjom, domysłom i czarnym myślom, które prowadzą ją na manowce. Nie można jej polubić, a jednak obserwowanie, jak nienawiść do samej siebie zżera ją od środka, jak miota się w swoim pozbawionym sensu życiu i za wszelką cenę walczy o utrzymanie fasadowego szczęścia i ładu swojej rodziny, wywołało we mnie dziwne współczucie.

Wyobrażam sobie fantastyczny film na podstawie tej książki wyprodukowany przez A24. Książka jest przedziwna, nie tylko ze względu na fabułę, ale też dlatego, że miejscami można się przy niej wynudzić na śmierć, a zaraz potem czytać z przyśpieszonym sercem. Główna bohaterka popada w obłęd, dając się uwieść swoim fantazjom, domysłom i czarnym myślom, które prowadzą ją na...

Niezły odlot.

Niezły odlot.