Klimat, klimat i jeszcze raz klimat. Świetna opowieść, oddająca idealnie atmosfere ZONY. To tak naprawdę zbiór opowiadań o polskim stalekrze i jego przygodach w skażonej strefie wykluczenia. Klamra spinającą oczywiście istnieje, ale wydaje mi sie, że jest jedynie pretekstem dla chłonięcia atmosfery. Gorąco polecam.

Klimat, klimat i jeszcze raz klimat. Świetna opowieść, oddająca idealnie atmosfere ZONY. To tak naprawdę zbiór opowiadań o polskim stalekrze i jego przygodach w skażonej strefie wykluczenia. Klamra spinającą oczywiście istnieje, ale wydaje mi sie, że jest jedynie pretekstem dla chłonięcia atmosfery. Gorąco polecam.

Dzięki tej książce można wrócić do Zony, bardzo dobrze oddaje klimat tego dziwnego wymiaru w czasoprzestrzeni. Spróbuję drugiego tomu, jestem ciekaw czy Autor się rozwinie ;)

Dzięki tej książce można wrócić do Zony, bardzo dobrze oddaje klimat tego dziwnego wymiaru w czasoprzestrzeni. Spróbuję drugiego tomu, jestem ciekaw czy Autor się rozwinie ;)

Uniwersum S.T.A.L.K.E.R. to cykl książek na podstawie serii gier komputerowych, o takim samym tytule, wydawanych w latach 2007 – 2009. „Ołowiany świt” został napisany w 2013r.
Sięgając po tę książkę, nie wiedziałam o tym i to chyba dobrze, bo czytałam bez jakichkolwiek oczekiwań.
Książka ma formę zbioru opowiadań, łączy je bohater, ale nie można oprzeć się uczuciu, że jest to opis gameplayu. Opowiadania łączy bohater i baza, czyli Jołcza, siedziba stalkerów. Bohater eksploruje teren w poszukiwaniu rzadkich artefaktów. Walczy z mutantami, zombie i innym paskudztwem, przy okazji zbiera dokumenty i mapy. Jedyna drobna oś fabularna zawiązuje się na początku, ale w poszczególnych rozdziałach autor w ogóle do niej nie nawiązuje, albo robi to nieznacznie. Dopiero na końcu nagle do niej wraca.
Największym minusem tej powieści jest powtarzalność. Nazw, słów, schematów działań. Jakość dialogów też pozostawia sporo do życzenia.
„Ołowiany świt” to debiut literacki Michała Gołkowskiego.

Uniwersum S.T.A.L.K.E.R. to cykl książek na podstawie serii gier komputerowych, o takim samym tytule, wydawanych w latach 2007 – 2009. „Ołowiany świt” został napisany w 2013r.
Sięgając po tę książkę, nie wiedziałam o tym i to chyba dobrze, bo czytałam bez jakichkolwiek oczekiwań.
Książka ma formę zbioru opowiadań, łączy je bohater, ale nie można oprzeć się uczuciu, że jest...

Trochę się zawiodłem. Z jednej strony mamy rozdziały w których w każdym kolejnym jest inna wyprawa, z drugiej mimo właśnie tej różnorodności czytamy praktycznie ciągle to samo.
Ogólnie podsumowując akcja prawie każdego rozdziału to ciąg: uważna, powolna droga do celu - omijanie anomalii + opis dlaczego niebezpieczna - strzelanie do kogoś/czegoś - zbieranie łupów - powrót.
Jak dla mnie zbyt schematyczne i powtarzalne. Były wyjątki ale nie zmieniły mojego wrażenia podczas czytania.

Trochę się zawiodłem. Z jednej strony mamy rozdziały w których w każdym kolejnym jest inna wyprawa, z drugiej mimo właśnie tej różnorodności czytamy praktycznie ciągle to samo.
Ogólnie podsumowując akcja prawie każdego rozdziału to ciąg: uważna, powolna droga do celu - omijanie anomalii + opis dlaczego niebezpieczna - strzelanie do kogoś/czegoś - zbieranie łupów - powrót. ...

Miałem nadzieję, że "Ołowiany świt" będzie tak dobry jak "Komornik", który wszedł mi koncertowo, tymczasem okazało się, że nie tylko poziom nie ten, co nie można tu mówić nawet o książce przeciętnej. Co poszło nie tak?

Całość wygląda jak zbiór luźnych pomysłów, nie ma mowy o jednej, ciągłej fabule, Gołkowski serwuje coś na kształt zbioru opowiadań. I nie byłoby w tym niczego złego gdyby nie to, że te teksty nie są angażujące. Wszystkie oparto na podobnym schemacie. Nasz stalker gdzieś idzie, walczy z mutantami, zwraca uwagę na anomalie i stara się ich unikać, zdobywa co ma zdobyć i wraca. No inwencji zbyt wiele tu nie ma.

Jeśli idzie o postaci, cóż... Są mocno jednowymiarowe. Główny bohater nie ma w sobie niczego, co sprawiałoby, że chce się kibicować mu w jego poczynaniach. Nie każdy musi być sympatyczny, ale dobrze, gdyby wzbudzał zainteresowanie czytelnika, który przez kilkaset stron będzie czytał o jego perypetiach. Tutaj tego nie ma, a sytuacji nie ratują też postaci drugoplanowe, które są w zasadzie ledwie zarysowane.

