Dobra kontynuacja.

Dobra kontynuacja.

Drugi tom z serii „Zapiski stali „ to świetna kontynuacja losów Ducha Kentaro, bohatera „Czerwonego Lotosu”,oraz jak się okazało kontynuacja losów Pani Ciszy z Drogi Samotnego Psa. Trochę mnie to skonfundowało na początku bo myślałam, ze Droga Samotnego Psa jest kontynuacja Zapisków stali. Myślałam, ze tutaj będą przedstawione losy Pani Ciszy jak była młoda i dopiero poznała Inu a nie jak została starą wiedźmą 🥴 No ale do brzegu, akcja „Pani Ciszy” toczy się całkiem wartko, mamy mnóstwo walk na miecze, zasadzek, pułapek, magii oraz potworów i bóstw z japońskich legend. Ogólnie słuchało mi się fajnie i ciekawi mnie jak to wszystko się zakończy. Czy Mandukowie podbija Nippon, czy jednak Kentaro właściwe decyzje podejmował kierując się honorem i poczuciem przyzwoitości?
Czytałam kilka opinii i czytelnicy twierdzą ze są tu wątki z gier komputerowych, nie gram wiec w sumie fajnie ze jest ta książka bo sobie mogę całkiem niezle wyobrazić te wszystkie walki, latających wojowników, walczących mnichów czy stara Panią Ciszę wspaniała wojowniczkę z „Krwawego Wierchu”
Sięgam po kolejna część.

Drugi tom z serii „Zapiski stali „ to świetna kontynuacja losów Ducha Kentaro, bohatera „Czerwonego Lotosu”,oraz jak się okazało kontynuacja losów Pani Ciszy z Drogi Samotnego Psa. Trochę mnie to skonfundowało na początku bo myślałam, ze Droga Samotnego Psa jest kontynuacja Zapisków stali. Myślałam, ze tutaj będą przedstawione losy Pani Ciszy jak była młoda i dopiero...

Muszę powiedzieć, że tę część czytało mi się o wiele lepiej od pierwszej. Jakoś ta akcja tak była zbita. Nasz główny bohater trafia do innego klanu, bierze udział w walce, inni odkrywają kim jest naprawdę, przy okazji syn pana, któremu służy, zostaje porwany. Duch wyrusza na pomoc, dzieją się magiczne rzeczy i tak swoje istnienie zaczyna nowy klan, a wrogie siły, podbijające kraj nadciągają nieubłaganie. Ostatni tom to będzie już konfrontacja. Postaram się przeczytać go szybciej, bez takiej długiej, kilkumiesięcznej przerwy. (⁠◠⁠‿⁠◕⁠)

Muszę powiedzieć, że tę część czytało mi się o wiele lepiej od pierwszej. Jakoś ta akcja tak była zbita. Nasz główny bohater trafia do innego klanu, bierze udział w walce, inni odkrywają kim jest naprawdę, przy okazji syn pana, któremu służy, zostaje porwany. Duch wyrusza na pomoc, dzieją się magiczne rzeczy i tak swoje istnienie zaczyna nowy klan, a wrogie siły,...

Powrót do Kentaro i jego perypetii po okresie prawie dwuletniej przerwy z ta trylogią.
To co narzekałem w pierwszym tomie zostało poprawione.

Historia w klimacie Shoguna, różnych opowieści o roninach, samurajach kodeksie moralnym i Japonii w czasach mocno zamierzchłych (coś a'la średniowiecze w Japonii). Omote nr 2 szybko się czyta, Omote 1 i Omote 3 nie tak się szybko czyta, ale jest w porządku.

Nie trzeba znać wydarzeń z pierwszego tomu aby się nie pogubić w fabule. Solidna powieść fantasy w Uniwersum Nipponu, tak naprawdę Japonii.
7/10
Polecam tego allegrowicza

Powrót do Kentaro i jego perypetii po okresie prawie dwuletniej przerwy z ta trylogią.
To co narzekałem w pierwszym tomie zostało poprawione.

Historia w klimacie Shoguna, różnych opowieści o roninach, samurajach kodeksie moralnym i Japonii w czasach mocno zamierzchłych (coś a'la średniowiecze w Japonii). Omote nr 2 szybko się czyta, Omote 1 i Omote 3 nie tak się szybko...

No nie, nie, nie! Rozumiem inspiracje, ale jak przy Pani Lotos tylko w końcówce skrzywiłem się z niesmakiem czytając opisy skopiowane żywcem z Sekiro, tak tutaj autor już bez żenady nie tyle się inspiruje, co po prostu kopiuje grę w formie powieści. To by było ok, gdyby na pierwszej stronie była informacja że bazuje na grze komputerowej, ale odkrycie tego samemu boli, bo styl narracji i klimat jest bardzo dobry. Choć klimatowi akurat ciężko się dziwić, skoro to klon grySekiro urzekającej klimatem

No nie, nie, nie! Rozumiem inspiracje, ale jak przy Pani Lotos tylko w końcówce skrzywiłem się z niesmakiem czytając opisy skopiowane żywcem z Sekiro, tak tutaj autor już bez żenady nie tyle się inspiruje, co po prostu kopiuje grę w formie powieści. To by było ok, gdyby na pierwszej stronie była informacja że bazuje na grze komputerowej, ale odkrycie tego samemu boli, bo...

Wydaje mi się trochę słabsza od poprzedniczki - chyba historia była powolniejsza przez co trochę mi się dłużyło. Niemniej nadal ciekawa pozycja dla fanów krwawych pojedynków i intryg osadzonych w świecie samurajów.

Biorę się za ostatni tom, ponieważ nadal jestem ciekawy jak autor domknie opowieść.

