Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Pszczoły to niesamowite stworzenia. Ich miód leczy niejedną chorobę, a niektórzy wierzą, że również pomaga w trudnych chwilach. Czy i bohaterom pomogą te owady przekonajcie się sami.
Myślę, że nieprzypadkowo Patrycja Żurek osadziła „Zagubioną pszczołę” w Mioduli, gdzie pojawia się Maciejka o aromatycznym umieniu i tajemniczej przeszłości. Dziewczyna przybyła jakby znikąd. W tragicznym dla Jacentego dniu, zakochanego w pszczołach, poznaje mężczyznę, którego żona Katarzyna zapadła w śpiączkę przez jego pasję.
Kocham tę książkę za brzęczenie pszczelich skrzydełek i przepiękny język. Opisy opływają miodem i przenoszą do Mioduli. Uwielbiam również to, że jak zwykle u Patrycji Żurek nie ma cukierkowości w obyczajowych powieściach. Świat przedstawiony jest żywy, a bohaterowie nie są jednoznacznie dobrzy albo źli.

Pszczoły to niesamowite stworzenia. Ich miód leczy niejedną chorobę, a niektórzy wierzą, że również pomaga w trudnych chwilach. Czy i bohaterom pomogą te owady przekonajcie się sami.
Myślę, że nieprzypadkowo Patrycja Żurek osadziła „Zagubioną pszczołę” w Mioduli, gdzie pojawia się Maciejka o aromatycznym umieniu i tajemniczej przeszłości. Dziewczyna przybyła jakby znikąd. W...

Podobno serię trzeba koniecznie przeczytać, jeśli lubi się klimaty fae / elfy, magia, wojna, dworska polityka istot, okraszone romansem w fantastycznym świecie, sięgnęłam więc.

Początek bardzo plastycznie wciągnął mnie w zimny i okrutny świat Feyry, która walczy o przetrwanie swoje, a przede wszystkim swojej rodziny. Poluje, aby przeżyć. Opisy tego świata bardzo mi się podobały w pierwszym tomie, w drugim było jeszcze lepiej, jednak w moim odczuciu w trzecim brakuje już tego samego rozpędu. Wydarzenia splatają się we wspaniały sposób w intrygi i wielu tajemnic Feyry i jej przyjaciół i towarzysza bym się nie domyśliła! Sprawiło to, że chcę jeszcze kiedyś przeczytać serię tylko po to, żeby przypomnieć sobie pewne sceny już z wiedzą późniejszych tomów.

Na plus na pewno to, że mimo wszystko cała seria mnie wciągnęła jak dawno żadna inna. Rzadko czytam książkę jedna po drugiej w serii chyba, że jest naprawdę intrygująca.

Na minus kilka rzeczy:
- Po pierwsze język i opis emocji bohaterów. Bohaterowie ciągle pokazują sobie niecenzuralne gesty, a przy przeżywaniu silnych emocji mają odruchy wymiotne. O ile dla Feyry, głównej bohaterki, byłoby to do wytrzymania (nawet w takim natężeniu), to u innych postaci jest to już odrobinę za dużo... Być może w orginale czyta się to lepiej? Hm... Jest też sporo uwagi poświęconej słownym przepychankom między bohaterami, szczególnie w późniejszych tomach. Już pod koniec serii mocno mi to przeszkadzało, bo w serii mamy albo sporo akcji, albo domowe pielesze istot, które przed innymi poza rodziną udają kogoś innego.
- Do tego bohaterowie są dobrze skonstruowani, ale już w późniejszych tomach rozmywali mi się mimo, że co chwilę autorka przypominała nam kto jest kim, jakie ma oczy i tak dalej.
- Po drugie romans, często toksyczny i... nudnawy. - Książka to fantastyczny romans i czytelnicy szukający książek z punktem ciężkości postawionym na czymś innym, niż wybuch miłości czy płomienne pożądanie, mogą się zawieść. Z drugiej strony podoba mi się, że bohaterka ewoluuje.
- Tutaj dochodzimy do trzeciego minusa: umiejętności Feyry. Niestety nasunęła mi się uwaga czytelników fantastyki, która często się pojawia. Czy to możliwe, że podczas gdy Ilyryjczycy i inni fae szkolą się przez wiele lat, bohaterka zgłębia tajniki samoobrony, walki na miecze, latania itp. w ciągu kilku tygodni (lub miesięcy)? Nie jest to wiarygodne pod kątem kobiety-wojowniczki. Rozwój postaci jest mocno skrótowy.

Mimo wszystko seria to świetna zabawa i o ile nie traktujemy tej książki ekstremalnie poważnie. Ja chyba za dużo od niej oczekiwałam :)

Podobno serię trzeba koniecznie przeczytać, jeśli lubi się klimaty fae / elfy, magia, wojna, dworska polityka istot, okraszone romansem w fantastycznym świecie, sięgnęłam więc.

Początek bardzo plastycznie wciągnął mnie w zimny i okrutny świat Feyry, która walczy o przetrwanie swoje, a przede wszystkim swojej rodziny. Poluje, aby przeżyć. Opisy tego świata bardzo mi się...

Brawo za stworzenie mega ciekawego uniwersum. Natomiast... o ile pierwsza część mnie porwała, tutaj już wiele rzeczy zaczęło mnie irytować, począwszy od Soni. Szczeniackość tej bohaterki, niejasne relacje głównej bohaterki (Jagoda) z Calebem i to, że w sumie nie do końca rozumiałam jej niechęć do Olchy... może nie będę wymieniać wszystkich negatywów. Yoda i Disney+ wybiły mnie totalnie z rytmu czytania. Nie mówiąc już o Jagodzie, której tutaj nie czułam. Miałam trochę wrażenie, że książka ta jest pisana na siłę pod wątki, które "wypada zawrzeć".
Fajnie, że wiele wątków z pierwszego tomu tutaj zyskało dwa zdania wyjaśnienia więcej, ale przypominajek było jednak za dużo. Pozytywów było kilka, ale o wiele lepiej wspominam pierwszą część, gdzie retellingi były zgrabniej wplecione w fabułę.

Brawo za stworzenie mega ciekawego uniwersum. Natomiast... o ile pierwsza część mnie porwała, tutaj już wiele rzeczy zaczęło mnie irytować, począwszy od Soni. Szczeniackość tej bohaterki, niejasne relacje głównej bohaterki (Jagoda) z Calebem i to, że w sumie nie do końca rozumiałam jej niechęć do Olchy... może nie będę wymieniać wszystkich negatywów. Yoda i Disney+ wybiły...