Ta książka bardzo długo czekała na swoją kolej. Była na mojej półce na Legimi zanim ruszyła produkcja filmu, a zebrałam się do przeczytania dopiero po tym jak obejrzałam film i mnie wciągnęła historia.

Wydarzenia opisane w tej części mają miejsce 64 lata przed wydarzeniami z Igrzysk Śmierci. A główną postacią jest Coriolanus Snow, który w czasach Katniss jest prezydentem Panem.... Co sprawiło że Snow jest taki jak jest? Ballada ptaków i węży po części odpowiada nam na pytanie co władza robi z człowiekiem....

Dziesiąte Głodowe Igrzyska są inne. Młodzi kadeci Kapitolu stają się mentorami dla trybutem z 12 dystryktów, a zwycięski mentor otrzyma stypendium na dalszą naukę. Niestety wojna doprowadziła rodzine Snowów do bankructwa. Coriolanusowi nie pozostaje nic innego jak wygrać i odbudować chwałę rodu. Jednak los nie bardzo mu sprzyja. W udziale przypadła mu dziewczyna z Dystryktu Dwunastego, najbiedniejszego z biednych. Ich losy są ściśle związane, każde z nich chce wygrać. Na arenie walka trwa aż do śmierci, ale poza areną Coriolanus zaczyna współczuć trybutce… Wie jednak, że musi zrównoważyć obowiązek postępowania według zasad z chęcią przetrwania niezależnie od ceny. Kiedy Lucy walczy o przetrwania Coriolanus zaczyna walkę między rozumem a sercem
Czy ta historia może skończyć się happy endem?

Film i książka to niby jedna i ta sama historia, a jednak wydają się dwoma różnymi. Pomijam fakt, że parę szczegółów w filmie zmieniono, chodzi mi o fakt tego, jak książka zmienia perspektywę patrzenia na zachowanie Snowa. Muszę przyznać, że z psychologicznego punktu widzenia bardzo pouczające i fascynujący było obserwowanie jak Snow pod wpływem różnych osób zmienia się w tego prezydenta, którego znamy z serii Igrzysk Śmierci. Jego portret psychologiczny został genialnie przedstawiony i Ci ,którzy lubią analizować książki po ich przeczytaniu na pewno układają ścieżkę tego co wydarzyło się dalej i jak Snow utorował sobie drogę na szczyt. Można też zobaczyć jak Snow z biednego, chudego chłopaczka, który się wszystkiego boi staje się katem, osoby którą jak mówił kochał. Pod względem psychologicznym książka genialna, a jeśli chodzi o rozrywkę i same igrzyska to zdecydowanie lepiej oglądało mi się film 😉 Jeśli kiedyś wyjdzie kontynuacja losów Snowa to na pewno po nią sięgne. Ale podstawowe pytanie pozostaje mi w głowie, gdzie się podziała Lucy Grey?! 🤔

Ta książka bardzo długo czekała na swoją kolej. Była na mojej półce na Legimi zanim ruszyła produkcja filmu, a zebrałam się do przeczytania dopiero po tym jak obejrzałam film i mnie wciągnęła historia.

Wydarzenia opisane w tej części mają miejsce 64 lata przed wydarzeniami z Igrzysk Śmierci. A główną postacią jest Coriolanus Snow, który w czasach Katniss jest prezydentem...

"Prawo należy egzekwować, i tu pojawia się kontrola. Bez kontroli, niezbędnej do egzekwowania prawa wynikającego z umowy społecznej, zapanowuje chaos. Ten, kto sprawuje kontrolę, musi mieć władzę większą niż naród, żeby nie można było się jej przeciwstawić."

Jest coś niesamowitego w literaturze Collins, która pisząc powieść młodzieżową zupełnie naturalnie podnosi tematy z zakresu polityki i państwowości, tworząc z nich fundamenty fabuły. Autorka robi to z tą sprawnością co w "Igrzyskach Śmierci", jednak z dużo lepszym warsztatem pisarskim.

Podjęcie się napisania prequela bestsellerowej serii bywa karkołomnym zadaniem, a jednak "Ballada ptaków i węży" stoi na bardzo wysokim poziomie. Rozwiązania fabularne nawiązujące do Katniss przyprawiają o ciarki - jak niesamowitej wielowymiarowości nadają one postaci prezydenta Snowa. Wielokrotnie podczas lektury "Ballady..." wracałam myślami do "Igrzysk..." i myślałam o ich fabule z perspektywy Snowa. O tym, jak bardzo Katniss zalazła mu za skórę nie zdając sobie z tego sprawy.

