DNF w połowie książki - nie zrozumcie mnie źle, nie jest to zła czy nudna książka, jest po prosu średnia, ma kilka ciekawych i wartych uwagi elementów, ale też masę głupot i głupotek, które powodują, że odbiera się ją czasami jako dość infantylną opowieść. Głównym powodem porzucenia jej było jednak to, że nie chciało mi się do niej wracać, tylko tyle i aż tyle. Nie czułem się zbytnio zaangażowany, więc nie było sensu się dalej męczyć.

DNF w połowie książki - nie zrozumcie mnie źle, nie jest to zła czy nudna książka, jest po prosu średnia, ma kilka ciekawych i wartych uwagi elementów, ale też masę głupot i głupotek, które powodują, że odbiera się ją czasami jako dość infantylną opowieść. Głównym powodem porzucenia jej było jednak to, że nie chciało mi się do niej wracać, tylko tyle i aż tyle. Nie czułem...

"Krwawy Wierch" to drugi tom serii Saulskiego o samurajach - Droga Psa. To naprawdę świetna kontynuacja, w której czytelnicy powinni znaleźć to, czego w niej poszukiwali. Ja znalazłam.

Poznajemy tu dalsze losy Inu i panicza Nabu oraz kilku innych znanych już postaci. Tym razem wyjeżdżają do stolicy, a tam nie brakuje różnego rodzaju spisków. Są tu intrygi, zdrady, sojusze, krwawe potyczki, walka o władzę.

Jeszcze bardziej polubiłam postaci poznane w poprzedniej części i z radością powitałam też nowe. Dobrze śledziło mi się ich przygody, nie wszystkie z równą ciekawością, ale większość wątków szczerze mnie zainteresowała.

Klimat jest niesamowity, mam wrażenie, że jeszcze lepiej go odbierałam i czułam niż w przypadku poprzedniego tomu. Czuć tutaj azjatycki vibe, przepychanki między samurajami, mniej i bardziej honorowe walki, ale też przyjaźń i miłość.

Ta powieść zapewniła mi masę wrażeń i emocji, świetnie się przy niej bawiłam, przeczytałam ją z dużym zainteresowaniem, przeżywałam to, czego doświadczali bohaterowie, zachwycałam się opisami walk oraz klimatem.

Gorąco polecam tę serię, a wszystkim, którzy czytali już pierwszy tom mogę przekazać dobrą wiadomość - ta część jest chyba jeszcze lepsza 😍 łapię się na tym, że coraz mocniej wyczekuję następnej części!

"Krwawy Wierch" to drugi tom serii Saulskiego o samurajach - Droga Psa. To naprawdę świetna kontynuacja, w której czytelnicy powinni znaleźć to, czego w niej poszukiwali. Ja znalazłam.

Poznajemy tu dalsze losy Inu i panicza Nabu oraz kilku innych znanych już postaci. Tym razem wyjeżdżają do stolicy, a tam nie brakuje różnego rodzaju spisków. Są tu intrygi, zdrady, sojusze,...

Dalsze losy bohaterów, których poznaliśmy w „Czarnych Mieczach”. Tym razem Inu wyrusza wraz ze swoim panem do stolicy Nipponu. Sam Syn Niebios zasiadający na tronie chce poznać Gada z Owari który wyrżnął klan swojego odwiecznego wroga. Jak się jednak okazuje stolica Nipponu nie do końca jest tak wspaniała jak się mieszkańcom dalekiej prowincji wydaje. Intrygi polityczne, rozprzężenie obyczajów, nieograniczona władza urzędników i słaby, młody władca siedzący na tronie. To wszystko w czasie, kiedy odwieczny wróg Mandukowie są coraz bliższym zagrożeniem, czy tylko oni ? A może prawdziwe zagrożenie dla władcy Nipponu czai się znacznie bliżej ?
Książka jest naszpikowana intrygami dworskimi, walkami na miecze oraz magią i postaciami bożków z legend. Bardzo fajnie i szybko mi sie ja czytało. Niecierpliwie czekam na kolejny tom

Dalsze losy bohaterów, których poznaliśmy w „Czarnych Mieczach”. Tym razem Inu wyrusza wraz ze swoim panem do stolicy Nipponu. Sam Syn Niebios zasiadający na tronie chce poznać Gada z Owari który wyrżnął klan swojego odwiecznego wroga. Jak się jednak okazuje stolica Nipponu nie do końca jest tak wspaniała jak się mieszkańcom dalekiej prowincji wydaje. Intrygi polityczne,...

