DNF

DNF

Mimo starań autorki jak dla mnie jest to kolejna przeciętna pozycja fantasy, której kontynuacji nie mam najmniejszej ochoty czytać, a i tę ledwo doczytałam.
Owszem, ma "swój" system magii, zwany formowaniem, ale moim zdaniem jest on dość naciągany, jak i cały koncept fragmentów Babel. Opisy niektórych magicznych wynalazków wydają się niejasne i podporządkowane danej sytuacji ("potrzebowałam, aby bohater wtopił się w tło więc dałam mu magiczny przedmiot, by dopiąć swego").
Ale już pal licho magię, niech sobie będzie magiczna i niejasna, taka jej rola. Problemem dla mnie w tej książce są bohaterowie. Nie zdołałam zbytnio ich polubić. Najbardziej do gustu przypadła mi zdecydowanie Zofia, po której widać jasny charakter, Enriqe i Hypnos też są ok. Ale para głównych bohaterów - Severin i Laila - są trudni do zniesienia, zaś Tristan to nic tylko chłopiec do bicia i próba przypisania mu jakiejś ważnej roli jest co najwyżej mało zabawna. A trudny romans między parą głównych bohaterów (to raczej nie spoiler, jest zasygnalizowany bardzo szybko),jest po prostu niestrawny, podobnie jak niezrozumiałe są ich decyzje i czyny.
Jeśli ktoś tu trafił przez porównanie do "Szóstki dla wron" to trafił źle, bo "Pozłacane wilki" są wyraźnie gorsze. Moim zdaniem, oczywiście. Jednakże nie polecam.

Mimo starań autorki jak dla mnie jest to kolejna przeciętna pozycja fantasy, której kontynuacji nie mam najmniejszej ochoty czytać, a i tę ledwo doczytałam.
Owszem, ma "swój" system magii, zwany formowaniem, ale moim zdaniem jest on dość naciągany, jak i cały koncept fragmentów Babel. Opisy niektórych magicznych wynalazków wydają się niejasne i podporządkowane danej...

Uważam, że książka była bardzo przyjemna. Podarowała mi wiele rozrywki, a czasem nawet i głębszych emocji. Zwłaszcza pod koniec.

Postacie - cudowne, o mocno zarysowanych charakterach. Zdecydowanie najbardziej zaintrygowała mnie Zofia, choć pozostała piątka również potrafiła wryć się w pamięć. Spodobała mi się też sinusoidalna relacja Severina i Laili. Dodawała wręcz trochę pikanterii.

Co do świata, czasem trudno mi było w niego uwierzyć, a co dopiero zrozumieć. Momentami najzwyczajniej byłam zagubiona.

Styl pisania jak najbardziej w porządku, choć, tak jak wspomniałam wyżej, nie wszystko było zawsze jasne.

Poza tym jednak, "Wilki" przyniosły mi wiele radości i z przyjemnością przeczytam następny tom!

Uważam, że książka była bardzo przyjemna. Podarowała mi wiele rozrywki, a czasem nawet i głębszych emocji. Zwłaszcza pod koniec.

Postacie - cudowne, o mocno zarysowanych charakterach. Zdecydowanie najbardziej zaintrygowała mnie Zofia, choć pozostała piątka również potrafiła wryć się w pamięć. Spodobała mi się też sinusoidalna relacja Severina i Laili. Dodawała wręcz...

Gdy wydawało mi się, że już w fantasy nic mnie nie zaskoczy, tutaj przyjemnie się rozczarowałem. Ciekawa perspektywa "używania magii", niezła historia, dużo akcji, bardzo ciekawa postać Zofii. Czasami jednak bardzo mi się dłużyła i cała akcja, mimo że dość ciekawa, ostatecznie mnie rozczarowała.
Kawał dobrej lektury, na temat której warto samemu wyrobić sobie zdanie.

