Powiem tak, po tych wszystkich zachwytach kilka lat temu spodziewałam się ciekawej pozycji. O ile początek był ciekawy, o tyle połowa gdzie zaczyna się 'romans' była po prostu płytka. Nie tego się spodziewałam. Gonitwa dwóch chłopaków, z czego jeden na siłę chce drugiemu przypomnieć co zapomniał. No ja jestem na 'nie' :)

Powiem tak, po tych wszystkich zachwytach kilka lat temu spodziewałam się ciekawej pozycji. O ile początek był ciekawy, o tyle połowa gdzie zaczyna się 'romans' była po prostu płytka. Nie tego się spodziewałam. Gonitwa dwóch chłopaków, z czego jeden na siłę chce drugiemu przypomnieć co zapomniał. No ja jestem na 'nie' :)

Przyznam, że tak książka, mimo raczej średniego początku, zaskoczyła mnie swoim rozwojem fabuły oraz stopniem w jakim mnie wciągnęła. Powieść „Księgi zapomnianych żyć” podzielona jest na 3 części z czego każda różni się od pozostałych w sposób znaczący. Mi do gustu najbardziej przypadła część druga, w której następuje największe splątanie wątków.

Przyznam, że tak książka, mimo raczej średniego początku, zaskoczyła mnie swoim rozwojem fabuły oraz stopniem w jakim mnie wciągnęła. Powieść „Księgi zapomnianych żyć” podzielona jest na 3 części z czego każda różni się od pozostałych w sposób znaczący. Mi do gustu najbardziej przypadła część druga, w której następuje największe splątanie wątków.

Emmet Farmer był dobrym, pracowitym synem, pomagał swoim rodzicom jak mógł, a w przyszłości miał przejąć gospodarstwo po ojcu, niestety te plany zniweczyła choroba. Emmeta przez wiele miesięcy męczyła gorączka, chłopak niewiele pamięta z tego czasu, jest teraz cieniem dawnego siebie, nie ma siły, boi się nawrotu, stał się ciężarem dla rodziny. Niespodziewanie do Jego domu przychodzi list z wezwaniem do pracy, chłopak ma zostać oprawiaczem, tego tajemniczego fachu ma się nauczyć od Seredith, obcej mu kobiety, z którą musi zamieszkać. Emmet aż za dobrze pamięta jedyny moment kiedy spróbował przeczytać książkę, został wtedy uderzony przez ojca i dostał zakaz zbliżania się do tych z pozoru bezwartościowych przedmiotów. W Jego miejscowości książki są zakazane, są tematem tabu, największym złem, kojarzą mu się z bólem i strachem. Chłopak niechętnie zaczyna szkolenie, szybko okazuje się, że nie został wybrany przez przypadek, nie każdy może być oprawiaczem, a zawód ten nie polega tylko na tworzeniu okładek, to zajęcie znacznie mroczniejsze. Choroba Farmera wraca krótkimi epizodami, czy możliwe jest, że ma coś wspólnego z oprawiaczami, co ukrywa przed nim Seredith? Dlaczego jedni pożądają książek, a inni się ich boją? Co tak naprawdę skrywają zapisane strony? Czy możliwe jest uwięzienie w nich ludzkiej duszy, a może chodzi o coś innego, ale równie przerażającego?

Mam bardzo mieszane uczucia co do tej książki, urzekła mnie jej okładka, opis, pomysł - moim zdaniem genialny, ale wykonanie już pozostawia wiele do życzenia, jednak o dziwo w ogólnym rozrachunku mi to nie przeszkadza. Owszem zabrakło mi większej interakcji między bohaterami, głębszych dialogów, ale jednocześnie dostałam fabułę owianą tajemnicą i autentycznym strachem, postacie dobre i złe, postacie złożone, niejednoznaczne charaktery i romans, który ujął mnie swą prostotą, nie było go dużo, nie był jakoś bardzo rozbudowany, ale kibicowałam im i trzymała za nich kciuki do ostatniej strony, do ostatniego słowa.
Kochani, miałam dać naciągane 7, ale daje 8, to nie jest książka dla każdego, jednak ja „Księgi zapomnianych żyć” pokochałam miłością nieidealną, szorstką na krawędziach, ale prawdziwą.
Instagram: @cosikdziwnego

