Śledztwo ostatniej szansy

Warszawa lat 30-tych, która jest tłem dla kolejnej łotrzykowskiej historii. Warszawa opisana w taki sposób, że gdyby człowiek wyjrzał przez okno to zobaczyłby przechodniów w tamtych strojach, samochody, dorożki, kwiaciarki na każdym rogu ulicy, ba usłyszał nawet krzyczących gazeciarzy. A i historia niczego sobie - jak zwykle u Kalinowskiego. Może to nie jest literatura "ambitna", ale za to jak to się czyta.... Mnie urzekł ten klimat, a historia przedstawiona na kartkach ksiązki jak dla mnie jest nader prawdopodobna. Polecam.

Warszawa lat 30-tych, która jest tłem dla kolejnej łotrzykowskiej historii. Warszawa opisana w taki sposób, że gdyby człowiek wyjrzał przez okno to zobaczyłby przechodniów w tamtych strojach, samochody, dorożki, kwiaciarki na każdym rogu ulicy, ba usłyszał nawet krzyczących gazeciarzy. A i historia niczego sobie - jak zwykle u Kalinowskiego. Może to nie jest literatura...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Lata 30. Trwa rozwój polskiego lotnictwa. Pojawiają się nowe modele samolotów. Społeczeństwo jest dumne z tego faktu. Na scenie pojawiają się szpiedzy obcych wywiadów, którym w niesmak jest ten sukces. Policjanci z Brygady Specjalnej pod dowództwem kapitana Wojska Polskiego, polują na szpiega.

Lata 30. Trwa rozwój polskiego lotnictwa. Pojawiają się nowe modele samolotów. Społeczeństwo jest dumne z tego faktu. Na scenie pojawiają się szpiedzy obcych wywiadów, którym w niesmak jest ten sukces. Policjanci z Brygady Specjalnej pod dowództwem kapitana Wojska Polskiego, polują na szpiega.

Pokaż mimo to

Książka godna polecenia. Kalinowski jak zawsze nie schodzi poniżej pewnego poziomu. Takie powieści może pisać tylko warszawiak z urodzenia, który mieszka tam od kilkudziesięciu lat i dba o każdy detal w książce, odnośnie nazw ulic czy marginalnych postaci, które nierzadko żyły naprawdę. Niby drobiazg ale to kawał misternej pracy, która wymaga czasu, cierpliwości i przede wszystkim wiedzy. O samej fabule nie ma się co rozgadywać. Treść jest lekka, przyjemna i nie ma większych problemów z jej przebrnięciem. Akcja na ogół nie przynudza (poza momentami kiedy główny bohater balanguje z narzeczoną gdzies na salonach, a część kryminalna zatrzymuje się na kilka-kilkanaście stron w momencie kiedy się rozkręcała). Jak dla mnie to niepotrzebne ale widać taki zamysł autora, który widocznie chciał pokazać przedwojenną estradę. Może to ukłon w stronę damskiej części. Niemniej jako fan serii, dalej polecam. Fani kryminałów w stylu retro lub (jak ja) epoki międzywojnia, powinni być chociaż w częściowym stopniu usatysfakcjonowani.

Książka godna polecenia. Kalinowski jak zawsze nie schodzi poniżej pewnego poziomu. Takie powieści może pisać tylko warszawiak z urodzenia, który mieszka tam od kilkudziesięciu lat i dba o każdy detal w książce, odnośnie nazw ulic czy marginalnych postaci, które nierzadko żyły naprawdę. Niby drobiazg ale to kawał misternej pracy, która wymaga czasu, cierpliwości i przede...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Czysty horror. Tak pierwszy, jak i drugi tom. Trzeciego z własnej woli, za darmo, nie przeczytam- masochizm ma jakieś granice.

Nominację do Wielkiego Kalibru za rok 2018 dla "Pogromcy grzeszników" uważam za skandal i jaskrawy dowód na to, jak mierny wybór miała kapituła. A drugi tom jest jeszcze gorszy! Ta opinia będzie więc zbiorczym zestawem przemyśleń po dwóch tomach, zamiast jechaniem li tylko po drugim tomie.

