Nie ma

Mariusz Szczygieł ma dar pisania poetycko, pięknie i z wrażliwością widzi otaczający świat. Niektóre reportaże należy doczytać do końca bo na początku zastanawiałam się co ja właściwie czytam. Niektóre reportaże niby dotykają prozaicznych spraw a jednak są napisane w taki sposób, że łapią za serce. Niektórym reportażom brakowało trochę obiektywizmu i pokazane były z pewną tezą. Od razu dało się wyczuć kogo autor pokazuje z tej złej strony i nie ma dla nich zrozumienia. Książka na pewno nie dla wszystkich. Trzeba się wczytać i trochę pomyśleć a najważniejsze poczuć nastrój. Ja bym dawkowała treści bo niekiedy zbyt dużo w niej było egzaltacji. Ale niemniej jednak bardzo doceniam.

Mariusz Szczygieł ma dar pisania poetycko, pięknie i z wrażliwością widzi otaczający świat. Niektóre reportaże należy doczytać do końca bo na początku zastanawiałam się co ja właściwie czytam. Niektóre reportaże niby dotykają prozaicznych spraw a jednak są napisane w taki sposób, że łapią za serce. Niektórym reportażom brakowało trochę obiektywizmu i pokazane były z pewną...

Od dzisiaj z mężem chodzimy do kaefcićku :) REWELACJA!

Od dzisiaj z mężem chodzimy do kaefcićku :) REWELACJA!

Reportaże Mariusza Szczygła są subtelne, nienarzucające się. Traktują wszak o tak delikatnym stanie, jakim jest NIE MA.
"Wszystko musi mieć swą formę, swój rytm [...]. Zwłaszcza nieobecność."
Dlaczego powstał taki właśnie cykl reportaży? Zapewne z poczucia straty. Może z poczucia braku nieśmiertelności? Może ...
Spodobała mi się taka złota myśl, których Pan Mariusz miał unikać: "Reportaż to nieumiejętność przeżycia własnego doświadczenia egzystencjalnego za pomocą fikcji."

Reportaże Mariusza Szczygła są subtelne, nienarzucające się. Traktują wszak o tak delikatnym stanie, jakim jest NIE MA.
"Wszystko musi mieć swą formę, swój rytm [...]. Zwłaszcza nieobecność."
Dlaczego powstał taki właśnie cykl reportaży? Zapewne z poczucia straty. Może z poczucia braku nieśmiertelności? Może ...
Spodobała mi się taka złota myśl, których Pan Mariusz miał...

Z każdym rozdziałem zakochiwałam się coraz bardziej. Dobrze jest mieć w podświadomości tytuł książki, aby szukać z nim powiązania w poszczególnych opowieściach. Ja o tym na początku zapomniałam.

Z każdym rozdziałem zakochiwałam się coraz bardziej. Dobrze jest mieć w podświadomości tytuł książki, aby szukać z nim powiązania w poszczególnych opowieściach. Ja o tym na początku zapomniałam.

o tym jak prowadzić excela, znaleźć zmarłego członka rodziny i że czytać można listy adresowane do kogoś innego. czekam, by kiedyś pojechać do Pragi i znaleźć ten piękny dom

o tym jak prowadzić excela, znaleźć zmarłego członka rodziny i że czytać można listy adresowane do kogoś innego. czekam, by kiedyś pojechać do Pragi i znaleźć ten piękny dom

To nie jest książka dla każdego. Mnie raz zachwyciła by za chwilę rozczarować. Jest trochę nierówna.
Niektóre reportaże/historie nie poruszyły mnie w ogóle, po niektórych potrzebna była kilkudniowa przerwa. Kilka z nich przeczytałam ponownie. Te rozmowy i spotkania nie są łatwe, przyjemne, beztroskie. Zawsze brak, niedomówienie, pustka, wyrwa, pytanie - to je łączy, to ćmi i pulsuje w tle.
Niejednokrotnie zaskakująca jest forma opowieści, nie zawsze się w niej odnalazłam.

To nie jest książka dla każdego. Mnie raz zachwyciła by za chwilę rozczarować. Jest trochę nierówna.
Niektóre reportaże/historie nie poruszyły mnie w ogóle, po niektórych potrzebna była kilkudniowa przerwa. Kilka z nich przeczytałam ponownie. Te rozmowy i spotkania nie są łatwe, przyjemne, beztroskie. Zawsze brak, niedomówienie, pustka, wyrwa, pytanie - to je łączy, to ćmi...

