Ciekawa i przyjemna książka, ale liczba wykrzykników mnie prawie pokonała. Rekordowo było ich nawet po 9 na stronę, a zazwyczaj conajmniej 2.

Ciekawa i przyjemna książka, ale liczba wykrzykników mnie prawie pokonała. Rekordowo było ich nawet po 9 na stronę, a zazwyczaj conajmniej 2.

Książka "Czarne miecze" przenosi nas do świata w którym jest dużo napięcia, walki o władzę, a niebezpieczeństwa czyhają na każdym kroku. Na zachodzie Nipponu trwa wojna o hegemonię, to bardzo ciężkie czasy, gdzie daimyo rywalizują między sobą, prowadząc walki o władzę i bogactwo. Jednak prawdziwy, krwiożerczy i bezwzględny wróg czyha u granic, gotowy rzucić się do gardła każdemu.

Autor bezbłędne kreuje atmosferę i klimat, który jest niepowtarzalny i wciągający. Opisy postaci i walk są autentyczne i angażujące, co sprawia, że trudno oderwać się od lektury. Akcja goni akcję, a niektóre sceny potrafiły zaskoczyć.

Jednym z mocnych punktów książki jest sposób, w jaki Saulski kreuje bohaterów, którzy są złożeni i pełni wewnętrznych konfliktów. Dodatkowo, autor doskonale oddaje atmosferę świata Zachodu Nipponu (klimat dawnej Japonii),pokazując jego brutalność oraz nieustanny bój o honor i przeżycie.

Arkady Saulski kolejny raz pokazał jak genialne książki potrafi tworzyć. Literatura na światowym poziomie. Nie bójcie się po niego sięgać, nawet jeśli nie kręci Was klimat dalekiej Azji, samurajów to tej serii warto dać szansę.

Książka "Czarne miecze" przenosi nas do świata w którym jest dużo napięcia, walki o władzę, a niebezpieczeństwa czyhają na każdym kroku. Na zachodzie Nipponu trwa wojna o hegemonię, to bardzo ciężkie czasy, gdzie daimyo rywalizują między sobą, prowadząc walki o władzę i bogactwo. Jednak prawdziwy, krwiożerczy i bezwzględny wróg czyha u granic, gotowy rzucić się do gardła...

Muszę przyznać, ze sięgnęłam po „Czarne miecze” przez przypadek. Ciagle mi się gdzieś przewijała ta okładka z samurajem i w końcu, jak pokazała się w klubie audioteka to sobie ściągnęłam i kompletnie mnie wciągnęło.
Jak to się wspaniale słucha ! Nippon jest światem gdzie ożywają japońskie legendy, honor jest ceniony ponad życie a tajemniczy wojownicy zwani Duchami są maszynami do zabijania. Inu zwany Samotnym Psem nie obronił swego pana, Inu jest alkoholikiem, ściganym przez urzędników cesarstwa, pozbawionym honoru i dachu nad głowa uciekinierem. Przypadek sprawia ze staje w obronie młodego człowieka który z wdzięczności odmienia jego los i nadaje jego życiu utracony sens. Sensem życia Ducha jest chronić swego pana lub zginąć.
Fascynujące intrygi dwóch zwaśnionych panów, miłość, krwawe pojedynki, tajemnice a w tle nadciągające niebezpieczeństwo, które może zagrozić całemu Nipponowi.
Gorąco polecam.

Muszę przyznać, ze sięgnęłam po „Czarne miecze” przez przypadek. Ciagle mi się gdzieś przewijała ta okładka z samurajem i w końcu, jak pokazała się w klubie audioteka to sobie ściągnęłam i kompletnie mnie wciągnęło.
Jak to się wspaniale słucha ! Nippon jest światem gdzie ożywają japońskie legendy, honor jest ceniony ponad życie a tajemniczy wojownicy zwani Duchami są...