Zwróćcie uwagę jak tutaj poprowadzona jest intryga. W obu tomach długimi fragmentami nie dzieje się nic, w pierwszym nawet kolejne trupy zlewają się w jedną kupę- za to na ostatniej prostej autor sypie kolejnymi wątkami kompletnie od czapy, byle zapchać strony, a finał musi być z takim "holiłudzkim" sznytem. Choćby akcja w Kępie, która jest potrzebna jak zawiasy w tyłku i napisana tak niebywale koślawo, że zawstydziłaby niejednego grafomana. Gdyby autor przedstawił scenę, jak Stalin wjeżdża na koniu do Semadeniego, to nie byłoby zaskoczenia.

Powtarzalność wyjaśnień jest tu przygniatająca, a nawet te świeższe próby odmalowania klimatu epoki, przypominają wykłady. Rozumiem, że trzeba czasem coś doświetlić, żeby czytelnik załapał szerszy kontekst, ale to, cholera ciężka, ani trochę nie wychodzi naturalnie! Idziesz ulicą z bohaterami, a czujesz się jak na wycieczce z przewodnikiem, który powtarza to samo już szósty raz tego dnia i już tym, po ludzku, rzyga. Dialogi są tak drewniane, że nie sposób brać ich na serio- czytając nie wierzyłem w ich przyjaźnie czy animozje.
Zresztą, dialogi są często tylko pretekstem do wygłoszenia wykładu. Dobrym przykładem jest scena z Boyem i Ireną Krzywicką. Oni nie mówią, nie starają się rozmawiać- oni perorują. To NIE JEST dialog, bo nawet nie odpowiadają na pytania śledczego. Albo scena na lotnisku pod koniec drugiego tomu- wszyscy wstrzymują oddech, a lotnik konspiracyjnym szeptem robi wykład o awiacji. Z niedowierzaniem zamknąłem książkę, rzuciłem w kąt i nie wracałem przez jakiś czas.
Przyczepiłem się do dialogów, bo bohaterowie dużo rozmawiają (i co stronę piją i jarają- serio), a jeśli nie ma chemii między nimi, czegoś co kupi czytelnika, to nawet super intrygę możesz sobie w buty wsadzić, wyższy będziesz.
O właśnie, bohater. Nazwisko Strasburger zobowiązuje, więc co chwilę lecą kulawe dowcipasy, albo suchary które słyszałem jeszcze w ogólniaku. Nic to, rozbawiona gawiedź klepie się po kolanach jak pensjonariusze pokoju bez klamek i ryczą "Dodek, Prawdziwy Dodek!" (że niby lepszy komediant niż Dymsza)- i tak co kilka stron. Postacie są przestrzelone, przeciągnięte niemiłosiernie, ale ani krzty w nich charakteru. Picie Strasburgera w drugim tomie, to już w ogóle są takie jaja, że chyba nigdy nie widziałem głupszego sposobu pokazania problemu alkoholowego w książkach. Siadaj, pała, przyjdź jutro z rodzicami.

Autor twierdzi, że wzoruje się na Wrońskim. Chwała mu za to, ale wyszło tak, jak by producent taczek sugerował, że czerpie inspiracje z Mercedesa. To jest skala tego, jaki jest pomiędzy tymi autorami rozrzut jakościowy. Dałoby się czytać tę serię, ale tam wszystko opiera się na przesadzie. Używki, dowcipy, zgony, to jak się ludzie wypowiadają.
Dodałem po dwie i jednej gwiazdce za knajacki klimat, ale nawet on, jak wszystko w tej serii, jest przestrzelony dosyć znacznie. Miały być lekkie pociągnięcia pędzla, cieniowanie aby nadać charakteru całości, a wyszło miejscami jak ciśnięcie w płótno wiadrem z farbą.

Czysty horror. Tak pierwszy, jak i drugi tom. Trzeciego z własnej woli, za darmo, nie przeczytam- masochizm ma jakieś granice.

