Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Myślę sobie: dziś bym cię inaczej napisała, moje dziecko, nie tymi słowami, w innym stylu. Ale dziecko zostało już napisane dawno temu i jest, jakie jest. Można je polubić albo nie. Można odłożyć na półkę, pozaginać rogi, popodkreślać zdania. Można nie przeczytać. To jest takie dziecko, które się nie będzie do nikogo wdzięczyć, a ja na siłę nie zamierzam go upiększać.
Dziecko ma już swoje lata, niech samo bierze za siebie odpowiedzialność. Idź, dziecko, w świat i radź tam sobie, może przy okazji znowu zrobisz coś dobrego."
* cytat z wstępu do nowego wydania

Bardzo lubię twórczość Marty Dzido. Moim ulubieńcem jest zmysłowy zbiór opowiadań "Sezon na truskawki" o kobiecości i seksualności. W "Matrioszce" zachwycałam się grami słownymi i poruszaniem problemu alkoholizmu w rodzinie, przekazywania traum z pokolenia na pokolenie.

Natomiast "Ślad po mamie" okazał się dla mnie sporym rozczarowaniem. Poznajemy tu historię dziewczyny, która żałuje dokonania aborcji i próbuje się z tym zmierzyć.

"Ślad po mamie" to wznowienie debiutu autorki z 2002 roku. Po ponad 20 latach ukazuje się ponownie. I niestety literacko jest naprawdę kiepsko - sztywne dialogi, górnolotne metafory, zupełnie rozminęłam się ze stylem pisania. Kreacja bohaterów również nie była dla mnie satysfakcjonująca. Portrety psychologiczne są płaskie, zabrakło pogłębienia emocji bohaterów.

Lektura nie wzbudziła we mnie żadnych emocji oprócz przewracania oczami. To z pewnością jest to ważna i potrzebna pozycja, która nadal jest aktualna. Do mnie niestety nie trafiła. Widać, że autorka zrobiła naprawdę duży progres w pisaniu. "Sezon na truskawki" jest świetny i bardzo zachęcam do sięgnięcia po ten zbiór. "Ślad po mamie" niestety mnie rozczarował. Chętnie przeczytałabym nowy tekst o aborcji w wykonaniu autorki.

"Myślę sobie: dziś bym cię inaczej napisała, moje dziecko, nie tymi słowami, w innym stylu. Ale dziecko zostało już napisane dawno temu i jest, jakie jest. Można je polubić albo nie. Można odłożyć na półkę, pozaginać rogi, popodkreślać zdania. Można nie przeczytać. To jest takie dziecko, które się nie będzie do nikogo wdzięczyć, a ja na siłę nie zamierzam go...

Główny bohater "Halibuta na Księżycu" Davida Vanna (tł. Dobromiła Jankowska) to mężczyzna pogrążony w głębokiej depresji. Jim snuje rozważania na temat życia, swojej choroby i emocji, wyjeżdża z Alaski, aby spędzić czas z rodziną i rozliczyć się z przeszłością.

"Halibut na Księżycu" to książka bardzo trudna emocjonalnie. Jest mocna i przytłaczająca, pełna smutku i rozpaczy. Fabuła nie odgrywa najważniejszej roli, niewiele się tu dzieje fabularnie, za to kreacja portretu psychologicznego Jima jest na najwyższym poziomie. To pogłębione studium choroby. Przyglądamy się obłędowi i rozpaczy mężczyzny, obserwujemy jego zmagania z myślami samobójczymi.

Tym bardziej przejmujący jest fakt, że główny bohater Jim jest ojcem Davida Vanna, autora książki. Jego ojciec popełnił samobójstwo, a "Halibut na Księżycu" jest próbą rozliczenia się ze śmiercią ojca i zrozumienia jego emocji.

To była mroczna i przejmująca lektura. Wywarła na mnie bardzo duże wrażenie. Ciężko przejść obok niej obojętnie. To moja trzecia książka Davida Vanna i śmiało mogę powiedzieć, że trafił do moich ulubionych autorów. Jeśli czujecie, że jesteście gotowi, to bardzo polecam „Halibuta na księżycu”. Świetna mocna rzecz!

