Na tę książkę składa się 9 historii ludzi, którzy jako dzieci (czasem nieświadomie) przeżyli uwięzienie na Pawiaku. Pawiak był największym więzieniem gestapo na terenie Polski. Polacy całymi rodzinami angażowali się w działania konspiracyjne. Aresztowania przez gestapo dotyczą nie tylko dorosłych, a także młodzieży i kobiet w ciąży. Nie omijają ich także przesłuchania przez esesmanów. Jest to bardzo trudna i ciężka lektura. Jednocześnie opowieści są pełne nadziei, solidarności, zaufania i wiary w człowieka. Treść książki wzbudziła we mnie sporo emocji, bo mowa jest o dzieciach. Ta młodzież zamiast bawić się, zdobywać wiedzę, cieszyć się życiem i spotkaniami ze znajomymi musiała szybciej wydorośleć. W tak młodym wieku postanowili stanąć w obronie ojczyzny i zaangażować się w podziemne życie, które zwalczało okupanta. „Dzieciństwo” i „młodość” były dla nich pustymi słowami oraz odległymi wspomnieniami. Smak beztroski odebrała im wojna i walka o wolność Polski. Wychowanie wpoiło w nich patriotyzm i miłość do ojczyzny, więc nie wyobrażali sobie postąpić inaczej. Książka zawiera zdjęcia z archiwów prywatnych. Polecam.

Na tę książkę składa się 9 historii ludzi, którzy jako dzieci (czasem nieświadomie) przeżyli uwięzienie na Pawiaku. Pawiak był największym więzieniem gestapo na terenie Polski. Polacy całymi rodzinami angażowali się w działania konspiracyjne. Aresztowania przez gestapo dotyczą nie tylko dorosłych, a także młodzieży i kobiet w ciąży. Nie omijają ich także przesłuchania przez...

Autorka bardzo ciekawie pisze i na pewno sięgnę po jej inne książki. Przykre jest to, że nawet małe dzieci trafiały do tego piekła i musiały patrzeć na cierpienie swoich rodziców. Jednak one też były przesłuchiwane, co było niewyobrażalnym strachem. Musiały żyć wśród ogromu bestialstwa, nieludzkich tortur, głodu i brudu. Zwiedziłam Pawiak oraz siedzibę gestapo i nie mogłam uwierzyć w to, że człowiek potrafi zmienić drugiemu życie w taki koszmar.

Autorka bardzo ciekawie pisze i na pewno sięgnę po jej inne książki. Przykre jest to, że nawet małe dzieci trafiały do tego piekła i musiały patrzeć na cierpienie swoich rodziców. Jednak one też były przesłuchiwane, co było niewyobrażalnym strachem. Musiały żyć wśród ogromu bestialstwa, nieludzkich tortur, głodu i brudu. Zwiedziłam Pawiak oraz siedzibę gestapo i nie mogłam...

Historie z największego więzienia Gestapo opisane z perspektywy dzieci i ich rodziców.
Wspomnienia byłych więźniów, którzy przebywali tam za dziecięcych lat a niektórzy się tam urodzili.

Nie wyobrażam sobie urodzić się za kratami, nie znając innego życia.
Nie wyobrażam sobie również tych tortur, jakie ludzie tam przeżyli (chociaźby wyrywanie paznokci).

Podziwiam siłę ducha osób żyjących w wojennej rzeczywistości, to że się nie dali złamać i nie wydali konspiratorów w imię wyższego dobra.

Niemcy nie oszczędzali nikogo, nawet kobiet w ciąży i niemowląt.
Choć nie tylko oni:

"Ukraińcy, strażnicy, podchodzili na dziedzińcu więzienia do matek z dziećmi, wyrywali im je, po czym łapali je za nóżki i potrafili rąbnąć ich główkami o ścianę, często je zabijając.
Któregoś dnia jeden z nich podszedł do mojej mamy, wziął do ręki duży kamień i trzymał go nad moją głową, rżąc ze śmiechu, że zaraz go upuści"

Książka jest warta uwagi, zawiera wspomnienia i zdjęcia, które są ważne dla nas. Naszej historii i naszej przyszłości.
Obyśmy nigdy nie musieli ponownie znaleźć się w takiej sytuacji, jak nasi dziadkowie, rodzice, pradziadkowie.

Historie z największego więzienia Gestapo opisane z perspektywy dzieci i ich rodziców.
Wspomnienia byłych więźniów, którzy przebywali tam za dziecięcych lat a niektórzy się tam urodzili.

Nie wyobrażam sobie urodzić się za kratami, nie znając innego życia.
Nie wyobrażam sobie również tych tortur, jakie ludzie tam przeżyli (chociaźby wyrywanie paznokci).

Podziwiam siłę...

Wstrząsające. Bardziej nawet niż faktyczne akta morderstw.
Zapada w pamięć.

