Ciekawy koncept na kontynuację, jednak zdecydowanie za długi, z wieloma niepotrzebnymi elementami typu krótkie historie piątoplanowych bohaterów, o których czytamy jedynie w kilkustronicowych rozdziałach. Bardzo dobry natomiast opis samych Marsjan, ich społeczeństwa i technologii oraz alternatywnej rzeczywistości na Ziemi, gdzie umiejscowiona jest akcja powieści. Polecam fanom pierwszej części, jednak uprzedzam, że książka ma inny wydźwięk i jest momentami nużąca.

Ciekawy koncept na kontynuację, jednak zdecydowanie za długi, z wieloma niepotrzebnymi elementami typu krótkie historie piątoplanowych bohaterów, o których czytamy jedynie w kilkustronicowych rozdziałach. Bardzo dobry natomiast opis samych Marsjan, ich społeczeństwa i technologii oraz alternatywnej rzeczywistości na Ziemi, gdzie umiejscowiona jest akcja powieści. Polecam...

Średnio udana kontynuacja Wojny światów. Jak to zwykle u Baxtera milion pobocznych, nic nie wnoszących wątków i opisów. Przede wszystkim - bardzo źle zarysowani bohaterowie.

Średnio udana kontynuacja Wojny światów. Jak to zwykle u Baxtera milion pobocznych, nic nie wnoszących wątków i opisów. Przede wszystkim - bardzo źle zarysowani bohaterowie.

Dobra książka. A umieszczenie akcji w alternatywnej rzeczywistości - b, dobry i ciekawy pomysł. Momentami trochę się dłużyła, ale generalnie super.

Dobra książka. A umieszczenie akcji w alternatywnej rzeczywistości - b, dobry i ciekawy pomysł. Momentami trochę się dłużyła, ale generalnie super.

H.G. Wells w swojej spuściźnie pozostawił nam wiele znakomitych powieści science-fiction, w tym dwa wielkie arcydzieła gatunku. Masakra ludzkości to rozległa kontynuacja jednego z nich, Wojny światów, niestety nie podtrzymująca poziomu kanonu. Po 20 latach od kosmicznych inwazji, Europa rzekomo przyśpieszyła postęp technologiczny dzięki międzygalaktycznej technologii, historia nie wydarzyła się zgodnie z podręcznikami szkoły średniej, a granice państw i toczące się wojny na globie rozdzierają wciąż ludzkość na frakcje. Na Ziemię zbliża się nowa inwazja Marsjan, większa, groźniejsza, którą obserwujemy z punktu widzenia paru osób. Każda z nich ma ścisły związek w przeszłości z bohaterem pierwowzoru, Walterem Jenkinsem. Połowa powieści toczy się ponownie na terenach angielskich, gdzie odbywa się zmasowany atak kosmitów na ponownie przegrywających Anglików, jednak brakuje temu zastrzyku strachu i adrenaliny. Baxter nie potrafi wprowadzać atmosfery zagrożenia horrorem wojny i śmierci, szatkuje nadmiernie czasem i miejscem akcji, a sugerowany exodus Londynu to zaledwie cień opisów Wellsa w Wojnie światów. Marsjanie bowiem nie eksterminują już ludzkość, zakładają kolonie i tworzą folwarki ludzkiego pokarmu. Niestety mija się to z celem jakim wyznaczył im dawniej Wells, a wybornie podkreślał w słuchowisku Orson Welles. Druga połowa powieści to rozprzestrzenienie akcji po całym globie: Sydney, Berlin, Nowy York, Los Angeles, Pekin, Bombaj… wszędzie mamy nagle nowych obserwatorów, wszędzie panuje chaos, i ciągle odczuwamy brak wymagającej skali tematu, która jest zbyt niska i mało ciekawa w powieści. Baxter raczy nas nawet nowymi rasami jak Wenusjanie i Jowiszanie, jednak służą tylko jako zbyteczny przerywnik w sequelu nie wnosząc absolutnie nic poza bezpośrednim, wspominanym deus ex machina na Marsjan, które wywołać może co najwyżej uśmiech politowania nad brakiem pomysłu na grande finale. Ciągłość odwołań do Wellsa jest ogromna, rozwiązanie akcji miałkie i naciągane. Puenta w epilogu? Za długa i nie trafiona, zapowiadająca niestety kolejną część zamieniając to w cykl. Opasła 700-stronnicowa książka to w ogromnej mierze festiwal zmarnowanych nadziei, dłużyzn, zmian w stosunku do oryginału i zbytecznego szatkowania czasu wydarzeń.