Nominację do Wielkiego Kalibru za rok 2018 dla "Pogromcy grzeszników" uważam za skandal i jaskrawy dowód na to, jak mierny wybór miała kapituła. A drugi tom jest jeszcze gorszy! Ta opinia będzie więc zbiorczym zestawem przemyśleń po dwóch tomach,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Dałem autorowi drugą szansę po "Pogromcy grzeszników". Tym razem przeczytałem to w 20 minut. Pomijając długie opisy Warszawy (po to mogę sięgnąć po przewodnik z tamtych czasów), kolejnych kieliszków (autor to chyba abstynent tak o tym marzy), jakichś niepotrzebnych informacji o rewolwerach i tym podobnych bzdur - to będzie tylko 50 stron (z tytułową, redakcyjną i spisem treści). Resztę pozycji Grzegorza Kalinowskiego sobie daruję, chociaż podobno cykl "Śmierć frajerom" jest dużo lepszy.

Dałem autorowi drugą szansę po "Pogromcy grzeszników". Tym razem przeczytałem to w 20 minut. Pomijając długie opisy Warszawy (po to mogę sięgnąć po przewodnik z tamtych czasów), kolejnych kieliszków (autor to chyba abstynent tak o tym marzy), jakichś niepotrzebnych informacji o rewolwerach i tym podobnych bzdur - to będzie tylko 50 stron (z tytułową, redakcyjną i spisem...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bardzo dobry kryminał retro.Nie tylko o samolotach,ale i o komunistach i Żydach.
Ciekawy,te spojrzenia na Warszawę z roku 1931.Jest tu zabawny dowcip .

Bardzo dobry kryminał retro.Nie tylko o samolotach,ale i o komunistach i Żydach.
Ciekawy,te spojrzenia na Warszawę z roku 1931.Jest tu zabawny dowcip .

Pokaż mimo to

po szczeniaczku, mikadce i angielce pod katolika z cebulką, proszszsz...

po szczeniaczku, mikadce i angielce pod katolika z cebulką, proszszsz...

Pokaż mimo to

Przyjemne czytadełko. Mamy kryminał retro sporządzony na modłę przedwojennych powieści Marczyńskiego ze sporą dawką aluzji do Wrońskiego, Krajewskiego i nie tylko. Biorąc pod uwagę nawiązania aktorsko-kabaretowe z bohemą trzeba by dorzucić inspirację cyklem z Drwęckim Lewandowskiego. W zasadzie każdy znajdzie kawałeczek dla siebie bo autor czerpie pełną garścią i z tradycji Warszawy i z kultury popularnej znakomicie się przy tym bawiąc. Ja zresztą również się dobrze bawiłem :) Jedynym minusem nieco zwalniająca momentami akcja i sama intryga.

Przyjemne czytadełko. Mamy kryminał retro sporządzony na modłę przedwojennych powieści Marczyńskiego ze sporą dawką aluzji do Wrońskiego, Krajewskiego i nie tylko. Biorąc pod uwagę nawiązania aktorsko-kabaretowe z bohemą trzeba by dorzucić inspirację cyklem z Drwęckim Lewandowskiego. W zasadzie każdy znajdzie kawałeczek dla siebie bo autor czerpie pełną garścią i z tradycji...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"Bóg, Honor, Ojczyzna! Tylko kto jest bogiem i gdzie jest ojczyzna? Ojczyzna jest tam, gdzie są możliwości. Tam, gdzie spełniają się marzenia, gdzie ma się czystą kartę, gdzie nie prześladuje cię przeszłość, a przyszłość nie jest zagrożona kratą. A Bóg? Bogiem jest ten, kto stoi na czele. Kiedyś był nim Piłsudski, lecz już nie jest." (G. Kalinowski "Śledztwo ostatniej szansy" s 393)

Od czasów Trylogii "Frajerów", jestem wierną fanką Grzegorza Kalinowskiego. Śledztwo ostatniej szansy, to druga część przygód Kornela Strasburgera.

Warszawa 1931 rok, opanowana przez szpiegów obcych wywiadów, słaba i źle zarządzana armia, a na dodatek częste katastrofy lotnicze. Przypadek? Tą sprawą zajmie się Kornel Strasburger szef Brygady XI Specjalnej Urzędu Śledczego. Aby rozwiązać zagadkę, Kornel i jego ludzie zmuszeni będą działać na granicy prawa i poznać pilnie strzeżone tajemnice wywiadu. To, co odkryją zaskoczy nie tylko ich samych.