niezobowiazujaca lektura, w sam raz na jeden raz

niezobowiazujaca lektura, w sam raz na jeden raz

Ghost of Tsushima spotyka Gre o Tron

Ghost of Tsushima spotyka Gre o Tron

Japonia, która nie jest Japonią. Samurajowie, którzy samurajami nie są. Historia, która odbiega od prawdziwej historii. A jednak Nippon Arkadego Saulskiego to japońska inspiracja po całości, w którą wplata motywy fantastyczne i niesamowite. To twórca, który świadomy jest kreowanego przez siebie świata, który czerpie garściami z przeszłości, ale robi to po swojemu i w taki sposób, że nie można zarzucić mu niedociągnięć czy jakiejkolwiek przesady. Tu epoki mieszają się, czas płynie inaczej, a świat czekają zagrożenia podobne, a jednak całkiem inne. Dobrze, że w książce znajdziemy wyjaśnienie pojęć i podstawowych założeń autora – to ułatwi czytanie tym, którzy nieprzyzwyczajeni są do japońskiej nomenklatury, a chcieliby lepiej przeniknąć do tego świata.

Warto jednak zaznaczyć, że cykl Droga Samotnego Psa oparty jest o znajome tropy i klisze, a bohaterowie oparci się o konkretne fantastyczne archetypy. Inu zwany Duchem to zapijaczony wojownik o niedoścignionych zdolnościach, z tragiczną przeszłością i słabościami. Jego nowa służba to jego nowa ścieżka życia, nowe wyzwania i szansa, by znów stać się legendą. Jego nowy władca – Duch bowiem jest rzeczą, nie jednostką, która stanowi o sobie – to surowy daimo, potężny, a jednak miłosierny. Ktoś, kto ze świadomością przyjmuje pod swój dach złamanego wojownika i zawsze spogląda nań podejrzliwie. Nie zostawia otwartych drzwi. A jego syn to młodzian, którego ścieżka dokonań dopiero się rozpoczyna – naznaczony stratą musi wykazać się męstwem, musi pokazać, że jest godnym dziedzicem. Jest też druga strona konfliktu i tam ktoś, kto okazuje się najbardziej fascynującą postacią ze wszystkich. Ale o tym na razie cicho sza.

Z początku podchodziłam sceptycznie do tej całej japońszczyzny, przyznam szczerze, ale okazało się, że Arkady Saulski ma wiedzę i ma powód, by do inspiracji Kraju Kwitnącej Wiśni sięgać. Jest powiązany z Japonią osobiście, wszystkie decyzje historyczno-fabularne podejmuje świadomie i z pomysłem. Podoba mi się zakorzenienie w rzeczywistości, motywy stricte fantastyczne serwowane łyżeczkami. Bywa, że jego historia bywa podobna do wszystkich innych – w końcu wykorzystywanie tropów i klisz zobowiązuje. Niektóre wybory fabularne okazały się być równie przewrotne.

Po lekturze dwóch tomów pozostał mi sentyment do „, drugi, czyli „Krwawy Wierch” otwiera ten świat i jestem ciekawa dokąd nas ostatecznie doprowadzi. Podobno trzeci tom zatytułowany „Szczerbata śmierć” wyjdzie jeszcze tej jesieni!

Japonia, która nie jest Japonią. Samurajowie, którzy samurajami nie są. Historia, która odbiega od prawdziwej historii. A jednak Nippon Arkadego Saulskiego to japońska inspiracja po całości, w którą wplata motywy fantastyczne i niesamowite. To twórca, który świadomy jest kreowanego przez siebie świata, który czerpie garściami z przeszłości, ale robi to po swojemu i w taki...

Czarne Miecze to przyjemna opowiastka, jeśli tylko przymknąć oko na kilka kłujących w oczy niedociągnięć.
Dające się lubić postacie, chociaż nie zawsze postępujący logicznie, niezbyt przemślane intrygi, ale za to ciekawy azjatycki klimacik. Można przeczytać jako coś lekkiego i niezobowiązującego do szukania jakiejś głębi.