Gdy wydawało mi się, że już w fantasy nic mnie nie zaskoczy, tutaj przyjemnie się rozczarowałem. Ciekawa perspektywa "używania magii", niezła historia, dużo akcji, bardzo ciekawa postać Zofii. Czasami jednak bardzo mi się dłużyła i cała akcja, mimo że dość ciekawa, ostatecznie mnie rozczarowała.
Kawał dobrej lektury, na temat której warto samemu wyrobić sobie zdanie.

Coś między Indiana Jonesem a Aleksandrem Dumas. Dla lubiących obu. Ja nie dałam rady

Coś między Indiana Jonesem a Aleksandrem Dumas. Dla lubiących obu. Ja nie dałam rady

Na początku jest dużo retrospekcji, idzie się pogubić, ale potem akcja staje się coraz bardziej spójna i wartka. Jest kilka ciekawych zagadek, które bohaterowie rozwiązują. Fajny motyw super-umiejętności polegający na tworzeniu za pomocą umysłu różnych przedmiotów z określoną intencją działania.

Na początku jest dużo retrospekcji, idzie się pogubić, ale potem akcja staje się coraz bardziej spójna i wartka. Jest kilka ciekawych zagadek, które bohaterowie rozwiązują. Fajny motyw super-umiejętności polegający na tworzeniu za pomocą umysłu różnych przedmiotów z określoną intencją działania.

Pewnie jak słyszeliście o tej książce było to przy innej bardzo popularnej powieści '6 wron' no i nic dziwnego.
Głównym motywem w książce są knowania i 'skok na bank' z domieszką zagadek. System magiczny troszkę się różni choć też ma podobny charakter. Bohaterów również jest 6.. lider jest zblazowany, pewny siebie i zorganizowany. Głowna love intrest jest hinduską, damą do towarzystwa i zwinną tancerką.
Nowością tutaj jest postać Zofii, która jest Polką i ma pewnego rodzaju autyzm. Jednak nadal jest ona moją ulubioną częścią książki, bo jej perspektywa jest świeża.
Największą różnicą jest świat przedstawiony, gdzie w 6 wron jest to deszczowa szara speluna, bądź kasyno, tutaj mamy ładniutki Paryż i hotel.

Jeszcze porównam książki w tym, że w 6 wron relacje między bohaterami były bardziej subtelne i realne, gdzie tutaj każde spojrzenie i każdy dotyk jest opisany 5razy...

Podsumowując książka jest prawidłowa, ma elementy które się spodobają większości osób które po nią sięgnie. Na pewno osobą nastawionym na bardziej romantyczną stronę fantasy się spodoba!

Pewnie jak słyszeliście o tej książce było to przy innej bardzo popularnej powieści '6 wron' no i nic dziwnego.
Głównym motywem w książce są knowania i 'skok na bank' z domieszką zagadek. System magiczny troszkę się różni choć też ma podobny charakter. Bohaterów również jest 6.. lider jest zblazowany, pewny siebie i zorganizowany. Głowna love intrest jest hinduską, damą do...

DNF

Fabuła była ciekawa, ale język mi nie odpowiada, przez co, tą książkę trudno było przebrnąć.

DNF

Fabuła była ciekawa, ale język mi nie odpowiada, przez co, tą książkę trudno było przebrnąć.

Sięgnęłam po tę książkę, gdyż słyszałam, że jest ona podobna do mojej ulubionej - Szóstki wron. Rzeczywiście, ma ona podobny vibe, dużo zwrotów akcji, zaskoczeń i ciekawych bohaterów.
Czy jest ona tak dobra jak Szóstka wron? Nie, ale to nie znaczy, że nie jest ona intrygująca i przyjemna do czytania. Też porównywanie do książki, którą postrzegam jaką idealną nie jest do końca sprawiedliwe.
Pomimo, że czasem czułam się zagubiona, książka niesamowicie mnie wciągnęła i przywiązałam się do bohaterów. Na pewno sięgnę po kolejne części!

