Jesteśmy społecznością, która kocha książki

To moje drugie podejście do książek pani Janiszewskiej i choć podobała mi się mniej niż „Ludzie z mgły” to nie mogę jej ocenić negatywnie. Bardzo lubię historie z motywem, że tak powiem żyją w tobie dwa wilki - jeden dobry, drugi zły - a ta jest tego fajnym przykładem. To, że Wiktor jest właśnie tym złym wilkiem widziałam już od połowy książki (czasami nie byłam pewna czy na pewno, autorka fajnie mnie zwodziła). Spodziewałam się też bardziej krwawej końcówki, niektórzy w opiniach swoich mieli rację, że akcja wtedy przyspiesza, wyjaśniają się wszystkie niewiadome, na przykład co tak naprawdę stało się z Niną (szkoda, że to co sobie myślałam, jednak nie miało miejsca), kim jest Wiktor, a co najważniejsze - kim jest sam Tomasz i do czego doszło kilkanaście lat temu. Na pewno fajnym twistem dla mnie było wyjaśnienie kim były niektóre osoby pracujące w hotelu, tego się w ogóle nie spodziewałam. I gdzie trafił główny bohater... w sumie należało mu się, chociaż z drugiej strony to jego ojca trzeba za to winić. Jeśli szukacie książki, w której czytelnik obserwuje jak bohater wpada powoli w obłęd i nie jest tym, kim myśli, że jest... albo po prostu chcecie fajnie czas spędzić to polecam.

To moje drugie podejście do książek pani Janiszewskiej i choć podobała mi się mniej niż „Ludzie z mgły” to nie mogę jej ocenić negatywnie. Bardzo lubię historie z motywem, że tak powiem żyją w tobie dwa wilki - jeden dobry, drugi zły - a ta jest tego fajnym przykładem. To, że Wiktor jest w...

Rozwiń

Zwiń

Skończyłam ten tom w jakieś dwa-trzy dni i choć bawiłam się dobrze, to jednak nie tak bardzo jak przy pierwszym. Może dlatego, że wiedziałam z jakimi bestialskimi morderstwami będę się tu stykać (dlatego ocena o jedno oczko w dół). Chociaż określenie „bestialski“ bardziej pasuje tu do samego mordercy, z pewnością odbiegał od standardowego schematu, z jakim się stykamy w innych kryminalnych sprawach. Mimo to warto sięgnąć po ten tom. Niektóre wątki są powiązane z poprzednim, na przykład trudna przeszłość Brudnego. Dobrze wyczuł, że zabójstwa dokonywane na osobach kościoła nie są przypadkowe. Przy okazji odkrył jeszcze inne tajemnice, które Gwidona próbowała ukryć (mocne). Mocne również było rozwiązanie sprawy i opis całej sprawy od jej początków. Ale i tak najlepsza w tym była prokurator Winnicka, nie komentuję zachowania tej baby.

Skończyłam ten tom w jakieś dwa-trzy dni i choć bawiłam się dobrze, to jednak nie tak bardzo jak przy pierwszym. Może dlatego, że wiedziałam z jakimi bestialskimi morderstwami będę się tu stykać (dlatego ocena o jedno oczko w dół). Chociaż określenie „bestialski“ bardziej pasuje tu do same...

Rozwiń

Zwiń

Zaczynam się powoli przekonywać do tego typu książek. Wiecie - pewna siebie, piękna kobieta (tutaj pani mecenas) spotyka na swojej drodze silnego i przystojnego mężczyznę (tu też mecenasa) i od razu wpadają sobie w oko, kto by się spodziewał. Aż mi się przypomniały czasy gimnazjum/liceum, kiedy to zaczytywałam się w podobnych fanfiction... Ale nie mogę być sceptyczna, bo ostatni rozdział to niezła drama, a ja dramy uwielbiam najbardziej, i aż bym się od razu zabrała za kolejny tom. Momentami trochę wykręcało, ale jak wspominałam wcześniej - zaczynam się przekonywać. Całkiem w porządku lektura do zabicia czasu, (czytałam głównie w drodze do i z pracy), odmóżdżenia po cięższej książce. (⁠◍⁠•⁠ᴗ⁠•⁠◍⁠)

Zaczynam się powoli przekonywać do tego typu książek. Wiecie - pewna siebie, piękna kobieta (tutaj pani mecenas) spotyka na swojej drodze silnego i przystojnego mężczyznę (tu też mecenasa) i od razu wpadają sobie w oko, kto by się spodziewał. Aż mi się przypomniały czasy gimnazjum/liceum, ...

Rozwiń

Zwiń

Rzuciła mi się w bibliotece w oczy swoim niepozornym wyglądem. A co w sobie ukryła? Tego musicie się dowiedzieć sami i już mówię wam, że warto. Jednak krótko wam opowiem o co chodzi. Książka powstała na bazie nagrań rozmowy, chociaż bardziej pasuje tu słowo monolog, autora z człowiekiem, który zupełnym przypadkiem natrafił na niepokojące materiały odnośnie pewnej osoby. Zaginęła ona w górskim paśmie Trybecz i została odnaleziona po kilku miesiącach. Czy wspominałam, że materiały te spoczywały zamknięte w opuszczonym budynku szpitala psychiatrycznego, w czarnym sejfie i były w postaci kilku płyt gramofonowych i dokumentacji medycznej? No właśnie. A że nasz bohater był zapalonym bloggerem i żadna okazja do zarobienia większej liczby lajków czy komentarzy nie mogła mu przejść obok nosa obojętnie... Był w stanie posunąć się do wszystkiego, by zasięgi się zgadzały - nawet znalezienia osób, które wykazują zainteresowanie pojechania w to tajemnicze górskie pasmo. „Szczelinę“ czytałam tylko w dzień, w nocy bym się nie odważyła przez sam klimat tajemnicy i psychodeli nawet, a napięcie budowane było najwolniej jak tylko się dało, bo rozmówca autora nie chciał nic pominąć. W sumie spodziewałam się więcej dreszczy i nieco innych wydarzeń, ale to w zupełności mi wystarczyło, żeby choć trochę czuć strach, nawet w dzień. Czy „słowacki trójkąt bermudzki“ i związana z nim zagadka znikających bez śladu ludzi są prawdziwe? Ci, których odnaleziono, zachowywali się dziwnie o szybko umierali. Co z bohaterem książki, który chciał, by ktoś to przeczytał i to wszystko nie poszło na marne? Każdy może samemu snuć swoje domysły. A wam polecam serdecznie „Szczelinę“, na mnie wrażenie zrobiła duże.

Rzuciła mi się w bibliotece w oczy swoim niepozornym wyglądem. A co w sobie ukryła? Tego musicie się dowiedzieć sami i już mówię wam, że warto. Jednak krótko wam opowiem o co chodzi. Książka powstała na bazie nagrań rozmowy, chociaż bardziej pasuje tu słowo monolog, autora z człowiekiem, k...

Rozwiń

Zwiń