Jak wytresować lorda. O elitarnych szkołach z internatem

są wyznacznikiem statusu dla Brytyjczyków. Bajkowa rzeczywistość rodem z "Harry'ego Pottera" często wynosi kilkadziesiąt tysięcy funtów rocznie, jednak ma także swoje drugie dno. Alex Renton na bazie zebranych doświadczeń przedstawia działanie szkół za kulisami. Iluzja szczęścia, wyrafinowania i sukcesów skrywa lata upokorzeń, z jakimi musieli zmierzyć się uczniowie. Wysoki reżim, surowe warunki oraz narzucana brytyjskim elitom kultura trzymania fasonu bez względu na wszystko - to tylko nieliczne z nich. Przez lata milczano na krzywdy, można by rzec setek osób, tymczasem dzięki opublikowanemu przez Alexa artykułowi dotyczącego jego własnej historii możemy poznać także losy pozostałych.

"Jak wytresować lorda" z pewnością nie jest książką łatwą, porusza ważne tematy, o których nie każdy odważy się mówić. Wielu z wspomnianych tutaj osób do dziś pamięta wydarzenia z czasów dzieciństwa, a nawet zmaga się z traumą. Przynależność do elity wiązała się dla nich z przejściem przez piekło. Już w wieku siedmiu, bądź ośmiu lat postawiono przed nimi wysokie progi, a każdy sprzeciw i nieposłuszeństo czekała surowa kara. Cierpienie było etapem przygotowania do wejścia w świat przywilejów, jednak czy było tego warte?

Godny uwagi reportaż - przekonajcie się osobiście.

są wyznacznikiem statusu dla Brytyjczyków. Bajkowa rzeczywistość rodem z "Harry'ego Pottera" często wynosi kilkadziesiąt tysięcy funtów rocznie, jednak ma także swoje drugie dno. Alex Renton na bazie zebranych doświadczeń przedstawia działanie szkół za kulisami. Iluzja szczęścia, wyrafinowania i sukcesów skrywa lata upokorzeń, z jakimi musieli zmierzyć się uczniowie. Wysoki...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Wielopokoleniowa tradycja, brytyjska arystokracja i rygorystyczny system szkół z internatem czyli „Jak wytresować Lorda?” Alexa Rentona.

Pierwsze skojarzenie o szkołach z internatem może być złudne, dlatego autor na samym wstępie przedstawia brytyjska, prywatną edukację przez pryzmat opowieści byłych uczniów. Tylko jak tu opowiadać i robić reaserch, kiedy korespondencja od wieków była cenzurowana, a szkolny skandal skutecznie ukrywany przed mediami (i oczywiście rodzicami)? 🤯

Renton w roli psychologa, historyka i reportera w jednym wyjaśnia, jak historia Wielkiej Brytanii miała wpływ na istniejący od pokoleń system edukacyjny. Porównuje panujący rygor do podstaw mitologii jako samopoświęcenia i dzielności spartańskich wojowników. Zauważa, że system przez lata w ogóle się nie zmienia, lecz zmienia się nasza definicją szczęścia i sposób na jego osiągniecie. Właśnie dlatego dorośli, którzy sami doświadczyli edukacji w internacie, posyłają kolejno tam swoje dzieci. I tak w kółko.
Tłumaczone jako reakcja na traumy z przeszłości, czyli normalizowanie przeżyć – przedstawienie ich jako czegoś wytłumaczalnego i zwyczajnego, tak aby dało się z nimi żyć. Dlatego też samemu autorowi ciężko jest znaleźć dorosłe teraz osoby, które potrafią w wiarygodny sposób odtworzyć historie z przeszłości.

Gdy udaje mu się otworzyć puszkę Pandory, dokopuje się do wspomnień o wszechobecnej pomocy, zrywaniu więzi emocjonalnej z rodzicami przez tak wczesną rozłąkę i braku dzieciństwa. Opisuje, jak wierzono, że kontakt z osobami, które się kocha jako destrukcyjny dla procesu hartowania się.

Zdecydowanie polecam!

Wielopokoleniowa tradycja, brytyjska arystokracja i rygorystyczny system szkół z internatem czyli „Jak wytresować Lorda?” Alexa Rentona.