"Krwawy wierch" to 2 tom serii Droga Samotnego Psa, chociaż może również funkcjonować jako osobna książka. Więc jeśli skusiliście się na ten cudowny błękit i rozgniewanego samuraja na okładce to nie martwcie się, spokojnie możecie ją przeczytać bez znajomości poprzedniej części.

Słyszeliście może kiedyś o klątwie drugiego tomu? Nie? To nic nie szkodzi, bo na pewno nie dotyczy to książek Saulskiego. W tym tomie dzieje się dużo. Jest masa brutalnych i realistycznych scen walk, intryg za którymi ciężko nadążyć i przede wszystkim dobrze wykreowanych bohaterów, którzy mają coś do powiedzenie.

W tym tomie przenosimy się do stolicy Nipponu. Młody Nabuhide razem ze swoim ojcem, przywódcą klanu Oda przybywa do Heian-kyo na zaproszenie władcy. Towarzyszy im oczywiście lojalny i odważny Duch Inu, chociaż targany jest wewnętrznymi konfliktami, to jego misja jest dla niego najważniejsza. Im Nabuhide spędza więcej czasu w stolicy, tym więcej widzi. Wiele osób prowadzi podwójne życie, grając w nieczystą grę o władzę. Wie, że coś jest nie tak...że konflikt jest blisko.

Na każdej stronie czuć japoński klimat, widać, że autor ma ogromną wiedzę w tym temacie. Przemycanych jest wiele informacji na temat kultury, obyczajów i wierzeń starożytnej Japonii, nawet jeśli ktoś niespecjalnie interesuje się tą tematyką (np. ja) będzie zaciekawiony.

"Krwawy wierch" to 2 tom serii Droga Samotnego Psa, chociaż może również funkcjonować jako osobna książka. Więc jeśli skusiliście się na ten cudowny błękit i rozgniewanego samuraja na okładce to nie martwcie się, spokojnie możecie ją przeczytać bez znajomości poprzedniej części.

Słyszeliście może kiedyś o klątwie drugiego tomu? Nie? To nic nie szkodzi, bo na pewno nie...

Pan Saulski ponownie udowadnia swoj kunszt. Rewelacja- kolejny tom, ktory przenosi nas do Nipponu, gdzie intryga goni intryge, gdzie nie cichnie odglos krzyzowanych ze soba mieczy. To rowniez opowiesc o honorze, przyjazni, obowiazku. Pan Saulski absolutnie wciaga w wykreowany przez siebie swiat. Ta pozycja powinna byc w scislej topce Empiku czy innych ksiegarni. Z niecierpliwoscia czekam na ostatni tom sagi.

Pan Saulski ponownie udowadnia swoj kunszt. Rewelacja- kolejny tom, ktory przenosi nas do Nipponu, gdzie intryga goni intryge, gdzie nie cichnie odglos krzyzowanych ze soba mieczy. To rowniez opowiesc o honorze, przyjazni, obowiazku. Pan Saulski absolutnie wciaga w wykreowany przez siebie swiat. Ta pozycja powinna byc w scislej topce Empiku czy innych ksiegarni. Z...

Na już potrzebuję trzeciego tomu !!!! Jak mi brakowało fantastyki, w której jest Krew, brutalność i intrygi. Jest tu ich zdecydowanie więcej, rozgrywki i znaczenia między klanami prowadzone na dworze cesarza. Labirynt nie tylko korytarzy budowli, ale i delikatnych usnutych nici wpływów. Jakie to było dobre, smakowite i wciągające.

Na już potrzebuję trzeciego tomu !!!! Jak mi brakowało fantastyki, w której jest Krew, brutalność i intrygi. Jest tu ich zdecydowanie więcej, rozgrywki i znaczenia między klanami prowadzone na dworze cesarza. Labirynt nie tylko korytarzy budowli, ale i delikatnych usnutych nici wpływów. Jakie to było dobre, smakowite i wciągające.