H.G. Wells w swojej spuściźnie pozostawił nam wiele znakomitych powieści science-fiction, w tym dwa wielkie arcydzieła gatunku. Masakra ludzkości to rozległa kontynuacja jednego z nich, Wojny światów, niestety nie podtrzymująca poziomu kanonu. Po 20 latach od kosmicznych inwazji, Europa rzekomo przyśpieszyła postęp technologiczny dzięki międzygalaktycznej technologii,...

Po oryginalnej "Wojnie światów" przyszedł czas na autoryzowaną kontynuację Baxtera, "Masakrę ludzkości". Objętościowo to księga znacznie większa. I niestety ciągnie się i ciągnie, nie porywa. Mamy tu inne spojrzenie na temat, niż pierwotnie, nieco inny przebieg akcji, niż bym sobie tego życzył, mniej interesujące wątki i jakoś tak mało tej tytułowej masakry. Baxter, z którym miałem do tej pory do czynienia, poniżej pewnego poziomu nie schodził, ale tutaj coś nie wyszło.

Po oryginalnej "Wojnie światów" przyszedł czas na autoryzowaną kontynuację Baxtera, "Masakrę ludzkości". Objętościowo to księga znacznie większa. I niestety ciągnie się i ciągnie, nie porywa. Mamy tu inne spojrzenie na temat, niż pierwotnie, nieco inny przebieg akcji, niż bym sobie tego życzył, mniej interesujące wątki i jakoś tak mało tej tytułowej masakry. Baxter, z...

Impulsu, żeby o tę książkę poprosić żonę (bo najmilej jest dostać książkę od ukochanej) nie żałuję, choć spodziewałem się innej zawartości (mimo że Baxter był mi przedtem znany tylko z nazwiska).
Krótko - to nie jest błyskotliwe sf, choć trochę sf tu jest. To jest długa, melancholijna powieść o kobiecie rozwiedzionej, w związku z czym samotnej, chyba niezdolnej lub niechętnej do życia z kimś, po angielsku zamkniętej w sobie i niepokazującej swojego smutku, ale też i niepokazującej radości. I rzecz jest o tym. A przy okazji, mimochodem, wygrywa ona wojnę z Marsjanami, co chyba jej nie pomaga, bo wojna dawała jej życiu jednak jakieś znaczenie, jakieś emocje, a po niej...

Impulsu, żeby o tę książkę poprosić żonę (bo najmilej jest dostać książkę od ukochanej) nie żałuję, choć spodziewałem się innej zawartości (mimo że Baxter był mi przedtem znany tylko z nazwiska).
Krótko - to nie jest błyskotliwe sf, choć trochę sf tu jest. To jest długa, melancholijna powieść o kobiecie rozwiedzionej, w związku z czym samotnej, chyba niezdolnej lub...

Mając w pamięci moje pierwsze, niezwykle udane spotkanie z autorem podczas kosmicznej przygody z cyklem Proxima/Ultima, postanowiłam w ramach wyzwania #przyzywamkosmitówzunseriouspl sięgnąć po kolejną jego powieść pod Masakra ludzkości. Powieść, która została przedstawiona szerokiej publiczności, jako „oficjalna kontynuacja” Wojny światów H.G. Wellsa czym zaskarbiła sobie nie tylko moją uwagę, ale i wzbudziła ciekawość.

