To była jedna z bardziej rozczarowujących pozycji od wyd. Pauza. Podobały mi się w sumie może 2 opowiadania z całości. Uważam, że straciłam na tą książkę niepotrzebnie czas. Odradzam lekturę.
Szkoda na nią Waszych pieniędzy i sił.

To była jedna z bardziej rozczarowujących pozycji od wyd. Pauza. Podobały mi się w sumie może 2 opowiadania z całości. Uważam, że straciłam na tą książkę niepotrzebnie czas. Odradzam lekturę.
Szkoda na nią Waszych pieniędzy i sił.

W zeszłym roku stałam się fanką zbiorów opowiadań, można w nich spotkać bardzo błyskotliwe, zabawne historie. Charakteryzują się one głębszym przemyśleniem, morałem czy puentą. W tym zbiorze niestety nic takiego nie znajdziecie. Opowiadania nie posiadają żadnego morału, historie są płytkie, wręcz wyglądają na rozpoczęte i porzucone. Absolutnie żadne opowiadanie nie zapadło mi w pamięć a po lekturze mam poczucie zmarnowanego czasu.

W zeszłym roku stałam się fanką zbiorów opowiadań, można w nich spotkać bardzo błyskotliwe, zabawne historie. Charakteryzują się one głębszym przemyśleniem, morałem czy puentą. W tym zbiorze niestety nic takiego nie znajdziecie. Opowiadania nie posiadają żadnego morału, historie są płytkie, wręcz wyglądają na rozpoczęte i porzucone. Absolutnie żadne opowiadanie nie zapadło...

Och, jak ta książka we mnie weszła. Długo nie mogłem się od niej uwolnić i, jak widać, dotąd nie do końca mi się to udało. Ten zbiór opowiadań (właściwie dwa zbiory wydane po polsku w jednym tomie) jest jednym z mocniejszych czytelniczych doświadczeń ostatnich miesięcy. Od czasu "Listowieści" Powersa nic nie zrobiło na mnie większego wrażenia.

Nie jest to jednak literackie olśnienie, jak np. lektura wierszy Merrilla. Sarah Hill jest w mojej opinii bardzo sprawną pisarką, doskonale dobierającą środki do zamierzonego efektu. Oczywiście nie zawsze jej się to udaje. Post apokaliptyczne opowiadanie o świecie, w którym szaleją huraganowe wiatry wydaje mi się nieudane, a fabułę, nie znajdując lepszego określenia nazwałbym pretensjonalną. Są jednak opowieści, w których autorka trafia mocno i pewnie. Według mnie należą do nich te, które opisują bohaterki wyłamujące się z ról. Sięgające głębiej do ukrytych pragnień. Namiętności i fantazji buzujących pod cienką warstwą rutyny i codzienności.

Już tytułowa "Madame zero" opowiada o kobiecie, która przestaje mieścić się w roli żony i partnerki. Mimo szczęśliwego życia i kochającego, oddanego mężczyzny u boku. Dusi się, szuka swojej wolności i odnajduje ją w końcu. Nic i nikt - nawet ona sama - nie jest w stanie tego zatrzymać. Historia skupia się na jej mężu, rozwija z jego perspektywy. Jest wzruszająca i emocjonalna, ale jednak metaforyczna forma pozwala wejść w tę słodko-gorzką opowieść dość miękko. Sprawnie kreślone piękno łagodziło smutek rozstania i tęsknotę bohatera - tęsknotę nie do ukojenia.

Kolejne opowiadania z podobnym motywem nie są już tak łaskawe. Zmienia się też optyka. Madame Zero ostatecznie opuściła swojego męża, co ustawiło ich relację uczciwie, zrozumiale dla obojga. W "Godzinie luksusu" czy "Agencji" sytuacja wygląda już inaczej. W obu przypadkach mamy do czynienia z ujawnieniem skrywanych pragnień. W obu bohaterki wyłamują się z róż żon i matek. To coś, o czym od lat opowiada Esther Perel - kiedy odwracamy się od naszych partnerów, odwracamy się też od tej wersji siebie, którą stworzyłyśmy i stworzyliśmy. Wychodzimy poza. Odkrywamy nowe. Porzucamy wygodę dla przygody. Ryzykujemy, by obudzić to, co uśpione, ale wciąż żywe i nagle bardzo potężne. W jednym wypadku najpewniej bohaterka wyhamowuje i zatrzymuje się w tej emocjonalnej, erotycznej burzy. W drugim - wręcz przeciwnie. Można zakładać, że od tej pory podwójne życie matki i żony oraz zmysłowej, nieco perwersyjnej kochanki będzie jej codziennością. Można też się domyślać, że wszystkie kobiety z jej otoczenia są w podobnej sytuacji. Że to powszechne. "Agencja" jest przy tym napisana językiem reportażu. Brak ozdobników, czysta relacja potęguje napięcie, które towarzyszyło mojej lekturze tego opowiadania.