Mijają dwa lata odkąd klan Oda pokonał swojego odwiecznego wroga, jednak ta walka nie pozostała bez reakcji i zostają oni "zaproszeni" na dwór cesarski aby tam przekonać się co to znaczy gniado żmij.
Książka naprawdę dobra. Oferuje czytelnikowi nie tylko akcje ale także zwroty akcji i intrygi w intrygach. Czekam na tom trzeci.

Mijają dwa lata odkąd klan Oda pokonał swojego odwiecznego wroga, jednak ta walka nie pozostała bez reakcji i zostają oni "zaproszeni" na dwór cesarski aby tam przekonać się co to znaczy gniado żmij.
Książka naprawdę dobra. Oferuje czytelnikowi nie tylko akcje ale także zwroty akcji i intrygi w intrygach. Czekam na tom trzeci.

Końcówka trzymająca w napięciu, jednak pierwsza połowa książki nieco się ciągnie. Pierwszy tom podobał mi się bardziej niż drugi. Ciekawy jestem zakończenia trylogii.

Końcówka trzymająca w napięciu, jednak pierwsza połowa książki nieco się ciągnie. Pierwszy tom podobał mi się bardziej niż drugi. Ciekawy jestem zakończenia trylogii.

„Krwawy Wierch" Arkadego Saulskiego to bez wątpienia jego najlepsze dzieło, jakie miałem przyjemność czytać. Fabuła tej książki dosłownie wciąga od pierwszych stron, pełna intryg i zwrotów akcji, co sprawia, że trudno oderwać się od lektury.

Bohaterowie są niezwykle intrygująco napisani i różnorodni, zarówno Ci poznani już przez nas w poprzedniej części, jak i nowi bohaterowie. Bardzo podobała mi się ich szarzyzna, w zależności od punktu widzenia możemy uznać ich cel i metody za dobre lub złe.

Należy docenić także mistrzowskie odwzorowanie świata Nipponu przez autora. Klimat tego miejsca przenika przez strony, tworząc niezapomnianą atmosferę. Saulski doskonale balansuje pomiędzy opisami, tworząc realistyczny obraz i pozostawiając wystarczająco miejsca dla wyobraźni czytelnika. Szczerze mówiąc, czułem się jakbym sam był w samym centrum tych intryg.

Po bardzo emocjonalnym finale tej części, nie mogę się już doczekać premiery "Szczerbatej Śmierci" i dalszych przygod Inu, Samotnego Psa.

Więcej moich recenzji znajdziecie na Instagramie @chomiczkowe.recenzje, gdzie serdecznie zapraszam.

„Krwawy Wierch" Arkadego Saulskiego to bez wątpienia jego najlepsze dzieło, jakie miałem przyjemność czytać. Fabuła tej książki dosłownie wciąga od pierwszych stron, pełna intryg i zwrotów akcji, co sprawia, że trudno oderwać się od lektury.

Bohaterowie są niezwykle intrygująco napisani i różnorodni, zarówno Ci poznani już przez nas w poprzedniej części, jak i nowi...

Cień nad Nipponem.

Stęskniliście się za Nipponem? Bo jeśli tak, to od kilku tygodni możecie śmiało rzucić wszystko w kąt i razem z Arkadym Saulskim wrócić do wzorowanej na feudalnej Japonii krainy, którą wielu z Was ma we wdzięcznej pamięci. "Krwawy Wierch" (drugi tom "Drogi Samotnego Psa") zabierze nas do nippońskiej stolicy, Heian-kyo, do której nieudolny Syn Bogów wzywa przywódców klanów z całego kraju. Czy owocem tych działań będzie wzmocnienie centralnej władzy w obliczu coraz wyraźniej majaczącego na zachodzie zagrożenia ze strony Manduków? A może dworskie intrygi wezmą jednak górę i Nippon stanie się jeszcze bardziej podzielony niż kiedykolwiek wcześniej? Bogowie to raczą wiedzieć... My jednak będziemy w tej kwestii po lekturze "Krwawego Wierchu" nieco mądrzejsi.