Pierwsze skojarzenie o szkołach z internatem może być złudne, dlatego autor na samym wstępie przedstawia brytyjska, prywatną edukację przez pryzmat opowieści byłych uczniów. Tylko jak tu opowiadać i robić reaserch, kiedy...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Czytając „Jak wytresować lorda” Alexa Rentona zastanawiałem się czy jest gdzieś miejsce na Ziemi, w którym nie skrzywdzono by dzieci. I nie chodzi mi o pojedyncze przypadki, ale o skonstruowaną systemowość. Każdy taki przypadek, choćby ten opisany w „27 Śmierci Toby'ego Obeda” Joanny Gierak-Onoszko, cechuje się jakąś lokalną właściwością. Tym samym przypadek brytyjski jest równie, by tak rzec, oryginalny, ale i zagadkowy z uwagi na szczególną w nim rolę rodziców.

Otóż wyobraźcie sobie taką sytuację, że wasi rodzice wysyłają was do szkoły z internatem w wieku, w którym nie jesteście do tego przygotowani. Powiedzmy, że nie lubicie mleka i zostaje to zgłoszone dyrekcji, więc jak tylko wasi rodzice – czego kompletnie nie rozumiecie – odjeżdżają samochodem, wówczas wy jesteście zmuszeni do wypicia całej szklanki mleka, co powoduje wymioty i karę w postaci posprzątania po sobie. Takich sytuacji przez lata nauki macie pod dostatkiem, a mowa tu o sytuacjach pozbawiających was godności ludzkiej. Po latach, jak już sami jesteście dorośli, nosicie ten bagaż doświadczeń to do takiej samej szkoły zapisujecie swoje dzieci.

Molestowanie seksualne dzieci również miało miejsce w takich placówkach oświatowych. Tym większe zdziwienie budzi postawa rodziców, którzy swoje dzieci wrzucają w to piekło, z którego sami wyszli. Mroczny mechanizm psychiczny kierujący tymi ludźmi jest jednym z najbardziej zastanawiających wątków, o których pisze Renton. A wszystko w imię tradycji! Żeby była jasność to jest sprawa co najmniej kilku pokoleń. Pośród historii, które napłynęły do autora, a które umieścił w książce, są jeszcze przytoczone wspomnienia Winstona Churchilla czy George`a Orwella. Obraz brytyjskiego społeczeństwa jaki wyłania się z tej książki musi zastanawiać. Może nie całego, ale na pewno jego górnej warstwy.

Inne: https://www.nowamuzyka.pl/author/jaroslawszczesny/

Czytając „Jak wytresować lorda” Alexa Rentona zastanawiałem się czy jest gdzieś miejsce na Ziemi, w którym nie skrzywdzono by dzieci. I nie chodzi mi o pojedyncze przypadki, ale o skonstruowaną systemowość. Każdy taki przypadek, choćby ten opisany w „27 Śmierci Toby'ego Obeda” Joanny Gierak-Onoszko, cechuje się jakąś lokalną właściwością. Tym samym przypadek brytyjski jest...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

„Po pierwsze – charakter. Po drugie – sprawność fizyczna. Po trzecie – inteligencja. Po czwarte – maniery. Po piąte – wiedza”.

Jak brzmi przepis na sfabrykowanie porządnego chłopca?

Alex Renton wykorzystując swoje młodzieńcze doświadczenia oraz zacięcie do dziennikarstwa śledczego , przedstawia obraz XIX a zwłaszcza XX wiecznego systemu funkcjonowania prywatnych szkół podstawowych i średnich, w których płaci się czesne, gdzie panuje tradycyjny reżim i kształci się dzieci w wieku od 9 do 19 lat.

Kluczowym czynnikiem omawianego w książce problemu jest tradycja – jej przestrzeganie i niezmącona w nią wiara. Wysyłanie dzieci do szkół z internatem miało za zadanie coś więcej niż tylko ukształtować ich charakter. Dzieci miały znać przede wszystkim Biblię i języki starożytne. Edukacja w szkołach publicznych polegała gównie na uczeniu podopiecznych łaciny i greki. W tym wszystkim zaś surowa kara była realnym zagrożeniem. Chłosta brzozową witką była istotnym elementem nauczania.

