Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Skusiłam się na coś, co dla odmiany nie byłoby piątą fantastyką w tym miesiącu 🫠
Kupiłam, nie patrząc na opinie, chciałam sprawdzić sama. No i sprawdziłam 🙃

W “I love u I hate u” poznajemy Victorię - surową, chłodną kobietę, którą Owen lubi nazywać Królową Lodu. Jest bezwzględną prawniczką, pracującą dla niemoralnego korpo, aby wyciskać z niego kasę jak wyciska się sok z cytryny. Owen natomiast jest jej sądowym rywalem, walczącym dla biednych i oszukanych ludzi. Poza tym, jest jej przyjacielem w internecie, ale o tym nie wie ani Victoria ani Owen.

Na stronie 6 już mamy seks. Więc, jeśli ktoś liczył na slow-burn XD to nie tutaj.
Z początku dobrze mi się to czytało i polubiłam bohaterów, a później z każdym kolejnym rozdziałem miałam dosyć Victorii. Jej postać zbudowana jest wyłącznie na tym, że była biedna. Nie znamy żadnych szczegółów jej przeszłości, poza tym, że jej mamy nie było na nic stać. Owen jest już bardziej do polubienia, chociaż ma za mało charakteru, aby się wybić.

Fabuła mnie wciągnęła. Mimo irytującej Victorii, chciałam zobaczyć jak to się skończy. Niestety, przy końcówce miałam już wrażenie, że czytam jakąś pOwIeŚć z whattpada. Ostatecznie, doszłam do wniosku, że;

✅️ bohaterowie w ogóle ze sobą nie rozmawiają bo “nie idzie im gadanie”

✅️ zamiast rozmawiania, bohaterowie rozwiązują problemy seksem

✅️ wmawia się biednemu Owenowi, że wszystko na końcu jest jego winą, kiedy to kobieta spieprzyła równie mocno co mężczyzna

✅️ dlaczego w tej książce eksponuje się “białą skórę” bohaterów, mówi się, że ktoś jest “białym pracującym mężczyzną”, skoro wszyscy dookoła mają białą skórę? Po co się to zaznacza w taki sposób?

Dobrą rzeczą w tej książce jest warsztat. Naprawdę całkiem dobrze się tą książkę czytało. I skończyłam ją szybko. Jednak, jeśli ktoś chce przeczytać coś, co rozwali Was namiętnością i romantyzmem - to nie ten adres.

Skusiłam się na coś, co dla odmiany nie byłoby piątą fantastyką w tym miesiącu 🫠
Kupiłam, nie patrząc na opinie, chciałam sprawdzić sama. No i sprawdziłam 🙃

W “I love u I hate u” poznajemy Victorię - surową, chłodną kobietę, którą Owen lubi nazywać Królową Lodu. Jest bezwzględną prawniczk...

Rozwiń

Zwiń

„Shortcake” to moje nowe ulubione przezwisko.
Od razu mówię, że „The Hating Game” czytałam w oryginale😃

Lucy to urocza pracownica pewnego wydawnictwa, fanka kolekcjonowania figurek niebieskich Smerfów, a ponadto rywalka Josha - kolegi z pracy, który, tak jak Lucy, ubiega się o nową posadę. Gdy rozpoczyna się zaciekła gra o awans, nagle między rywalami dochodzi do nietypowej sytuacji...

Cudownie czyta się kłótnie oraz docinki Lucy i Josha. Gdy poznałam Lucy, od razu ją pokochałam. Jest cudowna, słodziutka, pełna energii i humoru. Jest mną, gdybym pracowała w wydawnictwie😂 Josha natomiast ciężko opisać. Na pewno jest dla mnie interesującą postacią. Sympatyzuję z nim bardzo, pomimo tego, iż w większości jest zdystansowany i dominujący. Ciężko go poznać, a jednak uważam, że to całkiem udany bohater. Bardzo lubię wątki związane z jego rodziną; a zwłaszcza z ojcem oraz bratem. Cieszę się, że autorka zbudowała jego osobowość na jakichś fundamentach.
Powiem jeszcze, że sceny łóżkowe są absolutnie przekochane i przyspieszające serducho❤️‍🔥

„The Hating Game” czytało mi się fantastycznie. Warsztat jest sprawny, dopracowany, nie za trudny, ale nie za prosty. Słowa lecą przez kartkę i nawet się nie obejrzysz, kiedy przeczytasz całość. A sam fakt, że wszystko obserwujemy z perspektywy Lucy, tym bardziej ogrzewa żyłki 😊

Zaczynam kolekcjonować smerfy...

Tak naprawdę to nie, ale Lucy na pewno ma ich całą wioskę🙈

„Shortcake” to moje nowe ulubione przezwisko.
Od razu mówię, że „The Hating Game” czytałam w oryginale😃

Lucy to urocza pracownica pewnego wydawnictwa, fanka kolekcjonowania figurek niebieskich Smerfów, a ponadto rywalka Josha - kolegi z pracy, który, tak jak Lucy, ubiega się o nową posadę...

Rozwiń

Zwiń

Powiem tak: delektowałam się tą książką jak wieloletnim winem.

Taka krótka, a zajęła mi tydzień bo z każdą stroną czułam, że NIE CHCĘ JEJ KOŃCZYĆ. Zamykałam i znowu otwierałam. Tak się przejmowałam, że aż nie mogłam na to patrzeć.

Uwielbiam bohaterów; uważam, że są milutcy, kochani, a przede wszystkim prawdziwi. Ich listy do siebie również mnie pochłonęły. Jako że jestem osobą, która sama często wysyła listy, czytając ich słowa, czułam jak bardzo są rzeczywiste. Do tego wszystkiego mamy fabułę, w której tle szaleje wojna. Do niedawna taki motyw wydawałby mi się niezbyt emocjonujący. Teraz - zważywszy na wojnę za naszą granicą - zamraża krew w moich żyłach. W "Divine Rivals" obserwujemy miasto, które nie jest bezpośrednio zagrożone, ale które znajduje się bardzo blisko niebezpieczeństwa...

Wreszcie pojawił się także motyw pisania i dziennikarstwa w powieści; nigdy wcześniej nie miałam okazji czytać fantastyki z takim wątkiem. Jakże dobrze mi się słuchało o pracy Romana nad jego własnym tekstem! To tak jakbym widziała siebie!

Byłam w stanie przerazić się każdym rozdziałem, zapłakać nad uczuciami Iris i martwić się do bólu o cudownego Romana. Możliwe, że większość mojego zadowolenia płynie z tego, jak bardzo się wczułam w całość. Dla mnie ta książka nie ma wad - poza tym, że jest za krótka.
Ale mogę też nie być zbytnio obiektywnym krytykiem - Roman mnie po prostu przekupił.

Boziu, kiedy będzie 2 tom?

Trzymajcie się i zakochujcie się w Iris oraz Romanie

Powiem tak: delektowałam się tą książką jak wieloletnim winem.

Taka krótka, a zajęła mi tydzień bo z każdą stroną czułam, że NIE CHCĘ JEJ KOŃCZYĆ. Zamykałam i znowu otwierałam. Tak się przejmowałam, że aż nie mogłam na to patrzeć.

Uwielbiam bohaterów; uważam, że są milutcy, kochani, a ...

Rozwiń

Zwiń