Zastój czytelniczy? O dziwo cierpię na niego rzadko. Mam tyle nieprzeczytanych książek w swojej biblioteczce, że nie mam czasu na takie rzeczy. Jeśli sama nie jestem w stanie wybrać sobie lektury, proszę o to mojego partnera i sprawa załatwiona. Jednak ostatnio moim problemem stały się powieści. Po tym, jak w skończyłam 150 książkę w tym roku (to będzie zdecydowanie najbardziej zaczytany rok mojego życia) coś mi zaczęło zgrzytać. Tu nie odpowiada mi narrator, tutaj za bardzo rozwleczony jest środek, w następnej totalnie skopane zakończenie naprawdę dobrej powieści. Po kilku rozczarowaniach z rzędu odkryłam, że nie mam ochoty czytać!

Ostatecznie stwierdziłam, że może problem nie tkwi w samym czytaniu, a w konkretnych książkach. Skoro ostatnio nie czerpałam przyjemności z lektury powieści, to zdecydowałam się sięgnąć po coś innego.

„Co nas (nie) zabije. Największe plagi w historii ludzkości” to pierwszy tytuł wydany w nowej serii Wydawnictwa Poznańskiego. Co prawda czytałam już „Czarną owcę”, która również została wydana w serii „ZROZUM”, ale nim książka Jennifer Wright do mnie dotarła, musiała przetrwać lockdown i pierwsze dni pandemii. Jestem już mniej więcej w połowie i muszę przyznać, że był to idealny wybór na odblokowanie się.

Po przebrnięciu przez książki do magisterki, które w nadmiarze zaczęły mnie nużyć swoją tematyką, nadszedł czas, by oddać się przyjemnej lekturze. A najprzyjemniejsza jest ta, na którą zwyczajnie mamy ochotę, a nie musimy jej koniecznie przeczytać. Najchętniej sięgnęłabym po wszystko na raz. Ostatnio uzbierał mi się naprawdę pokaźnych rozmiarów stosik książek „chcę” i „MUSZĘ” przeczytać. Dwie książki — prezenty, które miały być przeczytane jako pierwsze na nowym mieszkaniu – „Wściekłe” oraz „Czarna owca medycyny. Nieopowiedziana historia psychiatrii” mają zdecydowane pierwszeństwo w kolejce. Jednak zanim to nastąpi, czeka mnie jeszcze weekend z notatkami i nauką. W całym zawirowaniu z podaniami, nauką na ostatniej prostej potrzebuję zdecydowanie lekkiego przerywnika. A że nie lubię za bardzo zostawiać historii w połowie, to opowiadania wydają się idealną opcją „w międzyczasie”. Dlatego też sięgnę w ten weekend po „Madame Zero” i inne opowiadania Sarah Hall. Mam niezwykłą słabość do lisów, a że okładka jest swoją drogą piękna, a na dodatek ma lisa na niej, to musiałam mieć ją u siebie. Tak więc zaraz po pracy otworzę ją na przypadkowej stronie i zanurzę się w zmysłowy, czasem mroczny świat autorki.

Wśród popularnonaukowych książek, od paru lat zalewających księgarniane półki, trudno odnaleźć naprawdę wartościowe pozycje. Dlatego gorąco zachęcam do zwrócenia uwagi na prawdziwą perłę: „Księgę zwierząt niemalże niemożliwych”, czyli niemalże niezauważone kompendium niesamowitości, oferujące unikatowe spojrzenie na świat przyrody.

Caspar Henderson jest autorem, którego – poza innymi przymiotnikami – określiłbym mianem kompleksowego. Pisząc o gąbkach, krewetkach czy jednorożcach tworzy fasadę z barwnego, literackiego języka, pod którą kryje się wnętrze złożone z odniesień kulturowych, naukowych, historycznych oraz dziennikarskich. Wszystko to sprawia, że niemalże niemożliwe jest opisane tak dobrze, jak to tylko możliwe, a jednocześnie... Staje sie jeszcze bardziej niesamowite!

W ten weekend poczytam o niesamowitościach prezentowanych przez Hendersona w jego „współczesnym bestiariuszu”. To już moja druga przygoda z tą wyjątkową książką – czyta się ją zwyczajnie zbyt dobrze, by zrobić to tylko raz.

Jeśli chcecie poczytać więcej o niesamowitych i fantastycznych zwierzętach, to wpadnijcie na Ciekawostki Historyczne.

[kk]