Sięgnęłam po tę książkę, gdyż słyszałam, że jest ona podobna do mojej ulubionej - Szóstki wron. Rzeczywiście, ma ona podobny vibe, dużo zwrotów akcji, zaskoczeń i ciekawych bohaterów.
Czy jest ona tak dobra jak Szóstka wron? Nie, ale to nie znaczy, że nie jest ona intrygująca i przyjemna do czytania. Też porównywanie do książki, którą postrzegam jaką idealną nie jest do...

Książka, którą całkiem trafnie pracownik w Empiku określił jako „ta podobna do Szóstki Wron”, okazała się być faktycznie całkiem do niej podobna.

Zamiast Kaza Brekkera mamy Séverina Montagnet-Alariego – Francuza z krwi i kości; ‘’upadłego księcia’’ jak ja go nazywam, który został pozbawiony tytułu patriarchy i skazany na życie w nędzy i niedostatku. Nagle wszystko ma się odmienić, gdy jego kolega z dawnego życia proponuje mu pracę. Chce, aby Severin ukradł coś z bardzo pilnie strzeżonego miejsca, a w zamian za to odzyska on swój tytuł i przywileje. Oczywiście – nie byłoby szóstki, gdyby Severin współpracował sam! Aby zdobyć skarb będzie potrzebował pomocy swoich przyjaciół, którzy wraz z nim mieszkają w hotelu Eden. Brzmi znajomo? U Bardugo co prawda Eden nazywał się Klubem Wron… Ale mniejsza o szczegóły!

Całość czytało się bardzo przyjemnie i sprawnie. Nie było przynudzania ani nadmiernego rzucania ekspozycją. Jeśli chodzi o naszą główną szóstkę, każde z nich ma inne, lecz bardzo mocno zarysowane cechy. Tak więc w wielkim skrócie; Zofia jest dziwna, Enrique jest hop do przodu, Tristan to małe, nieco wycofane dziecko, Laila lubi gotować, a Severin jest Kazem *ekhem* to znaczy szefem. Numerka Sześć nie będę zdradzać bo to zakraja o spoiler, więc na korzyść tej recenzji nazwijmy go po prostu Numerem Sześć i określmy go ojcem wszystkich dookoła.

Relacje między postaciami też są całkiem interesujące; gdy zaczynamy historię, cały gang już całkiem dobrze się zna – mieszkają ze sobą od jakiegoś czasu i mają już swoje historie. Jednak ta, która wybrzmiewa tu najbardziej, jest powiązana z relacją Laili i Severina. Ich backstory poznajemy stosunkowo szybko i wciągamy się, obserwując sinusoidę uczuć i emocji.

To, co tutaj nie działa, jest silnie związane z kreacją świata, a bardziej z przedstawianiem go czytelnikowi. Może jest to związane z tym, że po części czytałam „Pozłacane Wilki” w trakcie sesji (co umówmy się, nigdy nie jest dobry pomysłem),ale odnosiłam wrażenie, że nie do końca pojmuję logikę tego świata i jego zasady. Czasami zdarzało się, że czytałam dialogi i zastanawiałam się o czym oni do cholery mówią – czułam się po prostu zagubiona; a zagubiony czytelnik nie świadczy zbyt dobrze o prowadzeniu świata.

Niemniej jednak, zabawa przednia i podczas mojej podróży do Gdyni, udało mi się upolować drugi tom. Korzystam z przerwy i czytam dalej

Julka

Książka, którą całkiem trafnie pracownik w Empiku określił jako „ta podobna do Szóstki Wron”, okazała się być faktycznie całkiem do niej podobna.

Zamiast Kaza Brekkera mamy Séverina Montagnet-Alariego – Francuza z krwi i kości; ‘’upadłego księcia’’ jak ja go nazywam, który został pozbawiony tytułu patriarchy i skazany na życie w nędzy i niedostatku. Nagle wszystko ma się...