I tak autor rozpoczyna opowieść od tego, kiedy po raz pierwszy dziecko staje przed szkolną bramą i przed pierwszą samotną nocą. Zastanawia się jakie emocje i założenia towarzyszą rodzicom, którzy skłonni są na kilkuletnią rozłąkę z dzieckiem. Następnie rysuje nam obraz przyzwyczajania się do szkoły – hartowania uczniów, wszechobecnej idei podporządkowania się i zasadzie „nierobienia” afery.

Sporą część książki – w której zawarte są wspomnienia wielu osób, które wcześniej zdecydowały się napisać do autora o swoich przeżyciach – stanowi temat przemocy fizycznej, a zwłaszcza seksualnej. Pośród nich znajdziemy także wspomnienia małego Churchilla czy Orwella.

Jak wygląda „najdziksza obsceniczność”, wojna z chucią i system kar? Czy – jak powiadają rodzice swoim dzieciom – teraz jest wszystko inaczej niż kilkadziesiąt lat temu, tj za ich czasów lub czasów ich dziadków? Czy naprawdę coś się zmieniło w tym systemie? Systemie, w którym mali chłopcy i dziewczynki pewnego wrześniowego dnia znikają i nigdy całkiem ne wracają, a na pewno nie tacy jak przedtem.

Cóż, szkoły z internatem wciąż istnieją.

„Po pierwsze – charakter. Po drugie – sprawność fizyczna. Po trzecie – inteligencja. Po czwarte – maniery. Po piąte – wiedza”.

Jak brzmi przepis na sfabrykowanie porządnego chłopca?

Alex Renton wykorzystując swoje młodzieńcze doświadczenia oraz zacięcie do dziennikarstwa śledczego , przedstawia obraz XIX a zwłaszcza XX wiecznego systemu funkcjonowania prywatnych szkół...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

W naszym kręgu kulturowym zwykliśmy patrzyć na Anglię przez pryzmat bogactwa i potęgi Imperium Brytyjskiego, a porównując jej kulturę z naszą mamy skłonność widzieć w niej dowód wyższości cywilizacyjnej. Nienagannie odziany angielski gentleman, pykający fajeczkę i nigdy nie tracący zimnej krwi, nie kojarzy nam się z ofiarą upokorzenia, przemocy, molestowania seksualnego i innych nadużyć – a przez to właśnie najprawdopodobniej musiał przejść, jeśli był uczniem szkoły z internatem.
„Jak wytresować lorda” Alexa Rentona pozwala zajrzeć za kulisy angielskiego systemu prywatnych szkół z internatem, jakie przez dwa stulecia dostarczały kadr dla instytucji kolonialnych i nadal pozostają przepustką do tzw. lepszego towarzystwa.
Choć w literaturze angielskiej nurt „szkolny” znalazł trwałe miejsce, czytelnik zakłada, że nawet jeśli pojawiające się tam opisy nadużyć opierają się na faktach, to nie mogą one przecież stanowić reguły… Tymczasem książka Rentona, dziennikarza śledczego i absolwenta Eton, wskazuje na coś wręcz przeciwnego i rysuje obraz, który jeży włosy na głowie. Zwłaszcza, że autor oparł się na naprawdę dogłębnym researchu i setkach relacji absolwentów – a także na osobistym doświadczeniu. Choć napisana jest w sposób maksymalnie obiektywny i zaskakująco, jak na bagaż własnych doświadczeń beznamiętny, nie może czytelnikiem nie wstrząsnąć. Renton ujawnia w niej sankcjonowaną prawem i obyczajem najgłębszą, najbardziej raniącą patologię i prowokuje do pytań o kondycję społeczeństwa, którego elity formowane są w takich warunkach, a także o stan prawny, który je dopuszcza. Jednak wśród dziesiątków pytań, jakie się cisną przy lekturze, na pierwsze miejsce wysuwa się jedno: „Jakim cudem rodzice, którzy przeszli przez takie piekło, mogą wysyłać tam swoje dzieci?” Nie ma na nie jednej i wyczerpującej odpowiedzi, jednak szukając jej przekonujemy się, że wszystkie nacje mają swoje trupy w szafie…

