Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Ciężar korony" jest ostatnim tomem przygód Beniamina Ashwooda, który przeszedł długą drogę od piwowara z wioski na końcu świata do rycerza walczącego z występkiem i demonami. Jest to też książka, którą podsumowałabym czterema słowami: za szybko, zbyt łatwo. Historia, która rozwijała się przez pięć części, mogła skończyć się z trochę większym polotem. Co prawda wszystkie wątki zostały zamknięte i doprowadzone do końca, ale boli mnie, że stało się to tak szybko, tym bardziej, że niektóre z nich wydawały się na pierwszy rzut oka tak trudne, że zdecydowanie można by o nich napisać całą oddzielną część (biorąc pod uwagę, że większość pierwszej mówi o zakładaniu browaru). To samo tyczy się zakończenia. I wiecie, ja nie mówię, że tutaj powinna się rozegrać jakaś epicka bitwa, bo zgódźmy się, Benek do epickiego fantasy nie należy (choć bitwa z demonami była jak najbardziej zadowalająca),ale cała akcja mogła się jednak trochę bardziej skomplikować. Nie ukrywam, że to, jak bohaterom wszystko ładnie się układało w tej części, było po prostu nużące. A najbardziej newralgiczne momenty zdawały się… niezbyt emocjonujące. Przejdźmy do dobrych rzeczy, bo kilka się tu znalazło. Podoba mi się, że Amelia w końcu nabiera jakiegoś charakteru i staje się kimś więcej niż side kickem Bena. Podoba mi się sama końcówka i jej przesłanie. Podoba mi się też to, że Cabbot nie pozostawił żadnych luźnych wątków i mamy tutaj ładne, pełne zamknięcie historii. Czy jest ono takie, na jakie liczyłam? Nie do końca. Czy jestem rozczarowana? Trochę. Po przeczytaniu kilku poprzednich części spodziewałam się jednak czegoś lepszego i, choć nie mogę powiedzieć, żebym bawiła się bardzo źle, nie mogę też z czystym sercem powiedzieć, że bawiłam się wyśmienicie.