14 lat później.
"Minęło czternaście lat od inwazji Marsjan. Ludzkość rozwinęła się, cały czas obserwując niebo, choć żyje w przekonaniu, że dysponuje wiedzą, jak można sobie poradzić z zagrożeniem ze strony Obcych. Marsjanie są nieodporni na ziemskie zarazki. Wojsko jest przygotowane. Poznanie urządzeń znalezionych w pozostałych po Marsjanach Machinach Bojowych oraz w walcach, w których przylecieli, pozwoliło dokonać ogromnego skoku technologicznego.
Gdy zaobserwowane zostają zjawiska świadczące o wystrzeliwaniu z Marsa kolejnych walców, nie ma powodu do niepokoju. Chyba, że zwraca się uwagę na słowa Waltera Jenkinsa, narratora powieści Wellsa. Jego zdaniem pierwsza inwazja była jedynie misją zwiadowczą, poprzedzającą prawdziwy najazd, a Marsjanie wyciągnęli wnioski z przegranej, zmienili metody działania i stanowią znacznie większe zagrożenie niż poprzednim razem.

Ma rację…"

Nuda i nawijanie makaronu na uszy.
Autor bardzo chciał, ale mu nie wyszło. To była moja pierwsza myśl po zakończeniu książki.

Niestety próba naśladownictwa stylu nie powiodła się na całej linii, a samo prowadzenie mocno przegadanej akcji (jeżeli możemy mówić w ogóle o jakiejkolwiek akcji) zostało przeprowadzone w sposób ślimaczy.

Również postacie, które zostały ściśle powiązane z wydarzeniami oryginalnej serii, utraciły swój blask. Główna narratorka Julie Elphinstone (była żona brata Waltera Jenkinsa, czyli narratora Wojny Światów),która relacjonuje dla nas to „wzniosłe wydarzenie”, jest mocno nieporadna. Wszelkie zaś próby ukazania Marsjan jako brutalnych najeźdźców, w jej wykonaniu wypadają po prostu „miękko”.

Ogólnie sama Julie, która kreuje się na taką mocno niezależną i pewną siebie kobietę, jest właśnie taka „miękka”. Niby ma swoje zdanie, podkreśla słabości swojej bratowej, ale ostatecznie sama bez słowa sprzeciwu daje się wykorzystywać i wplątywać w różne „męskie gierki”.

Żeby jednak nie było, że książka jest jakimś totalnym dnem, to muszę nadmienić, iż bardzo podobało mi się, jak autor niejako podjął wojnę partyzancką z Marsjanami, jak przeniósł ich na inne kontynenty, jak zgrabnie pokazał, że ludzie potrafią się zjednoczyć, a nawet „cofną do średniowiecza” by przetrwać i w końcu jak przedstawił nam uroczych Wenusjan.

Tych kilka jaskółek, wiosny jednak nie uczyniło. Brak zaś dynamizmu, przegadanie, nieudolna próba naśladowania stylu czy niemrawe postacie jak dla mnie „rozłożyły” tę powieść na łopatki. Szkoda, liczyłam na trochę więcej, dostałam trochę mniej, a Wy drodzy czytelnicy najlepiej sięgnijcie po książkę i przekonajcie się sami. Może Wam ten tytuł przypadnie do gustu.

https://unserious.pl/2021/06/masakra-ludzkosci/

Mając w pamięci moje pierwsze, niezwykle udane spotkanie z autorem podczas kosmicznej przygody z cyklem Proxima/Ultima, postanowiłam w ramach wyzwania #przyzywamkosmitówzunseriouspl sięgnąć po kolejną jego powieść pod Masakra ludzkości. Powieść, która została przedstawiona szerokiej publiczności, jako „oficjalna kontynuacja” Wojny światów H.G. Wellsa czym zaskarbiła sobie...

