Sprawami medycznymi - powinni zajmować się lekarze i kadra medyczna. Psychologią -psycholodzy i psychiatrzy. A historią - historycy. W niejednej publikacji Sz. P. Lamparska dodaje swoją własną narrację do faktów historycznych - te publikacje niegdyś będą służyły jako podręczniki naukowe, pomimo tego iż wiele faktów jest mocno naciąganych na potrzeby wydawnicze. Publikacja warta przeczytania - lecz trzeba stwierdzić, że jest tam wprowadzana beletrystyka - która rozmija się z faktami historycznymi.

Sprawami medycznymi - powinni zajmować się lekarze i kadra medyczna. Psychologią -psycholodzy i psychiatrzy. A historią - historycy. W niejednej publikacji Sz. P. Lamparska dodaje swoją własną narrację do faktów historycznych - te publikacje niegdyś będą służyły jako podręczniki naukowe, pomimo tego iż wiele faktów jest mocno naciąganych na potrzeby wydawnicze. Publikacja...

Warta przeczytania, choć wkradają się często powtórzenia, pojawia się momentami chaos i nie wiem czemu nie ma spisu treści. Wszystko to powoduję, że nie jest według mnie na maksymalną ocenę.

Warta przeczytania, choć wkradają się często powtórzenia, pojawia się momentami chaos i nie wiem czemu nie ma spisu treści. Wszystko to powoduję, że nie jest według mnie na maksymalną ocenę.

Przerażający dokument historyczny o hitlerowskich lekarzach w czasie II wojny światowej.

Byli to lekarze , którzy składali przysięgę Hipokratesa. Taka deklaracja istniała od czasów starożytnych.
Jej główne przesłanie głosi „Primum non nocere”, co znaczy „Po pierwsze nie szkodzić”. Przysięga Hipokratesa to swoisty kodeks etyczny przyjmowany przez środowisko lekarskie. Lekarz zobowiązuje się świadczyć pomoc bez konieczności zapłaty i pisemnej umowy, zaś swą wiedzą i umiejętnościami będzie starał się pomagać, nigdy szkodzić pacjentom. Zobowiązuje się nie podać nikomu, nawet na jego wyraźne żądanie, śmiercionośnej trucizny ani środka na poronienie a także zachowa tajemnicę lekarską.

Tak wyglądała przysięga przed wojną. Naziści lekarscy , gwardia Hitlera jednak nie przyjęła do wiadomości , na co dawała słowo. To była śmiercionośna horda, licząca 300 lekarzy. To ci medycy, którzy w obozach koncentracyjnych i zagłady dokonywali bestialskich eksperymentów, nie mających się nijak do lekarskich badań laboratoryjnych. Ich nazwiska to między innymi:
Josef Mengele ,Klein-Schönau ,Gerhard Buhtz, Helmuth Vetter, Eduard Wirths, Fritz Klein, Werner Rhode, Hans Wilhelm König, Victor Capesius, Bruno Nikolaus Maria Weber, Friedrich Entress, Kark Babor, Willibald Jobst, Friedrich Weigel, Heinrich Rindfleisch, Heinz Thilo , Horst Fischer i inni.


Zamiast nieść pomoc , przyczyniali się do nadludzkich cierpień i śmierci. To było zaprzeczenie zawodu lekarza.
Często dla zatarcia zbrodniczej działalności kazali zabijać swe ofiary dosercowymi zastrzykami fenolu lub w komorach gazowych .
Odczłowieczone potwory, bestie w białych fartuchach, dodatkowo nadludzko chciwi. Przeprowadzali sekcje zwłok, po to by znaleźć ewentualną złotą biżuterię i inne kosztowności które często połykali Żydzi, ażeby im jej nie odbierano.


Inaczej jest słuchać o tych okropnościach i działaniach potworów niemieckich.
Inaczej jest o nich pisać i zbierać materiały.
Inaczej czytać w zaciszach domostwa.
Ale pomyślcie, chyba najgorzej jest samemu cierpieć te okropności!

