Turbulencje

Książka, która sprawia, że czuję lekki niedosyt, choć z drugiej strony wewnętrzny spokój. Gdyż nie martwie się o bohaterów tych kilkunastu opowieści, których życie toczy się według pewnego schematu. Historie opowiedziane przez autora mają wspólny mianownik związany z podniebnym podróżowaniem, każda historia jest dopełnieniem poprzedniej.
Kilkanaście refleksji o ich wcześniejszym lub późniejszym życiu, historie których nie sposób było poznać urywane tak by dać czytelnikowi pole do wyobraźni. By miał możliwość stworzenia dalszej historii.

Czytając chciało się wejść w te historie stać się ich naocznym świadkiem.
Niezwykła prostota, niezwykle oszczędna w słowach. Tak skonstruowana, że znajdzie się w tych historiach wachlarz emocji, dramatyczne chwile, rozterki, zwątpienie, tęsknota, miłość, wiara strach czy ból.

Książka, która sprawia, że czuję lekki niedosyt, choć z drugiej strony wewnętrzny spokój. Gdyż nie martwie się o bohaterów tych kilkunastu opowieści, których życie toczy się według pewnego schematu. Historie opowiedziane przez autora mają wspólny mianownik związany z podniebnym podróżowaniem, każda historia jest dopełnieniem poprzedniej.
Kilkanaście refleksji o ich...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Maleństwo Davida Szalaya okazało się być zamkniętym lotniczym kręgiem, mikro-literaturą tymczasową, a jednak na wskroś ludzką, zatem przesiąkniętą nieszczęściem prozy życia, z którym na co dzień tak bardzo próbujemy się dogadać i ciągle nam się nie udaje. Nic nie jest takie, na jakie wygląda i happy end to Hollywoodzka mrzonka, zaświadcza autor, jednak w Turbulencjach trochę przesadził. Chyba trzeba powiedzieć, że to lot dookoła świata na przegląd wszystkich nieszczęść.
Mimo to, że nie lubię przerysowanych zdarzeń, kulminacji zbiegów okoliczności czy też jak w tym wypadku - nieszczęścia, pozycja zapada w pamięć. Z każdym dotknięciem kół samolotu na innej ziemi, oglądamy inne zdarzenia, czasami zanim nastąpią, czasami w trakcie, a czasami po fakcie. Jest w tym bardzo dużo uroku, nie dającego się wyrazić słowami piękna, zwłaszcza dla takiej wrażliwej duszy jak moja. Można się zastanawiać co tak naprawdę chciał nam przekazać autor, narracja wchodzi w życie jak nóż w masło, po czym zostawia nas samych, pokazując świat niczym na fotografii, możesz się jedynie domyślać co było dalej. To tak jak z pięknym obrazem, czy muzyką, każdy dostrzega inne drobiazgi, które jako całokształt składają się na odbiór danego dzieła. Wychodzi więc na to, że to literatura dla ludzi empatycznych, z głęboką wyobraźnią i przede wszystkim nie oczekujących, że autor poda Ci całą historię podaną na tacy. Resztę tego, co zdarzyło się z tymi wszystkimi ludźmi, musisz sobie po prostu napisać w głowie sam.

Maleństwo Davida Szalaya okazało się być zamkniętym lotniczym kręgiem, mikro-literaturą tymczasową, a jednak na wskroś ludzką, zatem przesiąkniętą nieszczęściem prozy życia, z którym na co dzień tak bardzo próbujemy się dogadać i ciągle nam się nie udaje. Nic nie jest takie, na jakie wygląda i happy end to Hollywoodzka mrzonka, zaświadcza autor, jednak w Turbulencjach...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Z ciekawością sięgnałem po kolejna książkę wspaniałego wydawnictwa Pauza. Po przeczytaniu ok 1/3 porzucilem. Być może najciekawsze było przede mną. Może głębia postaci rozkwitła później, nie dowiem sie. Miałem wrażenie, że czytam kalejdoskopowe opowieści o wspolczesnosci, które mógłby napisać każdy średnio rozgarnięty pisarz. Urywki z życia postaci. Trochę tego, trochę tamtego. Mając stos nieprzeczytanych książek, szkoda mi było zycia, by dalej się spizgac po opowiastkach z "Turbulencji".