Książka niby napisana w stylu Wellsa, niby kontynuacja Wojny Światów ale bardzo rozczarowuje. Przynajmniej mnie.

Książka niby napisana w stylu Wellsa, niby kontynuacja Wojny Światów ale bardzo rozczarowuje. Przynajmniej mnie.

Będąc dość jeszcze świeżo po lekturze pierwszej, oryginalnej książki, natrafiłem na informację o oficjalnej kontynuacji. Zdecydowałem, że muszę ją koniecznie poznać.
Czy była warta czasu nad nią spędzonego? To każdy musi ocenić z osobna. Jeśli chodzi o moje zdanie na temat Masakry Ludzkości, cóż, powiedzmy, że nie jest to najsłabsza książka jaką czytałem. Plasuje się jednak w ogonie rankingu.
Według mnie sam koncept i historia, jako kontynuacja wydarzeń z Wojny Światów, są w porządku. Jednak męczyłem się podczas czytania momentami strasznie. Przydługie i po prostu nudne fragmenty dominują nad jakimiś ciekawszymi. Mnogość i szczegółowość licznych podróży czy miejsc jest po prostu przytłaczająca. Odnoszę wrażenie, że książka spokojnie mogłaby być o połowę cieńsza i nie straciłaby nic.
Zabieg w wykonaniu Pana Baxtera mający na celu naśladowanie stylu pisania Wellsa to jak najbardziej słuszny kierunek. Z tym, że na dłuższą metę wydawał mi się po prostu męczący.
Bez większych emocji dobrnąłem do końca popychany tylko ciekawością jak to wszystko się skończy.

Będąc dość jeszcze świeżo po lekturze pierwszej, oryginalnej książki, natrafiłem na informację o oficjalnej kontynuacji. Zdecydowałem, że muszę ją koniecznie poznać.
Czy była warta czasu nad nią spędzonego? To każdy musi ocenić z osobna. Jeśli chodzi o moje zdanie na temat Masakry Ludzkości, cóż, powiedzmy, że nie jest to najsłabsza książka jaką czytałem. Plasuje się...

Powiem tak. No nie urywa czterech liter niestety. HG Wells stworzył arcydzieło i wyznaczył pewne ramy. Kontynuacje, w dodatku realizowane przez innych autorów są bardzo trudne. A sięganie po klasyk, to prawdziwy Mount Everest i mam wrażenie , że Baxter dotarł zaledwie do obozu pierwszego, po to tylko, żeby dostać choroby wysokościowej.
Bardzo chętnie przeczytałbym kontynuację Wojny światów, choć wydaje mi się kompletna. Ale kontynuację, która wyszłaby spod ręki mistrza. Tu mamy do czynienia z całkiem niezłą koncepcją, która się niestety nie klei z całą resztą. Miks starego i nowego stylu jest słaby, męczy. Wells był wizjonerem - Baxter sięga po aktualne wynalazki. Akcja z obcymi - Wells zaskoczył wszystkich rozwiązaniem - Baxter też zaskakuje, ale niestety na minus, bo zwycięstwo - no cóż, kłóci się trochę z logiką. W sumie, jak ktoś chciałby się przekonać "co by było gdyby" - w dodatku w książce będącej miksem koncepcji Wellsa z abstraktem Baxtera - to można traktować tekst jako swoisty eksperyment. I tyle.

Powiem tak. No nie urywa czterech liter niestety. HG Wells stworzył arcydzieło i wyznaczył pewne ramy. Kontynuacje, w dodatku realizowane przez innych autorów są bardzo trudne. A sięganie po klasyk, to prawdziwy Mount Everest i mam wrażenie , że Baxter dotarł zaledwie do obozu pierwszego, po to tylko, żeby dostać choroby wysokościowej.
Bardzo chętnie przeczytałbym...