Emmet Farmer był dobrym, pracowitym synem, pomagał swoim rodzicom jak mógł, a w przyszłości miał przejąć gospodarstwo po ojcu, niestety te plany zniweczyła choroba. Emmeta przez wiele miesięcy męczyła gorączka, chłopak niewiele pamięta z tego czasu, jest teraz cieniem dawnego siebie, nie ma siły, boi się nawrotu, stał się ciężarem dla rodziny. Niespodziewanie do Jego domu...

Podobało mi się w rym świecie, ciekawy pomysł, interesujący sposób przedstawienia treści, jestem na tak))

Podobało mi się w rym świecie, ciekawy pomysł, interesujący sposób przedstawienia treści, jestem na tak))

Początkowo bardzo się wciągnęłam w tą historię i byłam naprawdę zaciekawiona. Jednak środek całkowicie mi się nie podobał, nie mogłam przez to przebrnąć, nudziłam się. Ogólnie czytało mi się to nie za bardzo przyjemnie, styl pisania nie przypadł mi do gustu. Za połową i bliżej końca było trochę lepiej. Dalej nie czułam się wciągnięta, ale gdy już czytałam to się dobrze bawiłam. Druga połowa i bardziej pod koniec była naprawdę dziwna i czasami trochę obrzydliwa. Zakończenie było jeszcze dziwniejsze absolutnie się nie spodziewałam, ale jakoś tak nie wiem czy aby napewno mi się to podobało. Mam naprawdę spory dylemat co do tej książki.

Początkowo bardzo się wciągnęłam w tą historię i byłam naprawdę zaciekawiona. Jednak środek całkowicie mi się nie podobał, nie mogłam przez to przebrnąć, nudziłam się. Ogólnie czytało mi się to nie za bardzo przyjemnie, styl pisania nie przypadł mi do gustu. Za połową i bliżej końca było trochę lepiej. Dalej nie czułam się wciągnięta, ale gdy już czytałam to się dobrze...

Mam mieszane uczucia po skończeniu tej książki... A być może winne temu moje duże oczekiwania. Pomysł na to, czym (kim...) właściwie są książki oraz co i jak robią Oprawiacze bardzo mnie zaciekawił i zafascynował. Być może spodziewałam się klimatu pracowni, starych skór i kurzu. Opowieść jednak potoczyła się innym torem - zostałam z poczuciem niedosytu, smutku spowodowanego opisaną brutalnością i poczuciem, że nie polubiłam żadnego bohatera. Nie mogę zbyt wiele napisać, nie zdradzając fabuły, ale mimo to - polecam, warto wyrobić sobie własne zdanie. Olbrzymi plus za przepiękny język, niesamowite opisy szczegółów i cudne porównania.

Mam mieszane uczucia po skończeniu tej książki... A być może winne temu moje duże oczekiwania. Pomysł na to, czym (kim...) właściwie są książki oraz co i jak robią Oprawiacze bardzo mnie zaciekawił i zafascynował. Być może spodziewałam się klimatu pracowni, starych skór i kurzu. Opowieść jednak potoczyła się innym torem - zostałam z poczuciem niedosytu, smutku spowodowanego...