Fascynujące jest jak bardzo niespodziewanym torem podąża fabuła. Choć wiadomo, do jakiego finału dojdzie główny bohater, to jednak zaskakuje droga, jaką musi on pokonać. Mimo to Coriolanus jest bardzo spójną postacią - skoncentrowaną na celu, ambitną i zimną.
Collins pięknie podbiła te cechy relacjami Corio z pozostałymi bohaterami, w szczególności Sejanusem i - oczywiście - Lucy Gray.

Lucy Gray sama w sobie jest bardzo intrygująca - w mojej opinii jest bardziej podmiotem lirycznym niż postacią literacką. Wiele wątków, które jej dotyczą, wyjaśnia się bardzo późno, a część z nich w ogóle nie pozostaje rozwiązana, i w tym właśnie tkwi jej piękno. No i uwielbiam jej sposób wypowiadania się:

"Zaufanie jest[...] nawet ważniejsze od miłości. Ja kocham rozmaite rzeczy, którym nie mogę ufać. Pioruny... Bimber... Węże. Czasem mi się wydaje, że kocham je właśnie dlatego, że nie mogę im ufać."

Na koniec jeszcze ładny cytacik, który przysiadł sobie na moim serduszku:
"Chciał mieć ją przy sobie, całą i zdrową. Zachwycającą i zachwyconą."

Jest coś pięknie poetyckiego w tej myśli. Że bycie szczęśliwie zakochaną to bycie zachwycającą i zachwyconą 💛

"Prawo należy egzekwować, i tu pojawia się kontrola. Bez kontroli, niezbędnej do egzekwowania prawa wynikającego z umowy społecznej, zapanowuje chaos. Ten, kto sprawuje kontrolę, musi mieć władzę większą niż naród, żeby nie można było się jej przeciwstawić."

Jest coś niesamowitego w literaturze Collins, która pisząc powieść młodzieżową zupełnie naturalnie podnosi tematy z...

Bardzo długo się rozkręca i szczerze mówiąc wciągnęła mnie dopiero trzecia część tej książki. Wcześniej strasznie ciężko było mi się tak zaangażować w fabułę.
Wolałbym poznać bardziej późniejsze losy Snowa i to jak doszedł do władzy.

Bardzo długo się rozkręca i szczerze mówiąc wciągnęła mnie dopiero trzecia część tej książki. Wcześniej strasznie ciężko było mi się tak zaangażować w fabułę.
Wolałbym poznać bardziej późniejsze losy Snowa i to jak doszedł do władzy.

Mój ulubiony tytuł z całej kolekcji Igrzysk .. o wiele lepsza niż film i trzymająca w napięciu do końca ..

Mój ulubiony tytuł z całej kolekcji Igrzysk .. o wiele lepsza niż film i trzymająca w napięciu do końca ..

Bardzo ciekawiła mnie postać prezydenta Snowa poznanego w trylogii, więc z chęcią sięgnęłam po prequel opowiadający o przeszłości Coriolanusa (tak czy siak bym go przeczytała, ale trudno). I przyznam szczerze, że bardzo tą postać polubiłam. I jeszcze Lucy Gray. To moja nowa faworytka.
Świetny prequel, wyjaśniający zachowanie Snowa w Igrzyskach Śmierci.

Bardzo ciekawiła mnie postać prezydenta Snowa poznanego w trylogii, więc z chęcią sięgnęłam po prequel opowiadający o przeszłości Coriolanusa (tak czy siak bym go przeczytała, ale trudno). I przyznam szczerze, że bardzo tą postać polubiłam. I jeszcze Lucy Gray. To moja nowa faworytka.
Świetny prequel, wyjaśniający zachowanie Snowa w Igrzyskach Śmierci.

