Urzekają u Rusek nie tylko opowieść, pełnokrwiści bohaterowie czy widoczny nastrój, ale też i tło – pojawiające się detale w języku, jak choćby wplecione: piosenka z przedwojennego kabaretu, pieśni powstańcze, cudowne teksty Hemara, wspomnienie ówczesnych ikon, zachowane przemówienia, roty przysiąg itp. oraz rekwizyty codzienności, jak np. podarowany kapelusik – spełnienie marzeń wielu dziewcząt, „trzaskające” radio, niedostarczony list. To, co charakteryzuje miejsce oraz czas jest znakomite, i okazuje się, że wcale nie musimy tego widzieć, żeby zobaczyć!

Jestem wdzięczna autorce nie tylko za wyśmienitą zabawę, za nowych literackich przyjaciół i intrygujące opowieści, ale także i za te smaczki, subtelnie przemycane jako rekwizyty. Kilkukrotnie musiałam sobie wyszperać pewne informacje, które przynosiły kolejne odkrycia. Dziękuję więc za wszelkie inspiracje! Również za szacunek do słowa i do czytelnika/słuchacza, jaki wyczuwamy tu na każdej stronie.

„W sztuce gra idzie zawsze o życie”, uważa Iwona Rusek. I swoje sztuki nasyciła życiem po brzegi! Stworzyła bohaterów, których się od razu wyczuwa, wsiąka się w nastrój konkretnej opowieści, przenosi w czasie i przestrzeni.

Więcej: http://dajprzeczytac.blogspot.com/2022/07/dramaty-radiowe-iwona-rusek.html

Urzekają u Rusek nie tylko opowieść, pełnokrwiści bohaterowie czy widoczny nastrój, ale też i tło – pojawiające się detale w języku, jak choćby wplecione: piosenka z przedwojennego kabaretu, pieśni powstańcze, cudowne teksty Hemara, wspomnienie ówczesnych ikon, zachowane przemówienia, roty przysiąg itp. oraz rekwizyty codzienności, jak np. podarowany kapelusik – spełnienie...