Książka nie jest zła, ale mnie ogólnie razi brak logiki w zachowaniu bohaterów..
Od 1 do 6 rozdziału bardzo dobrze się bawiłem, ale
rozdział 7 i 8 to jakaś ogólna pomyłka. Ot Stalkier poznaje Fotoreporterkę i nagle chłop nam głupieje, z autorem książki włącznie!
Miszka nagle powiada - "Fuck Russia, I don't like Russian!" i nakazuje dziewczynie mówić po angielsku, po czym sam po chwili podśpiewuje sobie pod nosem po.. rosyjsku?!
Nie bardzo rozumiem, przecież od początku książki nasz protagonista zasypuje nas informacjami, wierszykami i utworami w języku rosyjskim. Tak, nasz Polski Stalkier(jak i autor) to ewidentny miłośnik Rosji i Rosjan, do tego zagorzały komunista, a potwierdza to wielokrotnie, wyzywając amerykanów od "kapitalistów".
Największym absurdem jest to, że pomimo poniżania, dziewczyna chętnie oddaje się dla Miszy, chociaż ten zdzielił ją dwukrotnie po mordzie (łot taki ci on gientelmen, a ona chyba typowa blać.)

Naprawdę roździały 7 i 8 to zbędny stek bzdór i lepiej sobie darować..

Książka nie jest zła, ale mnie ogólnie razi brak logiki w zachowaniu bohaterów..
Od 1 do 6 rozdziału bardzo dobrze się bawiłem, ale
rozdział 7 i 8 to jakaś ogólna pomyłka. Ot Stalkier poznaje Fotoreporterkę i nagle chłop nam głupieje, z autorem książki włącznie!
Miszka nagle powiada - "Fuck Russia, I don't like Russian!" i nakazuje dziewczynie mówić po angielsku, po...

Mam wrażenie, że autor napisał tę ksiazke tylko po to, żeby wyleczyć jakieś swoje kompleksy. Są w niej fragmenty gdzie autor słowami bohatera dosłownie mówi odbiorcom, że się nie znają na różnych sprawach, a on sam używa jednej słusznej broni, zna jedyna słuszną drogę itp. Dałem 3/10 za tematykę, choć całość jest bardzo płaska.

Mam wrażenie, że autor napisał tę ksiazke tylko po to, żeby wyleczyć jakieś swoje kompleksy. Są w niej fragmenty gdzie autor słowami bohatera dosłownie mówi odbiorcom, że się nie znają na różnych sprawach, a on sam używa jednej słusznej broni, zna jedyna słuszną drogę itp. Dałem 3/10 za tematykę, choć całość jest bardzo płaska.

Po przeczytaniu Haladyna stałem się fanem stalkerowskiego świata. Klimat odosobnienia zony fascynuje mnie.
Od Gołkowskiego wymagałem sporo tym bardziej, że Sybir Punki czytało się dobrze.
Niestety zawiodłem się. Ta książka nie ma praktycznie wątku i fabuły. Od takie pojedyńcze wyprawy głównego bohatera do strefy. Czasami ciężko zrozumieć logikę sytuacji, co będzie jeszcze trudniejsze dla czytelnika całkowicie nie obeznanego z terminologią i klimatem Zony.
Nie sięgnę po tom 2... Na szczęście są inne pozycje serii.

Po przeczytaniu Haladyna stałem się fanem stalkerowskiego świata. Klimat odosobnienia zony fascynuje mnie.
Od Gołkowskiego wymagałem sporo tym bardziej, że Sybir Punki czytało się dobrze.
Niestety zawiodłem się. Ta książka nie ma praktycznie wątku i fabuły. Od takie pojedyńcze wyprawy głównego bohatera do strefy. Czasami ciężko zrozumieć logikę sytuacji, co będzie jeszcze...

Gdyby autor zyl w XIX wieku to nazywałby się Zofia Nałkowska a ta książka nazywałaby się Nad Niemnem. Jako że mamy XXI wiek, to tematyka inna, bohaterowie inni, wydarzenia inne, ale styl pisania, w którym rozbiera się na czynniki pierwsze każdy oddech i analizuje każdy element wystroju jest wspólny dla obu tych książek. Czy to jest taki sposób narracji jaki oczekujesz? Każdy musi sobie sam na to odpowiedzieć.