Dobrze ,że powstała ta wstrząsająca książka. Nie możemy wypierać niczego ze swojej wiedzy.
Odgradzać się płotkiem i mówić , że to się wydarzyło dawno . Albo stwierdzać, nie chcę tego czytać, nie będę się denerwować. Właśnie będę to czytać i wręczać z pokolenia na pokolenie.
Nie zapomnimy co się wydarzyło.
Wróg czuwa.

Zabrakło mi łez nad tą książką. Czuje przerażenie, strach, niemoc, złość.
W dodatku wiadomość, że nie wszyscy ci lekarze po wojnie zostali złapani i osądzeni. Wielu się ukryło i dożyło spokojnej starości.
A Niemcy też potrafią wymazywać swoją pamięć i udawać ,że nic się nie stało. Mało to razy?

Zrozumiałe jest to , że po II wojnie światowej opracowana została współczesna wersja Przysięgi Hipokratesa, nazywana Deklaracją genewską.
W Polsce osoby kończące medycynę i podejmujące praktykę lekarską obowiązuje Przyrzeczenie Lekarskie, które jest częścią Kodeksu Etyki Lekarskiej uchwalonego przez Krajowy Zjazd Lekarzy. Przyrzeczenie Lekarskie nawiązuje do deklaracji genewskiej i do Przysięgi Hipokratesa.

Polecam! Jest to mocna, przerażająca lektura, ale Polacy powinni znać historię, niż bezstresowo i beztrosko żyć w niewiedzy. Zacisnąć zęby i czytać. Książka na zawsze pozostanie w pamięci.

Przerażający dokument historyczny o hitlerowskich lekarzach w czasie II wojny światowej.

Byli to lekarze , którzy składali przysięgę Hipokratesa. Taka deklaracja istniała od czasów starożytnych.
Jej główne przesłanie głosi „Primum non nocere”, co znaczy „Po pierwsze nie szkodzić”. Przysięga Hipokratesa to swoisty kodeks etyczny przyjmowany przez środowisko lekarskie....

"Lekarze od zabijania. Medyczna gwardia Hitlera" Joanna Lamparska

Lekarz.
Osoba, która składa przysięgę Hipokratesa - "Po pierwsze nie szkodzić".

Joanna Lamparska w swojej książce zabiera nas do czasów Drugiej Wojny Światowej, do obozu koncentracyjnego znajdującego się na Dolnym Śląsku.. Do Gross-Rosen.
Po raz kolejny zderzamy się z okrucieństwem, bestialstwem, głodem i brudem, które panują w obozie. Lekarze, którzy zamiast pomagać ludziom, wykorzystują ich do różnego rodzaju eksperymentów.
Są to osoby, zazwyczaj młode, które dopiero weszły w medyczny świat i mają "doskonałą" okazję do tego by się uczyć. Porzucają jakąkolwiek etykę i z morderczym wzrokiem, bez skrupułów wypełniają swoją chciwą misję nadczłowieka.

Autorka pokazuje nam historyczne zdjęcia oprawców, opisuje ich rządy w obozach zarówno Gross Rosen jak i Auschwitz. Nie szczędzi brutalnych opisów traktowania kobiet i wykonywanych na nich sterylizacji oraz przedmiotowego przedmiotowego dzieci. Opisuje również jaki obraz zastali Amerykańscy żołnierze docierają do jednego z żeńskich obozów.

Wielu z "lekarzy" po wojnie zostało straconych w procesach, niektórzy popełnili samobójstwo, niektórym udało się uciec i żyć do późnej starości szczęśliwym życiem.

Przeczytałam już wiele książek o tematyce obozowej. Przy każdej musiałam robić przerwy, gdyż opisane zło jest dla mnie dalej nie do pojęcia. Książka Pani Joanny jest swoistym przykładem na to jaka okrutna bywa historia, każdy powinien ją poznać.

"Lekarze od zabijania. Medyczna gwardia Hitlera" Joanna Lamparska

Lekarz.
Osoba, która składa przysięgę Hipokratesa - "Po pierwsze nie szkodzić".

Joanna Lamparska w swojej książce zabiera nas do czasów Drugiej Wojny Światowej, do obozu koncentracyjnego znajdującego się na Dolnym Śląsku.. Do Gross-Rosen.
Po raz kolejny zderzamy się z okrucieństwem, bestialstwem, głodem i...