Z ciekawością sięgnałem po kolejna książkę wspaniałego wydawnictwa Pauza. Po przeczytaniu ok 1/3 porzucilem. Być może najciekawsze było przede mną. Może głębia postaci rozkwitła później, nie dowiem sie. Miałem wrażenie, że czytam kalejdoskopowe opowieści o wspolczesnosci, które mógłby napisać każdy średnio rozgarnięty pisarz. Urywki z życia postaci. Trochę tego, trochę...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Na kartach tej mikroksiążki pokazane zostały historie, migawki z codzienności, problemy i bolączki życia i zostały połączone ze sobą w niezwykły sposób za pomocą lotów samolotem i osób którzy się mijają i wpływają w różny sposób na te opowiadania. Niezwykle zgrabnie poprowadzona narracja, ciekawe skrawki opowiadań z życia bohaterów i turbulencji ale nie tych nadziemnych a zupełnie nam znanych, przyziemnych turbulencji życiowych oplatanych samotnością, tolerancją, oszustwami, przemocą w rodzinnie, zdradą, związkami homoseksualnymi, wielokulturowością, chorobą. Podróż jaką serwuje nam autor z punktu startu do puntu lądowania można interpretować turbulencjami życia, od urodzin do naszej śmierci. Lekko napisana dobra proza Szaleya budzi w nas napięcie i zwodzi bez konkretnej puenty zakończenia. A to już musimy sobie sami dopowiedzieć i przemyśleć. Rewelacyjna książka.

Na kartach tej mikroksiążki pokazane zostały historie, migawki z codzienności, problemy i bolączki życia i zostały połączone ze sobą w niezwykły sposób za pomocą lotów samolotem i osób którzy się mijają i wpływają w różny sposób na te opowiadania. Niezwykle zgrabnie poprowadzona narracja, ciekawe skrawki opowiadań z życia bohaterów i turbulencji ale nie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Świat skurczył się do rozmiarów orzeszka: stara prawda, znana mniej więcej od drugiej połowy ery lotnictwa. Dzisiaj nie pytamy „jak daleko”, tylko „jak długo”. Przestrzeń stopiła się z czasem. Z Davidem Szalayem i Turbulencjami oblecimy świat w 140 stron (mi zajęło to około 1,5 godziny). Zarówno ten międzymiastowy, jak i ten wewnątrzludzki.

Trudno nakreślić fabułę Turbulencji, kiedy w zasadzie jej nie ma. Złośliwie napisałbym: „no, wiesz, to o tyle trudno, że film nie ma klasycznej akcji, tylko jest czymś w rodzaju snu na jawie”. Ale nie o to chodzi. Nie da się inaczej oddawać współczesnego świata, jak poprzez pokawałkowanie, fragmentaryzowanie, rozbijanie na drobne atomy. Wielkie narracje, nad czym ubolewam, niestety się przeżyły, a większość z tych, które powstały, są niestety mocno przegadane.

A Szalay nie popełnia tego błędu, bo Turbulencje są bardzo oszczędne w słowach. Jednym zdaniem umie autor nakreślić cały szereg emocji; nie potrzebuje wielu zdań, rozbuchanej formy. Niezwykła (i unikatowa) jak dla pisarza zdolność robienia skreśleń w swoim pisaniu. Niezwykle cenne w czasach, kiedy słowa się nadprodukuje.

Turbulencje rozgrywają się w rytmie przylotów i odlotów, a pomiędzy nimi dzieją się małe dramaty. Takie, które w sumie każdy z nas przeżył, a jeśli jeszcze nie przeżył, to zaraz przeżyje. Jedna historia wypływa z drugiej, wszystkie są ze sobą powiązane bohaterami, ten, kto wcześniej był dekoracją, w nowej opowieści staje się pierwszym aktorem.

Co więcej, każda z tych historii urywa się w kluczowym momencie, jak koła samolotu w momencie startu odrywają się od ziemi. Zatem Turbulencje to historia wzlotów i lądowań. Kiedy już wydaje się nam, czytelnikom, że dotykamy sedna rozdziału, czujemy nieprzyjemne, ale i w jakimś stopniu podniecające uczucie odrywania się od stałego gruntu.