Gdyby autor zyl w XIX wieku to nazywałby się Zofia Nałkowska a ta książka nazywałaby się Nad Niemnem. Jako że mamy XXI wiek, to tematyka inna, bohaterowie inni, wydarzenia inne, ale styl pisania, w którym rozbiera się na czynniki pierwsze każdy oddech i analizuje każdy element wystroju jest wspólny dla obu tych książek. Czy to jest taki sposób narracji jaki oczekujesz?...

☢️🧡🖤 „Zona – tajemnica, która wciąga, kusi i intryguje. Jej historią jest świat współczesny. Jej dzieci to my” 🖤🧡☢️

☢️ „Ołowiany świt” to zbiór opowiadań, przedstawiających sceny z życia stalkera – przemierzanie terenów Zony, unikanie anomalii, zbieranie artefaktów czy walka z mutantami, żołnierzami lub bandytami. Głównym, i w większości jedynym bohaterem tych opowiadań jest Misza – stalker polskiego pochodzenia, dla którego takie akcje to codzienność, jest bowiem w Zonie już naprawdę długo.

🧟 Z samym bohaterem nawiązałam mocne love-hate relationship. Poza byciem super-hiper-mega koksem, wykazywał się nieraz głupią brawurą i lekkomyślnością, mając, jak zostało to nawet ujęte niejednokrotnie w książce, „więcej szczęścia niż rozumu”. Jego zachowania zdawały się nieraz nielogiczne i niepasujące do całokształtu postaci. Mimo to, nie dało się nie żywić do gburowatego polaczka sympatii. Może dlatego, że akcja przetykana była jego wewnętrznymi monologami, nieraz nawet dość poetyckimi, opisującymi Zonę jako matkę, kochankę czy boginię.

📖 Historia Miszy, jakkolwiek ciekawa, była tu strasznie rozwleczona. Miejscami miałam wrażenie, jakby sceny się powtarzały lub istniały jedynie w charakterze zapychacza miejsca. Dopiero pod koniec, gdy opowiadania zaczęły składać się w spójną całość, akcja nabrała tempa.

Tekst pochodzi z recenzji na Instagramie @luniwersum

☢️🧡🖤 „Zona – tajemnica, która wciąga, kusi i intryguje. Jej historią jest świat współczesny. Jej dzieci to my” 🖤🧡☢️

☢️ „Ołowiany świt” to zbiór opowiadań, przedstawiających sceny z życia stalkera – przemierzanie terenów Zony, unikanie anomalii, zbieranie artefaktów czy walka z mutantami, żołnierzami lub bandytami. Głównym, i w większości jedynym bohaterem tych opowiadań...

Zacznę od tego co mi się nie podobało.
-Nie jestem fanem pierwszoosobowej narracji w czasie teraźniejszym i to się już chyba nigdy nie zmieni. Męczy mnie to i denerwuje podczas czytania.
-Lawina nazw własnych potworów, artefaktów i broni, które przytłaczają od pierwszych stron. O ile brzmią one w większości na tyle swojsko, że da się jakoś domyślić co to może być, to wpada to jednym uchem a drugim wypada. A gdy już pojawią się jakieś konkretne opisy, to i tak nie jest się w stanie tego zapamiętać, gdyż ginie to w tym nawale.
-Pierwsze 150 stron czytałem kilka miesięcy, odkładając to i czytając raptem po kilka kartek, zastanawiając się czy kiedykolwiek to dokończę… Przypomina to relację z gry komputerowej. (Wszedłem, znalazłem, wyszedłem, upadłem, zastrzeliłem, opatrzyłem rany, uskoczyłem, oberwałem, przeczołgałem się, podkradłem się, zobaczyłem, ominąłem, wziąłem, wyszedłem, wróciłem.) I tak mija 150 stron podczas których świat kreowany jest fascynujący, ale ma się ochotę w niego grać, a nie czytać jak ktoś inny w to gra.

Wczoraj dotarłem do 150 strony i na około 151 stronie zaczęło się coś w końcu dziać. Uznałem, że odłożę i wrócę do tego dzisiaj.