Grzegorz Kalinowski jako jeden z nielicznych pisarzy, research do powieści przeprowadza z niezwykłym zacięciem i pełnym profesjonalizmem. Dzięki jego ciężkiej i skrupulatnej pracy możemy cieszyć się znakomitymi retro kryminałami. Autor w swoich książkach łączy wydarzenia historyczne z fikcyjnym śledztwem. Wychodzi z tego mieszanka wybuchowa. Dość, że mamy tu wielowątkową fabułę, która zawsze zgrabnie łączy się w całość, to możemy zwiedzać Warszawę lat trzydziestych i poznawać jej mieszkańców.

Reasumując największe wrażenie robi, odtworzona z niezwykłą starannością topografia wojennej Warszawy. Widać tu ogrom poświęconego czasu. Śledztwo ostatniej szansy to mistrzowski poziom w połączeniu wiedzy z przyjemnością czytania. Mimo, że cała intryga mnie do końca nie zaskoczyła to i tak uważam, że Grzegorz Kalinowski w swoim fachu autora kryminałów retro, nie ma sobie równych. Gorąco polecam lekturę! http://ksiazkinaszapasja.blogspot.com/2019/03/sledztwo-ostatniej-szansy-grzegorz.html

"Bóg, Honor, Ojczyzna! Tylko kto jest bogiem i gdzie jest ojczyzna? Ojczyzna jest tam, gdzie są możliwości. Tam, gdzie spełniają się marzenia, gdzie ma się czystą kartę, gdzie nie prześladuje cię przeszłość, a przyszłość nie jest zagrożona kratą. A Bóg? Bogiem jest ten, kto stoi na czele. Kiedyś był nim Piłsudski, lecz już nie jest." (G. Kalinowski "Śledztwo ostatniej...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"(...) alkohol jest najlepszym lekarstwem na samotność, a w starciu z bólem egzystencji przegrywają największe autorytety i przyjaźnie."

"(...)latanie jest nie tylko czystym szaleństwem, ale i czystą przyjemnością."

Rok 1931 to rok katastrof lotniczych i zdrad oficera sztabu generalnego. To również nie jest dobry rok czas dla oficera Kornela Strasburgera i dla jego grupy śledczej, bowiem grozi im zesłanie na prowincję. Nie pomaga także fakt, iż Kornel coraz częściej zagląda do kieliszka... Ich wybawieniem okazuje się śledztwo ostatniej szansy, muszą pomóc polskiemu wywiadowi rozbić siatkę szpiegowską.

Nie ukrywam, że retro kryminały nie są moim konikiem i nie należą do ulubionych gatunków, ale "Śledztwo ostatniej szansy" czyta się na prawdę dobrze! Główne pytanie, które autor zadaje nam w książce, to "Kto odpowiada za zamachy na wybitnych polskich konstruktorów?" Jeśli myślicie, że odnajdziecie tak szybko odpowiedź, to się grubo mylicie. Rozwiązanie zagadki nie jednego z Was zaskoczy :-).
Świetnym pomysłem są rozpoczynające się rozdziały od krótkiego streszczenia, często bywa on zabawny :D. Słownictwo w książce typowe dla tamtych czasów, można poczuć się jakby stąpałoby się po uliczkach Warszawy w roku 1931.
Strasburger rozwiązując tę sprawę musiał niejednokrotnie przekraczać granice prawa i podejmować niebezpieczne ryzyko. Myślę, że i w ówczesnych czasach takich śledczych brakuje :D.
"Śledztwo ostatniej szansy" to idealny prezent dla fanów historii, lotnictwa i oczywiście retro kryminałów!

Za egzemplarz książki dziękuję Wydawnictwu Muza.

"(...) alkohol jest najlepszym lekarstwem na samotność, a w starciu z bólem egzystencji przegrywają największe autorytety i przyjaźnie."

"(...)latanie jest nie tylko czystym szaleństwem, ale i czystą przyjemnością."

Rok 1931 to rok katastrof lotniczych i zdrad oficera sztabu generalnego. To również nie jest dobry rok czas dla oficera Kornela Strasburgera i dla jego grupy...

więcej

mniej

Pokaż mimo to