A koniec ostatecznie staje się początkiem, bo opowieść zaczyna się w Londynie i do Londynu powraca. Formalnie Szalay bawi się trochę jak Calvino. Zaczyna o czymś mówić, buduje napięcie i zwodzi czytelnika, kierując go w stronę puenty, której nie ma. Akcja urywa się w kluczowym momencie, możemy sobie dopowiadać, dopisywać dalsze ciągi. To trochę tak, jak w faktycznej podróży: poznajemy ludzi, których nigdy więcej już nie spotkamy. Czy to na jedną rozmowę, jeden wieczór, jedną noc, kilka godzin, minut. Może takie przesłanie płynie z książki Szalaya: nauczyć się obserwować świat w jego migawkach?

Fabularnie: nie porywa. Brak głębokich myśli, rzucanych mimochodem przez bohaterów. Formalnie też to już było, robione czasem z większą, czasem z mniejszą wirtuozerią. A jednak coś w Turbulencjach jest, coś, co trudno określić, a co sprawia, że chce się tę książkę przeczytać jak najszybciej i do niej wracać, podczytywać fragmenty. Paradoksalnie i zdecydowanie: książka nie na podróż, a do spokojnej lektury.

Świat skurczył się do rozmiarów orzeszka: stara prawda, znana mniej więcej od drugiej połowy ery lotnictwa. Dzisiaj nie pytamy „jak daleko”, tylko „jak długo”. Przestrzeń stopiła się z czasem. Z Davidem Szalayem i Turbulencjami oblecimy świat w 140 stron (mi zajęło to około 1,5 godziny). Zarówno ten międzymiastowy, jak i ten wewnątrzludzki.

Trudno nakreślić fabułę...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Czy wsiadając na pokład samolotu zastanawiacie się czasami jakie życie prowadzi osoba siedząca obok? Kim jest? Jakie ma relacje z bliskimi? Czy jego/ jej życie jest pełne harmonii czy może ciągłych turbulencji? David Szalay w swojej krótkiej książce zwrócił właśnie uwagę na pasażerów. W kilkunastu rozdziałach poznajemy historię podróżujących, ich losy przeplatają się ze sobą. Podróż zaczynamy i kończymy w Londynie. Bohaterowie są wielokulturowi, borykają się z różnymi problemami, mają różne zmartwienia, pochodzą z różnych krajów i klas społecznych. Łączy ich jedno, podróż, którą skończyli lub zaraz rozpoczną. Mimo krótkiej formy, książka zostawia po sobie sporo przemyśleń nad życiem ludzi na naszej planecie i udowadnia, że wszyscy jesteśmy równi w obliczu choroby, biedy, samotności, przemocy. Wydawnictwo Pauza po raz kolejny mnie nie zawodzi i prezentuje nam rewelacyjną książkę. Brawo.

Czy wsiadając na pokład samolotu zastanawiacie się czasami jakie życie prowadzi osoba siedząca obok? Kim jest? Jakie ma relacje z bliskimi? Czy jego/ jej życie jest pełne harmonii czy może ciągłych turbulencji? David Szalay w swojej krótkiej książce zwrócił właśnie uwagę na pasażerów. W kilkunastu rozdziałach poznajemy historię podróżujących, ich losy przeplatają się ze...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Trochę jak film, podczas oglądania którego bardziej niż na scenariuszu skupiamy się na pracy montażysty. Trochę jak zadanie domowe z kursu twórczego pisania. Wprawka.

Czy jest się czym zachwycać? Niezbyt.

Trochę jak film, podczas oglądania którego bardziej niż na scenariuszu skupiamy się na pracy montażysty. Trochę jak zadanie domowe z kursu twórczego pisania. Wprawka.

Czy jest się czym zachwycać? Niezbyt.

Pokaż mimo to

Chciałabym, żeby autor zrobił kilka kolejnych kółek nad życiem bohaterów, ciekawa jestem dalszych losów każdego z nich.
Dobry pomysł na książkę, bardzo doceniam.

Chciałabym, żeby autor zrobił kilka kolejnych kółek nad życiem bohaterów, ciekawa jestem dalszych losów każdego z nich.
Dobry pomysł na książkę, bardzo doceniam.