W naszym kręgu kulturowym zwykliśmy patrzyć na Anglię przez pryzmat bogactwa i potęgi Imperium Brytyjskiego, a porównując jej kulturę z naszą mamy skłonność widzieć w niej dowód wyższości cywilizacyjnej. Nienagannie odziany angielski gentleman, pykający fajeczkę i nigdy nie tracący zimnej krwi, nie kojarzy nam się z ofiarą upokorzenia, przemocy, molestowania seksualnego i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Samo słowo tresura ma w sobie coś surowego. Choć jeśli dotyczy nauki zasad mających na celu poprawne zachowanie czworonoga, to odbieramy je jako pozytywny aspekt. Gorzej, jeśli ma to miejsce w cyrku, kiedy dzieje się to ku uciesze tłumu oblepionego watą cukrową, ale kosztem zestresowanych i wygłodzonych zwierząt. Ale jak to zestawić z człowiekiem? Dlaczego Alex Renton nie mówi o edukacji, wychowaniu czy kształtowaniu lorda, tylko właśnie o tresurze? Brzmi niepokojąco. Co takiego skłoniło go do użycia właśnie takiego sformułowania?

Autor, aktualnie dziennikarz śledczy, dawniej jeden z wychowanków szkoły z internatem. Szkoły, która według panującej opinii i (o zgrozo!) przekonań rodziców, miała mu zapewnić pewną i błyskotliwą karierę. Jako dorosły człowiek w artykule podsumowującym swój okres szkolny, bez ogródek pisze o bólu psychicznym i fizycznym, który odcisnął na nim przytłaczające piętno. Publikacja tego materiału wywołuje lawinę, która z każdym kolejnym listem, z każdą kolejną pełną traumatycznych zwierzeń rozmową, wyciąga na światło dzienne niezwykle krytyczny, choć wydaje się, że od lat zamiatany pod dywan problem.

Jak wytresować lorda, to efekt ponad trzyletniej pracy, która łączy w sobie jednakowo biografię Alexa Rentona, ale także zbiór opowieści innych pokrzywdzonych zestawionych z historycznymi faktami, które pokazują ogrom skali problemu. I co karygodne, jak szybko radzono sobie z tymi sytuacjami. Jak łatwo przechodzono do porządku dziennego nad wydarzeniami, które potrafią dogłębnie zniszczyć dorosłego człowieka, a właśnie przydarzały się dzieciom, którzy dopiero odkrywają świat.

Wyobraźcie sobie okazały gmach, z którego niemal bije mądrość, którą według szkolnej broszury zostaniecie hojnie obdarowani. Do tego świeżo skoszona trawa na licznych boiskach, serdeczna, ale wymagająca kadra nauczycielska i całe grono nowych przyjaciół. Ale co w tym wszystkim jest tak naprawdę najistotniejsze? Co się kryje pod tym fałszywym obrazem sielanki? Prestiż i tradycja! Kiedy wszystkie statystyki pokazują, że edukacja w szkole publicznej (czyli brytyjskiej prywatnej) gwarantuje wejście do elit, spektakularną karierę i bycie kimś, bycie lordem, to nie ma lepszej drogi rozwoju. A do tego od wieków podtrzymywana tradycja rodzinna, by każde męskie (a z czasem i żeńskie) pokolenie pobierało naukę w najlepszych placówkach. Obok tego trudno przejść obojętnie, gdy gwarancję sukcesu ma się na tacy, a do tego wszystkiego presja otoczenia, bo tak trzeba…

Czytaj więcej: http://nalogowyksiazkoholik.pl/jak-wytresowac-lorda-alex-renton-zbior-zasad-jak-uksztaltowac-emocjonalnego-karla/

Samo słowo tresura ma w sobie coś surowego. Choć jeśli dotyczy nauki zasad mających na celu poprawne zachowanie czworonoga, to odbieramy je jako pozytywny aspekt. Gorzej, jeśli ma to miejsce w cyrku, kiedy dzieje się to ku uciesze tłumu oblepionego watą cukrową, ale kosztem zestresowanych i wygłodzonych zwierząt. Ale jak to zestawić z człowiekiem? Dlaczego Alex Renton nie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

W Polsce prywatne szkoły są raczej ewenementem. Nie są jakieś super popularne i chociaż z pewnością łączą się ze statusem materialnym rodziców, nie przesądzają o karierze, czy w ogóle dalszym życiu dziecka. W Wielkiej Brytanii rzecz ma się całkiem inaczej. Prywatne szkoły, które tam, nieco przewrotnie, nazywane są publicznymi, stanowią niezwykle ważne ramię edukacji. Są bardzo silnie ugruntowane kulturowo, a tradycja posyłania do nich dzieci przekazywana jest z pokolenia na pokolenie. Publiczna szkoła w Wielkiej Brytanii wiąże się z prestiżem, koneksjami, pieniędzmi, ale też z rozłąką, końcem dzieciństwa i łzami.