"Lekarze od zabijania. Medyczna gwardia Hitlera" Joanny Lamparskiej to wstrząsająca lektura, mocny reportaż skupiający się na postaciach takich jak:

Gerhard Buhtz
Friedrich Entress
Kark Babor
Willibald Jobst
Friedrich Weigel
Heinrich Rindfleisch
Heinz Thilo
Josef Mengele

Lekarze SS, naziści w fartuchach, medyczna gwardia Hitlera "urzędująca" w obozach koncentracyjnych. Choć byli wykształconymi medykami to nie nieśli pomocy chorym, nie dawali ulgi w cierpieniu a wręcz odwrotnie ... to oni zadawali ból, torturowali, okaleczali kobiety i dzieci, prowadzili obrzydliwe eksperymenty medyczne, skazali na śmierć tysiące ludzi. Byli twórcami okrucieństwa w najgorszej postaci. To zbrodniarze, potwory, a ich działalność nie różni się niczym od krwawego horroru.

W swojej książce autorka poświęca każdy rozdział innej postaci. Jest to intensywnie udokumentowana dawka historycznych informacji, gdzie nie tylko straszne są opisy praktyki lekarskiej a też groza emanuje już z samej świadomości, że to działo się naprawdę.

W pewnym momencie Joanna Lamparska przyznaje:

"Książka taka jak ta niezwykle wyczerpuje piszącego, szczególnie gdy nie jest naukowcem, nie odgradza go od tematu zimne spojrzenie badacza, więc daje się złapać w pułapkę rozmyślań emocji. A to sporo kosztuje."

Myślę, że podobne odczucia może mieć czytelnik tej książki. Wymiar zła wyrządzonego ludziom uwięzionym w obozach przytłoczy każdego. Niełatwo ogarnąć to rozumem. Dobijający jest jeszcze fakt, że nie wszystkich zbrodniarzy spotkała zasłużona kara a nawet jeśli, to żadna kara nie była równoważna do tego, co robili.

Jest to książka do czytania z przerwami, właściwie każdy rozdział szokuje. Ale warto docenić pracę jaką wykonała autorka, aby to wszystko zebrać i opisać.

"Lekarze od zabijania. Medyczna gwardia Hitlera" Joanny Lamparskiej to wstrząsająca lektura, mocny reportaż skupiający się na postaciach takich jak:

Gerhard Buhtz
Friedrich Entress
Kark Babor
Willibald Jobst
Friedrich Weigel
Heinrich Rindfleisch
Heinz Thilo
Josef Mengele

Lekarze SS, naziści w fartuchach, medyczna gwardia Hitlera "urzędująca" w obozach koncentracyjnych....

Lekarz to człowiek, do którego idę po pomoc i ufam, że mnie wyleczy, a przynajmniej spróbuje. Spotkać na swojej drodze opisanych przez Joannę Lamparską w książce "Lekarze od zabijania. Medyczna gwardia Hitlera", nie życzę najgorszemu wrogowi.

Autorka na kartach swojego dzieła przedstawiła kilku "najwybitniejszych" i najbardziej znanych niemieckich lekarzy z obozów koncentracyjnych. O Josefie Mengele słyszeli wszyscy, jednak wielu jego kolegów po fachu dorównywało mu w okrucieństwie. Okrucieństwie, które osiągnęło najwyższy z możliwych poziomów. Znęcanie się nad więźniami, zarażanie ich nieuleczalnymi chorobami, eksperymenty na dzieciach i dorosłych oraz zabijanie, stanowiły obozową codzienność. Młodzi lekarze mogli się "wykazać".

Joanna Lamparska oddała w nasze ręce genialny dokument, którego napisanie z pewnością pod względem emocjonalnym nie było łatwe. Samo czytanie jest bolesne i wrażliwe osoby mogą mieć problem z dobrnięciem do końca. Pomijając jednak ludzkie cierpienie, książka zawiera coś jeszcze. Jest to analiza życia prywatnego zabójców w białych kitlach. Są to pytania, często bez odpowiedzi, dlaczego tak się zachowywali, co miało na to wpływ, bo przecież nie wszyscy urodzili się bestiami.