Pokaż mimo to

Książeczka Davida Szalay'a "Turbulencje" należy do kategorii nazywanej przeze mnie "małe, a wielkie" lub "skromne, a złote". Mamy tu zbiór mikroopowiadań, które połączone są bohaterami na zasadzie łańcuszka tzn, postać drugoplanowa staje się postacią pierwszoplanową kolejnego opowiadania. Autor ma irytujący talent do urywania historii tuż przed kulminacją, co wprawia czytelnika (czytaj: mnie) w stan rozdygotanej ciekawości. Co dalej? Czy on wyzdrowieje? Czy ona odejdzie od męża? Uważam tę technikę za fenomenalną, bo czy tak nie wygląda nasze życie? Nie wiemy co czeka nas za rogiem. Stajemy na rozdrożu. Co decyduje o tym czy pójdziemy w prawo czy w lewo? Czasem drobiazgi. Irracjonalne przesłanki. "Turbulencje" nie odkrywają prochu, ale nie są banalne, tak jak nie jest banalne nasze życie. Bardzo fajna lektura, krótka i treściwa. Jeszcze raz udowadniającą jak nośną formą jest opowiadanie.

Książeczka Davida Szalay'a "Turbulencje" należy do kategorii nazywanej przeze mnie "małe, a wielkie" lub "skromne, a złote". Mamy tu zbiór mikroopowiadań, które połączone są bohaterami na zasadzie łańcuszka tzn, postać drugoplanowa staje się postacią pierwszoplanową kolejnego opowiadania. Autor ma irytujący talent do urywania historii tuż przed kulminacją, co wprawia...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nie przepadam za lataniem. Nie lubię momentu startu, kiedy ciężka maszyna, wbrew prawom fizyki (a przecież w rzeczywistości na odwrót), odrywa się od pasa startowego, a Ziemia powoli znika w przestworzach. Lotniska wprawiają mnie zawsze w melancholijny nastrój – ludzie w każdym wieku i kolorze skóry, sami lub w grupach, wolno lub w biegu przemieszczają się z jednego miejsca na drugi. Od razu widać, komu udziela się nerwowa atmosfera, a kto spokojnie jest w stanie wypić kawę w lotniskowej kawiarni. Paradoksalnie jest tak, że latam dość rzadko, ale jeśli już, to na drugi koniec świata, spędzając w samolotach i na lotniskach prawie trzydzieści godzin w jedną stronę. Mam więc bardzo dużo czasu na to, aby uporządkować swoje myśli, nabrać dystansu i przyjrzeć się wielobarwnemu tłumowi, tej istnej Wieży Babel, jaką z pewnością są wielkie międzynarodowe lotniska.

Podróże kształcą, jak mówi stare porzekadło, ale po lekturze niewielkiej książeczki Davida Szalaya mogę napisać także, że uczą uważności. Tytułowe "Turbulencje" to nie tylko nieprzyjemny dla pasażerów efekt walki samolotu z siłami natury, ale także (a u Szalaya – przede wszystkim) życiowe kłopoty, nieoczekiwane zdarzenia, wiadomości, na które nikt specjalnie nie czeka. Zasiadając do lektury dwunastu mikroopowiadań kanadyjskiego pisarza, warto mieć na uwadze, że to podróż niedługa, w kwestii czasu – lot krajowy, jeśli chodzi o tematykę – zdecydowanie międzynarodowy. Dzięki różnym bohaterom i dotykających ich problemom mocno uniwersalny i pokazujący, że bez względu na miejsce zamieszkania, narodowość, kolor skóry, czy wyznawaną religię, w gruncie rzeczy wszyscy jesteśmy tacy sami. Nie ma znaczenia, czy podróżujemy w klasie biznesowej, czy w turystycznej.

Całą recenzję przeczytacie na blogu www.nowalijki.com - zaprasza! :)

Nie przepadam za lataniem. Nie lubię momentu startu, kiedy ciężka maszyna, wbrew prawom fizyki (a przecież w rzeczywistości na odwrót), odrywa się od pasa startowego, a Ziemia powoli znika w przestworzach. Lotniska wprawiają mnie zawsze w melancholijny nastrój – ludzie w każdym wieku i kolorze skóry, sami lub w grupach, wolno lub w biegu przemieszczają się z jednego miejsca...

więcej

mniej

Pokaż mimo to