Ponad 200 stron łyknąłem na jednym wdechu i tak mi mało, że zaraz sięgnę po drugi tom!

EDIT:
Muszę jednak szczerze zweryfikować swoją ocenę. Nie jest to w żadnym wypadku tak dobre jak Sybirpunk i choć pod koniec faktycznie się rozkręca, to będąc w połowie drugiego tomu stwierdzam, że oba można było skrócić o niepotrzebne grafomaństwo i stworzyć z tego jeden dobry tom. Niestety rozumiem dlaczego tą serią Gołkoś zraził do siebie tak wiele osób. Ja mam sentyment i lubię jego styl, więc czytam dalej, ale ocenę zaniżam bo nie jest to dobra pozycja.

A dodam, że gdyby nie końcówka, to pewnie zaniżyłbym jeszcze bardziej.

Zacznę od tego co mi się nie podobało.
-Nie jestem fanem pierwszoosobowej narracji w czasie teraźniejszym i to się już chyba nigdy nie zmieni. Męczy mnie to i denerwuje podczas czytania.
-Lawina nazw własnych potworów, artefaktów i broni, które przytłaczają od pierwszych stron. O ile brzmią one w większości na tyle swojsko, że da się jakoś domyślić co to może być, to...

O STALKERZE opowiedział mi mój mąż, zafascynowany tym klimatem i historią. Ja również poczułam, że może być to świat ciekawy dla mnie, więc postanowiłam spróbować.
To moja druga z kolei książka, gdzie narratorem i główną postacią jest mężczyzna i chyba jest to pierwsza książka o takim surowym klimacie, trochę w takim "męskim stylu". Nie zawiodłam się. Świat jest ciekawe wykreowany. A Miszka to spoko gość, samotnik, trochę maruda, ale swój chłop.

Książka z początku przypomina zbiór opowiadań, później coś przypomina na kształt bardziej rozwiniętej fabuły. Momentami było monotematycznie, ciągle przewijające się krajobrazy Zony czy co rusz "anomalie". Osobiście nie przeszkadzało mi to jakoś bardzo, ale rozdziały dzieliły się na te lepsze i gorsze. Przeszkadzały mi te nietłumaczone fragmenty zdań w języku rosyjskim (nie zawsze rozumiałam o czym tam gadali) oraz brak jakiegoś spisu lub legendy na końcu książki o anomaliach (było ich bardzo dużo, jedna "anomalia" potrafiła mieć więcej niż jedną nazwę, a i nie wszystkie były opisywane na czym polegają). Niestety jest to książka dla kogoś kto już miał do czynienia z tematem Zony. Może i laik dałby sobie radę, ale boje się, że mógłby się odbić od tytułu.

Jak na pierwszą książkę, warsztat autora całkiem niezły. Słyszałam, że później pióro się zaostrza.

Ogólnie czytało mi się to dobrze i jestem zainteresowana kontynuacją.

O STALKERZE opowiedział mi mój mąż, zafascynowany tym klimatem i historią. Ja również poczułam, że może być to świat ciekawy dla mnie, więc postanowiłam spróbować.
To moja druga z kolei książka, gdzie narratorem i główną postacią jest mężczyzna i chyba jest to pierwsza książka o takim surowym klimacie, trochę w takim "męskim stylu". Nie zawiodłam się. Świat jest ciekawe...

Miałem przyjemność jakiś czas temu spotkać autora, który bardzo krytykował "Ołowiany świt" jako swoją najgorszą książkę. Cóż, po przeczytaniu muszę przyznać, że krytyka ta wcale nie jest zasłużona, chociaż faktycznie, kolejne książki Pana Gołkowskiego są na naprawdę wysokim poziomie. Dostajemy tu antologię opowiadań prosto z Zony, tym razem z jej białoruskiej części. Rzeczywiście, mogą z czasem wydawać się nieco monotonne, działające według schematu "omiń anomalie, pokonaj mutanty, wróć do bazy", ale i tak czyta się je świetnie!

