Krótkie opowiadania, niektóre klimatyczne, choć zabrakło mi dodatkowej warstwy, o którą taka forma aż się prosi (szczególnie, gdy nie jest fantastyką).

Krótkie opowiadania, niektóre klimatyczne, choć zabrakło mi dodatkowej warstwy, o którą taka forma aż się prosi (szczególnie, gdy nie jest fantastyką).

Jakie rozczarowanie. W krótką formę trzeba umieć a Lundgren tego nie potrafi. 6 nudnych historii bez pomysłu na rozwinięcie i (zwłaszcza) zakończenie - bohater albo nagle gdzieś idzie albo nic nie może powiedzieć, powtarzający się oniryzm, niejasne sceny bez wskazówki, "w którą stronę trzeba się domyślać"... Ech.

Jakie rozczarowanie. W krótką formę trzeba umieć a Lundgren tego nie potrafi. 6 nudnych historii bez pomysłu na rozwinięcie i (zwłaszcza) zakończenie - bohater albo nagle gdzieś idzie albo nic nie może powiedzieć, powtarzający się oniryzm, niejasne sceny bez wskazówki, "w którą stronę trzeba się domyślać"... Ech.

Sześć krótkich tekstów, od których wieje skandynawskim mrozem. Samotność i ludzkie dramaty z dodatkiem realizmu magicznego.

W każdym opowiadaniu Lundgren znajdziemy coś nieuchwytnego, złudnego i odrobinę onirycznego. Usłyszymy wołanie natury - pradawnej i mistycznej siły, która przeraża, ale też przynosi spokój i ukojenie. We wszystkich znaczącą rolę odgrywają zwierzęta, których obecność na różne sposoby wplata się w losy ludzi.
Główne postaci noszą w sobie pustkę i lęki. Marzą o uwolnieniu od demonów, z którymi się zmagają. W krytycznych momentach budzą się w nich głęboko ukryte, wcześniej tłumione instynkty.
Dużo trudnych relacji rodzinnych, sytuacji bez wyjścia i traum z dzieciństwa. Niektóre historie przynoszą wewnętrzny ból i wręcz przerażają (głównie "Dziura ojca").
Jest pięknie i bardzo smutno, czyli tak jak lubię najbardziej 🖤.

Sześć krótkich tekstów, od których wieje skandynawskim mrozem. Samotność i ludzkie dramaty z dodatkiem realizmu magicznego.

W każdym opowiadaniu Lundgren znajdziemy coś nieuchwytnego, złudnego i odrobinę onirycznego. Usłyszymy wołanie natury - pradawnej i mistycznej siły, która przeraża, ale też przynosi spokój i ukojenie. We wszystkich znaczącą rolę odgrywają zwierzęta,...

DNF - Mimo mojej miłości do literatury północy, nie jestem w stanie. Chyba nie moja poetyka…

DNF - Mimo mojej miłości do literatury północy, nie jestem w stanie. Chyba nie moja poetyka…

Ponieważ lubię bardziej klasyczne formy narracji dlatego nie mogę zachwycić się całkowicie prozą Lundgren. Jest ona bowiem na pograniczu jawy, snu, emocjonalnej nadwrażliwości i poetyckich skojarzeń. Emocjonalnie pełno w niej niepokoju, lęku, osamotnienia a stylistycznie- symboliki, skojarzeń i reminiscencji. Czytałam jednak z przyjemnością ponieważ autorka świetnie tworzy klimatyczne obrazy i mistrzowsko oddaje w słowach umysłowe projekcje.

Ponieważ lubię bardziej klasyczne formy narracji dlatego nie mogę zachwycić się całkowicie prozą Lundgren. Jest ona bowiem na pograniczu jawy, snu, emocjonalnej nadwrażliwości i poetyckich skojarzeń. Emocjonalnie pełno w niej niepokoju, lęku, osamotnienia a stylistycznie- symboliki, skojarzeń i reminiscencji. Czytałam jednak z przyjemnością ponieważ autorka świetnie...

🪺🥚Fauna Północy to dziwna książka, a czytanie jej było jak wchodzenie w krótkie serie snów - kończysz opowiadanie, wybudzasz się ze snu w rozedrganiu i kotle emocji, a po kolejnym opowiadaniu tamtego już nie pamiętasz.

🪺🥚Dziwna, bo może aż zbyt uduchowiona i głęboka, ale wywołuje dyskomfort i ucisk w dołku. Do końca nie wiem czy i za co polecać te opowiadania. W trakcie czytania ciężko było mi się oderwać od historii, zanurzałam się w nie i nagle się kończyły. Zwarte, zawierające samą esencję, zostawiały duże pole do interpretacji. Teraz, kilka dni po skończeniu, umiem przywołać tylko kilka fragmentów i nie umiem ułożyć sobie w głowie, o czym to świadczy, bo przecież czytałam z ogromnym zainteresowaniem, a teraz została pustka.