Aleź Renton, jest dziennikarzem, który o elitarnych szkołach w Wielkiej Brytanii pisze z dwóch perspektyw – własnych doświadczeń oraz opowieści innych absolwentów takich placówek. Nierzadko sięga do XIX i XX-wiecznych literackich przykładów, ale ukazuje też wspomnienia te bardziej współczesne. Przedstawia szkoły publiczne w bardzo szerokim świetle, jednak z pewnością pod wpływem własnych doświadczeń, skupia się w dużej mierze na ich negatywnych cechach. Obnaża szereg zaniedbań, niekorzystnych wpływów na kształtującą się psychikę dziecka.
Szkoły publiczne z internatem, są bardzo mocno zakorzenione w brytyjskich systemie edukacyjnym , ale też w świadomości Brytyjczyków. Chociaż mają oni często pojęcie odnośnie złego wpływu rozłąki z dzieckiem w tak młodym wieku, nie sprzeciwiają się tym tradycjom, wierząc, że w taki sposób budują przyszłość swoich podopiecznych. Ze słów Alexa Rentona często bije wielkie rozgoryczenie, jakby zdawał sobie sprawę, że jego książka i jego świadectwo, będą tylko krzykiem na pustyni.

W Polsce prywatne szkoły są raczej ewenementem. Nie są jakieś super popularne i chociaż z pewnością łączą się ze statusem materialnym rodziców, nie przesądzają o karierze, czy w ogóle dalszym życiu dziecka. W Wielkiej Brytanii rzecz ma się całkiem inaczej. Prywatne szkoły, które tam, nieco przewrotnie, nazywane są publicznymi, stanowią niezwykle ważne ramię edukacji. Są...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"JAK WYTRESOWAĆ LORDA" ALEX RENTON
O elitarnych szkołach z internatem

Bardzo ciekawa i jednocześnie bardzo przygnębiająca literatura faktu brytyjskiego dziennikarza śledczego.
Jest to reportaż, jednocześnie autobiografia i publicystyka.
Niewiarygodne jest wręcz do czego są zdolni ludzie, również ci najbliżsi , aby dziecko mogło zrobić karierę.

Przyznam, że to bardzo ważna i szokująca pozycja. Czyta się ją z niedowierzaniem, smutkiem i złością.
Treść bardzo wyraźnie ukazuje nam jak wyglądało i jak wygląda życie dzieci w prywatnych szkołach z internatem w Wielkiej Brytanii.
Rodzice płacą ogromne pieniądze, aby ich pociechy miały cudowny start i świetną przyszłość. Dobre wykształcenie jest bowiem podstawą wszystkiego : kariery, bogactwa, szacunku.
Elita ma swoje zasady - tradycja, drogie szkoły, dobre maniery i trzymanie fasonu.
To wszystko o czym czytamy tym bardziej wydaje się szokujące, gdy dowiemy się, że autor zawarł w tej książce również i swoje wspomnienia z takiego właśnie miejsca, w którym był będąc małym chłopcem i nastolatkiem.
To nie jest fikcja literacka, to są fakty i cała prawda o elitarnych szkołach z internatem w Wielkiej Brytanii.