"Ołowiany świt" przynosi jeden moment, kiedy jest nieco lepiej, mowa tu o rozdziale (opowiadaniu) o spotkanym głęboko w Zonie szalonym naukowcu. Tu było naprawdę ciekawie, choć nie obraziłbym się, gdyby mocniej wybrzmiał w tym tekście temat etyczno-moralny. Bo było ku temu miejsce. Skończyło się jednak na porzuceniu próby wejścia wgłąb psychiki i wiwisekcji ludzkiej deprawacji. Szkoda.

Lubię post-apo, liczyłem na dobrą powieść, ale Gołkowskiemu nie wyszło. I jest to w zasadzie to tak duży niewypał, że chyba powstrzymam się przed dalszym eksplorowaniem serii.

Miałem nadzieję, że "Ołowiany świt" będzie tak dobry jak "Komornik", który wszedł mi koncertowo, tymczasem okazało się, że nie tylko poziom nie ten, co nie można tu mówić nawet o książce przeciętnej. Co poszło nie tak?

Całość wygląda jak zbiór luźnych pomysłów, nie ma mowy o jednej, ciągłej fabule, Gołkowski serwuje coś na kształt zbioru opowiadań. I nie byłoby w tym...

Niestety słabizna, nie dotrwałem nawet do końca. Kompletnie zmarnowany potencjał fascynującego uniwersum. Półamatorski fanfik i self-insert (co według mnie prawie zawsze jest złym pomysłem),gdzie większość treści to "poszedłem przed siebie, popatrzyłem w lewo, potem w prawo, wymierzyłem karabin, strzeliłem, repetowałem, strzeliłem znowu". Czyta się to jak opis przejścia misji w grze wideo a nie jak powieść czy opowiadanie. Fabuły tyle co kot napłakał, brakuje klimatu i po prostu wieje nudą.

Niestety słabizna, nie dotrwałem nawet do końca. Kompletnie zmarnowany potencjał fascynującego uniwersum. Półamatorski fanfik i self-insert (co według mnie prawie zawsze jest złym pomysłem),gdzie większość treści to "poszedłem przed siebie, popatrzyłem w lewo, potem w prawo, wymierzyłem karabin, strzeliłem, repetowałem, strzeliłem znowu". Czyta się to jak opis przejścia...

#WyzwanieLC2023 styczeń
Przeczytam pierwszy tom cyklu lub serii

#WyzwanieLC2023 styczeń
Przeczytam pierwszy tom cyklu lub serii

Na tę książkę polowałam bardzo, bardzo długo, aż wreszcie całkowitym przypadkiem znalazłam ją w szkolnej bibliotece, do której weszłam jeszcze większym przypadkiem po raz pierwszy trzy miesiące przed końcem roku szkolnego – i zdecydowanie się nie zawiodłam. Niesamowity, choć ponury, klimat, bardzo fajny styl autora (a rzadko lubię pierwszoosobówki!),chociaż może faktycznie na początku książka może sprawiać wrażenie zbioru niepowiązanych ze sobą opowieści z podróży. Fabuła rozkręca się jakoś po połowie, a do tego czasu wcale nie jest nieprzyjemnie, więc można przymknąć na to oko. Zdecydowanie polecam tę pozycję fanom postapo!

Na tę książkę polowałam bardzo, bardzo długo, aż wreszcie całkowitym przypadkiem znalazłam ją w szkolnej bibliotece, do której weszłam jeszcze większym przypadkiem po raz pierwszy trzy miesiące przed końcem roku szkolnego – i zdecydowanie się nie zawiodłam. Niesamowity, choć ponury, klimat, bardzo fajny styl autora (a rzadko lubię pierwszoosobówki!),chociaż może...

Książka słuchana dzięki abonamentowi w serwisie Audioteka.

Świetna powieść, może na początku fragmenty rosyjskiego mogą lekko wybijać z rytmu ale nie ma ich na tyle dużo by czytelnik/słuchacz nie mógł z samego tekstu wywnioskować o co chodzi. Ale z drugiej strony takie elementy nadają tylko dodatkowego klimatu który i tak czuć w powieści bardzo gęsto. Kurczę aż człowiek ma ochotę brać urlop z pracy, odpalić S.T.A.L.K.E.R-a na PC i zanurzyć się w niebezpiecznym terenie Zony.

Książka słuchana dzięki abonamentowi w serwisie Audioteka.

Świetna powieść, może na początku fragmenty rosyjskiego mogą lekko wybijać z rytmu ale nie ma ich na tyle dużo by czytelnik/słuchacz nie mógł z samego tekstu wywnioskować o co chodzi. Ale z drugiej strony takie elementy nadają tylko dodatkowego klimatu który i tak czuć w powieści bardzo gęsto. Kurczę aż człowiek ma...

Po latach wciąż trzyma poziom.

Po latach wciąż trzyma poziom.