Fort 72 to kawał świetnej książki. Jest przygnębiająca, brutalna, sadystyczna i skłania do przemyśleń na temat zezwierzęcenia się człowieka w warunkach niemal laboratoryjnych. Wszystko przez prosty koncept zamknięcia grupy wrogich sobie osób i patrzenia jak zaczną się zachowywać. Kierunek fabuły da się przewidzieć ale nie to tutaj najważniejsze. Świetnie czyta się o wykolejeniu logicznych zasad i ludzkich odruchów. Do tego dochodzi instynkt przetrwania, kult religijny, eksploracja podziemi, twarde opisy zadawania cierpienia, no jest konkretnie.

Zakończenie nie ma żadnego znaczenia.

Fort 72 to kawał świetnej książki. Jest przygnębiająca, brutalna, sadystyczna i skłania do przemyśleń na temat zezwierzęcenia się człowieka w warunkach niemal laboratoryjnych. Wszystko przez prosty koncept zamknięcia grupy wrogich sobie osób i patrzenia jak zaczną się zachowywać. Kierunek fabuły da się przewidzieć ale nie to tutaj najważniejsze. Świetnie czyta się o...

Genialna książka, naprawdę nie mogłem się od niej oderwać. Klimaty horroru i opowieści wojennej, autor naprawdę potrafi budować napięcie i zaskakiwać czytelnika. Mimo iż zacząłem czytanie tej serii od tego właśnie tomu (5-ty) nie przeszkadzało mi to w czytaniu, nie czułem że nie rozumiem czegoś niezbędnego co mogłoby być wyjaśnione w poprzednich częściach. Książka zrobiła na mnie ogromne wrażenie i teraz KONIECZNIE muszę przeczytać pozostałe części stalowych szczurów.

Genialna książka, naprawdę nie mogłem się od niej oderwać. Klimaty horroru i opowieści wojennej, autor naprawdę potrafi budować napięcie i zaskakiwać czytelnika. Mimo iż zacząłem czytanie tej serii od tego właśnie tomu (5-ty) nie przeszkadzało mi to w czytaniu, nie czułem że nie rozumiem czegoś niezbędnego co mogłoby być wyjaśnione w poprzednich częściach. Książka zrobiła...

,,Fort 72'' to piąta część cyklu ,,Stalowe szczury'' Gołkowskiego i jak narazie ostatnia.
Dostałem tu to co w innych tomach, wartka akcja plus dużo opisów działań militarnych czyli nic świeżego i tego mi trochę zabrakło w tym cyklu... Cóż co by nie napisał pozytywnego lub odwrotnie, to myślę że warto było zapoznać się ze Stalowymi Szczurami, choć zrobiłem to ze względu na nazwisko autora znanego mi z Sybirpunka i Komornika.
Całokształt czyli wszystkie części, ocenił bym na 7.5.

,,Fort 72'' to piąta część cyklu ,,Stalowe szczury'' Gołkowskiego i jak narazie ostatnia.
Dostałem tu to co w innych tomach, wartka akcja plus dużo opisów działań militarnych czyli nic świeżego i tego mi trochę zabrakło w tym cyklu... Cóż co by nie napisał pozytywnego lub odwrotnie, to myślę że warto było zapoznać się ze Stalowymi Szczurami, choć zrobiłem to ze względu na...

Brakuje mi tu dynamiki z poprzednich tomów oraz tego poczucia, że jestem razem w okopie obok głównych bohaterów. Nie mniej, książka jest dobra.

Brakuje mi tu dynamiki z poprzednich tomów oraz tego poczucia, że jestem razem w okopie obok głównych bohaterów. Nie mniej, książka jest dobra.

Książka ciekawa, przeczytana jakby z rozpędu wraz z ostatnimi tomami serii Stalowe Szczury. Miałem trochę większe oczekiwania względem niej, przez jeden z wcześniejszych tomów serii gdzie pojawił się ten fort i był to super ciekawy wątek. Książka mroczna, mniej w niej akcji, walk, a więcej postów natury człowieka. Generalnie cała seria jest fenomenalna przez wzgląd na to iż niemal każdy tom jest inny. Pierwszy tom to okopy i wojna, drugi to sterowce, Konigsberg to powieść szpiegowska, wojny wywiadów, Otto to znowu dość humorystyczna opowieść o zuchwałej drużynie, a Fort 72 to thriller psychologiczny. Gdyby każdy tom był tylko o okopach, błocie, i szturmach to ciężko byłoby zbudować ciekawa narrację. A tak, jest nieźle. Ukłony dla aurora.