Minęły dwa lata, odkąd Oda Hidotake, zwany Gadem z Owari, wyrżnął klan Sasori i ściągnął na siebie wzrok samego Syna Niebios. Wezwanie do stolicy staje się pierwszym krokiem na drodze, która odmieni losy klanu Oda, albo krwawo zakończy jego historię. W gnieździe żmij, gdzie intrygi są niczym pokarm a zdrada niczym powietrze, nie ma miejsca dla wojowników, których słowa są szczere, a czyny proste. A jednak to właśnie tacy ludzie jako jedyni mają szansę uratować Nippon. Przed najeźdźcami i przed nim samym. W idealnych ogrodach, na ścieżkach na których zasycha już krew zamachowców, dochodzi do spotkań, o których będą kiedyś śpiewali pieśni. Nie wiadomo tylko, czy będą to pieśni o pierwszym spotkaniu przyjaciół, czy śmiertelnych wrogów.

Dla przypomnienia: Nippon to barwna i niesamowicie wierna historycznym realiom feudalnej Japonii wariacja na temat jej tradycji, historii, kultury i wszystkiego, co w czasach samurajów i ich feudalnych władców było wartością nadrzędną. To świat, w którym pomimo czyhającej na każdym kroku zdrady honor jest czymś najważniejszym, a słowo każdego daimyo to nie tylko prawo, ale i wyrok śmierci dla wrogów, egzekwowany przez ostre jak brzytwa ostrza samurajskich mieczy, które po wszystkim oczyścić można równie łatwo jak sumienia zdrajców z wyrzutów sumienia.

Tymczasem istotne dla tego uniwersum sprawy nie ograniczają się tylko do samego Nipponu. Tuż u jego granic czai się prawdziwe zagrożenie - Mandukowie. Krwiożerczy drapieżnik szczerzący kły, gotów rozszarpać każdego, kto stanie mu na drodze (tak jak kiedyś sąsiadującą z Nipponem, niegdyś potężną, a dziś podbitą już przez Manduków krainę - Zhongguo). Jedynym ratunkiem wydaje się zjednoczenie wobec wspólnego wroga. Wojownicy muszą zapomnieć o krzywdach, zdradach i przelanej krwi. Jeśli się nie uda, prawdziwa rzeź dopiero się zacznie...

A jednak Nippon jest podzielony i boleśnie słaby. Przekonamy się o tym w rażący sposób gdy przyjrzymy się nieco bliżej stolicy kraju, Heian-kyo. Rządzi nią nie silny cesarz, lecz zmanierowane dziecko, otoczone przez równie zgnuśniały dwór i chronione przez tragicznie wręcz zdemoralizowane straże. Nippońskie tradycje nie są w stolicy szanowane, wypierają je zhongguoańskie obyczaje, a dwór Syna Bogów przeżarty jest intrygami, powszechną nieufnością i walką o władzę. Nominalne przywództwo Syna Bogów zdaje się podtrzymywać jedynie boski mandat, którego wyrazem są przekazane niegdyś władcy boskie, magiczne regalia. To może być jednak za mało... Tylko bowiem patrzeć, jak cały ten porządek rzeczy rozsypie się niczym domek z kart.

Są tacy, którzy dostrzegają tę słabość i pragną ją wykorzystać. Może wszak nadszedł już czas, by Nippon doczekał się władzy nowego Undo? Nadchodzi bowiem niewidziany od dawna czas Krwawego Wierchu - to moment gdy zza świętej góry Nipponu, Kiga-yamy, ukażą się bogowie, którzy raz jeszcze będą mogli zstąpić do świata ludzi. Trzeba ich tylko we właściwy sposób przywołać (na przykład mocą melodii magicznego fletu Raijina). Ktoś, kto tego dokona być może zdobędzie ich łaskę, zwróci boską uwagę na słabość krainy i zyska prawo do mianowania się nowym Synem Bogów w miejsce słabego dziecka, które włada dziś Nipponem.

Do stolicy na wezwanie Syna Bogów ściągają przywódcy klanów z całego kraju. Obok znanego nam już Gada z Owari do Heian-kyo przybywa także potężny daimyo z zachodnich krain, Date Masamune. Jednooki, ponury daimyo mógłby być ważnym sprzymierzeńcem tronu, jednak wydaje się, że (jak chyba każdy na cesarskim dworze) ma on swe własne ambicje. Pytanie tylko, jak daleko mogą one sięgać... Tego nie wie nikt poza samym Masamune, chyba jednak nie ma przypadku w tym, że jednooki daimyo (który - ciekawa rzecz - nie rozstaje się z pewnym fletem) przyjechał do stolicy w obstawie znacznych sił...