Autor opublikował swoje wspomnienia z życia w szkole z internatem. Opisał jak był krzywdzony, poniżany, bity, molestowany psychicznie i emocjonalnie.
Po tym artykule na portalach społecznościowych pojawiło się bardzo dużo postów, w których inni pokrzywdzeni dzieli się tym co on sami przeżyli w takich szkołach.
Historie te pełne były smutku, lęku, bólu i cierpienia. Gniew ofiar okazał się ogromny, a trauma pozostała na całe życie. Nieszczęśliwe dzieciństwo jest tym co nikt z nas nie chciałby przeżyć.
Bardzo wiele osób też komentowało, pisało maile do autora i współczuło pokrzywdzonym. Powstało nawet określenie "luksusowe molestowanie".
Jak sam autor pisze, nigdy podczas swojej dwudziestopięcioletniej pracy w charakterze dziennikarza śledczego nie miał tak wielkiego odzewu.
Pokazuje to jasno, jak wielu jest pokrzywdzonych i jak ważne było wreszcie o tym napisać, powiedzieć, wyrzucić z siebie.
To właśnie ta reakcja ludzi i ogrom zła jakiego doznali w elitarnych szkołach z internatem, w których przebywali jako dzieci i nastolatki dała pomysł na napisanie książki, którą właśnie czytamy. 

Alex skontaktował się i omówił temat z wieloma lekarzami : psychologami, psychiatrami i psychoterapeutami.

Wyrachowani i wręcz sadystyczni nauczyciele, pedofilia i molestowanie nieletnich. O tym właściwie wiedzieli i wiedzą wszyscy nauczyciele i rodzice, jednak panuje jakaś tajemnicza zmowa milczenia.
Dlaczego tak ważne rzeczy, które dotyczą ich dzieci , młodych ludzi stały się Tajemnicą Poliszynela ?
Czy nikt z dorosłych nie zdaje sobie sprawy jakie to wszystko będzie maiło wpływa na psychikę i dalsze życie uczących się tam dzieci ?
Czy samobójstwa dzieci nie dają do myślenia ? Niewiarygodne !

Książka ta to bardzo mocny i prawdziwy materiał. Nie czyta się tego lekko, łatwo i przyjemnie ze względu na miażdżącą naszą psychikę treść.
Styl, język jest prosty i czytelny. Przekaz jasny i okrutny.
Dobrze, że powstają takie książki - o niesprawiedliwości, złu należy mówić i pisać.
Nic nie tłumaczy zachowań nauczycieli , zarówno tych katów, jak i tych milczących. Ba, nawet nic nie tłumaczy zachowania rodziców, którzy nic nie robiąc dawali i dają zgodę na okrucieństwo i krzywdę.

Tak, tę książkę należy przeczytać.

Nie mogłam nie przytoczyć tutaj słów George Orwella - one oddają wszystko :
"Twojemu domowi może wiele brakować do perfekcji, ale przynajmniej było to miejsce, którym rządziła miłość, a nie strach, gdzie nie trzeba było stać stale mieć się na baczności przed otoczeniem. Gdy masz osiem lat, zabierają cię nagle z tego ciepłego gniazda i wrzucają w świat przemocy, oszustw i tajemnic, jak złotą rybkę do zbiornika pełnego szczupaków".

"JAK WYTRESOWAĆ LORDA" ALEX RENTON
O elitarnych szkołach z internatem

Bardzo ciekawa i jednocześnie bardzo przygnębiająca literatura faktu brytyjskiego dziennikarza śledczego.
Jest to reportaż, jednocześnie autobiografia i publicystyka.
Niewiarygodne jest wręcz do czego są zdolni ludzie, również ci najbliżsi , aby dziecko mogło zrobić karierę.

Przyznam, że to bardzo ważna...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Na początku XXI wieku do świadomości Irlandczyków wreszcie przebiła się prawda o ogromie nadużyć, jakich wobec dzieci dopuszczono się w szkołach oraz placówkach wychowawczych prowadzonych przez Kościół rzymskokatolicki. Przygotowywany przez dziesięć lat Raport Ryana doprowadził do przyspieszonej laicyzacji irlandzkiego społeczeństwa, a w efekcie również do erozji systemu politycznego zespolenia rządu i episkopatu. Czy książka Jak wytresować lorda Alexa Rentona sprawi, że inny system też odejdzie do lamusa?
Trzy pierwsze nagłówki są cytatami z utworu Another Brick in The Wall Part II zespołu Pink Floyd.