To dość dobra fantastyka, choć po opisie z tyłu książki spodziewałam się czegoś innego. Dobrze wykreowane postaci, czyta się szybko i z zainteresowaniem. W pewnym momencie można z wyprzedzeniem odkryć zamysł autorki, dla mnie początkowo było to nieporozumienie. Liczyłam na coś głębszego, poważniejszego. Tę powieść trudno ocenić, nie zdradzając fabuły. Finalnie wszystko składa się w dość interesującą całość, choć bardziej romans niż fantastykę. Autorka wykreowała oryginalny świat przedstawiony, świetny pomysł na fabułę, po czym porzuciła go w połowie książki dla "nietypowego" romansu... Dodatkowo powinno być na tę książkę jakieś ograniczenie wiekowe ze względu na niewybredne słownictwo (choć generalnie język w książce jest bogaty) i kilka scen :) Gdybym od początku wiedziała o tego typu wątku romantycznym, zapewne bym po nią nie sięgnęła.

To dość dobra fantastyka, choć po opisie z tyłu książki spodziewałam się czegoś innego. Dobrze wykreowane postaci, czyta się szybko i z zainteresowaniem. W pewnym momencie można z wyprzedzeniem odkryć zamysł autorki, dla mnie początkowo było to nieporozumienie. Liczyłam na coś głębszego, poważniejszego. Tę powieść trudno ocenić, nie zdradzając fabuły. Finalnie wszystko...

Bohaterowie tej historii żyją w świecie, w którym książki są zakazane, są czymś złym. Ale nie dlatego, że jest to jakaś dystopia, a dlatego, że tutaj książki powstają z odebranych ludziom wspomnień. Pół biedy, kiedy ktoś celowo przychodzi do oprawiacza, chcąc pozbyć się jakichś traumatycznych wydarzeń ze swojej głowy. Gorzej, kiedy ktoś zostaje do tego zmuszony.

A tak właśnie dzieje się w przypadku bohaterów tej opowieści. Dwóch młodych mężczyzn, których połączy najpierw chłodna przyjaźń, a potem coś więcej, będą musieli pozbyć się pamięci o własnej przeszłości. Tylko po to, by po latach spotkać się ponownie - jako nieznajomi sobie ludzie. I odkryć prawdę o sobie w nie do końca fajnych okolicznościach.

Książka na początku nieco nuży, dopiero druga część bardziej wciąga, sprawia, że elementy układanki zaczynają do siebie pasować. Dość ciekawa fabularnie, pomysł z wtłaczaniem wspomnień w karty ksiąg - nie powiem, interesujący.

Bohaterowie tej historii żyją w świecie, w którym książki są zakazane, są czymś złym. Ale nie dlatego, że jest to jakaś dystopia, a dlatego, że tutaj książki powstają z odebranych ludziom wspomnień. Pół biedy, kiedy ktoś celowo przychodzi do oprawiacza, chcąc pozbyć się jakichś traumatycznych wydarzeń ze swojej głowy. Gorzej, kiedy ktoś zostaje do tego zmuszony.

A tak...

Zapowiadała się fajnie, ale jak odkryłam romans między dwoma mężczyznami to nie doczytałam. Nie moje klimaty.

Zapowiadała się fajnie, ale jak odkryłam romans między dwoma mężczyznami to nie doczytałam. Nie moje klimaty.

Zastanawialiście się kiedyś ile wspaniałych, nieprzeczytanych jeszcze przez Was historii zalega na Waszych półkach? Ile z nich ma szansę stać się tymi najukochańszymi, ale jeszcze nie przyszła na nie pora?

Mnie czasami nachodzą takie myśli i właśnie wtedy próbuje zmniejszać swój tzw. stos hańby.

Tym razem trafiłam na książkę, którą kupiłam dość dawno temu... i przepadłam. Zdecydowanie będzie to jeden z ulubieńców tego roku.

Zachwyca mnie zarówno okładką, opisem, jak i treścią. Opowiada naprawdę piękną historię, która urzekła mnie już od pierwszych stron.

Emmet Farmer to młody wieśniak, który pomaga rodzicom w gospodarstwie. Pewnego dnia otrzymuje list od Seredith, starszej kobiety, która zaprasza go do pracy, jako czeladnika w swoim warsztacie. Chłopak ma zostać oprawiaczem książek. Problem tkwi jednak w tym, że w świecie młodego mężczyzny książki są czymś złym, zakazanym, a czytanie ich nosi miano zbrodni.