Arkady nawiązuje w powieści co całej masy japońskich wątków historycznych i mitologicznych. Trzeba uczciwie przyznać, że bez nich lektura nie byłaby taka sama, a Nippon nie łapałby chyba za serce w takim stopniu, jak czyni to w tej chwili. "Krwawy Wierch" to wierne odbicie feudalnej historii zagrożonej mongolskim najazdem Japonii, która opiera się w swej hierarchii władzy równie mocno na boskim mandacie Syna Bogów, co na sprawczej sile samych bóstw, które można spotkać w tej historii praktycznie na każdym kroku. Pozytywny wydźwięk tej urzekającej swym dalekowschodnim kolorytem mieszanki zachwyca i niezwykle przyjemnie sprawdza się w książce w praktyce.

Warto przy tym wspomnieć, że Arkady błyszczy przez cały czas swą wiedzą i znajomością zarówno historii, technicznych aspektów średniowiecznego uzbrojenia i stylów walki, jak również japońskiej mitologii. Szczegółowe opisy starć, czy noszonych przy boku samurajskich zestawów daisho pięknie korespondują na łamach powieści z malowniczymi kapliczkami bóstw, obok których pływają w stawie kolorowe karpie... Takie złapane w kadrze, urzekające sceny i obrazki to znak firmowy Nipponu.

"Droga Samotnego Psa" to kolejna opowieść prosto z Nipponu, która oficjalnie jest względem poprzedniej trylogii Arkadego ("Zapiski Stali") autonomiczna. Ja bym jednak podrążył ten wątek, skutkiem czego nazwałbym nowy cykl raczej prequelem do "Zapisków..." - przede wszystkim dlatego, że w nowym cyklu barbarzyńscy Mandukowie dopiero za chwilę zaczną na poważnie podbój Nipponu, podczas gdy w "Zapiskach..." krwawo go już kończą. Wiedza o mających dopiero nadejść wydarzeniach (mowa o tych z "Zapisków Stali") czasem lekko w trakcie lektury przeszkadza, dlatego każdemu nowemu czytelnikowi zalecałbym poczekać kilka miesięcy do ostatniego tomu "Drogi Samotnego Psa", żeby zacząć "Zapiski..." dopiero po przeczytaniu historii Inu. Niemniej jednak każdy kolejny powrót do Nipponu to doświadczenie z gatunku tych naprawdę pod kątem płynącej z lektury przyjemności fantastycznych.

Co do samego Inu, to jako bohater podtrzymuje on ciągle żywą w książkach Arkadego tradycję Duchów, czyli fantastycznie wyszkolonych wojowników-zabójców, którzy zrobią absolutnie wszystko w celu ochrony swego klanu. Problem w przypadku Inu jest jednak taki, że lata temu zawiódł on swojego pana, a winna wszystkiemu była jego słabość do sake... Czy teraz, gdy Duch Inu walczy w służbie klanu Oda, historia zatoczy koło, czy też może Duch właściwie wykorzysta swoją drugą szansę i wyjdzie z kolejnej próby losu z honorem? Narazie dobrze mu idzie, a o tym jak skończy się wątek Inu dowiemy się z pewnością z tomu numer trzy.

Cóż począć po skończeniu książki? Chyba tylko czekać cierpliwie na więcej - innego wyjścia nie ma. Niemniej jednak warto uzbroić się w cierpliwość. Na dobre książki zawsze warto poczekać.

Gorąco polecam!

Fabryko – dziękuję!

#KrwawyWierch #CzarneMiecze #DrogaSamotnegoPsa #ArkadySaulski #FabrykaSłów #nippon #świstkatan #cosnapolce #bookstagram #bookreview #czytamksiazki #czytamfantastyke #bookstagrampolska #recommendedbooks #instabooks #instabookspoland

Cień nad Nipponem.

Stęskniliście się za Nipponem? Bo jeśli tak, to od kilku tygodni możecie śmiało rzucić wszystko w kąt i razem z Arkadym Saulskim wrócić do wzorowanej na feudalnej Japonii krainy, którą wielu z Was ma we wdzięcznej pamięci. "Krwawy Wierch" (drugi tom "Drogi Samotnego Psa") zabierze nas do nippońskiej stolicy, Heian-kyo, do której nieudolny Syn Bogów wzywa...