Czy ludzie z natury są źli? Ile człowiek jest w stanie poświęcić dla władzy? Kto zapłaci za ambicje największą cenę?
Myślę, że większość czytelników, którzy postanowili przeczytać Balladę ptaków i węży od Collins znają główną trylogię, od której wyszedł pomysł na napisanie tej książki. Igrzyska Śmierci to powieść, która ukazuje nam wiele aspektów ludzkiego życia. Możemy na nią patrzeć jak na opowieść o tragicznym miłosnym trójkącie lub satyrę z życia celebrytów, którzy nie znają umiaru (mieszkańcy Panem) i nie mają pojęcia lub nie chcą widzieć, jak ciężko żyją inni ludzie (Dystrykty). Jako nastolatka nie zwróciłam uwagi na społeczny wydźwięk tej książki, skupiona jedynie na tej uwypuklonej części miłosnej, lecz teraz jestem w stanie stwierdzić, że Igrzyska to brutalna, pełna przemocy i akcji opowieść o państwie, które w sposób totalitarny steruje każdym aspektem życia swoich mieszkańców i tylko niewielka część z nich ma świadomość o negatywnych skutkach tego procederu.
Nowa powieść Suzanne Collins skupia się przede wszystkim na Coriolanusie Snow, którego możemy pamiętać jako bezwzględnego tyrana, winnego większości okropieństw, które spotkały główną bohaterkę Igrzysk Śmierci. Tutaj jednak poznajemy młodego, bo zaledwie osiemnastoletniego Snowa, który zmaga się z wieloma trudnościami, opiekując się swoją kuzynką i babką. Resztę rodziny stracił w wyniku wojny, której przykre skutki nadal widać na budynkach i ulicach, a nawet w jego rodzinnym apartamencie. Uczeń Akademii został wybrany wraz z innymi nastolatkami do sprawowania roli mentorów w 10. Głodowych Igrzyskach, a wygrana ich zapewniłaby najlepszemu z nich stypendium i
Przyznam szczerze, że wiedziałam kto będzie głównym bohaterem tej historii, ale nie spodziewałam się tego, w jaki sposób autorka przedstawi nam głównego bohatera, który w poprzednich książkach był niezaprzeczalnie antagonistą, znienawidzonym przez wszystkich prezydentem-tyranem, dla którego rozrywką było patrzenie na śmierć niewinnych ludzi, głównie dzieci. Tutaj jednak mamy normalnego chłopca, który stara się zapewnić rodzinie życie na odpowiednim dla jego nazwiska poziomie, jest odrobinę zbyt ambitny i napuszony, ale jego serce nie jest z kamienia. Przywiązuje się, kocha i nienawidzi; kwestionuje brutalne metody władzy i sam stroni od przemocy. Dla mnie było to przeogromne zaskoczenie, jak bardzo zmieniło się moje zdanie na temat Snowa po zaledwie kilkudziesięciu przeczytanych stronach. Uważam, że to jedna z najlepiej wykreowanych postaci, o jakich kiedykolwiek czytałam.
Na przemianę Coriolanusa, która zachodzi w trakcie czytanie złożyło się naprawdę wiele odrębnych czynników. Mamy tutaj do czynienia z ciężkim czasem po wojnie z rebeliantami z 13 Dystryktu, gdzie wiele rodzin w Panem nadal borykało się z problemami finansowymi, co bardzo starał zatuszować się rząd, budując obraz państwa bogatego i szczęśliwego. Nie mówiono o biedzie, choć każdy o niej wiedział. Udział w roli mentora w trakcie trwania Igrzysk i relacja, którą nawiązał ze swoją podopieczną również miała na niego ogromny wpływ.
W Balladzie ptaków i węży mamy wiele elementów, które łączą ją z Igrzyskami Śmierci; Dwunasty Dystrykt, z którego pochodzi Lucy Gray czy prowadzący Flickerman, który na pewno jest przodkiem Caesara Flickermana. Jednak, jeśli ktoś sięgnął po Balladę… z nadzieją, że otrzyma coś podobnego do trylogii może poczuć się odrobinę zawiedziony ponieważ ta historia skupia się na zupełnie innych aspektach, co można pokazać na przykładzie Głodowych Igrzysk - wcześniej wszystkie wydarzenia odgrywały się na arenie lub w ścisłym powiązaniu z walką i wydarzeniami na niej. Teraz Igrzyska pełnią rolę katalizatora niektórych wydarzeń, a autorka nie poświęciła im tak wielu stron, skupiając się głównie na Snowie.
Wiem, że zdania są podzielone i niektórzy uważają tą powieść za odgrzewany kotlet i próbę zarobienia na sukcesie poprzednich książek z tego uniwersum, jednak osobiście uważam, że to jedna z najlepszych książek, jakie czytałam i nawet odrobinę przydługie opisy w niektórych miejscach nie popsuły mi ogólnego, bardzo pozytywnego odbioru tej powieści. Pomimo ponad pięciuset stron ani razu nie czułam się znudzona, a książkę naprawdę ciężko było przerwać, choćby na moment. Sądzę, że nowa powieść Suzanne Collins może zaskoczyć niejednego czytelnika i ponownie wciągnąć go w świat Dystryktów i bezlitosnego Panem, które nawet dla swoich mieszkańców nie jest tak wspaniałe, jak mogłoby się wydawać.

Czy ludzie z natury są źli? Ile człowiek jest w stanie poświęcić dla władzy? Kto zapłaci za ambicje największą cenę?
Myślę, że większość czytelników, którzy postanowili przeczytać Balladę ptaków i węży od Collins znają główną trylogię, od której wyszedł pomysł na napisanie tej książki. Igrzyska Śmierci to powieść, która ukazuje nam wiele aspektów ludzkiego życia. Możemy na...