Popędy i namiętność mogą się także ujawnić z powodu choroby, która usuwa z ludzkiego życia racjonalność, zahamowania i wstyd. Poruszające opowiadanie Hill pokazuje nie tylko ten aspekt, ale także moc, z jaką uwolnione w ten sposób siły wciągają bliskich bohaterce ludzi, ujawniają skrywane uczucia. Niszczą i tworzą.

Sarah Hill jest w mojej ocenie doskonałą pisarką. Kreśli poruszające sytuacje. W jej opowiadaniach nie ma miejsca na oceny i każdy może przemyśleć decyzje, sytuacje i skutki - całkiem samodzielnie. Na nikogo nie spada tu kara. Nikt nie wskazuje, co jest etyczne, a co nie.

Dla mnie był to emocjonalny diabelski młyn. Polecam Wam taką przejażdżkę.

Och, jak ta książka we mnie weszła. Długo nie mogłem się od niej uwolnić i, jak widać, dotąd nie do końca mi się to udało. Ten zbiór opowiadań (właściwie dwa zbiory wydane po polsku w jednym tomie) jest jednym z mocniejszych czytelniczych doświadczeń ostatnich miesięcy. Od czasu "Listowieści" Powersa nic nie zrobiło na mnie większego wrażenia.

Nie jest to jednak...

Czy ta autorka ma w swoim dorobku powieści? Jeśli tak - chcę je przeczytać, jeśli nie - niech się zabiera do pisania. Opowiadania, powtarzam za Mistrzem Marquezem, trudniej stworzyć niż powieść, gdzie mało słów, a winno być dużo treści. Sarah Hall poradziła sobie znakomicie, aż chciało się czytać jeszcze i jeszcze.
Mrocznie i tajemniczo, elegancko i zaskakująco, może czasem trochę dziwacznie, ale z pomysłem. Opowieści są doskonale skonstruowane, każda przenosi czytelnika do innego świata, do innej MADAME.
Do rudowłosej, niespełnionej żony, która uciekła do lasu od szarej rzeczywistości;
* do innej MADAME - żony znudzonej, której przyjaciółka wskazała lekarstwo na nudę;
* do jeszcze innej MADAME - zhańbionej mężowskim nieślubnym dzieckiem;
* do MADAME - kochanki, którą kochaś porzucił na wakacjach;
* czy tej owładniętej manią seksu.
Tych kobiet i opowiadań jest 16, każde zupełnie inne i wzbudzające różne emocje.
Czytało się świetnie, te zwięzłe, ale rozbudowane historie, napisane pięknym językiem o bohaterkach, które łatwo było polubić, a jeśli nie - to chociaż zrozumieć lub im współczuć.
Jedno tylko mi doskwierało. Opowiadania biegły donikąd, nie miały zakończenia. Fajne wprowadzenie w historyjkę, zaprzyjaźnienie się z postacią, jej dylematem, zapowiedź że zaraz coś się wydarzy, a pod koniec opowiadania na kilka zdań przed finiszem, jakaś drobna akcja i … koniec. Bez finału, zakończenia, często się po prostu znienacka urywało, aż sprawdzałam, czy nie zabrakło kartek. A chciałoby się więcej. Może ten brak zakończenia to zabieg celowy ( czytelniku, puść wodze fantazji )? Do mnie to jednak nie przemawia. Brakuje mi kropki nad i. Ale i tak zachęcam do przeczytania, jeśli ktoś lubi opowiadania, tak jak ja.

Czy ta autorka ma w swoim dorobku powieści? Jeśli tak - chcę je przeczytać, jeśli nie - niech się zabiera do pisania. Opowiadania, powtarzam za Mistrzem Marquezem, trudniej stworzyć niż powieść, gdzie mało słów, a winno być dużo treści. Sarah Hall poradziła sobie znakomicie, aż chciało się czytać jeszcze i jeszcze.
Mrocznie i tajemniczo, elegancko i zaskakująco, może...

Intrygujące, zróznicowane, nieprzewidywalne i zaskakujące, tak moge opisać ten zbiór opowiadań Sarah Hall i polecić jako wyjątkową ucztę literacką.
Wydawnictwo Pauza znowu pozwoliło mi na kontakt z literaturą z górnej półki i odkryciem nieznanej mi brytyjskiej autorki.

Intrygujące, zróznicowane, nieprzewidywalne i zaskakujące, tak moge opisać ten zbiór opowiadań Sarah Hall i polecić jako wyjątkową ucztę literacką.
Wydawnictwo Pauza znowu pozwoliło mi na kontakt z literaturą z górnej półki i odkryciem nieznanej mi brytyjskiej autorki.

Mroczny tom wciąga od pierwszego zdania - przeczytałam go niemal na jednym oddechu. Jest czym się zachwycać. Zaskakująca poetyckość opisów przepływała przeze mnie, słowa dobrane w punkt rozjaśniają iskry inspiracji, a całe wszechświaty zamknięte w 16 różnorodnych opowiadaniach przenoszą w rejony, których jeszcze w sobie nie zbadałam. Mimo tych wspaniałości coś mnie razi. Sprawia dyskomfort. Czy to źle? Nie wiem. Nie każde opowiadanie odbieram jako ukończone, może to kwestia tego? A może po prostu to tom, o którym należy z kimś podyskutować?

