Jestem, tęsknię, mówię

Plus za wprowadzenie do zbioru, przez co o wiele lepiej wejść w kontekst opowiadań.
Tsushima jest bardzo ciekawą autorką, ale mam wrażenie że o wiele lepiej wychodzą jej dłuższe formy. Może to kwestia tłumaczenia, bo angielska wersja "Territory of Light" bardzo przypadła mi do gustu, zaś ta książka wydawała mi się dość chaotyczna i nieskładna.
Sam zbiór od PIW mam wrażenie cierpi z powodu kiepskiej edycji - osobiście przeszkadzał mi mocno układ (a raczej jego brak) tekstu, brak akapitów, zbędne spacje w tekście, dialogi prowadzone ciągiem itp. Wiem, że układ japońskich tekstów jest zgoła inny, i taki 'strumień świadomości' jest trudny do wizualizacji, ale dla polskiego czytelnika może być on mocno nieintuicyjny. Mnie on uwierał i sprawiał wrażenie niedopracowanego materiału.

Plus za wprowadzenie do zbioru, przez co o wiele lepiej wejść w kontekst opowiadań.
Tsushima jest bardzo ciekawą autorką, ale mam wrażenie że o wiele lepiej wychodzą jej dłuższe formy. Może to kwestia tłumaczenia, bo angielska wersja "Territory of Light" bardzo przypadła mi do gustu, zaś ta książka wydawała mi się dość chaotyczna i nieskładna.
Sam zbiór od PIW mam wrażenie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Grudzień dobiega końca, a ja znienacka trafiłam na książkę, którą bez wahania umieszczam na mojej liście Top of the Top 2020. Yuko Tsushima „Jestem, tęsknię, mówię”. Coś pięknego! Każdy język ma swoją specyfikę, swoją logikę. Język to wszak nasze narzędzie poznawania świata i wyrażania siebie. Kształtuje naszą wrażliwość, porządkuje nasze myślenie. Leży u podstaw kultury: jak opisujemy niebo, jakimi słowy się witamy, jak wyrażamy miłość. Zanurzyłam się w ostatnich dniach w literaturze japońskiej, ale dopiero po zetknięciu się z tym tomem niezwykłych opowiadań w pełni skonfrontowałam się z tą barierą. Chociaż to niemiłe słowo „bariera” pasuje tu jedynie połowicznie, bo ta bariera nie jest przeszkodą. Odbieram ją raczej jako szansę na zetkniecie się z kompletnie innym sposobem wyrażania, także skojarzeń i odniesień, rozszerzenie horyzontów i wrażliwości, a jednocześnie prowadziła mnie za każdym razem do wspólnego jądra emocji i uczuć. Dzięki świetnemu wstępowi Aleksandry Szczechli stałam się wyczulona na pewne językowe aspekty. Oryginalny japoński tytuł tomu Yuko Tsushima'y to po prostu „ja”, ale japońskie ja to niezupełnie nasze polskie, czy nawet europejskie „ja” (stąd japońskie „ja” tłumaczki przełożyły jako „jestem, tęsknię, mówię”, co za rozrzutność :). Gra tym wieloznacznym, a dla nas wymagającym dookreślenia, „ja” czyni opowiadania Yuko Tsushima’y egzotyczną szaradą, która mimo tych różnic wydała mi się bardzo bliska i niemal z każdą opowieścią trafiała do moich uczuć i emocji. Częsta zmiana narratora i planów czasowych powoduje, że kluczy się po tych opowiadaniach jak po nieznanym labiryncie. Nigdy nie wiadomo dokąd tym razem autorka nas zaprowadzi. To literatura, jaką najbardziej lubię, intensywna, gęsta, intymna, wyczulona na detal, opowiadania są niezwykle misternie, koronkowo wręcz, skonstruowane.
Autorka, w opowiadaniach z tego tomu, krąży wokół tematów ze swojego życia: straty dziecka, śmierci matki, niepełnosprawnego brata, jakby miała wystarczająco własnych nieszczęść, by nie musieć wymyślać nowych. Nawraca do nich, przepracowuje, przemienia w literaturę. Udowadnia, że nic tak skutecznie i mądrze jak literatura nie pomaga nam radzić sobie z traumą. Pokazuje jak wielką wyzwalająca moc ma opowieść. Absolutnie wspaniała pisarka, w ogóle nie tłumaczona na język polski, może ze względu na trudności translatorskie. Mam nadzieję, że to się zmieni. Cud miód, choć momentami bardzo gorzki.