Wstrząsające. Bardziej nawet niż faktyczne akta morderstw.
Zapada w pamięć.

„Dzieci z Pawiaka” Sylwia Winnik. Wojna w pamięci dziecka, opowiadana z perspektywy upływu lat, i niby z zupełnie w innych okolicznościach, a jakby nadal żywa, nadal boli, i co najważniejsze nadal wracają szczegóły i obrazy, które niszczą, nie dają odpocząć pamięci. Burzą umysł, wiercą i nurtują, może nawet teraz bardziej, dotkliwiej. Pawiak, więzienie, gestapo, to słowa, które nasi bohaterowi poznali z autopsji, dotknęli, wręcz zasmakowali łez i goryczy, krwi, bólu i cierpienia. I zamiast ciepłego posłania otrzymali skostniałą prycz. Zamiast uścisku matki i ojca, wpadły w szpony wojny i zagłady. I w końcu zamiast dzieciństwa otrzymały traumę, bliznę, której nie można zakryć, usunąć. Bliznę, którą wciąż krwawi, pulsuje i nie pozwala o sobie zapomnieć. Wojna zabrała im dzieciństwo. Pamięć zniszczyła dorosłość. Bo kiedy masz pięć, dziesięć lat i widzisz jak żołnierze katują ci matkę, torturują ojca, żywce zakopują młodsze rodzeństwo, to już nigdy twój sen nie będzie spokojny. Można go tymczasowo uśpić, uspokoić. Ale on wróci, namiesza w życiu i ponownie ucichnie na „pięć minut”, tylko po to, aby uderzyć ze zdwojoną siłą.
.
Relacje naszych bohaterów, więźniów Pawiaka, to proste słowa, mające wielką moc. To swego rodzaju siła rażenia dla obecnych i przyszłych pokoleń. Bo już za chwilę, nie będzie miał kto opowiadać, zostaną tylko spisane słowa. Słowa, które bolą, które burzą naszą rzeczywistość. Bo zamiast kołysanki słyszysz strzały. Zamiast domowego ciepała, widzisz dym spalonych ciał. I pamiętaj, że te obrazy widziały dzieci.
.
Czytanie, sięganie po tego typu literaturę, to pielęgnowanie pamięci. To szacunek dla ofiar. Nadzieja w tych dzieciakach jest ogromna, budująca i daje wiarę, w lepsze jutro, w empatię, bezinteresowność i dobrą wolę. Wiarę w człowieka, że mimo upodlenia, bydlęcych wagonów, śmierci, wszy i łzawiącego dymu, wyciąga pomocną dłoń. Podnosi, kiedy upadasz. Po to, abyś przeżył, abyś opowiedział, abyś dał naoczne świadectwo, ze wojna to zagłada … Polecam!

„Dzieci z Pawiaka” Sylwia Winnik. Wojna w pamięci dziecka, opowiadana z perspektywy upływu lat, i niby z zupełnie w innych okolicznościach, a jakby nadal żywa, nadal boli, i co najważniejsze nadal wracają szczegóły i obrazy, które niszczą, nie dają odpocząć pamięci. Burzą umysł, wiercą i nurtują, może nawet teraz bardziej, dotkliwiej. Pawiak, więzienie, gestapo, to słowa,...

Wstrząsające wspomnienia cudownie ocalałych z tego piekła na ziemi jakim było największe więzienie dla ludzi działających w konspiracji w okupowanej Polsce. Książka jest napisana łatwo przystępnym językiem, i czytało mi się ją szybko mimo ciężkiego serca z jakim przyszło mi się zagłębiać w jej karty. Większość z opisanych historii jest naprawdę strasznych, niewyobrażalne przez co ci biedni ludzie, często kobiety i dzieci, musieli przejść. Kilka razy poleciała łza czy dwie... Jak to dobrze, że wciąż są tacy ludzie jak Sylwia Winnik, którzy próbują ocalić te mrożące krew w żyłach historie ludzi od zapomnienia. O tym trzeba mówić i pisać. Nie można zapomnieć. To nasza historia i wszyscy jesteśmy jej częścią. Ta książka to straszne świadectwo tych okrutnych zbrodni jakich dopuścili się Niemcy na naszych krajanach. Nie zapomnijmy o nich nigdy, jesteśmy to winni tym wszystkim, którzy jak bohaterowie książki walczyli dzielnie o wolną Polskę.

Wstrząsające wspomnienia cudownie ocalałych z tego piekła na ziemi jakim było największe więzienie dla ludzi działających w konspiracji w okupowanej Polsce. Książka jest napisana łatwo przystępnym językiem, i czytało mi się ją szybko mimo ciężkiego serca z jakim przyszło mi się zagłębiać w jej karty. Większość z opisanych historii jest naprawdę strasznych, niewyobrażalne...