Reportaże o różnych obliczach braku. Opowieści o śmierci, stracie, odejściu, opuszczeniu, przemijaniu, po prostu o tym, czego nie ma.

I to szalenie interesujący temat. Jak wiele odcieni może mieć brak czegoś i jak wielu aspektów dotyczy strata.

Ten zbiór otworzył mnie na moje własne "nie ma" i pozwolił z większą delikatnością patrzeć na swoje odczucia i tęsknoty.

Reportaże o różnych obliczach braku. Opowieści o śmierci, stracie, odejściu, opuszczeniu, przemijaniu, po prostu o tym, czego nie ma.

I to szalenie interesujący temat. Jak wiele odcieni może mieć brak czegoś i jak wielu aspektów dotyczy strata.

Ten zbiór otworzył mnie na moje własne "nie ma" i pozwolił z większą delikatnością patrzeć na swoje odczucia i tęsknoty.

Zbiór opowieści lepszych i gorszych; do tej pierwszej kategorii zaliczyłbym starania wyjazdu emeryta do Tanzanii czy bardziej rozbudowaną historię nt. modernistycznej willi w Czechach (co akurat rozbudziło we mnie ochotę na przeczytanie wreszcie np. książki Przestrzeń za Szkłem). Więcej jednak autor przedstawił tych dobrych, angażujących mnie jako czytelnika, stąd wysoka ocena.

Nie ma jest próbą oswojenia się z przemijalnością, czyli z czymś w gruncie rzeczy oczywistym; poruszanym właściwie w każdej epoce w ten czy w inny sposób. Tylko, jak wiemy, to nie takie proste. Co innego wiedzieć, a co innego przystosować się do nowej sytuacji: rozumieć, nie wypierać, akceptować. Tutaj, u Mariusza Szczygła, to chyba wszystko znajdziemy... A dla mnie może przyszła pora na Rzeczy, których nie wyrzuciłem Marcina Wichy, do lektury której również przymierzałem się od dłuższego czasu, nawiasem mówiąc.

Zbiór opowieści lepszych i gorszych; do tej pierwszej kategorii zaliczyłbym starania wyjazdu emeryta do Tanzanii czy bardziej rozbudowaną historię nt. modernistycznej willi w Czechach (co akurat rozbudziło we mnie ochotę na przeczytanie wreszcie np. książki Przestrzeń za Szkłem). Więcej jednak autor przedstawił tych dobrych, angażujących mnie jako czytelnika, stąd wysoka...

"Nie ma" to druga książka pana Szczygła, którą przeczytałem, pierwszą była "Projekt: Prawda".
Zbiór tych reportaży czasem mnie zaskoczył poruszaną tematyką bądź formą. Czasem mną wstrząsnął, jak w przypadku reportażu "Ślicznego i posłusznego", w którym nie ma miłości, nie ma człowieczeństwa, jest za to źle pojęta religijność i sadyzm. Łzy napływają do oczu również podczas czytania "Czytanie ścian", za sprawą śmierci samobójczej i przyczyny tej śmierci - utraty tożsamości.
Przyznam, że niektóre z reportaży chętnie przeczytam jeszcze raz i kolejny, a niektóre były mi obojętne. Moim zdaniem książka jest trochę nierówna, uważam też, że nie do każdego czytelnika trafi. Nie zawsze są to też reportaże sensu stricte. Na pewno jest pozbawiona banalności, bywa że reportaż zaczyna się jak jakiś kryminał. Sporo tu smutku, ale pojawiają się też przebłyski światła.
Podobała mi się trochę mniej od "Projektu: Prawda", dlatego taka, a nie inna ocena, jednakże z chęcią sięgnę po inne książki tego dziennikarza.

"Nie ma" to druga książka pana Szczygła, którą przeczytałem, pierwszą była "Projekt: Prawda".
Zbiór tych reportaży czasem mnie zaskoczył poruszaną tematyką bądź formą. Czasem mną wstrząsnął, jak w przypadku reportażu "Ślicznego i posłusznego", w którym nie ma miłości, nie ma człowieczeństwa, jest za to źle pojęta religijność i sadyzm. Łzy napływają do oczu również podczas...