Grudzień dobiega końca, a ja znienacka trafiłam na książkę, którą bez wahania umieszczam na mojej liście Top of the Top 2020. Yuko Tsushima „Jestem, tęsknię, mówię”. Coś pięknego! Każdy język ma swoją specyfikę, swoją logikę. Język to wszak nasze narzędzie poznawania świata i wyrażania siebie. Kształtuje naszą wrażliwość, porządkuje nasze myślenie. Leży u podstaw kultury:...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Życia jak pokoje z których usunięto stojące tam od zawsze meble i nie zamalowano pozostałego po nich śladu na ścianie.
Cienie. Puste miejsca. Wyrwy.
Ból.
Nie jest pewnikiem lekko poradzić sobie z otrzymanym od życia podarkiem w postaci bycia córką Osai Dazamu. O czym dobitnie świadczy niniejsza proza. Podobnie jak u starego czarna, jednak po kobiecemu subtelna. Co czyni ją w konfrontacji z ojcowym pisarstwem jeszcze bardziej poruszająca.

Życia jak pokoje z których usunięto stojące tam od zawsze meble i nie zamalowano pozostałego po nich śladu na ścianie.
Cienie. Puste miejsca. Wyrwy.
Ból.
Nie jest pewnikiem lekko poradzić sobie z otrzymanym od życia podarkiem w postaci bycia córką Osai Dazamu. O czym dobitnie świadczy niniejsza proza. Podobnie jak u starego czarna, jednak po kobiecemu subtelna. Co czyni...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Przepiękne opowiadania mówiące o śmierci, utracie bliskich, żałobie (i jej fazach) i radzeniu sobie po stracie tego, co dla nas ważne. Przepiękny język, ale to na pewno też ogromna zasługa tłumaczek.

Przepiękne opowiadania mówiące o śmierci, utracie bliskich, żałobie (i jej fazach) i radzeniu sobie po stracie tego, co dla nas ważne. Przepiękny język, ale to na pewno też ogromna zasługa tłumaczek.

Pokaż mimo to

Niesamowicie poruszająca. W każdym słowie czuć ból lub tęsknotę. Prawdziwa mistrzyni.

Niesamowicie poruszająca. W każdym słowie czuć ból lub tęsknotę. Prawdziwa mistrzyni.

Pokaż mimo to

Na książkę Tsushimy natrafiłam przypadkiem. Wcześniej nie wiedziałam nawet, że Dazai miał córkę. Trzeba przyznać, że talent w dużej mierze jest dziedziczny. Pomimo iż autorka kreuje świat na zasadzie kontrastu z tym, co dostrzegał jej ojciec, można śmiało doszukać się w "Watashi" wielu podobieństw. Swoją drogą żałuję, że polski tytuł brzmi "Jestem, tęsknię, mówię". "Watashi" - poprzez swoją prostotę - znaczy o wiele więcej.
Zbiór opowiadań z lat 90. to piękna podróż przez lasy, morza, góry świadomości oraz podświadomości. Bazując na dorobku kulturowym ludu Ajnu, Tsushima zagłębia się w psychikę ludzką, w delikatny sposób przedstawia jej mechanizmy obronne. Jest w tym coś ulotnego, coś, co znamy, lecz nie potrafimy nigdy nazwać. Szczególnie zachwyciło mnie opowiadanie "Ptasie łzy". Myślę, że to coś, o czym nigdy nie zapomnę. A jeśli zapomnę, to - niczym bohaterka - przypomnę sobie pewnego wieczoru, opowiadając dzieciom bajki, o wietrznej ajnowskiej balladzie.

Na książkę Tsushimy natrafiłam przypadkiem. Wcześniej nie wiedziałam nawet, że Dazai miał córkę. Trzeba przyznać, że talent w dużej mierze jest dziedziczny. Pomimo iż autorka kreuje świat na zasadzie kontrastu z tym, co dostrzegał jej ojciec, można śmiało doszukać się w "Watashi" wielu podobieństw. Swoją drogą żałuję, że polski tytuł brzmi "Jestem, tęsknię, mówię"....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Początek roku autentycznie rozpieszcza mnie powieściami, które zostawiają tylko obezwładniające poczucie piękna.

Tak właśnie jest ze zbiorem niezwykłych opowiadań "Jestem, tęsknię, mówię" Yuko Tsushimy - to jedna z takich książek, o których nie bardzo wiadomo, co napisać.
Być może przez wspomnienie pierwszego opowiadania, a może przez swoją delikatność, "Jestem, tęsknię, mówię" skłania mnie do porównania z księżycem: wycofana, subtelna, skoncentrowana na ledwie uchwytnych emocjach, bardzo kobieca w swojej niezwykłej wrażliwości.
Tęsknota w tych opowiadaniach nie łamie serca, strata nie wymaga łez - wystarczą tylko zeschnięte pancerzyki cykad lub ajnuska kołysanka.