O losach dzieciaków w czasie II wojny światowej napisano wiele. Obojętnie czy są to opowieści o dzieciach polskich, żydowskich czy niemieckich zawsze są wzruszające, ponieważ te niewinne istotki, które powinnny spędzać czas na beztroskich zabawach z rówieśnikami musiały żyć w czasach tragicznych i być świadkami scen, których nigdy nie powinny widzieć.

Pawiak w trakcie II wojny światowej był dla większości warszawiaków miejscem grozy do którego można było trafić na skutek nic nie znaczącego wykroczenia, a często nawet bez powodu. Myślę, że to więzienie można skalą potworności, która miała tam miejsce porównać tylko z aresztem śledczym przy Al. Szucha. Dzisiaj w Warszawie znajduje się muzeum Pawiak, ale budynek w którym się ono mieści nie pochodzi z czasów wojny, gdyż prawdziwy Pawiak nie przetrwał - zostało z niego dosłownie kilka elementów, w tym kawałek bramy wjazdowej.

Na Pawiak trafiały całe rodziny, w tym kobiety w ciąży, które rodziły tam dzieci. Zatem chociaż może to wydawać się niemożliwym to na Pawiaku wychowywały się dzieci! Książka Sylwii Winnik "Dzieci z Pawiaka" opowiada historię kilkorga z nich, które spędziły w tym miejscu jakiś okres swego dzieciństwa. Niektóre trafiły na Pawiak już jako dzieci starsze i były świadome potworności miejsca w którym się znalazły. Jednak były też takie maluchy, które nie znały świata spoza celi i choć brzmi to przerażająco to Pawiak był ich domem.

Pozycja ta zrobiła na mnie piorunujące wrażenie. Jest trudna z racji poruszanej tematyki, ale zarazem czyta się ją błyskawicznie, gdyż jest bardzo ciekawa. Nie zawiera ona zbyt wiele treści, gdyż chociaż ma ponad 300 stron to znajduje się w niej bardzo dużo fotografii. Trochę szkoda, ponieważ wolę gdy książki z kategorii wspomnienia nie były lekturami na jedno podejście, a były znacznie bardziej rozbudowane choćby o sporą część historyczną pochodzącą od Autora. Niemniej mi "Dzieci Pawiaka" bardzo się spodobała i polecam ją każdemu czytelnikowi zainteresowanemu tematyką II wojny światowej.

O losach dzieciaków w czasie II wojny światowej napisano wiele. Obojętnie czy są to opowieści o dzieciach polskich, żydowskich czy niemieckich zawsze są wzruszające, ponieważ te niewinne istotki, które powinnny spędzać czas na beztroskich zabawach z rówieśnikami musiały żyć w czasach tragicznych i być świadkami scen, których nigdy nie powinny widzieć.

Pawiak w trakcie II...

To jedna z tych książek, dla których zarywa się noc.

To jedna z tych książek, dla których zarywa się noc.

"Wydawać by się mogło, że o II wojnie światowej wiemy już wszystko. Jednak żadna wiedza, żadne zatarte i rozmyte w pamięci świadków wspomnienie nie odda tego, przez co naprawdę przeszliśmy, co czuliśmy, co widzieliśmy. I ile straciliśmy. Są historie nieopowiedziane, których nikt już nigdy nie usłyszy, gdyż spoczęły w anonimowych grobach. Pochowane bez należnej godności, bez odgłosu zamykanego wieka trumny, przysypane i przygniecione ziemią" Dr N. Med. Jan Herburt-Heybowicz

Tu nie ma co za dużo pisać. Książka ta jak każde wspomnienia Ocalałych z czasów II wojny światowej jest wstrząsająca i bolesna. Miałam wrażenie jakby bohaterowie tych historii siedzieli na przeciwko mnie i opowiadali mi co przeżyli, a ja tylko chciałam złapać ich za rękę, aby w jakikolwiek sposób pokazać wsparcie.

Treść jest poza oceną. Wspomnienia te pani Sylwia Winnik zebrała i nadała im bardzo przystępną formę odbioru.

Żyjemy w czasach kiedy odchodzą ostatnie pokolenia, które doświadczyły II wojny. Uważam, że każda historia jest warta spisania i zapamiętania. Takich książek nigdy za dużo.

"Wydawać by się mogło, że o II wojnie światowej wiemy już wszystko. Jednak żadna wiedza, żadne zatarte i rozmyte w pamięci świadków wspomnienie nie odda tego, przez co naprawdę przeszliśmy, co czuliśmy, co widzieliśmy. I ile straciliśmy. Są historie nieopowiedziane, których nikt już nigdy nie usłyszy, gdyż spoczęły w anonimowych grobach. Pochowane bez należnej godności, bez...

Książka naprawdę zapada w pamięć , nie mogę sobie wyobrazić co te dzieci musiały przeżywać.

Książka naprawdę zapada w pamięć , nie mogę sobie wyobrazić co te dzieci musiały przeżywać.