Obecny porządek, według którego działają brytyjskie prywatne szkoły z internatem, wprowadzono około sto pięćdziesiąt lat temu. Wprawdzie najsławniejsze placówki, takie jak Rugby, Harrow czy Eton powstały już w średniowieczu lub wczesnej nowożytności, lecz to właśnie w XIX wieku nadano im status szkół średnich. Jednocześnie ówczesne władze pozwoliły na rozwój szkolnictwa niższego szczebla (preparatory schools). Szkoły przygotowawcze kształciły, najczęściej w warunkach internatu, dzieci już od siódmego-ósmego roku życia. Właśnie do takiego miejsca trafił w wieku ośmiu lat autor recenzowanej tu książki.

We don’t need no education
Alex Renton, dziennikarz śledczy pracujący między innymi dla The Timesa i Newsweeka, w dzieciństwie uczęszczał do dwóch szkół z internatem — przygotowawczej Ashdown House, a następnie do Eton College. Traumatyczne przeżycia w pierwszej placówce stały się dla niego bodźcem do napisania Jak wytresować…, lecz należy zaznaczyć, iż nie jest to autobiografia sensu stricto. Renton nawiązał korespondencyjny kontakt zarówno z dorosłymi ludźmi, którzy również spędzili młodość w internacie, jak i fachowcami mogącymi posłużyć mu pomocą w bardziej profesjonalnym ujęciu dosyć trudnego dla brytyjskiego społeczeństwa tematu. Owocem żmudnej pracy jest uczciwy reportaż, który wprawdzie zawiera wątki autobiograficzne oraz subiektywne relacje absolwentów, ale dominuje w nim narracja felietonistyczna suto okraszona faktami z historii brytyjskiego szkolnictwa prywatnego, a także ustaleniami profesjonalnych badań naukowych z dziedzin takich jak psychologia. Mimo że niektóre informacje zostały podane w dość oschły sposób, to książkę czyta się bardzo dobrze. Rentonowi udało się uniknąć hermetycznego stylu publikacji akademickich.

No dark sarcasm in the classroom
Jak wytresować lorda podzielono na osiem poprzedzonych wprowadzeniem części. W pierwszych trzech autor analizuje rolę, jaką prywatne szkoły z internatem odegrały w brytyjskim społeczeństwie. Stara się przy tym odpowiedzieć na konkretne pytania. Czemu rodzice posyłali potomstwo do internatu, pomimo iż sami przeżyli w nim horror? Dlaczego z takim uporem bagatelizowali skargi dziecka, które było prześladowane przez kolegów albo nauczycieli? Z jakiego powodu powszechnie ceniono Eton czy Harrow, skoro jeszcze w połowie XX wieku panował w tych placówkach bardzo niski poziom nauczania? Części od czwartej do szóstej poświecono opisowi mechanizmu systemowej przemocy oraz nadużyć seksualnych. Renton w dobry sposób ukazał, że między tymi patologiami istnieje czasem wyraźny związek, przytaczając relację o dyrektorze męskiej szkoły przygotowawczej, który miał w zwyczaju przez lata mocno bić swoich uczniów. Ostatniego dnia semestru mężczyzna jednak zapraszał niektórych spośród nich na spotkanie, na którym wpierw serwował alkohol, po czym rozbierał do naga i nakazywał pijanym chłopcom samego siebie wychłostać. Jednakowoż najbardziej wstrząsająca wydaje się część siódma, w której autor oddał głos jednemu z pedofilów pracującemu niegdyś w szkole z internatem. Najkrótsza, ósma, to zaś krótkie przestawienie sytuacji, w jakiej dziś znajduje się brytyjskie prywatne szkolnictwo.

Teachers, leave those kids alone!
Bardzo dużym minusem jest udzielenie głosu kilkukrotnie skazywanemu pedofilowi, który w części siódmej opowiada o swojej pracy w internacie. Mężczyzna o pseudonimie „Maurice” usprawiedliwia własne czyny, wręcz wmawia czytelnikowi, że pozbawiona wyraźnej przemocy wobec dziecka pedofilia nie jest czymś przesadnie złym. Renton zapewne spotkał się z Maurice’em w dobrej wierze, uznając, iż książka byłaby niepełna, gdyby nie pozwolił przedstawić swoich „racji” przynajmniej jednemu człowiekowi odpowiadającemu za problem zarazy, która w jakimś stopniu nadal trawi brytyjskie szkoły z internatem. Moim zdaniem pewnym osobom po prostu nie wolno pozwolić na swobodę wypowiedzi, ponieważ mogłyby sobie pomyśleć, że ich poglądy są tolerowane w dyskursie społecznym. Do takich osób należy zaliczyć pedofilów albo neonazistów.