Czytałam poprzednie części jako osoba znacznie młodsza i trochę się bałam, że już nie poczuję tego klimatu, ale autorka definitywnie nie zawiedzie czytelnika w żadnym wieku! Od lektury nie mogłam się oderwać a postać Snowa, który z niewinnego uczniaka, staje się nie lada intrygantem by osiągnąć swoje cele, przejmuje do głębi. Wątek z Lucy Gray jest potwierdzeniem, że od miłości do nienawiści jeden krok. Szkoda, że moment rozstania nie został w żaden sposób rozstrzygnięty i nie wiemy co wydarzyło się z Lucy. Piękna opowieść o władzy, ambicjach, ale też nierównościach społecznych i zdradzie, krwawym poświęceniu. Z całego serca polecam!

Czytałam poprzednie części jako osoba znacznie młodsza i trochę się bałam, że już nie poczuję tego klimatu, ale autorka definitywnie nie zawiedzie czytelnika w żadnym wieku! Od lektury nie mogłam się oderwać a postać Snowa, który z niewinnego uczniaka, staje się nie lada intrygantem by osiągnąć swoje cele, przejmuje do głębi. Wątek z Lucy Gray jest potwierdzeniem, że od...

Opowieść o młodym prezydencie Snowie wciągnęła mnie dogłębnie. Podczas czytania czułam się jakbym naprawdę była w świecie wykreowanym przez Suzanne Collins. Postać Lucy Gray Baird okazała się bardzo barwna i tajemnicza. Sprawiała wrażenie kolorowej i wesołej, a zarazem nieco mrocznej i skrytej, co bardzo mi się spodobało. Przemiana Coriolanusa Snowa z młodego, uprzejmego chłopaka zmienił się w dojrzałego, władczego człowieka była opisana ze szczegółami. Sam obraz Głodowych Igrzysk był bardzo ciekawy.

Podsumowując książka bardzo mi się podobała i napewno w najbliższym czasie do niej wrócę 😃.

Opowieść o młodym prezydencie Snowie wciągnęła mnie dogłębnie. Podczas czytania czułam się jakbym naprawdę była w świecie wykreowanym przez Suzanne Collins. Postać Lucy Gray Baird okazała się bardzo barwna i tajemnicza. Sprawiała wrażenie kolorowej i wesołej, a zarazem nieco mrocznej i skrytej, co bardzo mi się spodobało. Przemiana Coriolanusa Snowa z młodego, uprzejmego...

Bardzo lubię Igrzyska Śmierci, więc ciesze się, że uniwersum zostało rozszerzone o prequel.
Poznajemy dzieciństwo i losy Prezydenta Snowa. Rzuca to zupełnie nowe światło na tę negatywną postać i pozwala na zapoznanie się z jego historią i motywami, które go ukształtowały.
Czy Głodowe Igrzyska mają sens? Jak bardzo system może zmienić poglądy i świat młodego człowieka?
Bardzo udany prequel. Czas na film!

Bardzo lubię Igrzyska Śmierci, więc ciesze się, że uniwersum zostało rozszerzone o prequel.
Poznajemy dzieciństwo i losy Prezydenta Snowa. Rzuca to zupełnie nowe światło na tę negatywną postać i pozwala na zapoznanie się z jego historią i motywami, które go ukształtowały.
Czy Głodowe Igrzyska mają sens? Jak bardzo system może zmienić poglądy i świat młodego człowieka?...

Po przyczytaniu mam mieszane uczucia. Książka sama w sobie nie jest zła, ale jakoś nie wciąga tak jak poprzednie części. Bardzo długo się rozkręca, przez to miałam 3 podejsia do jej przeczytania. Żadna z postaci nie budzi większego zaintersowania. Momętami naciągana, można było spokojnie zmiejszyć objętość o 100.

Po przyczytaniu mam mieszane uczucia. Książka sama w sobie nie jest zła, ale jakoś nie wciąga tak jak poprzednie części. Bardzo długo się rozkręca, przez to miałam 3 podejsia do jej przeczytania. Żadna z postaci nie budzi większego zaintersowania. Momętami naciągana, można było spokojnie zmiejszyć objętość o 100.

Tu zaczynają się prawdziwe igrzyska śmierci. Kiedy technologia była nie dostępna, kiedy sponsorzy byli nie dostępni, prawdziwe głodowe igrzyska śmierci właśnie się zaczęły.

Tu zaczynają się prawdziwe igrzyska śmierci. Kiedy technologia była nie dostępna, kiedy sponsorzy byli nie dostępni, prawdziwe głodowe igrzyska śmierci właśnie się zaczęły.