Literatura obozowa przyciąga mnie jak magnes. I choć dużo wiem o czasie drugiej wojny światowej, każda kolejna książka zaskakuje mnie czymś nowym. W przypadku "Lekarzy od zabijania" też tak było. Mogę nawet pokusić się o stwierdzenie, że dowiedziałam się z niej najwięcej.

Polecam lekturę tego wyjątkowego reportażu, ale nie wszystkim. Przed przystąpieniem do czytania musicie mieć pewność, że jesteście gotowi na mrożące krew w żyłach prawdziwe historie. Jeśli tak, to szczerze zachęcam. Czytajcie!

Lekarz to człowiek, do którego idę po pomoc i ufam, że mnie wyleczy, a przynajmniej spróbuje. Spotkać na swojej drodze opisanych przez Joannę Lamparską w książce "Lekarze od zabijania. Medyczna gwardia Hitlera", nie życzę najgorszemu wrogowi.

Autorka na kartach swojego dzieła przedstawiła kilku "najwybitniejszych" i najbardziej znanych niemieckich lekarzy z obozów...

Odkładałam w czasie napisanie swojej opinii na temat tej książki. To, co zawarła w niej autorka, jest momentami naprawdę przerażające. I świadomość tego, że to wszystko wydarzyło się naprawdę, tylko potęguje emocje podczas czytania. Tytuł tak naprawdę mówi wszystko. Lekarze, czyli teoretycznie osoby, które mają pomagać, nieść ulgę i wsparcie, którym można zaufać, tutaj okazują się prawdziwymi potworami. Cała medyczna gwardia Hitlera operowała ogromną ilością sposobów i metod na to, aby przynieść śmiērć. Tam nie było troski, nie było empatii. Człowiek traktowany był niczym przedmiot, chociaż nie wiem nawet czy to określenie jest trafne. Lektura niesie ze sobą spory ładunek emocjonalny. Treść okraszona jest trudnymi i ciężkimi opisami - dla osób wrażliwych mogą być mocnym przeżyciem. Do treści dołączone są archiwalne fotografie, które zdecydowanie podbijają prawdziwość tych wydarzeń. Zdajemy sobie sprawę z tego, że oni żyli naprawdę. Że aniołowie śmiērci dopuszczali się strasznych praktyk, a ich ofiary nie mogły zrobić nic. Absolutnie nic. Pani Joanna wykonała kawał naprawdę konkretnej i rzetelnej pracy, co czuć w trakcie lektury "Lekarzy...". Mimo bardzo trudnej tematyki, nie żałuję, że przeczytałam tę książkę. Ogromna ilość informacji, wspomnień i emocji - dla tych aspektów warto było spędzić czas z lekturą. Rewelacyjny dokument ukazujący obraz prawdziwego piekła na ziemi.

Odkładałam w czasie napisanie swojej opinii na temat tej książki. To, co zawarła w niej autorka, jest momentami naprawdę przerażające. I świadomość tego, że to wszystko wydarzyło się naprawdę, tylko potęguje emocje podczas czytania. Tytuł tak naprawdę mówi wszystko. Lekarze, czyli teoretycznie osoby, które mają pomagać, nieść ulgę i wsparcie, którym można zaufać, tutaj...