Książka ciekawa, przeczytana jakby z rozpędu wraz z ostatnimi tomami serii Stalowe Szczury. Miałem trochę większe oczekiwania względem niej, przez jeden z wcześniejszych tomów serii gdzie pojawił się ten fort i był to super ciekawy wątek. Książka mroczna, mniej w niej akcji, walk, a więcej postów natury człowieka. Generalnie cała seria jest fenomenalna przez wzgląd na to iż...

" Fort 72" to jak dotąd zdecydowanie najmroczniejsza część cyklu. Tym razem autor bardzo dobitnie ukazał najciemniejszą stronę ludzkiej natury, która ukrywa się praktycznie w każdym z nas, wystarczy czasem mały zapłon i przeskakująca iskra by to co w człowieku najgorsze wylało się na powierzchnię niczym tsunami. Oddziały szturmowe dwóch zwaśnionych stron zostają zasypane w tytułowym forcie. Rzeczony fort to gigantyczna wręcz budowla skrywająca istny labirynt korytarzy, sięgająca kilku pięter poniżej poziomu ziemi. Z jednej strony Belgowie i Amerykanie naprzeciw nich Niemcy, w wyniku zaistniałej sytuacji zawarty zostaje tymczasowy " sojusz".
" Fort 72" to opowieść o sile przetrwania, o potwornym strachu przed nieznanym , o głodzie który coraz bardziej dochodzi do głosu wyzwalając te najbardziej pierwotne instynkty, o samotności i braku nadziei, o obłędzie który powoli wyłania się z zakamarków ludzkich dusz. Mocna ,dosadna i momentami naprawdę przerażająca.

" Fort 72" to jak dotąd zdecydowanie najmroczniejsza część cyklu. Tym razem autor bardzo dobitnie ukazał najciemniejszą stronę ludzkiej natury, która ukrywa się praktycznie w każdym z nas, wystarczy czasem mały zapłon i przeskakująca iskra by to co w człowieku najgorsze wylało się na powierzchnię niczym tsunami. Oddziały szturmowe dwóch zwaśnionych stron zostają zasypane w...

Książka trochę inna niż pozostałe z serii "Stalowe Szczury", inna ale nie znaczy że gorsza. W mojej subiektywnej ocenie autor pokazał nam ciemną stronę ludzkiej natury, może tą która ukrywa się w każdym z nas.
Mroczny klimat, ciemna, dosłownie, strona wojny. Więcej nie mogę napisać, bo nie chcę wam psuć zabawy.

Książka trochę inna niż pozostałe z serii "Stalowe Szczury", inna ale nie znaczy że gorsza. W mojej subiektywnej ocenie autor pokazał nam ciemną stronę ludzkiej natury, może tą która ukrywa się w każdym z nas.
Mroczny klimat, ciemna, dosłownie, strona wojny. Więcej nie mogę napisać, bo nie chcę wam psuć zabawy.

Mam duży problem z oceną tej książki. Interesuje mnie literatura militarna i po przeczytaniu pierwszych kilkudziesięciu stron myślałem, że dobrze trafiłem. Jednak im dalej tym gorzej. Po zasypaniu fortu książka staje się bardzo mroczna. Czytanie przychodziło mi z dużym trudem. Dotarłem mniej więcej do 2/3 zawartości i odkładam na półkę.

Autor potrafi pisać. Jeśli ktoś lubi bardzo ciężkie, psychologiczne pozycje to zdecydowanie ta pozycja może sie podobać. Miejscami nawet ociera się o horror.

Mam duży problem z oceną tej książki. Interesuje mnie literatura militarna i po przeczytaniu pierwszych kilkudziesięciu stron myślałem, że dobrze trafiłem. Jednak im dalej tym gorzej. Po zasypaniu fortu książka staje się bardzo mroczna. Czytanie przychodziło mi z dużym trudem. Dotarłem mniej więcej do 2/3 zawartości i odkładam na półkę.

Autor potrafi pisać. Jeśli ktoś...

Piąta część Stalowych Szczurów i kolejna zupełnie inna historia. Mamy Fort o który toczy się gra i trzy oddziały żołnierzy. Książka zaczyna się pełną akcji próbą zdobycia fortu przez Niemców aby później lekko zwolnić tempo i wprowadzić sytuacje grozy. Ze strony na stronę sytuacja się coraz bardziej mrocznieje. Sytuacje mamy pokazaną oczami różnych żołnierzy z każdej stron konfliktu. Jak zachowa się człowiek w sytuacji bez wyjścia. Książka która na pewno zapada w pamięć. Ja musiałem robić sobie przerwy w czytaniu tyle było w niej emocji. Dobra książka choć jak dla mnie zbyt mroczna.