Miałem przyjemność jakiś czas temu spotkać autora, który bardzo krytykował "Ołowiany świt" jako swoją najgorszą książkę. Cóż, po przeczytaniu muszę przyznać, że krytyka ta wcale nie jest zasłużona, chociaż faktycznie, kolejne książki Pana Gołkowskiego są na naprawdę wysokim poziomie. Dostajemy tu antologię opowiadań prosto z Zony, tym razem z jej białoruskiej części....

Tak monotematycznie, absolutnie nie babsko, tym bardziej nie romantycznie, ale znowu ruszam do Zony (coś ciągle ciągnie mnie właśnie w tym kierunku). Tym razem nie tej rodem z Uniwersum Metro, ale tej z serii gier S.T.A.L.K.E.R.

Zanim Ołowiany świt Michała Gołkowskiego się przedstawi, to o Zonie i Stalkerze słów kilka.

Pamiętacie jeszcze o Czarnobylu? No to teraz wyobraźcie sobie, że niemal dwadzieścia lat później na tych samych terenach mamy drugą katastrofę nuklearną. Powstaje Zona z całym swoim “dobrodziejstwem”. Wszędzie panoszą się mutanty, zombie, co rusz natykamy się na anomalie (trampoliny, żarniki, grawikoncentraty),ale przede wszystkim nad całą Zoną przetaczają się tzw. “emisje” – coś na wzór promieniotwórczego huraganu wypalającego mózg. Zona otoczona jest kordonem wojskowym, by nikt do niej nie wchodził i z niej nie wychodził. Ale jak dobrze wiemy to, co zakazane, smakuje najlepiej więc w Zonie pojawiają się Stalkerzy – tacy współcześni poszukiwacze skarbów (artefaktów).

Czas więc przedstawić Miszkę (Misia),głównego sprawcę zamieszania w Ołowianym Świcie, a także pierwszy polski akcent w Uniwersum S.T.A.L.K.E.R. Wiemy o nim nie wiele. Młody, wykształcony mężczyzna z dużego miasta z dobrą pracą, mieszkaniem i samochodem. Można powiedzieć, gość ma wszystko. Nic tylko bawić się i żyć. Ale jednak Misiek pewnego pięknego dnia nie mówiąc nic nikomu, pakuje manatki i rusza na granicę ukraińsko-białoruską w kierunku Zony. Obecnie możemy spotkać go jak “szlaja” się tu i tam po Zonie, odkrywa jej sekrety, zbiera artefakty i stara się przeżyć.

Książkę czyta się szybko. Płynnie przechodzi się przez trzynaście kolejnych opowiadań, które łączy postać głównego bohatera. Nie ma przynudzania, zbędnych opisów, a dzięki narracji pierwszoosobowej można poczuć się momentami jakby samemu dzieliło się los Miszki. Według mnie to bardzo udany debiut, który zadba o odpowiedni dreszczyk emocji u wszystkich fanów postapo.

A zatem dobrej Zony :)

Tak monotematycznie, absolutnie nie babsko, tym bardziej nie romantycznie, ale znowu ruszam do Zony (coś ciągle ciągnie mnie właśnie w tym kierunku). Tym razem nie tej rodem z Uniwersum Metro, ale tej z serii gier S.T.A.L.K.E.R.

Zanim Ołowiany świt Michała Gołkowskiego się przedstawi, to o Zonie i Stalkerze słów kilka.

Pamiętacie jeszcze o Czarnobylu? No to teraz...

Bardzo dobre wprowadzenie do serii czarnobylskiej strefy. Przygody stalkera są ciekawe ,szybkie i na dobrym poziomie akcji momentami potrafią zaskoczyć a niestety momentami już z wyprzedzeniem można domyślić się zakończenia konkretnego wydarzenia. Z pewnością warta przeczytania dla kogoś kogo interesują stalkerskie wydarzenia w zonie.

Bardzo dobre wprowadzenie do serii czarnobylskiej strefy. Przygody stalkera są ciekawe ,szybkie i na dobrym poziomie akcji momentami potrafią zaskoczyć a niestety momentami już z wyprzedzeniem można domyślić się zakończenia konkretnego wydarzenia. Z pewnością warta przeczytania dla kogoś kogo interesują stalkerskie wydarzenia w zonie.