Wydaje mi się trochę słabsza od poprzedniczki - chyba historia była powolniejsza przez co trochę mi się dłużyło. Niemniej nadal ciekawa pozycja dla fanów krwawych pojedynków i intryg osadzonych w świecie samurajów.

Biorę się za ostatni tom, ponieważ nadal jestem ciekawy jak autor domknie opowieść.

Podobnie jak w poprzednim tomie, także tutaj znaczna część świata przedstawionego została wyciągnięta z Sekiro.

Podobnie jak w poprzednim tomie, także tutaj znaczna część świata przedstawionego została wyciągnięta z Sekiro.

Nie spodziewałam się, że tak szybko zatęsknię do tego uniwersum. Jednak już po niecałym miesiącu od "Czerwonego Lotosu" tak często przychodziła mi ta historia do głowy, że musiałam sięgnąć po drugi tom.
Utrzymany w klimacie pierwszej części, niemniej epicki, nieco bardziej nakreślone relacje między bohaterami.
Najlepsze sceny walki! Znowu wiele określeń koloru krwi ;)
Po tym tomie nie musze robić przerwy, chcę trzeci!!! :D

Nie spodziewałam się, że tak szybko zatęsknię do tego uniwersum. Jednak już po niecałym miesiącu od "Czerwonego Lotosu" tak często przychodziła mi ta historia do głowy, że musiałam sięgnąć po drugi tom.
Utrzymany w klimacie pierwszej części, niemniej epicki, nieco bardziej nakreślone relacje między bohaterami.
Najlepsze sceny walki! Znowu wiele określeń koloru krwi ;)
Po...

Już przy poprzednim tomie wspomniałam nie raz, nie dwa, że owa książka kopiuje grę "Sekiro", toteż nie będę do tej kwestii wracać. W porównaniu do poprzedniej części, ta jest niestety gorsza. Fabuła jest nudniejsza, miałam wrażenie, że cała opowieść ciągnie się niemiłosiernie. Z jednej strony autor próbował stworzyć postacie "szare" - ani dobre, ani złe, jednak za każdym razem musi, czasami wręcz na siłę, przypomnieć czytelnikowi, że Węże są złe, zaś klan Nagata dobry. To dosłownie przeczy idei tworzenia postaci ani dobrych, ani złych. Chociaż może to tylko moje własne odczucie. Dodatkowo, książka składa się prawie tylko i wyłącznie z jakichś bitew, pojedynków - robiło się to w połowie historii zwyczajnie nudne. Na co warto zwrócić uwagę, w poprzednim tomie także występowały nazwy japońskie, jednak tutaj jest ich jeszcze więcej. Ponownie, taki układ jest dla czytelnika dość męczący i nie dodaje realizmu - czy w prawdziwym życiu powtarzamy się dwa razy, raz w jednym języku, potem w innym?

Podsumowując, miałam większe oczekiwania wobec tej książki, pierwszy tom nastawił mnie pozytywnie, teraz zaś nie jestem nawet pewna, czy będę skłonna przeczytać trzeci tom, jeśli się ukaże. Dla czytelników-fanów kultury japońskiej, a zwłaszcza kultury samurajów, walk, wojen, pojedynków - tak, to będzie dobra książka. Dla reszty miłośników fantastyki - już niestety mniej.

Już przy poprzednim tomie wspomniałam nie raz, nie dwa, że owa książka kopiuje grę "Sekiro", toteż nie będę do tej kwestii wracać. W porównaniu do poprzedniej części, ta jest niestety gorsza. Fabuła jest nudniejsza, miałam wrażenie, że cała opowieść ciągnie się niemiłosiernie. Z jednej strony autor próbował stworzyć postacie "szare" - ani dobre, ani złe, jednak za każdym...

Druga część Zapisków stali.
Gdy kraj wciąż zmaga się z inwazją barbarzyńskich Manduków, Kentaro znów musi podjąć się trudnej, niemal niewykonalnej misji. Wszystko, co ma to wyszkolenie, honor i niezawodne Szkarłatne Ostrze.
Autor odmalowuje z niezwykłym znawstwem i fantazją świat Nipponu, wzorowany na kulturze samurajów. Czuć w tym prawdziwą pasję pisarza - uwielbiam czytać takie książki. W tej części jest też dużo więcej magii - tajemniczej i pełnej niespodzianek. To jeden z najfajniejszych elementów historii. To i charakterystyczny dla tego autora plot twist na sam koniec:)
Kentaro niestety niewiele się zmienia od części pierwszej, nie rozwija się. Szkoda. To piękna opowieść, wciągająca, z mnóstwem dobrze i z wprawą poprowadzonej akcji... i z drewnianym głównym bohaterem, który działa trochę jak kukiełka prowadzona na sznurkach. Jest on raczej postacią z gry, a nie z powieści.
Nie zmienia to faktu, że zanurzenie się w tym świecie samurajskiego honoru, niezłomnych wojowników i tajemniczej, mrocznej magii duchów, demonów i bożków kami było dla mnie czystą przyjemnością, jak zresztą we wszystkich książkach Arkadego Saulskiego, jak dotąd:) Polecam.

Druga część Zapisków stali.
Gdy kraj wciąż zmaga się z inwazją barbarzyńskich Manduków, Kentaro znów musi podjąć się trudnej, niemal niewykonalnej misji. Wszystko, co ma to wyszkolenie, honor i niezawodne Szkarłatne Ostrze.
Autor odmalowuje z niezwykłym znawstwem i fantazją świat Nipponu, wzorowany na kulturze samurajów. Czuć w tym prawdziwą pasję pisarza - uwielbiam...