Rule Britannia!
Innym godnym pożałowania mankamentem jest wyjątkowo niepoważne polskie tłumaczenie tytułu. W oryginale książka ukazała się jako Stiff Upper Lip: Secrets, Crimes and the Schooling of a Ruling Class. Stiff upper lip (dosłownie: sztywna górna warga) to związek frazeologiczny oznaczający stoicki, elegancki sposób wyrażania się bez względu na okoliczności (w Anglii utarło się, że tak mówi przede wszystkim klasa wyższa). Myślę, że najlepiej oddającą jego sens w języku polskim frazą jest „zachowanie kamiennej twarzy”. Tymczasem dostaliśmy żenujące Jak wytresować lorda? O elitarnych szkołach z internatem. Poważna książka poruszająca tematykę pedofilii i przemocy wobec dzieci wywołuje skojarzenia z kreskówką. Doskonały pomysł! Najprawdopodobniej nie wyszedł on jednak od tłumaczki, lecz od kogoś z wydawniczego działu promocji.

Podsumowanie
Czy zatem warto sięgnąć po książkę Jak wytresować lorda Alexa Rentona? Tak, ale jednocześnie ostrzegam, że to bardzo przygnębiająca lektura. A jaka przyszłość czeka brytyjskie prywatne szkoły z internatem? Cóż, w obliczu rosnących kosztów czesnego oraz upowszechniania się na Wyspach wiedzy o ponurej codzienności w tego typu placówkach dotychczasowy system czeka upadek. Na dłuższą metę nie pomogą mu utrzymać się nawet dzieci oligarchów przysyłane z Chin, Rosji albo bogatych krajów arabskich.

Ocena: 7/10

Na początku XXI wieku do świadomości Irlandczyków wreszcie przebiła się prawda o ogromie nadużyć, jakich wobec dzieci dopuszczono się w szkołach oraz placówkach wychowawczych prowadzonych przez Kościół rzymskokatolicki. Przygotowywany przez dziesięć lat Raport Ryana doprowadził do przyspieszonej laicyzacji irlandzkiego społeczeństwa, a w efekcie również do erozji systemu...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Angielskie szkoły z internatem były często pełne nauczycieli którzy realizowali swoje brutalne i sadystyczne wizje – chłosta, upokarzanie dzieci, dotykanie ich w miejscach intymnych, aż po gwałt. Czytając reportaż Jak wytresować lorda ma się wrażenie, że taki system nie mógł nie odcisnąć piętna na kolejnych pokoleniach, które miały za zadanie znosić, to co się dzieje z godnością i zamrozić swoje uczucia.

Dorośli dziś ludzie, zostali pozbawieni ciepłego i bezpiecznego dzieciństwa na rzecz kariery i zaszczytów. Autor rozkłada na czynniki pierwsze, jak wychowywanie kolejnych roczników odbiło się na całej strukturze społecznej Wielkiej Brytanii, na podejściu Anglików do wielu spraw, a także na relacjach rodziców z dziećmi.

Bardzo mocny i przejmujący reportaż, który pokazuje, że nawet ,,bogate dzieci” i wspaniałe szkoły z internatem, często gloryfikowane w filmie czy literaturze, skrywają swoje traumy. Jest to poruszająca relacja autora, który bardzo się stara być obiektywny, a jednocześnie z dużą dbałością o detale krok po kroku rysuje obraz piekła na ziemi, jakim dla tysięcy chłopców i dziewczynek były szkoły z internatem.
Całość recenzji na czytaj-na-walizkach.pl

Angielskie szkoły z internatem były często pełne nauczycieli którzy realizowali swoje brutalne i sadystyczne wizje – chłosta, upokarzanie dzieci, dotykanie ich w miejscach intymnych, aż po gwałt. Czytając reportaż Jak wytresować lorda ma się wrażenie, że taki system nie mógł nie odcisnąć piętna na kolejnych pokoleniach, które miały za zadanie znosić, to co się dzieje z...

więcej

mniej

Pokaż mimo to