Czarne Miecze to przyjemna opowiastka, jeśli tylko przymknąć oko na kilka kłujących w oczy niedociągnięć.
Dające się lubić postacie, chociaż nie zawsze postępujący logicznie, niezbyt przemślane intrygi, ale za to ciekawy azjatycki klimacik. Można przeczytać jako coś lekkiego i niezobowiązującego do szukania jakiejś głębi.

„To nie mądrość, to doświadczenie. A doświadczenie to po prostu suma błędów, jakie popełniliśmy w przeszłości.”

Uniwersum Nipponu z każdą odsłoną wywoływało przyjemne odczucia podczas czytania. Co prawda, ominęłam trzeci tom serii „Zapiski stali” (poprzedniki to „Czerwony Lotos” i „Pani Cisza”),chętnie nadrobię to przeoczenie, tym bardziej, że lekko i swobodnie poczułam się w tomie otwierającym „Drogę Samotnego Psa”. Udało mi się szybko odnaleźć w nowej geograficznej rzeczywistości i powiązać z lotu ptaka ciekawe dzieje wcześniej poznanych terytoriów.

„Czarne Miecze” zachęciły do wejścia w świat fantastyki uwzględniającej losy krain, narodów, kast, ale także pojedynczych jednostek. Arkady Saulski zgrabnie prowadził czytelnika przez klimaty w znaczącej mierze inspirowane przez japońską kulturę i historię. Sympatycy Ducha, wybitnego żołnierza, szkolonego według ginącej sztuki czuwania nad życiem pana, z pewnością niecierpliwie wyczekiwali kontynuacji poznawania jego sytuacji, naznaczonej kolosalnym poczuciem winy i destrukcyjną ucieczką w chwilowe zapomnienie. Czyny Ducha domagały się udziału zdeterminowanego śledczego policji specjalnej w poszukiwaniach zbiega.

Na drodze do odkupienia stanął młodszy syn rodu Oda z siedzibą w zamku Owari. Powieść wypełniały różnorodne przygody, jedne opierały się na związkach i emocjach, inne wchodziły w świat spisków i knowań, kolejne głęboko drążyły przebiegi krwawych walk i bitew, a jeszcze inne poznawały smak zasadzek i zdrad. Jednak nie brakowało odniesień do wierności, oddania, przyjaźni i miłości. Bohaterowie ciekawie sportretowani, polubiłam styl ich charakteryzacji, czułam bicie serc i duchowe rozterki. Autor potrafił dokuczyć bohaterom, wystawić na śmiertelne próby, dać i odebrać szanse przeżycia.

Więcej na: https://bookendorfina.blogspot.com/2024/02/czarne-miecze.html

„To nie mądrość, to doświadczenie. A doświadczenie to po prostu suma błędów, jakie popełniliśmy w przeszłości.”

Uniwersum Nipponu z każdą odsłoną wywoływało przyjemne odczucia podczas czytania. Co prawda, ominęłam trzeci tom serii „Zapiski stali” (poprzedniki to „Czerwony Lotos” i „Pani Cisza”),chętnie nadrobię to przeoczenie, tym bardziej, że lekko i swobodnie poczułam...

Prequel do „Zapisków stali“ (przynajmniej takie mam wrażenie przez wzgląd na głównego bohatera)? Czemu nie? Wydaje mi się, że czas mi szybciej i fajniej zleciał, niż przy „Czerwonym lotosie“. Wątek damsko-męski dłuższy, postaci ciekawsze, lepsza nieco intryga, bardzo fajnie. I oczywiście niezmiennie hektolitry krwi, moja ulubiona część książki. (⁠◕⁠ᴗ⁠◕⁠✿⁠)

Prequel do „Zapisków stali“ (przynajmniej takie mam wrażenie przez wzgląd na głównego bohatera)? Czemu nie? Wydaje mi się, że czas mi szybciej i fajniej zleciał, niż przy „Czerwonym lotosie“. Wątek damsko-męski dłuższy, postaci ciekawsze, lepsza nieco intryga, bardzo fajnie. I oczywiście niezmiennie hektolitry krwi, moja ulubiona część książki. (⁠◕⁠ᴗ⁠◕⁠✿⁠)