Po latach jeżdżenia do Auschwitz i opowiadania jego historii myślałem, że jestem odporny. Że po ponad dwudziestu latach czytania, słuchania i oglądania bardzo różnych materiałów o drugiej wojnie światowej i wielu jej aspektach mało co może mnie wzruszyć. Zrobiłem nawet do siebie na kanał trzy filmy o historii Holokaustu, gdzie faktycznie omówiłem drogę nazistowskich Niemiec od planu wysiedlenia Żydów do ich fizycznej eksterminacji. Myliłem się. To, co Joanna Lamparska napisała w Lekarzach od zabijania rzeczywiście przyprawiało mnie o mdłości. Zdecydowanie nie jest to lektura dla każdego, ale po kolei.
Joanna Lamparska od wielu lat zajmuje się w swojej twórczości historią i zabytkami Śląska. Trochę o zabytkach, trochę o tajemnicach różnego autoramentu. Opisała m.in. sprawę legendarnego Złotego Pociągu, który kilka lat temu zwrócił na Wałbrzych oczy całego zainteresowanego ukrytymi skarbami świata. Pisała i pisze też o obozach koncentracyjnych budowanych przez niemieckich nazistów na Śląsku. Jest autorką Imperium małych piekieł, gdzie opisała obóz w Gros Rosen. Lekarze od zabijania, to jej najnowsza pozycja wydana przez Znak Koncept w 2023 r.
Książka, która do mnie przyszła jest w miękkiej oprawie ze skrzydełkami i wydana na matowym papierze. Czyli wizualnie jest dobrze. Na okładce jest zdjęcie dentysty stojącego przy pustym fotelu. Z książki dowiadujemy się kto to jest. Tytułowi Lekarze od zabijania, to ludzie (chociaż czy można ich nazywać ludźmi po tym, co zrobili?),którzy w obozach koncentracyjnych wbrew swojemu zawodowi i przysiędze Hipokratesa nieśli śmierć i cierpienie. W książce przedstawione są biogramy kilku mniej lub bardziej znanych tzw. lekarzy obozowych i nie tylko. Oprócz samych tzw. lekarzy są ich pomocnicy, czasem przełożeni, czasem współpracownicy. Najwięcej miejsca poświęcono obozowi w Gros Rosen, ale wielu z tych tzw. lekarzy było przenoszonych z miejsca w miejsce, to czytelnik przenosi się razem z nimi. Autorka pokazuje, przynajmniej częściowo, rzeczywistość obozową. Na przykład można się dowiedzieć, że w Birkenau zbudowano boisko piłkarskie, na którym normalnie rozgrywano mecze. Ale najgorsze, co opisuje autorka, to traktowanie więźniów. Nie mogę powiedzieć, że ci ludzie byli traktowani jak zwierzęta, bo tak się zwierząt nie traktuje. To faktycznie są lekarze od zabijania. A zabijali na mnóstwo sposobów w zasadzie od pierwszego dnia swojego pobytu aż do ostatniego. Do końca. Do ewakuacji z obozu, a czasem nawet jeszcze dłużej. Eksperymenty, jakim poddawano więźniów, nazwanie szpitali obozowych szpitalami jest gargantuicznym nadużyciem. I tak, autorka przywołuje takie sceny, które autentycznie powodowały u mnie odruch wymiotny. Ale to wszystko, to jeden aspekt poruszony w Lekarzach od zabijania. Drugi, to psychologia. Joanna Lamparska szuka u wielu pierwiastka ludzkiego i momentu, w którym go tracą. Pyta ich o motywy i szuka odpowiedzi w strzępach archiwów. Nie interesuje jej kwestia jak udało się wielu z tych tzw. lekarzy uciec sprawiedliwości (część z nich dopadła, Mengelego na przykład nigdy),ale za to stawia pytanie jak można brać na selekcję i egzekucję swoje kilkuletnie dziecko. Jak można dokonywać w obozie tak potwornych rzeczy, a potem iść do domu, bawić się z dziećmi i przytulać żonę. Odpowiedzi jednak nie ma. Jedno, co mam do zarzucenia, to częsty brak rozróżnienia między Auschwitz i Birkenau. Wiem, że to dwie części tego samego kompleksu, ale jednak zorganizowane wewnętrznie były inaczej. Ale poza tym nic więcej.

Po latach jeżdżenia do Auschwitz i opowiadania jego historii myślałem, że jestem odporny. Że po ponad dwudziestu latach czytania, słuchania i oglądania bardzo różnych materiałów o drugiej wojnie światowej i wielu jej aspektach mało co może mnie wzruszyć. Zrobiłem nawet do siebie na kanał trzy filmy o historii Holokaustu, gdzie faktycznie omówiłem drogę nazistowskich Niemiec...

Temat bardzo ciekawy ale ta książka jest kompletnie nielamparska. Dziwne zwroty, raz po raz jałowość. Z trudem dobrnąłem do końca. Nie tego oczekiwałem.

Temat bardzo ciekawy ale ta książka jest kompletnie nielamparska. Dziwne zwroty, raz po raz jałowość. Z trudem dobrnąłem do końca. Nie tego oczekiwałem.

Dobra, ale czegoś jednak w niej brak.

Dobra, ale czegoś jednak w niej brak.