Piąta część Stalowych Szczurów i kolejna zupełnie inna historia. Mamy Fort o który toczy się gra i trzy oddziały żołnierzy. Książka zaczyna się pełną akcji próbą zdobycia fortu przez Niemców aby później lekko zwolnić tempo i wprowadzić sytuacje grozy. Ze strony na stronę sytuacja się coraz bardziej mrocznieje. Sytuacje mamy pokazaną oczami różnych żołnierzy z każdej stron...

Redukując listę moich „półkowników”, postanowiłam jeszcze w tym roku „nadrobić” Michała Gołkowskiego (jakkolwiek to brzmi ;)). Dlatego tuż po zakończeniu Sybirpunka sięgnęłam po jeszcze jedną zalegającą na moich półkach książkę spod pióra autora (Arena Dłużników na Słowację jeszcze nie dotarła ;)),czyli sięgnęłam po najnowsze Stalowe Szczury, czyli Stalowe Szczury. Fort 72.

Mieli wziąć fort szturmem.
"Mieli bronić fortu do ostatniej kropli krwi.
Teraz muszą zrobić wszystko, by po prostu z niego uciec.

Kilkudziesięciu żołnierzy z obu stron konfliktu zostało zasypanych w zbombardowanym forcie. Jeśli istnieje jakakolwiek droga na powierzchnię – oni o tym nie wiedzą. Jeśli istnieją jakiekolwiek zapasy – oni o tym nie wiedzą. Jeśli istnieje jakikolwiek sposób, by uciec szaleństwu – oni o tym nie wiedzą.
Pośród wszechogarniającej ciemności podziemnych korytarzy snuje się ponura opowieść o obowiązku, honorze żołnierza, tkwiących w duszy każdego człowieka uprzedzeniach i strachu – oraz o demonach, które budzą się do życia w miarę tego, jak gaśnie wątły płomień rozumu."

Rycie Beretu czas start.
Nie była to lektura „lekka, łatwa i przyjemna”, ale mroczna, mocno depresyjna a czasami wręcz wzbudzająca obrzydzenie.

A to wszystko dzięki temu, że Michał Gołkowski genialnie uchwycił stopniową zmianę, jaka zachodziła w żołnierzach uwięzionych w nieprzyjaznych „czterech ścianach” Fortu. Dzięki czemu przeprowadził czytelnika przez meandry psychiki poszczególnych bohaterów i pokazał, do czego jest zdolny człowiek doprowadzony do kresu własnej wytrzymałości.

Dodatkowo jakby tej psychozy z przemiany było mało, to jeszcze całą atmosferę podkręcał jeszcze duszny i niezwykle mroczny klimat. Klimat, z którego aż „kipiała” beznadzieja, samotność, strach i ciągłe poczucie śmierci.

Jeżeli chodzi o samą akcję, to powiedziałabym, że jest ona stonowana (dynamiczna w początkowej fazie książki, później skupia się na psychice poszczególnych bohaterów),choć napięcie odczuwalne jest od początku do końca.

Więcej zdradzać nie będę, bo tę książkę i odosobnienie poszczególnych bohaterów, walkę z własnymi demonami, każdy zapewne przeżyje na swój własny sposób.

Ja ze swojej strony mogę tylko polecić Stalowe Szczury. Fort 72 Michała Gołkowskiego wszystkim, którzy mając w głowie jej „mroczny kaliber”, odważą się po nią sięgnąć. Gdyż to bardzo dobra lektura, która w brutalny sposób pokazuje to, co wojna robi z człowiekiem i wyciąga na światło dzienne wszystkie ludzkie lęki i słabości.

https://unserious.pl/2021/12/fort-72/

Redukując listę moich „półkowników”, postanowiłam jeszcze w tym roku „nadrobić” Michała Gołkowskiego (jakkolwiek to brzmi ;)). Dlatego tuż po zakończeniu Sybirpunka sięgnęłam po jeszcze jedną zalegającą na moich półkach książkę spod pióra autora (Arena Dłużników na Słowację jeszcze nie dotarła ;)),czyli sięgnęłam po najnowsze Stalowe Szczury, czyli Stalowe Szczury. Fort...