"Problem polega na tym, że wszystko jest przewlekłe, a nie ostre. Ból w głowie taki sam jak każdego innego dnia, rozpacz taka sama, poczucie tonięcia i rozżalenia, winy, żalu nad sobą i gniewu. Ale nie dość, by pociągnąć za spust. Mógłby dryfować w tym miejscu wiecznie, co jest najbardziej przerażającą myślą, dużo gorszą niż śmierć."

Główny bohater "Halibuta na Księżycu" Davida Vanna (tł. Dobromiła Jankowska) to mężczyzna pogrążony w głębokiej depresji. Jim snuje rozważania na temat życia, swojej choroby i emocji, wyjeżdża z Alaski, aby spędzić czas z rodziną i rozliczyć się z przeszłością.

"Halibut na Księżycu" to książka bardzo trudna emocjonalnie. Jest mocna i przytłaczająca, pełna smutku i...

Do „Elmeta” najlepiej podejść z czystą głową, niewiele o nim wiedząc. Dlatego post zdecydowałam podzielić się na dwie części.

📍 Krótkie podsumowanie moich odczuć:
„Elmet” wywarł na mnie bardzo duże wrażenie i trafił do grona ulubionych Pauz. Pochłonęłam tę książkę jednego dnia, nie mogąc się od niej oderwać. Bardzo mnie zaangażowała i wzbudziła wiele emocji, po skończeniu jeszcze przez długi czas byłam myślami przy tej książce i bohaterach. Bardzo polecam!

📍 Dłuższa opinia:
„Elmet” Fiona Mozley (tł.Łukasz Witczak) przyciąga przepiękną okładką, która sugeruje ciepłą sielankową historię. I początkowo faktycznie tak jest. Poznajemy historię ojca, który wraz z dwójką dzieci żyje w osamotnieniu w lesie. Wiodą spokojne życie w zgodzie z naturą, a gdzieś w tle tli się jakiś niepokój i napięcie.

„Elmeta” pochłonęłam jednego dnia, bo nie byłam w stanie jej odłożyć. To bardzo intrygująca historia, która świetnie buduje napięcie aż do punktu kulminacyjnego. I choć w trakcie miałam chwilę zwątpienia, czy będę zadowolona z lektury, to końcówka rozwiała wszelkie wątpliwości i poprawiła odbiór całej powieści. Bardzo podobało mi się przejście z sielankowej historii do tej bardziej mrocznej i brutalnej. Podobało mi się stopniowe budowanie napięcia, odkrywanie kart i niepewność do czego zmierza fabuła.

„Elmet” bardzo mnie zaangażował i wzbudził wiele emocji, po skończeniu jeszcze przez długi czas byłam myślami przy tej książce i bohaterach. Bardzo podobało mi się poznawanie historii z perspektywy syna, który jest niewinny i nie do końca rozumie sytuację dorosłych. Podczas lektury miałam skojarzenia z „Naszym chłopakiem” Daniela Magariela, w obu książkach mamy do czynienia z ojcem i dwójką dzieci, a podczas lektury towarzyszy nam niepokój oraz z „Gdzie śpiewają raki” Delii Owens ze względu na ogólny klimat, pewien spokój i melancholię oraz życie w zgodzie z naturą.

„Elmet” wywarł na mnie bardzo duże wrażenie i trafił do grona ulubieńców. Bardzo polecam ❤

Do „Elmeta” najlepiej podejść z czystą głową, niewiele o nim wiedząc. Dlatego post zdecydowałam podzielić się na dwie części.

📍 Krótkie podsumowanie moich odczuć:
„Elmet” wywarł na mnie bardzo duże wrażenie i trafił do grona ulubionych Pauz. Pochłonęłam tę książkę jednego dnia, nie mogąc się od niej oderwać. Bardzo mnie zaangażowała i wzbudziła wiele emocji, po skończeniu...