To nie jedyna z niezwykłości panujących w tym świecie. Wyobraźcie sobie, że jesteście w stanie pozbyć się wspomnień. Tych, które uwierają Wasze dusze. Możecie pozbyć się bólu, ale także wszelkie zło, jakiego się dopuściliście, może zostać ukryte. Skorzystalibyście z takiej okazji?

Muszę przyznać, że opis książki nie do końca oddaje, to o czym opowiada ona tak naprawdę. W moim przypadku było to wartością dodaną, ale rozumiem czytelników, których główny wątek rozczarował. Książka opowiada bowiem przede wszystkim o zakazanej miłości między dwoma mężczyznami, a wszelkie zawiłości świata przedstawionego są zaledwie jej tłem.

Autorka miała naprawdę niesamowity pomysł, który ma wiele do zaoferowania czytelnikowi, postanowiła jednak pchnąć fabułę na dość bezpieczne tory i skupić się na relacji między bohaterami.

Książka składa się z trzech części. W pierwszej poznajemy tajniki przedstawionego świata, dowiadujemy się, czym tak naprawdę zajmują się oprawiacze i na czym polega wymazywanie pamięci. Razem z Emmetem powoli odkrywamy tajniki warsztatu Seredith. Historia owiana jest tajemnicą, którą przyjdzie nam odkryć z czasem.

Druga część natomiast opowiada o czasach sprzed podjęcia przez chłopaka pracy. Przez chwilę miałam wrażenie, jakbym czytała zupełnie inną książkę. Równie piękną, ale skupiająca się na zupełnie innych kwestiach niż początkowo się spodziewałam. Właśnie tutaj pojawia się piękny, choć dość schematyczny wątek zakazanej miłości.

Cześć trzecia łączy ze sobą miłość i magię panującą w tej rzeczywistości. Wracamy na główne tory, aby poznać dalsze losy bohaterów. Akcja rozwija się. Dowiadujemy się więcej o bohaterach, aby w końcu rozwiązać całą zagadkę.

Autorka pozostawia czytelnikowi otwarte zakończenie. Z jednej strony tajemnice zostają rozwiązane, z drugiej jednak nie wiemy, jak toczą się dalsze losy bohaterów. Jest to bardzo ciekawy zabieg, gdyż pozostawia możliwość kontynuowania historii w formie serii.

Linia czasowa sugeruje, iż wydarzenia, o których czytamy, dzieją się na przełomie XIX i XX wieku, gdzie w pańskich domach wciąż jest służba, a ludzie przemieszczają się konno. Dodaje to niesamowitego uroku historii.

„Księgi zapomnianych żyć” to książka nie tylko o zakazanej miłości, ale także o podróży w głąb siebie, o samoakceptacji, a także o mroku kryjącym się w ludziach, nawet tych, których o to nie podejrzewamy. To powieść o miłości tak silnej, że jest w stanie pokonać wszelkie przeszkody.

Na uwagę zasługuje tutaj również język, którym posługuje się autorka. Jest piękny, dzięki niemu czytelnik przenosi się do cudownych miejsc, które maluje słowem Bridget Collins.

Podczas czytania, od samego początku, towarzyszyły mi silne emocje, które nie odeszły tak szybko po zakończeniu. To jedna z tych historii, które zostaną ze mną na dłużej, o której miałabym ochotę ciągle rozmyślać i opowiadać.

Polecam z całego serca!

Zastanawialiście się kiedyś ile wspaniałych, nieprzeczytanych jeszcze przez Was historii zalega na Waszych półkach? Ile z nich ma szansę stać się tymi najukochańszymi, ale jeszcze nie przyszła na nie pora?

Mnie czasami nachodzą takie myśli i właśnie wtedy próbuje zmniejszać swój tzw. stos hańby.

Tym razem trafiłam na książkę, którą kupiłam dość dawno temu... i przepadłam....