🍊 Wszechświaty bohaterów i bohaterek są żywe, autorka nie boi się zwierzęcości, bazowych pragnień, żądzy, cierpienia. Krajobrazy podbijają emocje. Tomik niewątpliwie zostaje w duszy. Jak okruchy lustra, czy babcinego ciasta? Poczujecie sami i zadecydujecie czy ten pierwotny świat baśniowy Sarah Hall to coś, w co warto było wejść. Ale uwaga, nie ma odwrotu!
🍊🍊🍊 Przede wszystkim ukłony dla tłumaczki i pięknego wydania!

A "Pani Lis" 🦊 czyli pierwsze opowiadanie pozostało moim ulubionym przez cały tom. Na pewno przeczytam je jeszcz raz bardzo niedługo.

Mroczny tom wciąga od pierwszego zdania - przeczytałam go niemal na jednym oddechu. Jest czym się zachwycać. Zaskakująca poetyckość opisów przepływała przeze mnie, słowa dobrane w punkt rozjaśniają iskry inspiracji, a całe wszechświaty zamknięte w 16 różnorodnych opowiadaniach przenoszą w rejony, których jeszcze w sobie nie zbadałam. Mimo tych wspaniałości coś mnie razi....

Mam wrażenie, że im więcej współczesnych opowiadań czytam, tym bardziej nie lubię tej formy.

Nie wiem, czy męczy mnie to, że co chwila muszę przyzwyczajać się do nowej fabuły, nowych bohaterów, że muszę się wciągać i zastanawiać się, czy mi się podoba, czy nie, czy może męczy mnie coś zupełnie innego.

Ale już sam fakt, że czytam i się nudzę, nie angażuję się tak mocno, jak bym chciała i lubię, jestem rozproszona i co chwilę odkładam książkę, jest niepokojący.

Może naprawdę opowiadania nie są dla mnie...

Bo przecież one nie są złe. Czuć w treści tych krótkich form prawdziwy niepokój... jest w nich coś, co sprawiło, że doczytałam ten zbiór do końca... Ale to była decyzja racjonalna... nie wewnętrzna potrzeba, nie emocjonalny przymus poznania...

Może nawet dałabym się im bardziej przekonać, gdybym mogła o nich z kimś porozmawiać tak twarzą w twarz... Mogłoby tak być...

A może o to właśnie chodzi...

Mam wrażenie, że im więcej współczesnych opowiadań czytam, tym bardziej nie lubię tej formy.

Nie wiem, czy męczy mnie to, że co chwila muszę przyzwyczajać się do nowej fabuły, nowych bohaterów, że muszę się wciągać i zastanawiać się, czy mi się podoba, czy nie, czy może męczy mnie coś zupełnie innego.

Ale już sam fakt, że czytam i się nudzę, nie angażuję się tak mocno,...

Według mnie to były bardzo dobre opowiadania. Każde wnosiło coś ciekawego. Dotyczyły ludzi i tego, co może się im przytrafić. Były o miłości i rozstaniach. Na prawdę warto było przeczytać.

Według mnie to były bardzo dobre opowiadania. Każde wnosiło coś ciekawego. Dotyczyły ludzi i tego, co może się im przytrafić. Były o miłości i rozstaniach. Na prawdę warto było przeczytać.

Mam mieszane uczucia. Nie wiem czy kocham ten zbiór opowiadań czy go nienawidzę. Pierwsze opowiadanie zaskoczyło mnie, troszkę zdenerwowało. Było bardzo ciekawe i dało do myślenia. Zresztą każde opowiadanie zostawia wiele pytań bez odpowiedzi. Możemy się tylko domyślać...
Ale kończenie opowieści jakby w połowie... niekiedy super, niekiedy beznadziejnie to wyszło.
Jednak ta pozycja jest ciekawa.
Ten kto jest nią chodź trochę zainteresowany - polecam!

Mam mieszane uczucia. Nie wiem czy kocham ten zbiór opowiadań czy go nienawidzę. Pierwsze opowiadanie zaskoczyło mnie, troszkę zdenerwowało. Było bardzo ciekawe i dało do myślenia. Zresztą każde opowiadanie zostawia wiele pytań bez odpowiedzi. Możemy się tylko domyślać...
Ale kończenie opowieści jakby w połowie... niekiedy super, niekiedy beznadziejnie to wyszło.
Jednak ta...

Ale to była świetna lektura! Zwykle nie lubię opowiadań, wolę dłuższe formy, ale te historie były tak pełne życia i energii, tyle treści kryło się w nich i między słowami, że nie da koło nich przejść obojętnie. Bardzo chciałabym poznać powieści Sarah Hall.

Ale to była świetna lektura! Zwykle nie lubię opowiadań, wolę dłuższe formy, ale te historie były tak pełne życia i energii, tyle treści kryło się w nich i między słowami, że nie da koło nich przejść obojętnie. Bardzo chciałabym poznać powieści Sarah Hall.