🪺🥚Wydaje mi się, że nie umiem do końca docenić kunsztu autorki. Na pewno mamy tutaj sporo skandynawskiego klimatu, surowości i mroku.

🪺🥚Fauna Północy to dziwna książka, a czytanie jej było jak wchodzenie w krótkie serie snów - kończysz opowiadanie, wybudzasz się ze snu w rozedrganiu i kotle emocji, a po kolejnym opowiadaniu tamtego już nie pamiętasz.

🪺🥚Dziwna, bo może aż zbyt uduchowiona i głęboka, ale wywołuje dyskomfort i ucisk w dołku. Do końca nie wiem czy i za co polecać te opowiadania. W trakcie...

Czytanie tych opowiadań mogłabym porównać do śnienia koszmarów. Są tak bardzo na pograniczu psychozy, że zostawiają z jakimś takim niepokojem, rozedrganiem. Jednocześnie tuż po przeczytaniu pokrywają się mgłą niepamięci, zupełnie tak jak niektóre sny.

Czytanie tych opowiadań mogłabym porównać do śnienia koszmarów. Są tak bardzo na pograniczu psychozy, że zostawiają z jakimś takim niepokojem, rozedrganiem. Jednocześnie tuż po przeczytaniu pokrywają się mgłą niepamięci, zupełnie tak jak niektóre sny.

Pierwsze opowiadanie w miarę. Dalej było tylko gorzej już. Słabe

Pierwsze opowiadanie w miarę. Dalej było tylko gorzej już. Słabe

Szwadzkie klimaty... Kto je lubi z wielka przyjemnością przeczyta te magiczne , tajemnicze opowiadania. Kunszt i poetyka autorki przeniesie go w wizjonerskie realia szwedzkiej północy, pełnej natury, zwierzat i specyficznych ludzi zamieszkujacych te odległe, mało zaludnione obszary.Symbolika i świetny przekład są atutami tych opowieści.

Szwadzkie klimaty... Kto je lubi z wielka przyjemnością przeczyta te magiczne , tajemnicze opowiadania. Kunszt i poetyka autorki przeniesie go w wizjonerskie realia szwedzkiej północy, pełnej natury, zwierzat i specyficznych ludzi zamieszkujacych te odległe, mało zaludnione obszary.Symbolika i świetny przekład są atutami tych opowieści.

„Fauna północy” to zbiór opowiadań szwedzkiej pisarki Andrei Lundgren, który w Polsce ukazał się w tłumaczeniu zbiorowym pod redakcją Justyny Czechowskiej.

W „Faunie północy” dostajemy przekrój różnych bohaterów i sytuacji. Jest o matce mieszkającej na strychu, kobiecie czekającej cierpliwie na powroty partnera z pracy, dziewczynce niekochanej przez ojca czy kobiecie wysiadającej w środku nocy z pociągu i udającej się w głąb lasu.

Podobał mi się klimat tych opowiadań, ale mam wrażenie, że nie wykorzystały w pełni swojego potencjału. Są bardzo intrygujące i dają duże pole do interpretacji, ale po ich skończeniu brakowało mi poczucia, że właśnie przeczytałam coś dobrego. Często początek był świetny i zapowiadał się bardzo ciekawie, a zakończenie było niejasne i niezrozumiałe, przez co pozostawał niedosyt.

Najbardziej podobało mi się opowiadanie „Jego dziewczyna”, które w moim odczuciu ratuje ten zbiór. Bardzo intrygujące, urocze i przewrotne. A zakończenie tylko dopełniło tę krótką historię.

„Fauna północy” jest pełna niedopowiedzeń, ale też bardzo intrygująca. Ja nie potrafię w pełni jej docenić, ale wiem, że wiele osób zachwyciła. Myślę, że warto dać jej szansę i sprawdzić, czy może akurat Wam przypadnie do gustu.

„Fauna północy” to zbiór opowiadań szwedzkiej pisarki Andrei Lundgren, który w Polsce ukazał się w tłumaczeniu zbiorowym pod redakcją Justyny Czechowskiej.

W „Faunie północy” dostajemy przekrój różnych bohaterów i sytuacji. Jest o matce mieszkającej na strychu, kobiecie czekającej cierpliwie na powroty partnera z pracy, dziewczynce niekochanej przez ojca czy kobiecie...