Jeśli do tej pory wydawało się wam, że japońskie powieści są hermetyczne, niezrozumiałe, obce i w ogóle operują jakąś dziwną wrażliwością, dajcie szansę Yuko Tsushimie. Tak jak jej postacie wymieniają głosy, żeby mówić ponad językiem, narodem, czasem i śmiercią, tak samo potrafią przemówić nad tłumaczeniem, przyzwyczajeniem i estetyką.

Początek roku autentycznie rozpieszcza mnie powieściami, które zostawiają tylko obezwładniające poczucie piękna.

Tak właśnie jest ze zbiorem niezwykłych opowiadań "Jestem, tęsknię, mówię" Yuko Tsushimy - to jedna z takich książek, o których nie bardzo wiadomo, co napisać.
Być może przez wspomnienie pierwszego opowiadania, a może przez swoją delikatność, "Jestem, tęsknię,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

To pierwsza książka z tej serii, którą dostałam w prezencie od męża, i pierwsza z tej serii, którą dostałam w nowym miejscu z ulubionej księgarni. Na przeczytanie czekała na półce około roku, bo na taką lekturę musi przyjść właściwa pora. Przyznaję jej dziesięć gwiazdek, ale trudno dodać ją na półkę z ulubionymi lekturami. To książka o bólu, stracie, tęsknocie, poszukiwaniu rodziców, a właściwie drogi do nich. Nie w świecie zewnętrznym, tylko w sobie. Każde opowiadanie jest przesiąknięte rozpaczliwymi próbami zrozumienia i odnalezienia w sobie tego, co tak bardzo do bliskich ciągnie. Biskich, których już nie ma. To ciągłe mierzenie się ze śmiercią, rozgrzebywanie jej w sobie. Autorka, córka znanego pisarza, w "Jestem, tęsknię, mówię" rozlicza się z uznaniem w sobie straty. Może się wydawać, że opowiadania tu zawarte są monotematyczne. Bo są. Bo wygląda na to, że Yuko Tsushima potrzebuje upuścić odrobinę swojego bólu. Pisze pięknym językiem, bez znieczulenia, a słowami wwierca się w kręgosłup. To przepiękna książka o bólu, smutku i tęsknocie. Trzeba być gotowym na zmierzenie się z nią, trzeba odnaleźć w sobie wrażliwość i zrozumienie, a wtedy uczta, choć niekoniecznie radosna, będzie gotowa.

To pierwsza książka z tej serii, którą dostałam w prezencie od męża, i pierwsza z tej serii, którą dostałam w nowym miejscu z ulubionej księgarni. Na przeczytanie czekała na półce około roku, bo na taką lekturę musi przyjść właściwa pora. Przyznaję jej dziesięć gwiazdek, ale trudno dodać ją na półkę z ulubionymi lekturami. To książka o bólu, stracie, tęsknocie,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Lektura tych opowiadań zajęła mi dość dużo czasu. Niby nie są skomplikowane, a jednak styl narracji zaproponowany przez Tsushimę wymagał uważnego czytania, powracania do niektórych wątków i fragmentów. Trudno nie docenić inności tej literatury, ale o zachwycie nie ma mowy –drążenie tematu straty w absolutnie każdym tekście było dla mnie męczące. Bezsprzecznym plusem książki są dla mnie historie nawiązujące do kultury Ajnów.

Lektura tych opowiadań zajęła mi dość dużo czasu. Niby nie są skomplikowane, a jednak styl narracji zaproponowany przez Tsushimę wymagał uważnego czytania, powracania do niektórych wątków i fragmentów. Trudno nie docenić inności tej literatury, ale o zachwycie nie ma mowy –drążenie tematu straty w absolutnie każdym tekście było dla mnie męczące. Bezsprzecznym plusem...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Zmęczyła mnie ta książka. Wiem, że to ambitna literatura (i bardzo się cieszę, że się ukazała na naszym rynku), wiem, ile przeszła autorka i że opisywane cierpienia wynikają z jej osobistych przeżyć, ale... ile można? W każdym opowiadaniu bohaterce umierają dzieci, rodzeństwo, małżonkowie, w każdym są samotne matki... Oczywiście każde opowiadanie jest inne, to nie jest tak, że autorka się powtarza, ale pod koniec książki już miałam trochę dosyć - "tak, tak, i umarło ci dziecko". Ten przesyt powtarzanego w kółko motywu powodował, że w pewnym momencie traciłam już zdolność wczuwania się w bohaterkę.

Zmęczyła mnie ta książka. Wiem, że to ambitna literatura (i bardzo się cieszę, że się ukazała na naszym rynku), wiem, ile przeszła autorka i że opisywane cierpienia wynikają z jej osobistych przeżyć, ale... ile można? W każdym opowiadaniu bohaterce umierają dzieci, rodzeństwo, małżonkowie, w każdym są samotne matki... Oczywiście każde opowiadanie jest inne, to nie jest tak,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to